Ziet u daar rechts in het midden dat ene lege vakje? Dat enige vakje dat getuigt van een gedrevenheid, bereidheid, opruimlust dat de andere vakjeseigenaars duidelijk ontberen? Dat veelbelovende vakje waar de ambitie van af spat en dat een vlekkeloos en geslaagd schooljaar lijkt te garanderen?
Dat is mijn vakje natuurlijk.
En er dan maar voor de eerlijkheid aan toevoegen dat er verder niet één dag in het schooljaar is dat de achterkant van mijn vakje zichtbaar is…
Teamvergadering van 9 tot 12
Aan alle leerkrachten een start van jewelste gewenst!
Het voorbije weekend beleefden we op DOK een topweekend. We, zeg ik, want sinds enkele weken voel ik me als vrijwillig medewerker op het DOKstrand en de DOKmarkt een klein radertje van een steeds vlotter draaiend geheel.
Het was in de eerste plaats aan de zon te danken dat het unieke en tijdelijke Gentse strand zaterdag en zondag zo veel volk lokte, maar daarnaast was DOK ook de locatie waar de Amerikaanse groep Sebadoh zijn optreden heen verplaatste nadat het op Pukkelpop afgelast werd – U vernam het ongetwijfeld in de pers. Meer dan tweeduizend bezoekers kwamen dus de voorbije dagen over de (hier en daar wat losliggende) vloer. Ook de wekelijkse rommelmarkt op zondag trok weer heel wat volk. Voor alle medewerkers was het dus doorbijten, en ik snakte op een bepaald moment echt naar een douche, bad en maaltijd tijdens mijn 12-uur durende shift, maar dan zie je al die anderen even hard zwoegen en ga je dus door tot de laatste bezoeker door het hek verdwenen is.
Het viel me eigenlijk al meteen op: dat de mensen van DOK (gevormd door een samenwerking van CirQ, Ladda en Democrazy) keihard werken en de lat hoog leggen. Hun gedrevenheid en veeleisenheid zorgt er voor dat ook alle vrijwilligers graag meedraaien in de mallemolen. Het goede humeur kan er al eens bij inschieten, uiteindelijk is het bewonderenswaardig dat deze groep mensen zo’n prachtiniatief ontwikkeld heeft zonder dat ze daar zelf veel bij winnen. Wat niet wil zeggen dat er geen commerciële belangen spelen.
Bij DOK betaalt u echter geen toegangsprijs. Het strand en de gezellige sfeer is gratis. Een strandstoel of parasol kost u geen geld. Zelfs het toiletbezoek kost niets. De drankjes zijn schappelijk geprijsd – enkel de croque-monsieur vind ikzelf echt te duur en dat laat ik niet onvermeld. Maar men kan de organisatoren dus bezwaarlijk beschuldigen van geldklopperij. De Gentenaars en anderen een plek van verpozing bieden, is het voornaamste doel.
Dat doet men niet halfslachtig. Iedere dag worden klusjes geklaard en kinderziektes weggewerkt. Geen detail wordt verwaarloosd. De dag dat alles op punt staat, komt er misschien nooit – DOK is een tijdelijk project – maar men blijft er dan ook maar nieuwe initiatieven nemen en verse ideeën uitproberen. Wie me kent, weet dat ik ook graag de lat hoog leg en oog heb voor details, en dus bevalt mijn vakantiejob bij DOK me enorm. Los daarvan zijn er ook een boel fijne mensen te vinden onder de medewerkers en tref ik er elke dag wel iemand die ik ken.
De miserabele zomer heeft DOK natuurlijk al parten gespeeld. Er waren dagen dat geen mens opdaagde of de keet ongewild vroeg de deuren sloot. Anderzijds tonen drukke dagen ook dat het opgelegde maximum van 1000 aanwezigen, echt niet te laag is. Een hele zomer lang iedere dag die limiet bereiken zou de job eerlijk gezegd te slopend maken. Nu kunnen we af en toe ook eens onze voeten in het koele zand steken en dat maakt dat dit werk voor mij een ideale manier is om de zomer door te brengen, vooral dan nog eens omdat ik geen tuin heb en hier gewoon buiten leef. DOK vindt volgend jaar opnieuw plaats en zelfs al mochten we dan af te rekenen krijgen met een helse hete zomer, wil ik graag weer bij zijn.
Wat is daar nu eigenlijk zo fijn aan, dat werken terwijl je eigenlijk vakantie hebt, en dat aan een vrijwilligersvergoedinkje? Tja, vakantie maakt me nogal snel lui en soms begin ik me wat nutteloos te voelen. Ik geef op deze manier graag invulling aan mijn overschot aan vrije tijd. Met twee dagen per week had dat ook opgelost geweest, maar DOK werkt verslavend: ik ben er graag. En ik moet het niet ontkennen: ik werk graag. Ik doe anderen graag een plezier en wil het mensen naar de zin maken. Ik ben dan wel niet handig of sportief, maar een fysieke inspanning schrikt me niet af en dus biedt het werk me veel voldoening. Of ik nu op de parking sta, aan de bonnenstand, aan de ingang, op de markt, op het strand of in het leeggoedkot. Gevarieerd is het werk dus ook nog.
In zekere zin roept het werk op DOK een klein beetje het gevoel op dat ik als student vele zomers lang ervaren heb, als monitor op de speepleinwerking. Ook toen bracht ik mijn zomer graag al werkend door, in het gezelschap van leuke mensen. Op DOK is er niet zo veel tijd om iedereen te leren kennen, maar dat is voor mij geen prioriteit en bovendien vind ik het toch altijd weer genoegen doend om samen te werken met onbekenden en dan te ontdekken dat dat vlot gaat. Op DOK heeft men zijn vrijwilligers goed uitgekozen: ik heb me nog geen enkele keer geërgerd aan de laksheid of kortzichtigheid van anderen. Op school moet ik het eigenlijk meer op de tanden bijten.
Een markant figuur is Pierke. Hij is 53 en hoopt snel invalied verklaard te worden. Zijn voornaamste taak is draaien aan het kindermolentje. Dat is al wat versleten en moet af en toe gesmeerd worden, en dat geldt ook voor Pierke zelf. Ook Kamal is een andere vaste waarde op DOK. Zijn Hollandse tongval gaat gepaard met enthousiasme, en wat zo fijn is, is dat hij ook aangeeft dat mijn enthousiasme ook hém stimuleert. De Italiaanse Francesca leest tijdens stille momenten De Ondraaglijke Lichtheid van het Bestaan. In het Nederlands! Maar het woord efkes heb ik haar toch moeten uitleggen. Lijn creëert steevast haar eigen taken en aarzelt niet mensen terecht te wijzen. Dat ik haar al enkele jaren ken, maakt het erg makkelijk. We moeten niet meer wikken en wegen als we elkaar aanspreken. En dan is er nog mijn bazin, Carla. Nooit moe, altijd aanspreekbaar en iemand met wie het aldus heel fijn samenwerken is. Toen ze mij op de DOKmarkt bezig zag alsof ik voor een grote klas stond, legde ze het lot van de standhouders al snel ook in mijn handen. Sommige mensen krijgen zelfs op hun échte job niet zo’n waardering. De zondag is dus alvast mijn favoriete DOKdag.
En dan zijn er nog al die anderen: Liesbeth, Els, Kris, Bart, Frank, Tom, Margot, Eva, Niels, Michiel, Suranga, Sandra, Xavier, Jonas, Jeroen, Marc, Caroline, … – de drie vzw’s samen lijken wel uit tientallen en tientallen medewerkers en vrijwilligers te bestaan die ik met mondjesmaat leer kennen en (in min of meerdere mate) appreciëren.
Binnen afzienbare tijd begint het schooljaar weer. Ik heb daar zéér veel zin in. Maar mocht de zomer nog een week of drie langer duren, ik zou dat als dokwerker helemaal niet erg vinden.
*** Grizzlybeer doodt toerist in Yosemite ***
*** Toeriste neergebliksemd in Grand Canyon ***
*** Meisje verdrinkt in Bulgaars zwembad ***
*** Toerist verdwijnt in blowhole op Maui ***
*** Toerist verongelukt in Pyreneeën ***
*** Jongen verdrinkt in Tunesisch zwembad ***
*** IJsbeer doodt toerist in Spitsbergen ***
*** Toerist komt om bij aardverschuiving in Nepal ***
*** Toeriste verdrinkt in Frans riviertje ***
*** Toerist valt in Canadese waterval ***
*** Ski-ongeval in Nieuw-Zeeland ***
Ik zou voor mijn eigen gemoedsrust beter wat minder stilstaan bij al deze tragedies – in Afrika sterven intussen 300 kinderen per dag – maar ik kan het niet helpen: ik vind deze noodlotsverhalen allemaal vreselijk. Ontspanning en zorgeloosheid slaan om in drama’s. Nog een geluk dat ik Het Laatste Nieuws niet lees, waarin al deze verhalen wellicht nog eens flink in de verf gezet worden.
Is het het gebrek aan zonneschijn dat me al in een winterse depressie doet belanden? Duidelijk nood aan wat zomerse nonsens…
Olivier en Mieke hebben Jule niet lang laten wachten op een klein broertje. Enkele dagen geleden werd het gezin uitgebreid met Chiel. Hopelijk verliep het deze tweede keer allemaal een stuk mínder spannend dan de vorige keer.
Jule kan haar kleine broertje enkel nog maar bewonderen maar gelukkig is er ook grote broer Mathias die binnenkort misschien wel al kan babysitten!
Proficiat aan het hele gezien!
Deze vraag werd ons gesteld door een lezeres en we namen dan ook met graagte het initiatief om er een antwoord op te vinden.
De jaren van roem en succes zijn intussen al een tijd voorbij. Verantwoord Tijdverlies zocht de dames van de ooit populaire meidengroep M-Kids op en maakte een stand van zaken op.
Britt studeert haartooi aan het H. Maria-instituut te Halle, maar hoopt op een diplomatieke of consulaire post in Namibië. Daarvoor wil ze die zin wel eerst leren schrijven. Ze heeft de handen vol met haar drie kinderen (Enrique, 5, Angelinajolie, 3 en Kevin, ook 3). De kindjes hebben vier verschillende vaders, maar Britt is enkel van de vaders van Enrique en Kevin gescheiden. Britt heeft haar muziekcarrière echter niet opgegeven. Ze deed al twee keer mee aan de preselecties van Idool en werd respectievelijk 589e en 10256e. Koen Wauters was vriendelijk tegen haar en dus was ze blij nog niet vergeten te zijn als Vlaamse zangeres. Ze heeft hem meteen toegevoegd op Facebook.
Tamara liet op haar 18e de tekst van de grootste hit van de M-Kids op haar borsten tatoeëren. Na een bachelor in de architectuur en een meestergraad in de optiek, verhuisde ze naar de populaire Turkse vakantiebestemming Bodrum, waar ze een bar uitbaat, de Funkey Monkey. Daar leidt ze een gelukkig, anoniem bestaan, al is ze altijd op haar hoede voor fans met stalkerneigingen. Ze heeft alle dvd’s van FC De Kampioenen. In 2006 won ze 2500 euro met een kraslot. Ooweejoweeoo!
Haar zus Davina liet intussen haar naam veranderen in Kimberley. Ze werkt als onderhoudsdame op het Ministerie van Milieuvoorzieningen & Wandelende Takken, maar hoopt eigenlijk nog kleuterleidster te kunnen worden want ‘ze kan goed met kinderen omgaan en in de opleiding leer je toch vooral knutselen’. Vorig jaar werd ze 49e in de Tour de France voor Vergeten Vlaamse Zangeressen die ooit deel uitmaakten van een Meidengroep (gewonnen door Larissa van Def Dames Dope). Correspondeert vurig met de Peruaanse schrijver en Nobelprijswinnaar Mario Vargas Llosa want ‘ne mens moet een hobby hebben’.
Dat waren nog eens zomers!
Verantwoord Tijdverlies 