3, 13 of 30?

Nu ik al meer dan een jaar op dezelfde school aan het werk ben, vond ik dat al mijn dierbare collega’s een plaats op mijn verjaardagskalender verdienden. De geboortedata werden dus genoteerd en ik maakte van de gelegenheid gebruik om even uit te rekenen wat de gemiddelde leeftijd is bij ons op school. Die blijkt 32 te zijn. Ik ben dus jonger dan de gemiddelde leerkracht bij ons, en dat verrast me. Ik word de laatste jaren niet meer als ‘jong’ beschouwd, tenzij door het  handvol bejaarde dames die in mijn woonblok gehuisvest zijn en me vragen of ik goede examenresultaten behaald heb.

Vorige week bevond ik me op een bijscholingsdriedaagse. Op de tweede avond zaten we daar met een groepje van minstens 10 mensen samen en we besloten een spelletje te doen. De jongste mocht beginnen. Aangezien we elkaar niet kenden, was het nodig dat iedereen zijn geboortejaar vermeldde. Ik bleek de jongste te zijn en dat was echt een verrassing. Ik kan me niet herinneren dat ik recent nog ergens de jongste was.

Zulke dingen doen me uiteraard stil staan bij mijn leeftijd. 29, maar iedereen zegt al 30. Men gunt je zelfs die laatste maanden voor de 3 niet meer. 30 zul je zijn, oktober of niet. En de self-fullfilling prophecy werkt. Ik zeg bijna zelf dat ik 30 ben, zodanig ben ik al onder de invloed van de grote overstap. Je kunt je niet blijven wentelen in halfvolwassenheid. Ga pensioensparen. Koop een huis. Sticht een gezin. Make up your mind. Wat wil je zijn? 13 of 30?

Het helpt niet dat mijn grootouders langs moeders kant nog geen achterkleinkinderen hebben. Ik blijf dus één van de (klein)kinderen, waarover men bezorgd is en die men een centje toestopt, want er zijn nog geen ukjes om zich zorgen over te maken. Een beschermende omgeving waarin ik niet mag trakteren op restaurant en mij gevraagd wordt of ik ‘vanavond uitga?’.

En dus voel ik me geen 30 zoals andere dertigers, die zich zorgen moeten maken om de lening en de schoolkeuze voor de kinderen. Ik ben niet aan het verbouwen en moet niet naar de opendeurdag van kleuterscholen. Vreemd dat ik dat zeg, want in mijn vrienden- en kennissenkring zijn de niet-stereotiepe dertigers nochtans in de meerderheid. Ik gedraag me ook niet als een dertiger. Ik loop over de pas aangelegde richels van de verbouwde steenweg in Haaltert als een 8-jarige die zijn evenwicht zoekt. Ik trek strepen in de ramen van ongewassen auto’s. Ik bouw zandkastelen met mijn leerlingen. Ik ben verslaafd aan The Simpsons. Ik drink melk. Ik hou van gevechten met waterpistolen. Ik lust geen spruitjes of witloof. Ik herlees Jommekestrips en  snoep graag. Ik moet de drang om foptelefoontjes te plegen, onderdrukken. Ik wil met een karretje door de supermarkt racen. Ik wil ’s nacht door een bos lopen met de KSA. Ik wil leerkrachten uitlachen en me afzetten tegen despoten. Ik ben en blijf ook 13. Of 3.

En dat is niet erg. Er bestaan al voldoende dertigers of bijna-dertigers die zich geconformeerd hebben en meer op hun ouders gelijken dan goed voor hen is. Iedereen gaat elkaar imiteren en verwacht ook dat alle andere dertigers een gelijkaardige levensstijl aannemen. Laat hen maar een generatie op zichzef vormen. Ik reageer nog altijd zeer verwonderd als iemand me vraagt of ik kinderen heb. Zien ze dan niet dat ik daar veel te jong voor ben? Maar ze kunnen niet in mijn hoofd kijken natuurlijk. Als ik in de bank sta of een overdachte aankoop van iets duur overweeg, denk ik niet serieus genomen te worden omdat ik te jong ben. Maar dat gebeurt nooit, integendeel. Ik zie er dertig uit en wordt ook zo behandeld.

En toch ook weer niet. De ouders van mijn leerlingen vinden me een jonge leerkracht. Maar dat heeft met ervaring te maken en niet met leeftijd. Mijn leerlingen vinden me net nog jong genoeg – binnen afzienbare tijd ben ik voor hen te oud. Grapjes over mijn leeftijd (vrijwel altijd door jongere mensen) vind ik extreem flauw. Blijkbaar krenkt dat mijn ego. Mijn identiteit staat toch los van mijn leeftijd? Maar misschien gedraag ik me ondanks de voorgaande beschrijvingen vaak als een dertiger. Ik kraak pubermode af en bekritiseer de verwaarloosde maatschappelijke waarden. Ik zit graag rustig thuis. Ik zeur als iemand uitgeleende spullen niet goed behandeld. Ik verdraag geen luide MP3’s op de trein en draag geen sportschoenen. Ik heb een ouderwetse GSM en help bejaarden met het inladen van hun bagage in de trein. Ik maak me zorgen over de verdere studies van mijn leerlingen. Ik ga graag op restaurant en snauw jobstudenten af als ze hun werk slecht doen. Ik lees wel eens De Standaard en kijk naar Ter zake. Erg volwassen allemaal. Ik ben wel degelijk bijna dertig.

Hoe zit het dus? Hoe oud ben ik eigenlijk? Mentaal gezien of fysisch? Het zou niet moeten uitmaken. De jongere mensen die er lacherig over doen, staan er niet bij stil dat het hen ook te wachten staat. Zo was ik ook, jaren geleden. De ouderen reageren mild, maar veroordelen je goedbedoeld tot de routine van de dertiger. De wankele conclusie die ik voorlopig handhaaf, is dat het alleen maar bergaf gaat. Het leven wordt korter, saaier, eentoniger, harder, meedogenlozer. Of zijn er plusdertigers die dat kunnen tegenspreken?

Wat er ook van zij, als ik me al minder gelukkig zou voelen omwille van mijn leeftijd, dan ligt dat aan de samenleving met de enge verwachtingspatronen – los van de occasionele ochtend waarbij het gezicht in de spiegel wel honderd lijkt. Dus hoop ik nog lang naar The Simpsons te mogen kijken en toch heel fatsoenlijk belasting te betalen. Luchtgitaar te spelen en toch klachtenbrieven te sturen over onveilige verkeerssituaties. 13 zijn én 30.

Maar voorlopig nog even 29.

Filmmaand augustus

 

  

Ondanks een hele maand niets te doen dat écht moet, toch maar 20 films gezien. Maar 20? Nee, dat is natuurlijk wel veel. Vakantie moet je toch op veel manieren invullen. Maar in april van dit jaar zag ik wel 22 films en om op het eind van het jaar nog een fatsoenlijke score te halen (2006: 239 films gezien, momenteel 2007: 109) zou ik toch een tandje moeten bijzetten. September zal nu niet bepaald veel bijdragen. Maar zoals al eerder gesteld: films kijken gaat niet over aantallen natuurlijk. Dit waren ze:

Die Hard 4.0 (7): Genietbare kletskoek met veel spetterende actie.
Ratatouille (9): Een film als een overheerlijk diner. Voorgerecht, hoofdschotel en dessert in één. Magistraal getekend ook.
Pirates of the Caribbean: At World’s End (6): In tegenstelling tot de swingende voorgangers, een langdradig en overdadig spektakel.
For Your Consideration (7): Ietwat tegenvallende Hollywoodsatire met weliswaar goeie acteurs en leuk bedachte situaties.
The Good Shepherd (7): Nogal theatraal en statig, maar het verhaal boeit en de indrukwekkende cast levert prima werk.
Man zkt Vrouw (7): Charmant verhaal en aanstekelijke acteerprestaties in dit Vlaamse filmpje van degelijk niveau.
The Bourne Ultimatum (8): Een actiefilm van hoog niveau, waar de plot niet verdwijnt onder nochtans grootse en spectaculaire actiescènes. Meeslepend.
Happy Feet (7): Iets te flauwe pinguinmusical met een zwak verhaal en liedjes die me niet lagen.
La Tourneuse de pages (8): Stijlvol, sober psychologisch drama. Niet de thriller die het lijkt te zijn, maar dat maakt de prent net beter.
28 Weeks Later (8): Ijzingwekkend, benauwend vervolg op het al even angstaanjagende 28 Days Later. Heerlijke gruwel, een nachtmerrie.
Stranger than Fiction (7): Leuk gebrachte komedie die echter wat diepgang en betekenis miste.
The Wayward Cloud (7): Gelukkig bestaat er FFWD-knop om dit zich traag voortslepende metaforische drama sneller tot een einde te laten komen. Veel sterke scènes weliswaar, maar Taiwanese films blijven vaak nog te taai voor mij.
Hollywoodland (7): Verdienstelijke detectivefilm die zich afspeelt in het L.A. van de jaren ’50. Sfeervol en degelijk gemaakt.
1408 (5): Bespottelijke bovennatuurlijke thriller over een hotelkamer waar het niet pluis is. Shitfilm.
Perfume, the Story of a Murderer (7): Aanvaardbare verfilming van wat natuurlijk een overweldigend en niet te verfilmen boek is.
A Cock and Bull Story (8): Grappige en originele satire.
Sicko (8): Informatief én amusant, schokkend en alweer controversieel. Michael Moore zoals we hem kennen. Lees ook hier.
Ben X (8): Verrassend degelijk drama dat voor een Vlaamse film sterk emotioneel en inhoudelijk is uitgewerkt. Ik zou zelfs gewagen van ‘aangrijpend’.
Becoming Jane (7): Weelderig maar vrij oppervlakkige biografietje van Jane Austen.

Totaal: 2302
Hier de lijst van juli.

Er was eens …

Als het komende schooljaar even sprookjesachtig zal verlopen als de namen van mijn leerlingen doen beloven, ziet het er goed uit. Een greep uit de familienamen van mijn nieuwe klas: Vukay, Mispelon, Fierlafijn, Langeraert, Maenhout en Haeseryn. Ik wacht alleen nog op Langteen en Schommelbuik…

Zorro in Zwalm

De aanwezigheid van Boris’ kunstcollectief HAP volstond om onze familie op een zondagnamiddag de fiets op te krijgen om de Zwalmstreek te verkennen, waar in het kader van de tentoonstelling Kunst & Zwalm een aantal werken te bekijken waren in het Zwalmse landschap. Het werd een dag die op zijn minst bewogen te noemen valt en eens te meer een bewijs dat een samenzijn van al die eigenwijze en dramatisch onderlegde mensen steevast tot chaos leidt.

Bij het vertrek in Haaltert werden eerst de gepensioneerden verdeeld. Willy in wagen 1, Marie-Louise in wagen 2. Weinig kans op snelwegvrees voor Ria, want Zwalm bereik je het makkelijkst via binnenwegen. Een dutje voor de als vanouds onuitgeslapen Thomas. Nel in sportieve outfit en voorzien van energiedrankjes om de fietstocht aan te kunnen.

Zes fietsers dus, gevolgd door een wagen met de lichtjes immobiele Gerda als chauffeur en de senioren als passagiers. Al na één halte ontstond er discussie over de te volgen weg. In een vlaag van zinsverbijstering had de organisatie immers beslist géén bewegwijzering aan te brengen, met als doel hier het dwaze idee van een dolgedraaide artiest mee te ondersteunen. Als je dan een plannetje met fouten op in handen gedrukt krijgt, kan dat alleen maar mislopen. Toevallige voorbijgangers troffen dus een groepje fietsers aan die samengetroept stonden aan een autoraampje waarachter een behoorlijk luidruchtige bejaarde zijn mening gaf over de te volgen route.

Er werd een consensus bereikt (lees: iemands mening genegeerd), maar na nog een stop of twee werd eens te meer de verkeerde richting uitgegaan. Mea culpa. Schoolmeesters die de leiding in handen willen nemen, nooit een goed idee blijkbaar. Nel en Ria, verrast door de ‘bergen’, dienden intussen al hun leeftijd en bijhorende rammelende conditie, te erkennen. Het zag er niet naar uit dat zijaan dit tempo onze eindbestemming zouden halen. Peter en Thomas waren toen al uit het zicht verdwenen. De gsm liet zich dan ook onophoudelijk horen. Waar zijn jullie en waar zijn wij? Een verdeelde familie, letterlijk. Boris had er intussen flink de smoor in. Met deze familie kon je nu nooit eens iets normaal doen. Terwijl ik net dacht dat er al normale mensen genoeg waren.

Uiteindelijk, twee uur later – Nel en Ria hadden de fietsen al teruggebracht en Marie-Louise kloeg vanop de achterbank van de auto over het gebrek aan plezier – stonden we dan toch klaar om getuige te zijn van het schouwspel dat HAP dit keer had bedacht. Johan was aangekomen en maakte aldus samen met ons deel uit van het kunstwerk. Immers, het wachten en dus tengevolge ook de kijker zelf, maakten deel uit van de performance. Er ontstaat immers een harmonieus collectief van mensen die met zijn allen naar de horizon staan te staren en daar zit al een deel van de kracht van dit werk.

Om 6 uur precies (voor de geïnteresseerden: ieder uur tussen 2 en 6 in het weekend) verscheen Zorro aan de horizon. Met zijn paard stoof hij door de velden, zijn mantel wapperend in de wind, met zijn uitrusting een schitterend herkenbaar profiel vormend tegen de wolkenpracht die als achtergrond diende. Een steigering die het romantische beeld nog eens benadrukte en toen stoof hij weer weg. Amper vijf minuten lang maar we stonden er allemaal betoverd bij. In de ban van de speelse avontuurlijkheid waarmee HAP ons dit keer weer liet nadenken over betekenissen en beelden of over paarden en Zorro’s.

Of over aardappelen. De performance kreeg immers een vervolg. De door Zorro bereden strook aardappelveld, was immers ontdaan van zijn begroeing, zodat wie dat wou ook nog een zak echte Zorro-potatoes kon kopen en op die manier de kunstenaars nog steunde ook. Onze dag eindigde dus in schoonheid, daar waren we het deze keer nu wel over eens. Het obligate familiediner, inclusief zeegebakjes, sloot deze lichtjes hysterische dag af.

Intussen in het onderwijs…

Die eerste schooldag komt steeds dichterbij en mijn batterijen zijn volledig opgeladen. Zeker na de Freinetmeerdaagse waarvan ik net terug ben. Zonder ook maar enigszins het clichématige beeld te willen oproepen van een hoopje bebaarde wereldverbeteraars in sandalen die het met elkaar over de autonomie van het kind hebben, kan ik alleen maar sterk onder de indruk zijn van dit inspirerende gebeuren. Goed, er waren wel enkele crocsdragers;-) en de slogan waarmee de vorming werd aangekondigd luidde ietwat vergezocht: ‘Gras groeit niet door eraan te trekken maar door de wortels te voeden’, maar niettemin was dit voor mij een te lang uitgesteld bewijs dat Freinetonderwijs effectief iets voorstelt.  Dat het leeft en groeit en nergens zeker van is. Wat een opluchting zoveel ervaren mensen te ontmoeten die desondanks nog twijfelen en zich vragen stellen bij wat ze doen. Wat een levendige en sterke persoonlijkheden vond ik al deze leerkrachten, die mijlenver staan van zekere types die ik in het verleden al tegenkwam.

Daarnaast… onze school heeft nog steeds geen directeur. Het ziet er naar uit dat ons team verweesd aan het schooljaar zal beginnen. Maar dat hoeft geen probleem te zijn. Er zit energie en kracht genoeg in ons team om even op eigen benen te staan. Maar de situatie dreigt op nationaal vlak toch problematisch te worden. Steeds meer scholen vinden geen directeur en de huidige directies moeten in vele gevallen meer dan één school besturen. Waar zal deze situatie uiteindelijk toe leiden?

En zo sluipt het onderwerp ‘onderwijs’ na bijna twee maand weer deze blog binnen :-)

Leren en bijscholen

1 september nadert en na het opfrissen van de klas (lekker vrolijke kleurtjes!) mag nu ook het hoofd opgefrist worden. Ik ga me enkele daagjes bijscholen om als een volleerd Freinetleerkracht terug te komen.

Wist u trouwens dat de mens volgens psychiater en auteur William Glasser 90 % van wat we zelf aan anderen uitleggen, echt in zich opneemt (leert dus?). Dat geldt ook voor 80 % van wat we doen, 70 % van wat we met anderen bespreken, 50 % van wat we zien en horen, 30 % van wat we enkel zien, 20 % van wat we enkel horen en slechts  10 % van wat we lezen! Een leerkracht is dus eigenlijk best niet teveel aan het woord, zo blijkt alvast.

2300 films

Van het gebrek aan mooi weer maak ik vooral gebruik om films te kijken. Voor augustus staat de teller op 18, maar de totaalteller heeft intussen wel de 2300 gehaald!

De eer ging naar Sicko, de nieuwe prent van Michael Moore (Bowling for Columbine, Fahrenheit 9/11), die ik vandaag in persvisie zag. Sicko is een documentaire over de wantoestanden in de gezondheidszorg in de VS. Zoals te verwachten was, is dit een entertainende, ontroerende, verontrustende, grappige en onthullende film geworden, hoewel Moore zijn verteltechnieken en stunts identiek zijn aan zijn vorige prenten. Pas op 10 oktober kunt u er ook naar gaan kijken…

Dit jaar zag ik al 107 films, wat de kans klein maakt dat ik het record van vorig jaar (239) en het jaar daarvoor (228) zal verbreken, zelfs al moet het filmfestival nog komen. Dat komt er van als je zoveel energie in je werk steekt natuurlijk.

In het lijstje met acteurs die ik al het meest aan het werk zag, staan Robert DeNiro, Meryl Streep, Anthony Hopkins, Nicolas Cage en Dustin Hoffman aan kop. Steven Spielberg en Woody Allen zijn nog steeds de filmmakers waarvan ik het meeste films gezien heb.

Engelstalige films buiten beschouwing gelaten, zijn het Frankrijk, België en Spanje die me het meest films te kijk aanbieden.

Morgen volgt film 2301, het regiedebuut van Nic Balthazar: Ben X.

Absoluut record

Mijn bezoekcijfers swingen de pan uit de laatste dagen. Gisteren kwam zo’n 310 man even snuffelen. Een dag eerder 264. Wie is dat allemaal en waar komen ze vandaan?

En waarom reageren ze zo weinig en waarom doen ze niet mee aan de poll?

Maar kom, het valt niet te ontkennen dat het leuk is, zo’n cijfer. Volgende week zijn het er misschien weer maar 47 of zo.

Van de gelegenheid maar eens profiteren om mijn bizarre nevenprojectjes te promoten: na de Handen zijn er nu ook de Voeten.

Onbeduidend

Soms brengt de overheid goed nieuws. Boris kreeg dit te lezen na zijn ongeval:

 

Lelijkheid kent geen grenzen

Dit is de nieuwe afsluiting die de buren van mijn ouderlijk huis geplaatst hebben aan onze kant. Het stenen paaltje stond er al – geheel voor niets overigens – de draad met betonnen plaat is nieuw. En tegelijk voorhistorisch. Groeit er een nieuw Bokrijk?

Update: de buren van mijn moeder hebben dit artikel blijkbaar gelezen…
Ziehier wat er zich toen  afspeelde:

Brief aan een artiest

Beste Bart Kaëll,

Bij deze wil u van harte bedanken. U heeft onze zomer gemaakt – zoals u met uw zomerhits al zo vaak eerder hebt gedaan. Maar deze keer durf ik stellen dat één van uw nummers  werkelijk het verschil gemaakt heeft.

Laat mij u eerst even de situatie schetsen. De afgelopen maand trokken wij doorheen de Verenigde Staten. Een mooie reis, waarbij we echter ook vele uren in de wagen dienden door te brengen. Omdat we al snel vaststelden dat op de Amerikaanse radiozenders nog meer lulkoek verkocht wordt dan op Q en Donna samen, namen we onze toevlucht tot de gezamenlijke cd-collectie. Eén iemand bleek een schijfje samengesteld te hebben met Vlaamse klassiekers. Toen we deze vaststelling deden, leek ons dat nog erger dan kwekkende radiopresentatoren. Het vooruitzicht de Grand Canyon in zicht te krijgen met Willy Sommers of Yasemine op de achtergrond, deden ons wanhopen. Tot wij tot onze grote vreugde vaststelden dat zich ook één stukje nostalgische poëzie op deze cd had genesteld: Zeil je voor het eerst? van Bart Kaëll. Vreugdekreten alom. Filip Kowlier en Louis Neefs sloegen we maar meteen over en even later zaten we met zijn allen uw grootste hit mee te zingen. Een bepalend moment voor onze reis.

Met kunst moet je voorzichtig zijn en in noodsituaties (we hadden maar 30 cd’s voor drie weken) moet je waar genot uitstellen. Dus besloten we dit juweeltje uit het Vlaamse cultuurpatrimonium slechts één keer per week te draaien.  Los Angeles, San Franciso, Las Vegas, … het deed ons allemaal niets meer. Het vooruitzicht binnen afzienbare tijd opnieuw te mogen genieten van het grootse Zeil  je voor het eerst, liet alles om ons heen in het niets vallen.

Begrijpelijk ook. Geen enkel ander Vlaams nummer – of het zou Liliane Saint-Pierre’s weergaloze Soldiers of Love moeten zijn – weet zo opzwepend, poëtisch en vertederend tegelijk te zijn. Vanaf de eerste seconde, die golven en meeuwen die ons in de stemming moeten brengen. De met zachte stem gebrachte eerste strofe (‘ze zeiden, hou je van zeilen) (btw, dat moet eigenlijk zijn: ‘ze vroegen, hou je van zeilen’ maar laat ons dat artistieke vrijheid noemen). Dan dat overgangetje naar het refrein, een olijk trapje naar een onweerstaanbare meezinger. Nog niet te lang, want daar is de tweede strofe al (‘we zeilden weg van de steiger’) en dan weer dat stormachtige refrein. Nog een strofe en dan…  die finale waar we zo naar uitkeken: een eindeloze herhaling van dat refrein, met een zachte echo (‘van wind en van water, van water en wind’), steeds stiller als een zee die na een storm tot rust komt. Nog even een tweede climax – een waanzinnige gitaarsolo – en dan het ultieme refrein. Nog een zeemeeuw die afscheid neemt en … die magische vier minuten zijn weer om.

Beste meneer Kaëll – of mag ik nu al dit lof gerust Bart noemen? – u bent een waar artiest. Dit nummer – dat zelfs uw nog grotere hit De Marie-Louise overtreft qua intensiteit – wordt door u met zo’n elegantie en inlevingsvermogen gebracht dat het niemand onberoerd kan laten. Sinds mijn thuiskomst heb ik deze parel van de Vlaamse muziek dan ook al grijsgedraaid. Af en toe een traan wegpinkend, kwam ik tot de vaststelling dat u wellicht een groot miskend artiest bent.  In 1983 heeft men u al beroofd van een songfestivaldeelname (ook al met een hartverscheurend mooi nummer). Vandaag moet u bij Jos Van Oosterwijck om een deelname aan Tien om te Zien smeken. Goedkope snollen als Laura Lynn en Natalia gaan met uw applaus lopen. Vlaanderen zorgt niet goed voor zijn talenten. Ik hoop dan ook dat een brief als deze u een hart onder de riem mag zijn en u misschien zelfs mag inspireren tot nog zo’n groots en onvergetelijk nummer, zodat uw oeuvre steeds grotere proporties aanneemt en men op den duur niet meer om u heen kan.

Met de grootste, aan aanbidding grenzende, achting,

Sven De Schutter

Lectuurtip: De weg naar Callisto

Deze Amerikaanse roman durft zich op zijn achterflap meten met The World According to Garp en Forrest Gump. Dit zou dus een grootse Amerikaanse vertelling moeten zijn waarin humor, levenspijn en een scheut nostalgie zich vermengen tot een onvergetelijk avontuur. Dat is wat hoog gegrepen, maar de vergelijking is dan ook vooral gericht op het hoofdpersonages van dit verhaal.

Odell Deefus is namelijk een nogal simpele jongeman die niet al te vlot met anderen kan omgaan en nogal eens domme dingen doet. Wanneer autopech hem dwingt aan te kloppen bij een rare kerel, zit Odell binnen de kortste keren opgescheept met een lijk in de  diepvries, een lijk in de tuin, een onderzoek naar moslimterrorisme, een corrupte gevangenisbewaakster die hem in een drugsmokkel betrekt, een tv-predikant die hem tracht te bekeren en zelfs een bomaanslag. Voor de niet erg intelligente Odell is dat allemaal behoorlijk wat te veel.

Nadat dit vlot leesbare, onderhoudende verhaal eerst voor driekwart gebeurtenissen opstapelt en personages uitvouwt, neemt het plots een bocht die naar een angstaanjagende en zelfs gruwelijke finale leidt. Meteen wint de plot daarmee aan essentie, want het slot linkt alle voorafgaande gebeurtenissen aan zeer actuele feiten die ontegensprekelijk deel uitmaken  de toekomstige geschiedenis van Amerika. Plots is Odell Deefus niet zomaar een romanpersonage maar een verpersoonlijking van de onschuldige burger die een speelbal wordt van de politiek, religie, media en immorele medemensen.

De weg naar Callisto is geen overweldigend, maar toch een behoorlijk boeiend en meeslepend boek geworden. Over de auteur is weinig bekend. Torsten Krol – zo’n naam zou je nooit kunnen bedenken – zou als een kluizenaar in Australië leven en alleen via e-mail communiceren. Geen van zijn uitgevers zou hem ooit al ontmoet of gehoord hebben. Ik weet niet of dat allemaal moeten geloven – het klinkt wel erg overdacht en is net iets te handig om wat mysterie rond het boek te creëren. Maar alleszins kijk ik al uit naar Krol’s tweede roman, Witte Dolfijnen. En er wel even aan toevoegen dat The World According to Garp natuurlijk nog véél beter is.

Ook nog gelezen sinds de vorige boekentip:

Kamermuziek (Paul Mennes)***
Grote Europese Roman (Koen Peeters)***
De Helaasheid der dingen (Dimitri Verhulst)***1/2, eindelijk gelezen.
Duitse Bruiloft (Pieter Waterdrinker) ***
Een vreemdsoortig onheil (Ken Kalfus) **1/2
Zwavelzuur (Amélie Nothomb) ***

Reisplannen?

Hebt u reisplannen voor de komende maanden – vroeg ik u in de vorige poll.

Dit zijn de resultaten, verrassend genoeg is er geen enkele optie die opvallend meer of minder stemmen kreeg.

Nee, ik heb geen vakantie. | 14% (14/100)

Nee, ik blijf thuis | 12% (12/100):

Ja, maar ik blijf in België | 20% (20/100):

Ja, naar een buurland van België | 14% (14/100):

Ja, naar een ander Europees land | 22% (22/100):

Ja, naar een ander werelddeel | 18% (18/100):

De zoekende mens

Gisteren bereikte ik een recordaantal ‘hits’ (501) en het op twee na hoogste bezoekersaantal (175, na 206 en 253) sinds mijn verhuis naar WordPress. Ben overigens nog altijd erg tevreden over deze overstap, vooral omdat de pissige reactie van de webmaster van bloggen.be nadien heel veelzeggend was. Een anekdote die jullie nog tegoed hebben.

Héél fijn is ook dat je via WordPress véél sneller in de zoekmachines geraakt, zelfs nog op dezelfde dag dat een artikel werd ingevoerd. WordPress stelt je ook in staat om te zien via welke termen men op je blog terechtkomt. Dat levert soms bizarre resultaten op. Een overzicht:

Ufo’s in Haaltert en graancirkels in Denderhoutem leiden nog steeds véél volk naar mijn blog. Ook Tommy Borms overigens, een befaamde believer van wie een foto op mijn blog staat. Andere verwante zoektermen zijn waarnemingen, landingen, mussenzele, …

Iemand stelt zich duidelijk vragen over het huwelijk van Yves Leterme. Yves Leterme huwelijk, Yves Leterme ontrouw, Yves Leterme scheiding, Yves Leterme vriendin en zelfs Yves Leterme minnares duiken regelmatig eens op. Heeft iemand iets gezien dat nog niemand weet en wil hij dit verifiëren? Ik weet er alleszins niets over en daar ben ik blij om.

Ook dankzij heel wat filmtitels en boekentitels komen mensen hier terecht. Ze willen dan blijkbaar een samenvatting lezen of de naam van het hoofdpersonage kennen.

BV’s leveren me ook lezers op, al heb ik daar nog niet zo vaak over geschreven. Regi Penxten doet het goed, al staat hier niets positief over hem te lezen. Eddy Wally idem, alsook de combinaties Eddy Wally dood (nog even geduld), Eddy Wally dochter en Eddy Wally sjaal. (?) Lien van de Kelder heeft ook succes, ook in combinatie met ondergoed, al googelt er ook iemand Wat is er zo bijzonder aan Lien van de Kelder?. En ik was het niet zelf die die vraag intypte. Andere hier afgekraakte BV’s zijn Muriël Scherre en David Dehenauw. Ook zij lokken veel lezers. Iemand heeft ook gezocht op de kut Gerty Christoffels. Ocharme.

Wie nog aan zijn bekendheid zal moeten werken is David Verhofstadt neef van de premier.

Dan zijn er de grappige combinaties. Albanese poetsvrouw vertrouwen – hevige huismoeders – deuntje in mijn hoofd – frituur met webcam – mijn begrafenis anja programma – kennistest van Vanessa .

Mensen zoeken ook naar informatie over de meest diverse onderwerpen:

Amerikaanse illusionist die echt kan zweven
Kapsels die niet voor je ogen hangen
Plattegronden van huizen in pastorijstijl
Italiaans liedje waarin geneuried wordt

En dan zijn er de vragen – al snap ik nog atijd niet wie er nu een volledige vraag intypt in een zoekbalk?

Vanavond te doen dicht bij Kerksken? (wat een tristesse straalt deze vraag uit overigens)
Hoe merk ik bij mijn nieuwe collega dat (ze verliefd op me is? ze getrouwd is? hij zich aan mij ergert? hij mijn mails leest?)
Wanneer komt de politie vroeg in de ochtend?
Wat is er te doen op VTM? (Dat vraag ik me ook al jaren af)
Welke leuke dingen kan je doen met water?
Hoe iemands cam aanzetten zonder te weten?
Hoeveel uur slapen Hollywoodsterren per nacht?

Fascinerende vragen, maar de antwoorden staan dus niét op deze blog.

In de cinema…

… is Ratatouille gewoonweg een juweel van een film.

… is Man zkt Vrouw best genietbaar. (Lees hier mijn recensie).

… draait nog altijd het waanzinnig leuke The Simpsons Movie!

En ook nog even meedelen dat het USA-verslag van dag 3 en 4 helemaal vernieuwd is! Eerder werd ook het verslag van dag 1 en 2 helemaal opgefrist.

Domme, idiote leerkrachten!

Tot zover mijn voornemen om twee maand lang niet over het onderwijs te reppen. Maar de dragonder heeft gesproken en een reactie kan niet uitblijven.

Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het Katholiek Onderwijs, hoopt dat er meer studenten uit het aso aan de leerkrachtenopleiding zouden beginnen, want al die tso-ers halen het niveau naar beneden. Weinig subtiel samengevat, maar dat is wel haar essentie.

Nu, ik geef niet langer les in het katholiek onderwijs – een bevrijding – maar kan dit evengoed een niet ter zake doende uitspraak vinden, en me zelfs beledigd voelen. Weet deze vrouw wel waarover ze het heeft? In mijn ervaring heeft het niveau van opleiding van een collega nog nooit een rol gespeeld in de kwaliteit van zijn of haar lesgeven. Meer zelfs, van je collega’s weet of merk je meestal zelfs niet welke opleiding ze gehad hebben. Nu wil ik niet gezegd hebben dat er in het onderwijs geen mensen rondlopen die wel wat aan hun algemene ontwikkeling mogen doen (ik herinner me opnieuw de collega die kwam vragen of een kip tanden heeft). Maar Van Hecke zou zich misschien beter ongerust maken over andere verschillen. Een leerkracht die nooit een krant openslaat, vind ik een grotere reden tot ongerustheid dan zijn of haar middelbare school-diploma. Net zoals het feit dat er nog alarmerend weinig leerkrachten van allochtone afkomst zijn – al zal dat in het katholiek onderwijs weliswaar geen issue zijn. Maar Van Hecke’s uitspraken zijn dus grof en veralgemend. Eens je aan de slag gaat als leerkracht, maakt je opleiding niet zoveel meer uit, zeker niet aangezien je de laatste drie jaar allemaal met dezelfde criteria bent beoordeeld, in de leerkrachtenopleiding. Dan verwacht je wel van een goeie leerkracht dat hij zich af en toe eens bijschoolt. Dat hij wel eens een museum bezoekt of concert bijwoont. Dat hij op een of andere, zelfs minimale manier bezig is met essentiële maatschappelijke problemen. Dat hij fatsoenlijk Nederlands spreekt en niet in de taal van Thuis lesgeeft (‘Ebde gij uwuiswerk gemaakt?’).

Als Van Hecke bezorgd is om de kwaliteit van het onderwijs – terecht overigens, kwaliteitscontrole moet er zijn en dat is ook haar taak – moet ze de leerkrachtenopleidingen aanpakken. De meeste van mijn collega’s hebben geen goeie herinneringen aan die tijd, omdat ze in een keurslijf gedwongen werden en als kinderen behandeld werden. Dat was helemaal niet zo op de KHB (voormalig Sint-Thomas, nu zoals alles EHSAL), waar ik me vier jaar rot heb geamuseerd. Maar ik kreeg vorige week nog van een pas afgestudeerde leerkracht te horen dat ze in haar opleiding (op deze school) de Bijbel helemaal moest lezen! Wat kan daar in godsnaam (pun intended) de zin van zijn? Zo zijn er nog wel meer archaïsche toestanden. Dat Van Hecke daar maar eens haar loep op richt en de nodige veranderingen aanbrengt. Het loopt al fout in het proces, dus doe daar iets aan en bekijk dan de kwaliteit van het product.

Macha’s

In de bioscopen van de Kinepolisgroep draait al een eeuwigheid een reclamespotje waarin de Ladies@The Movies-actie wordt gepromoot. Dit is een filmvoorstelling waarop enkel vrouwen welkom zijn. Het spotje irriteert me. Mateloos. Ik wil het nooit en nooit meer zien of horen.

Wat is er zo vreselijk aan?

Er zit om te beginnen te veel Engels in. Om cool te doen. Onuitstaanbaar. ‘Geen misters, enkel sisters!’ Braaaaaak. ‘No misters, only sisters’ had nog beter geklonken. Maar hier is het uitgangspunt dat ‘misters’ en ‘sisters’ deel uitmaken van onze dagelijkse woordenschat. En dat is natuurlijk niet zo. Hetzelfde doet zich tegenwoordig overigens maar al te vaak voor met het woord ‘kids’. Terwijl er echt wel niets verkeerd is met het woord ‘kinderen’. Dit terzijde. Nee, misters en sisters dat rijmt en dus moeten we maar mee in die idiotie. Want dat bekt zo lekker. Nochtans verhoudt het woord ‘misters’ zich tegenover ‘sisters’ als pakweg ‘banaan’ tegenover ‘wijn’. De persoon die deze tekst geschreven heeft, is een stomme lul.

De dames krijgen ook allemaal een ‘goody bag’. Tja, ‘verrassingspakket’ legt de lat meteen zo hoog, natuurlijk. Terwijl ‘goody bag’ toch zo’n beetje als ‘doggie bag’ klinkt en je dus niet teleurgesteld bent als er enkel een rolletje muntjes, een oude Flair en een handvol cadeaubonnen en reclamefolders met parfumstaaltjes blijken in te zitten.

En dan is er de toon van dit filmpje. Samenzweerderig. Vrouwelijk stoer. Met zo’n beat er onder om huismoeders en veertigplussers af te schrikken. Machisma op maat van de Libellelezeres. Bespottelijk eigenlijk.

Dit om de onderliggende boodschap te benadrukken: Kinepolis meent blijkbaar voor de doorbraak van een nieuw vrouwenrecht gezorgd te hebben: het met vriendinnen naar de cinema gaan. Er wordt nog net niet vermeld dat u de keukenschort mag thuislaten.  Tjongejonge, dames, misschien krijgt u zelfs toestemming van uw echtgenoot of vriend en hoeft u na de afwas niet stiekem door het keukenraam te glippen! En dan nog zo’n goody-bag erbij! Nounou, wat een verwennerij. En dat voor maar 9 euro! Vrijheid kost tegenwoordig geen geld meer.

Nee, ik walg van dit spotje en helaas word ik er elk bioscoopbezoek mee geconfronteerd. Ik kijk weg en tracht mijn bewustzijn even te verliezen. Bij de ‘misters en sisters’-zin ram ik mijn vingers zelfs zo diep mogelijk in mijn oren, wat de mensen rondom mij er ook mogen van denken. Of ik ga heel hard tegen mijn gezelschap praten om het maar niet te horen. Ik zou me afvragen wie zulke belachelijke promotie bedenkt, maar ik weet intussen welk soort volk het is, de reclamebedenkers.

Ik vraag me hier bij aansluitend maar meteen af of dit gedoe eigenlijk wel succes heeft. Moet u, dames, per se zo’n initiatief voorgeschoteld krijgen om met de vriendinnen naar de bioscoop te trekken? Bovendien zou de keuze van de film u doorgaans moeten beledigen. Onnozele komedies met Drew Barrymore of inhoudloze fun met de Hunk van de Maand. Das Leben der Anderen of Zodiac zou wel eens een beroep op uw hersenen kunnen doen.

U moet het natuurlijk zelf weten, dames. Ik kan het mis hebben. Weetikveel hoeveel kip er in een vrouw zit? Kakelen en in toom blijven, is misschien net leuk? Lees hier maar eens een ooggetuigenverslag en u krijgt een heel andere indruk.

Random Thoughts (7)

Jetlag heb ik nooit begrepen. Maar ik word nu wel al twee opeenvolgende dagen pas rond de middag wakker, iets wat me anders nooit overkomt. Is dat het? *** Sofia Ferri, één van mijn fantastische oud-leerlingen, zal meespelen in een film! In Aanrijding in Moscou, een film uit de tweede ‘Faits Divers’-reeks, speelt ze de dochter van één van de hoofdrolspelers. Het wordt een romantische komedie met de geweldige Barbara Sarafian. Volgende week bezoek ik de set in Moscou. De Gentse wijk, voor alle duidelijkheid. *** Op het vliegtuig laten liggen: mijn pennenzak met daarin mijn USB-stick, het kabeltje om mijn fototoestel aan mijn laptop aan te sluiten, 30 euro en enkele stylo’s. Spijtig. De pennenzak was een geschenkje van twee jaar geleden van één van mijn leerlingen. Maar de schok zit hem vooral in het feit dat ik vrijwel nooit iets verlies en ik niet tegen deze verstoring van het universum kan. *** Vandaag mocht ik even proefkonijn zijn voor het nieuwe spelprogramma dat Caviar en Rob Vanoudenhoven ontwikkelen voor VTM. In Tijd is Geld spelen BV’s tegen of samen met onbekende mensen. Ik mocht Erik Van Looy spelen. Rob droeg sandalen. De VTM-afgevaardigde was een strenge meneer. *** Van Boris nu al mijn verjaardagscadeau gekregen, om zeker te zijn dat hij het niet zou vergeten. *** Ik ben jarig op 18 oktober. *** Ik heb nog niet gebarbecued dit jaar!! *** Bergman en Antonioni zijn beiden op dezelfde dag overleden. Een bizar toeval. Voor wie dat niets zegt: dat zou hetzelfde zijn als pakweg Spielberg en Coppola allebei op dezelfde dag zouden sterven in 2037. *** Interview met Marcel Vanthilt gelezen in de HUMO? Toffe mens, eens te meer vastgesteld. *** Katrien is weer op TV, in herhalingen van Vriend of Vijand. Nog te bekijken maandag om half 7. Voor alle duidelijkheid: de rode Katrien. Die echt veel geld wint. *** Gelukkige huwelijksverjaardag deze zomer aan Cami en Katrien (7 jaar), Marianne en Steven (2 jaar) en Renzo en Katrijn (1 jaar). ***  

Filmmaand juli

    

De filmteller ging traag en juli leek geen beterschap te bieden. Drie weken vakantie zou me immers weinig filmvoer opleveren. Maar kijk, dat is best meegevallen. Vier films tijdens de vele vliegtuiguren en twee keer naar de bioscoop in de VS. Zo kwam ik toch tot 17 films in juli.

London to Brighton (8): snoeiharde Britse thriller met een hoog realiteitsgehalte.
Reprise (7): aardige Noorse prent over de vriendschap tussen twee literatuurliefhebbers met schrijversambities.
HurlyBurly (5): vervelende en theatrale praatfilm waarvan de thematiek me volkomen ontgaat. Sean Penn is wel goed.
La Soledad (8): sober Spaans grootstaddrama over moederschap en verlies.
La tête de maman (8): charmant magisch-realisme over een pubermeisje dat haar moeder weer aan het lachen wil brengen.
Harry Potter and the Order of the Phoenix (7): alweer nogal rommelige en niet al te essentiële aflevering in de best wel entertainende reeks.
High Art (8): sober en stijlvol romantisch drama
13 m² (7): benauwende en geloofwaardige Franse thriller over drie bankovervallers die zich verschuilen. Een sterk debuut.
Your Friends and Neighbors (8): zwartgallige en piekfijn geacteerd relatiedrama.
California Dreamin’ (8): aanstekelijk Roemeense zedenschets waarvan de jonge regisseur na het filmen verongelukte, waardoor de film ongemonteerd verscheen. Duurt dan ook twee en een half uur, maar dat is geen bezwaar.
Safe Men (6): leuke Amerikaanse komedie met een goeie en enthousiaste cast maar een al te luchtig verhaal. 
The Astronaut Farmer (6): weinig verrassende variatie op de Hollywoodse ‘maak je dromen waar’-thematiek over een boer die een raket bouwt.
Wild Hogs (3): beschamende en onnozele komedie over vier veertigers die tijdens de bij de midlife-crisis horende motor-roadtrip in aanvaring komen met een bende Hell’s Angels.
Reign Over Me (7): aanvaardbaar drama over een door 9/11 getraumatiseerde man, met verrassende ernst gespeeld door de onuitstaanbare komiek Adam Sandler.
The Simpsons Movie (8): Overheerlijke maar veel te korte filmversie van de beste animatieserie ooit. Te veel personages komen niet aan bod, maar er valt geweldig veel te lachen.
Hairspray (6): teleurstellende verfilming van de grandioze musical (die ik ook gezien had en die op zich al gebaseerd was op een eerdere film) met Travolta in een onverklaarbare rol als huismoeder en iets te veel dansjes en liedjes.
Disturbia (6): banale tienerthriller die in de VS op applaus onthaald werd door mensen die nog nooit een Hitchcockfilm zagen.  

Totaal: 2282.
Totaal dit jaar: 89

Hier de lijst van juni.