De zoekende mens (4)

Vroeger bracht ik hier regelmatig een bloemlezing van de zoektermen waarmee mensen op deze blog belandden. Ook nu nog blijven mensen de vreemdste dingen googelen om aldus – terecht of onterecht – verantwoord hun tijd te verliezen alhier.

Wat willen mensen zoal weten? Wat zijn hun bezorgheden, waar zijn ze nieuwsgierig naar?

• gino belspel werkloos
• sven de leijer geboren (jammer genoeg wel)
• islamschool inrichten
• merk stoelen koker Pappenheimers
• turkse filem
• hoe rijk is willy michiels?
• belgacom suckt

U blijft bepaalde BV’s ook graag zonder kleren zien, maar in plaats van de doorsnee Dina Tersago, snakt u naar de ontblote Ann Swartenbroeckx, Chris Lomme en Jeanine Bisschops. Van Yves Leterme wil u ook nog steeds per se weten wie nu eigenlijk zijn minnares is.

Er blijven ook bizarre combinaties opduiken:

• korte verhalen over een konijn
• teenslippers in de quick
  
• kaartlegster Jenny gent
• druiven voor nerds
• boos op je personeel
• trofee beste schoonmaakster
• cavia’s met kleren

Ik heb het nogal eens over de media, waardoor zoekrobots de zoekers van deze begrippen naar hier leidt:

• nancy marginaal thuis (ja!)
• ‘americain’ film gorge clooney(die film waarin hij een slager speelt?)
• carmen trekt te snel conclusies (en dat al 21 jaar lang!)
• siska schoeters dik
• linda de win toilet (’t is ook maar een mens)
  

Kwezels en roddelaars uit mijn geboortedorp zoeken:

• ocmw haaltert poetsvrouw gestolen (wie kuist daar dan nu?)
• foto’s huwelijk k. & r. (die bezorg ik u mits een flinke vergoeding!)

Zeer vreemde, onderwijsgerelateerde uitdrukkingen:

• na een zware schooldag ploft de meester in zijn zetel  neer (hoe raadt u het?)
  
• ik kan moeilijk tegen de drukte in de leraarskamer (dat moét iemand van mijn collega’s ingetypt hebben!)

En wat dit met deze blog te maken heeft, is me een groot vraagteken:

• boos mannetje

Bijna dagelijks – en dat vind ik soms toch ook een beetje creepy – blijven mensen mijn naam intypen. Wie zijn dat toch allemaal?

Vroegere bloggerdeblogs vindt u hier.

De Slimste Sven ter wereld

De favoriete tv-programma’s van mijn grootmoeder (87) zijn programma’s waar ik aan deelneem. Ze zit dus al een tijdje op haar honger.

‘Waarom doet ge nie mee aan De Laatste Show? Of De Slimste Mens ter Wereld? Dat is toch iets voor u!’

Tja. Waarom niet?

Playmobil forever!

Er lag ook heel wat playmobil op zolder.

Blijft toch leuk.

Schatten op zolder

Al enige jaren ligt de zolder van mijn ouderlijk huis er onaangeroerd maar geenszins ordelijk bij. De laatste jaren was het voornamelijk een opslagruimte voor alles wat in de weg stond. Toen mijn moeder zo stilaan genoeg kreeg van deze  onoverzichtelijke opeenstapeling van herinneringen en ooit-nog-van-pas-komende prullen, schoot mijn broer in actie. De zolder werd volledig opgefrist en heringedeeld en de grote schoonmaak kon beginnen.

Met zijn drieën duiken we dus al enkele zaterdagen ons verleden in. Deze keer was het speelgoed aan de beurt. Wij zijn geen weggooi-familie en alles waar maar een fractie van een herinnering aankleeft, is bewaard. Boris en ik worstelden ons daar vrij makkelijk doorheen. Kringloopcentrum, afval, bewaren: voor ieder voorwerp waren er drie opties.

Mijn moeder ligt dat minder. Zij bewaart werkelijk alles, verdwijnt bij ieder legoblokje in een waas van nostalgie en kan geen afscheid nemen van spullen waarvan ze al lang niet meer wist dat ze ze had. Maar langzaam maar zeker werkten we ons door de strips en boeken, spelletjes en puzzels, lego en playmobil, prullen en lorren, knutselwerkjes, documentatiemateriaal, medailles, postkaarten, krantenartikels, foto’s, posters en tekeningen, … Onze eerste stappen in zelfexpressie, doorgaans niet al te gênant, riepen massa’s herinneringen op. Ik wist bij zoveel voorwerpen nog tal van anekdotes vol details te vertellen.

Zo was er een gezelschapsspel waarbij je zelf kruiswoordraadsels kon ontwerpen. Een Duitse variant op Scrabble. We kozen het zelf uit in de winkel zonder dat we wisten dat het voor ons was. Mijn moeder had ons die dag meegenomen naar het speelgoedparadijs Embany. We kozen snel de Sint-Maartengeschenken uit die we al lang vooraf wilden, maar mijn moeder wilde ons toch nog wat extra bieden – wat waren we toch brave kinderen. Ze maakte ons wijs dat ze voor twee andere kinderen een gezelschapsspel wou kopen en dat wij best konden kiezen wat leuk leek. Onze aandacht was al volop bij ons nieuw speelgoed en slechts half geïnteresseerd wezen we Das Kreuzwörtspiel uit – of hoe het ook correct gespeld wordt. Toen thuisgekomen bleek dat het spel eigenlijk gewoon voor onszelf was, hadden we weliswaar geen spijt dat we niet iets toffer gekozen hadden, we realiseerden ons wel dat we daar vanaf nu dus wel regelmatig zouden moeten mee spelen. Het spel is nu nog in perfecte staat, zegt dat genoeg?

Ik vond ook mijn vriendjesalbum van de lagere school terug. Dat mocht blijkbaar niet bezoedeld worden door krabbelaars. Alle kinderen die het mochten invullen, moesten hun antwoorden mondeling meedelen of op een kladblaadje noteren, en ik schreef die dan zelf over. Ooit leed ik aan controledwang, blijkbaar.

We bleken ook alle legocatalogussen bewaard te hebben, van 1983 tot 1990. Die heb ik niet meteen doorbladerd, om te vermijden dat het opruimwerk stilviel, maar ik popel wel om ze eens rustig te doorbladeren en opnieuw te smachten naar alles wat we toen zo graag wilden en nu nog altijd erg aantrekkelijk lijkt.

De massa kinder- en jeugdliteratuur die we aantroffen wees ons er ook op hoezeer onze verbeelding had vorm gekregen door wat er in huis was en wat we op televisie bekeken. Er zaten best wat foute dingen tussen.

Die ligt nu dus bij het oud papier. In tegenstelling tot dit fijne fotoboek met verhalen van een olijk duo. Gekregen van de paasklokken in 1984 of zo.

Sommige boeken herinnerden we ons geenszins. Omdat we ze nooit echt gelezen hadden of omdat ze toen al oninteressant leken. Nobel van mijn moeder om ons met dit op te zadelen, maar het is ongelezen gebleven en nu natuurlijk een héél klein beetje passé.

Het speelgoed is zo goed als achter de rug. Volgende keer duiken we ons schoolleven in. Drie dozen lagere-school-schriftjes staan te wachten.

Gepamper: Lou

Uit Antwerpen bereikt ons, door middel van een bijzonder mooi kaartje, het fijne nieuws, dat het gezin van Arne en Leen een feit is. Hun dochter Lou kwam zondag ter wereld. Nu is het afwachten hoe snel ze, in de voetstappen van zowel mama als papa, naar de microfoon grijpt. Haar eerste liedjes zullen alvast nachtelijke concerten zijn zeker? Proficiat, Arne en Leen!