Het weer… met Sven

De komende week zou voorlopig nog geen zomerse temperaturen opleveren. Wil u aannemen – en neem me dat vooral niet kwalijk – dat ik dat helemaal niet erg vind?

Ik zal immers acht dagen lang opgesloten zitten in de bioscoop, voor het Zomerfilmcollege 2011,en het zou natuurlijk wel érg ironisch zijn als de tropische temperaturen waar u en ik zitten op te wachten, net dan ten volle hun opwachting maken.

En mocht u een vloek onderdrukken omdat de weergoden mij zo gunstig gezind zijn: vanaf 1 augustus ga ik wat bijklussen op een Gents strand. Als de thermometer mij ook dan volgt, wordt het toch nog bakken en braden.

Prettige zomer!

Lectuurtip: De Onvolmaakten

Als je op de koudste 14e juli ooit – zo meldt Frank Deboosere toch – de regen en wind compleet kan vergeten omdat je zo meegesleept wordt door een boek, dan kunnen we gerust stellen dat het hier om een voltreffer gaat. De Onvolmaakten van Tom Rachman heb ik in een razend tempo uitgelezen.

Plaats van handelen is de redactie van een internationale krant in Rome, maar op zich heeft de plot weinig met de nieuwswereld te maken, al is de schrijver zelf een journalist.  Hij laat ons kennismaken met elf personages die allemaal iets met de krant te maken hebben, maar die we vooral op privévlak volgen. De meeste van deze figuren leiden een verre van perfect leven en streven vaak vruchteloos naar beterschap. Allemaal lijken ze  echter omringd door negativisme en ellende.

Het bijzondere is dat heel wat personages ook in één van de andere hoofdstukken opdagen, waardoor we hen ook in een ander daglicht te zien krijgen. Zo krijg je een brede kijk op al deze mensen, die uiteindelijk allemaal vooral medelijden verdienen. Als rode draad wordt in ieder hoofdstuk een stukje geschiedenis van de krant geschetst.

Dat deze verhalen zo ongelooflijk meeslepen, ligt aan de treffende wijze waarop Rachman zijn personages opvoert. Hij maakt hen levensecht en maakt hun dagelijks doen en laten erg boeiend. De dialogen komen uitermate natuurlijk over en de gebeurtenissen gaan zich al snel filmsgewijs voor je ogen voltrekken. Op bepaalde momenten kreeg ik zelfs de aandrang om deel te nemen aan de actie in het boek.

Op literair vlak lijkt Rachman bescheiden te blijven, maar de knappe karakterontwikkeling en de heerlijke verweving van gebeurtenissen, zorgen er voor dat De Onvolmaakten haast niet weg te leggen is. Dat gebeurt me wel vaker, en wellicht is deze roman, hoewel bedolven onder lof, geen literair meesterwerk. Maar niettemin vond ik het verschrikkelijk jammer dat de 304 pagina’s om waren en kan ik niet wachten op Rachman’s tweede werk.

Gepamper: Leon

Hij liet de wereld wat langer op zich wachten dan voorzien, maar uiteindelijk is Leon dan toch ter wereld gekomen, het tweede zoontje van Maarten en Evi. Gezien de bekwaamheid van zijn broertje Louis, zoals het in Haaltertse/Denderhoutemse kringen geformuleerd wordt, zullen we ook van dit ventje veel verwachten! Gefeliciteerd aan de hele familie!

Gepamper: Rafaël

Ja, nu beginnen de geboortekaartjes binnen te stromen natuurlijk. Volledig zelf gecreëerd (zowel kindje als kaartje) door mama Anja, wordt de geboorte van Rafaël met een ingetogen gedicht bekend gemaakt. Wat een krachtige naam trouwens!

Mijn lieve oud-collega had haar leven reeds in alle rust opgebouwd zonder nog op de komst van een engeltje te rekenen. Maar ik ben zeker dat hij nu al haar allerdierbaarste bezit is. Proficiat, Anja!

GepamperGepamperGepamper

Ten laatste vrijdag zou Claudia moeten bevallen zijn. Evi en Maarten worden zo ongeveer gelijktijdig voor de tweede keer ouders. En ook mijn dierbare oud-collega Anja is klaar om deze week te bevallen.

Later deze zomer zal er bij Mieke en Olivier nog een keer getoast worden en in september wordt er ten huize Bart en Thalia nog eentje geboren. In oktober is Flore dan aan de beurt om voor het eerst mama te worden.

Dat ze het allemaal maar goed doen, die vruchtbare dames! Intussen hoop ik dat men in zekere kinderkadobabyspullenwinkels eindelijk eens het concept klantenkaart ten uitvoer brengt…

Lectuurtip: Generatie A

De Canadees Douglas Coupland is al jaren één van mijn favoriete auteurs en ook de schrijver van wie ik al het meeste romans las. De man durft wel eens in herhaling vallen, maar kan als geen ander een (ironisch) beeld schetsen van de moderne mens. In Generatie A doet hij dat opnieuw met veel vindingrijkheid, al is het bij momenten benauwend hoe realistische zijn toekomstbeeld wel zou kunnen zijn.

We bevinden ons ergens in de 21e eeuw. Op de hele wereld komen geen bijen meer voor, met rampzalige gevolgen, voornamelijk voor de voedselvoorziening. Tot vijf willekeurige mensen, verspreid over de wereld, zonder enige aanwijsbare reden, gestoken worden door een bij. De overheid brengt hen samen, maar de bedoeling daarvan is aanvankelijk onduidelijk en vervolgens eerder onfris.

Hoewel het verhaal op zich niet zo veel voorstelt, en de karakterontwikkeling van de personages ondergeschikt is aan wat ze representeren, blijft Generatie A boeiend tot het eind. Coupland slaagt er schitterend in een aantal essentiële thema’s die mee onze huidige maatschappij (mis)vormen, aan te snijden op vaak licht komische wijze: de toenemende macht van de geneesmiddelenindustrie, de afname van de vrije wil van de mens, de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk,  de globalisering, de  digitalisering en de invloed van de technologie op onze communicatie, … Daar stelt hij de kracht van verbeelding en van verhalen tegenover, en de energie van echte menselijke interactie.

Dat betekent dat in deze roman ook een groot aantal verhalen zitten, die door de personages verteld worden. Die zijn vaak van de pot gerukt, maar ook bijzonder origineel. Dat de focus daardoor vaag wordt, valt te betreuren voor wie zich door het thrilleraspect had laten meeslepen, maar gezien de bewust  oppervlakkige uitwerking daarvan, was dat toch niet de bedoeling.

Generatie A is in al zijn creativiteit en veelzijdigheid, best een meeslepend boek. Alleen heb ik de indruk dat in eerdere werken als bv. Jpod, de Shampoo Planeet en Microslaven een meer treffende filosofische en/of emotionele laag aangeboord werd.