NMBS says no

Herinnert u zich mijn reisverhaal? Ik zat toen twee uur vast in een stilstaande trein en kwam twee uur te laat aan in Brussel, om onmiddellijk terug te keren omdat er geen enkele reden meer was om in Brussel te zijn. De klachtenbrief naar de NMBS werd nu eindelijk beantwoord.

De brief vangt aan als volgt: ‘Geachte heer. Stormwind of aanvriezende regen kan aan de basis liggen van een breuk van de bovenleiding. Een defect aan de stroomafnemer enz.’ Twee alinea’s met technische uitleg later (hoe educatief!) volgt dan een beschrijving van de feiten. Ietwat onnodig aangezien de bestemmeling immers zelf op de trein zat.

Dan komt de essentie: ‘In onze Algemene Vervoersvoorwaarden is bepaald dat de NMBS verantwoordelijk is voor het ter bestemming brengen van de reizigers.‘ Aangezien het woord ‘tijdig’ daar ontbreekt, valt er dus eigenlijk niet te klagen. Ik heb dus geen punt, maar opvallend is dat de brief die bewoording sluw ontwijkt. De volgende alinea vangt immers aan met ‘Uit commercieel oogpunt zijn we toch bereid…‘ en daar moet een mens dus uit opmaken dat zijn eis tot terugbetaling verworpen werd. Ter compensatie een bon van 12, 50 euro, terwijl een ticket Brussel-Gent heen en terug eigenlijk 15 euro kost.

‘Beter dan niets’ zouden we daar braaf kunnen op reageren. Maar nee, dit gebaar is gewoon zwak. Als de reiziger schade heeft geleden hoort daar een fatsoenlijke vergoeding bij. Omdat ik er een leuk blogverhaal aan overhield en die dag toch niets anders te doen had, zullen we het er maar bij laten. Tegenwoordig valt alles te relativeren…

Lectuurtip: Joe Speedboot

De Nederlandse roman Joe Speedboot van Tommy Wieringa zag de Gouden Uil net aan zijn neus voorbijgaan, maar voor mij was het alvast één van de beste boeken van het voorbije jaar. De verteller van deze groots opgezette roman is de zwaar gehandicapte Fransje de Arm. Hij vertelt over het leven in zijn dorp, dat geheel verandert wanneer Joe Speedboot zijn intrede doet, een charismatische en onstuitbare kerel die zich over Fransje ontfermt en allerlei wilde plannen uitvoert. Wieringa schrijft op lichtvoetige, meeslepende toon en hanteert een aanstekelijke, melancholische stijl die aan John Irving doet denken. Joe Speedboot is een onvergetelijk personage en een al even memorabele roman.

Jelle

 

Buitenstaanders

(R. De Leeuw)

en wat als de opwinding weg is
en zaterdagavond
gewoon zaterdagavond
en niet langer zaterdagavond
en de zondag nooit meer
de stilte na de storm
maar de stilte

en wat is het meer dan dit
de wereld groter dan je denken
of misschien juist andersom

buitenstaanders verenigt u
maar waar spreken we af
en wie blijft er over
om te vertellen hoe het was

Jelle

1983 – 2006

 

Herinnering aan Sandra B.

Gisteren bracht een krantenartikel herinneringen boven aan ene Sandra B., een bakkersdochter uit D. die in 1996 en ’97 bij me in de klas zat. Sandra had graag aandacht, en die bleek ze het makkelijkst te krijgen door zielige verhalen te vertellen over mensen die haar dierbaar waren. Hoewel deze verhalen vaak (deels) waargebeurd waren, was de manier waarop Sandra ze uitbuitte, toch redelijk pathetisch.

Als Sandra’s verhalen op waren, zocht ze wat leed bij zichzelf. Lichamelijk ongemak bleek altijd een succes te zijn. Een verstuikte voet, hoofdpijn, … alles was goed om medelijden en bezorgdheid uit te lokken. Zo ook tijdens een schooluitstap naar het Zwin. Sandra was die dag in het water gevallen, en daar zat ik voor iets tussen. Iedereen kon er echter om lachen en de rest van de dag werd er vooral veel plezier gemaakt. Tijd dus voor wat drama, moet Sandra gedacht hebben. En dus manifesteerde zich tijdens de terugrit plots een paniekaanval die gepaard ging met angstig naar adem happen. Instinctief raadde de rest van de groep meteen aan om in een plastiek zakje te ademen. Zo trachtten we de arme Sandra tot rust te brengen. Enkele minuten was zij dan ook het centrum van alle aandacht.

De Morgen besteedt momenteel een serie artikels aan angst. Wat zegt Dr. Jazie, een arts in een angstcentrum in Lanaken? ‘Het plastic zakje werkt niet als je een angstaanval hebt, integendeel. Wij gebruiken het juist om een paniekaanval uit te lokken, die ontstaat als reactie op de CO2’.

Laat ons dit allemaal voor eeuwig onthouden, zodanig dat we de Sandra’s in ons leven in de toekomst kunnen helpen zoals het hoort! Al is het ook aannemelijk dat u de Sandra uit uw leven, maar meteen haar hele hoofd in het zakje laat steken. We zouden het u in bepaalde gevallen niet eens kwalijk nemen.

Joseph Plateauprijzen 2005

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdagavond werden in Gent de Joseph Plateauprijzen uitgedeeld, zeg maar de Belgische Oscars. Ik had de kans daar bij te zijn – ik heb ook meegestemd – en hoewel het filmgebeuren in België redelijk bescheiden is, werd het toch een sfeervol en leuk avondje waarop ook tal van prominenten aanwezig waren. Zo kwamen de Waalse succesregisseurs Luc en Jean-Pierre Dardenne zelf hun prijzen afhalen, voor Beste Film (L’Enfant), Beste Regie en Beste Scenario. Ook de mooie Deborah François, de hoofdrolspeelster uit L’Enfant, was er. Zij werd bekroond als Beste Actrice. De Waalse steracteur Benoît Poelvoorde (C’est Arrivé Près de chez vous, Podium) was er ook. Daarnaast maakten Jan Decleir, Chris Lomme en Nand Buyl, Jan Leyers, Roel van Bambost, Stijn Coninckx, Joke Devynck, Els Dottermans en Fien Troch hun opwachting. Het werd dus leuk mensjes kijken en genieten van het schitterende huisorkest van de Vooruit, The Flat Earth Society. Hollywood op zijn Vlaams.

Jonge werknemers kunnen niets

Vandaag verschenen in de media de conclusies van een onderzoek van het VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen). Daaruit blijkt dat de meeste jongeren verre van perfecte werknemers zijn. Ze zouden talenkennis, zelfkennis, inzet en doorzettingsvermogen missen. Dat zou geen al te groot struikelblok zijn, mochten de meeste jongeren niet net denken dat ze goed voorbereid zijn op een professionele toekomst, wanneer ze de schoolbanken verlaten.

442 ondernemingen en managers deden mee aan het onderzoek. Dat zijn toch heel wat getuigenissen. Mijn eigenste moeder was daar niet bij, maar zal zich ongetwijfeld kunnen vinden in de resultaten. Vooral zwakke spelling, manke communicatievaardigheden en een al te grote gemakzucht, blijken veel jonge werknemers in haar werkomgeving te typeren, met de nodige ergernissen tot gevolg.(Op de foto twee kassiersters die de nodige maturiteit missen)

Cafépraat

Een avondje op café leert ons dat Lode graag in de voetstappen van Jennifer Lopez wil stappen en ‘wedding planner’ wil worden. Katrijn vinkt op haar checklist helaas liever zelf af wat al gebeurd is. Jo, die in Leuven volop geniet van het gratis stadsvervoer, zal dan weer de eerste vrouwelijke kampleider worden die KSA Haaltert ooit had. Verder bleek nog dat Lode zijn kapper teleurstelde vanwege zijn lage gelhantering, dat Henk bedenkingen had bij de neus van SveN en dat Jan door sommigen ‘Sideshow Bob’ genoemd wordt. Tenslotte blijkt dat het feestcomité (vertegenwoordigd door Marijn) nog geen idee heeft wat met de talloze donaties van prominenten en vips aan te vangen.
Zodoende passeerde alweer een grote variatie aan onderwerpen de revue.

Als het maar met kippen is

Er werd vandaag wat gepalaverd over wat het nu precies is dat u vanaf vandaag met kippen en ander pluimvee dient te doen. Is het ophokken of afschermen? Blijkt immers dat ‘ophokken’ niet in het woordenboek voorkomt. De pers heeft dit nieuwe woord de laatste maanden dus steeds gewoon overgenomen van elkaar zonder te controleren waar de term vandaan komt. De vraag is dan ook: waar komt het vandaan? De VRT – doorgaans voorbeeldig wat correct taalgebruik betreft – hanteerde in het journaal overigens al meteen het werkwoord ‘afschermen’ en ‘afschermplicht’. Het ziet er dus naar uit dat er de komende dagen niet meer zal opgehokt worden.