Ik staak dus en de helft van de lezers snapt eigenlijk niet goed waarom en wat er precies gebeurd is. Ik informeer u bij deze over wat er de voorbije weken op en vooral naast deze blog gebeurde:
Ik schreef alweer een dikke maand geleden een heftig, boosaardig en zoals gewoonlijk spitant en humoristisch en vooral ook geniaal geschreven artikel over een bepaalde basisschool in Gent waar zich elke ochtend voor de schoolpoort weinig gezellige verkeerstaferelen afspelen.
Dat artikel werd ook overgenomen door andere websites, waarop er zeer giftige reacties verschenen. Het artikel bleek duidelijk iets los te maken, al repte niemand over de essentie. Ik stelde een mooi schrijven op aan al deze bittere reageerders.
Naar aanleiding van een korte confrontatie met een ouder van de school, die ik aansprak op zijn verkeersgedrag, schreef ik nadien een tweede artikel ter bevestiging van mijn eerste ervaring.
Enkele dagen later laat mijn directeur me weten dat de directie en de inrichtende macht van de geviseerde school zich beledigd voelen door het artikel en het niet vinden kunnen dat ik als leerkracht dergelijke mening uit. Via de schepen van onderwijs sijpelt de vraag door om het artikel te verwijderen om erger te voorkomen. Uit respect voor mijn directeur en de mensen die in de stad Gent het onderwijs mee bepalen en aldus steeds zeer correct, democratisch en met ruimte voor persoonlijke inbreng met hun personeel omgaan, doe ik dat. Ik vind het op dat moment vooral jammer van mijn leuke stukje. In een verantwoording naar mijn oversten wordt duidelijk gesteld dat het om een privé-initiatief gaat en wordt het besef verwoord dat het taalgebruik mogelijk beledigend kon geweest zijn.
Maar langzaamaan realiseer ik me op welke kenmerkende wijze mij het zwijgen werd opgelegd. Als leerkracht – wat ik als auteur van het artikel eigenlijk niet was – mag je geen mening hebben. Geen mening, geen blog. Ik staak(te) dus.
Intussen stuurde ik volgende mail:
Aan directie en personeel van Basisschool Sint-Bavo
Naar aanleiding van het door mij geschreven artikel ‘Bravo St.-Bavo’ dat verscheen op mijn persoonlijke website, verontschuldig ik mij voor het gehanteerde woordgebruik dat wellicht beledigend is overgekomen. Mocht de reden van aanstoot ook de hierin verwoorde mening betreffen, verontschuldig ik me ook daarvoor. Het artikel werd intussen verwijderd.
Maar eigenlijk had ik eerst een veel langere brief opgesteld, die op geen enkel moment brutaal of onrespectloos was maar waarvan ik bedacht dat hij wellicht zinloos is. Ik publiceer hem dus hier, met de nadrukkelijke vermelding dat ik daardoor op geen enkele wijze wil ondermijnen wat ik mijn effectieve mail heb geschreven:
Aan directie en personeel van Basisschool Sint-Bavo
Men heeft me ervan op de hoogte gebracht dat u aanstoot heeft genomen aan een door mij geschreven artikel dat op mijn persoonlijke weblog werd gepubliceerd. Aannemelijk, gezien de scherpe stijl en woordgebruik van het artikel en de neerbuigende toon die gehanteerd werd. Het spijt me dan ook zeer dat u zich daardoor beledigd voelt. Het artikel werd intussen verwijderd.
Ik betreur het dat de zaak op deze manier verlopen is. Was het nodig hier een machtsspel van te maken door mij in mijn hoedanigheid als leerkracht trachten te benadelen, terwijl mijn artikel duidelijk een persoonlijke uitlating was die op geen enkele manier met mijn werk te maken had? Mijn contactgegevens zijn te vinden op de website, zodat een persoonlijke confrontatie mij misschien helderheid zou bieden omtrent de preciese wrevel die werd opgewekt of mij misschien zelfs andere inzichten zou opleveren. Zo vraag ik me af of de essentie van mijn artikel eveneens reacties heeft losgemaakt, wat toch de bedoeling was. Ik heb het hier dan over een verkeerssituatie – maar ook een mentaliteit van ouders en leerkrachten – die naar mijn inziens van te weinig verantwoordelijkheid getuigen en andere weggebruikers dag na dag stress en ergernissen bezorgen. Wat me dan ook een aannemelijke verklaring lijkt voor de heftige toon van het artikel.
Daarnaast is het maar de vraag of een artikel op een blog die dagelijks amper 150 bezoekers lokt, op wat voor wijze dan ook, de neutraliteit tussen de onderwijsnetten zou kunnen benadelen, zoals gesuggereerd, zeker aangezien het hier om een privé-initiatief gaat dat los staat van mijn werk als leerkracht. Het imago van Sint-Bavo lijkt me verder ook geenszins benadeeld te zullen worden door het boze gebral van een uit zijn krammen geschoten fietser, dat gerust gerelativeerd mag worden.
Ik durf mezelf een zeer geëgageerde en gewaardeerde leerkracht noemen die met evenveel plezier en energie lesgeeft in het stedelijke net als ik dat jarenlang in het katholiek onderwijs heb gedaan. Het lag dan ook geenszins in mijn bedoeling een aanval te lanceren op het katholiek onderwijs, wat betekent dat dit geschil aldus eigenlijk geen bestaansreden heeft. De schoolstrijd is al lang gestreden.
Intussen heb ik, na diverse wijze mensen in mijn omgeving om een mening gevraagd te hebben, ingezien dat ik niet de makkelijkste – zeg maar de minst constructieve – weg gekozen heb om mijn ergernis over te brengen en vooral dat de boodschap op deze wijze verpakt, aan impact inboet. Doch dien ik daar dan weer aan toe te voegen, dat dat ook niet de opzet van mijn blog of het artikel is. Ik ben geen journalist, maar een liefhebber van het woord die aldus met een artikel enkel een stijloefening heeft trachten te maken. Ik meen dan ook dat de opzet en stijl van het artikel grotendeels verkeerd werden geïnterpreteerd.
Ik hoop bij deze dan ook dat we ons weer op tot onze echte taak kunnen wenden, zijnde met passie onderwijzen.
Vriendelijke groeten,
Nee, fans en trouwe lezers, ik deins er geenszins voor terug om deze brieven hier te publiceren, wat toch als een toegeving of zelfs een overgave zou kunnen beschouwd worden in een principiële strijd. Het zal me worst wezen dat er misschien in het vuistje gelachen wordt omdat ik me tot een zekere nederigheid gedwongen zie. It’s all in the eye of the beholder. Sommige dingen moeten blijkbaar. Eerlijk gezegd, zucht ik eens – om allerlei dingen die ik hier niet ga uiten – en gaan we maar gewoon door met schrijven. Over alles en nog wat maar niet meer over Sint-Bavo.
Verantwoord Tijdverlies 
Als ik die schepen van onderwijs was geweest, dan had ik je niet op het matje geroepen maar aan zuster Monica gezegd dat ik niet zou tussenkomen en dat ze, als ze niet kon leven met je artikel, op je blog een antwoord kon formuleren.
En ik zou haar gevraagd hebben of ze een voorstel had om het probleem dat aan de basis van je ergernis ligt, op te lossen.
Ik heb hier enorm veel moeite mee. Een zeer gewrongen gevoel dat ik niet echt correct kan definiëren.
Hoe je het ook draait of keert, ergens zit er iets niet “juist” aan dit verhaal. Te veel betrokkenen gaan voorbij aan de essentie, er wordt voeten getreden met correctheid, eerlijkheid, vrije meningsuiting, respect. Ik kan niet anders dan het aanvoelen als een machtsstrijd, een “we zullen hier eens iemand op zijn punt zetten en tonen dat we dat ook effectief kunnen, wie we zijn en wat ONZE plaats is in de hiërarchie, de rangorde. De pikorde, die ten allen prijze moet bijven bestaan of anders hang je en tegelijk je hele toekomst”.
Chapeau Sven dat je dit kan, het maakt je leven een stuk gemakkelijker.
En verder Blanche for President. Dit gezond verstand ontbreekt te veel in de politieke wereld. Samen met wat durf en moed.
Sven, schrijf de volgende dergelijke dingen op mijn blog. Ik zit hier hoog en droog. Dan zullen wij in ons vuistje lachen.
Ik ben blij dat je niet meer staakt.
Was getekend
De rebel in mij had het artikel niet verwijderd. Maar ja, ik weet niet welke druk er ‘van boven uit’ op je uitgeoefend is en kan worden (vaste benoeming? beroepsfout?).
Ik zou eens willen weten wat er gebeurd zou zijn als jouw verhaal en de dwingende reactie daarop ‘door derden’ naar de pers gelekt zou zijn…
Maar opnieuw: het is de rebel in mij die weer spreekt :-)
Nu begrijp ik het : je werd bedreigd met je werk als leerkracht. Dat is iets anders natuurlijk. Je hebt goed gehandeld en die mail is duidelijk. De brief (hier) ook. ;-)
Ik herinner me dat je geen fan bent van Muriël Scherre, maar ik stuitte op een oud interview met haar waaruit volgend veelzeggend fragment:
“HUMO: Je accent is erg Gents, maar spreek je het echte dialect ook?
SCHERRE « Neen, en dat vind ik héél triestig. Mijn vader, een brandweerman, spreekt nochtans perfect plat Gents. Maar ja, op het Sint-Bavo-instituut (de school die gerund werd door halve BV Zuster Monica, red.) mochten we geen Gents praten. Dat was echt een kakschool. De dochters van ministers en advocaten die er zaten, bekeken mij scheef omdat mij pa máár brandweerman was. ‘Als uw huis in brand staat, zal ik zeggen dat hij niet moet komen,’ zei ik dan, haha.”
Zou Zuster Monica haar nu ook op het matje geroepen hebben?