Reisverslag

De NMBS heeft er heel wat voor over mij te helpen mijn vele vrije uren te vullen. Een reisverslag:

8u56: de trein naar Brussel vertrekt in Gent St-Pieters.

9u07: de trein valt stil ergens te velde.

10u07: de trein staat nog steeds stil. De sfeer aan boord is geanimeerd. Er wordt volop gegsmd naar werk en school, de conducteur heeft diverse mededelingen gedaan: de trein is defect en technici zijn onderweg. In één wagon is geen verwarming meer, de passagiers zoeken warmere plaatsjes op.

10u22: de technici kunnen niets doen en een andere trein richting Brussel zal stoppen om de passagiers op te pikken. De trein wordt geëvacueerd! 550 passagiers, waaronder 1 klas met schoolkinderen, 1 hond, 1 man met een vouwfiets, enkele Amerikaanse toeristen en 1 BV (Reginald Moreels) moeten de trein verlaten en op de daarnaast stilstaande trein stappen. Er is een boel NMBS-personeel meegekomen om iedereen te helpen, want er is uiteraard geen perron.

10u40: door de velden naderen een journalist en cameraman. Met heel wat moeite beklimmen ze de berm waarop de sporen lopen om een sfeerverslag te draaien. Ik zit jammer genoeg al in de trein en kan dus geen interview geven.

11.03: de evacuatie is eindelijk afgelopen. Ik kan niets meer gaan doen in Brussel en hoop dat de trein terug naar Gent rijdt.
Intussen zijn studenten te laat voor examens, realiseren ambtenaren zich dat ze meteen kunnen gaan lunchen als ze op het werk zijn en kampen bedrijven en winkels met gebrek aan personeel. Er wordt nog steeds druk getelefoneerd en gesmst, maar de sfeer blijft ontspannen. Sommige mensen zijn via de telefoon toch al aan het werk gegaan en maken hun medereizigers deelgenoot van hun professionele activiteiten. 

11.28: de trein komt twee uur te laat aan in Brussel. 

11.45: Ik reis terug naar Gent want is toch veel te laat voor de persvoorstelling waarnaar ik op weg was. De voormiddag is op aangename wijze gevuld geraakt. De ergernissen zijn zeer beperkt gebleven. Jammer genoeg doet de NMBS geen voorstel om treintickets terug te betalen aan mensen die eigenlijk voor niets gereisd hebben. Dat wordt dan toch een klachtenformulier invullen…

(Hoe liep het af? Lees het hier)
 

Ergernis: brood

Sommige bakkers doen een elastiekje rond een gesneden brood vooraleer ze dit inpakken. Dit levert een ergernis op wanneer je met één hand in de broodzak een snede wil nemen en het elastiekje zich dapper verzet tegen die actie. Gevolg: gescheurd brood.

Bakkers zouden die gewoonte dus beter laten vallen: dat is bovendien ook veel hygiënischer!

Kak in Haaltert

De Haaltertse schepen van jeugd, vooral begaan met veiligheid en netheid, lanceerde enkele maanden geleden een actie om hondeneigenaars er attent te maken op dat hun hond wel eens wat achter laat. Dat gebeurde vooral door het plaatsen van affiches en panelen zoals u er op de foto eentje ziet afgebeeld staan. Nu willen we geenszins (alweer) kritiek geven op het beleid van onze plattelandsgemeente, maar laat ons voor de aardigheid toch even stilstaan bij wat deze affiche nu eigenlijk voorstelt.
Eerst en vooral is er sprake van een meldpunt. De strontlijn met andere woorden. Of de shitcentrale. Wat moet een mens daar in godsnaam melden? “Er ligt kak voor mijn deur.”? En komt er dan een speciale drolbrigade van de civiele bescherming om de keutel te verwijderen?
Op hetzelfde telefoonnummer kan u ook terecht voor ‘info’. Wellicht bevindt zich aan de andere kant van de lijn een creatieve ambtenaar die meer vertelt over de geschiedenis van de hondenpoep, de variatie aan kleuren en geuren en vormen, of u zelfs mee helpt bepalen van welk ras het hoopje afkomstig is. Of moeten we ons bij ‘info’ iets anders voorstellen?
Het zou al te gemakkelijk zijn de besteding van Haalterts geld aan deze campagne, in het belachelijke te trekken. Maar waarom is men voor de zoveelste keer tevreden met ongeïnspireerd, halfslachtig werk dat – laat ons eerlijk zijn – wellicht niets oplevert? De Haaltenaar mag best eens wat kritischer worden.

Eurokots

Laat ons eerlijk zijn: of ons onbenullige land op het Eurosongfestival nu vertegenwoordigd zal worden door een seniel tante nonneke met siliconenborsten, een cowboy op klompen of een kip zonder kop, meestal is het toch zero points voor België. Ik ben sinds een tiental jaar dan ook songfestivalfan af, maar dat wil niet zeggen dat ik me op zondagavond niet graag eens voor de tv nestelt om in de preselecties een bont gezelschap aan discotrutten, Eglesias-klonen of Idool-afdankertjes aan het werk te zien. Dat vulgaire troela’s als Roxane of Kate Ryan daar met kankerverwekkend slechte liedjes weten te winnen, is even teleurstellend als verwacht, gezien de slechte smaak van de grote massa. Maar waar maar niet aan te wennen valt, zijn de o zo irritante pogingen van Bart Peeters om 1) de commentaar van jurylid Johnny Logan te vertalen terwijl die nog aan zijn commentaar bezig is en 2) alle slechte kritiek toch enigszins te verbloemen met van die betuttelende en beschermende troostwoordjes die mij ferm de strot uithangen (dooddoeners als: ‘Zoveel mensen, zoveel meningen’ – Aaaaaargh!)

En verder: ergert u zich ook dood aan die twee verwaande, over het paard getilde en flink suckende gezusters Leyers, dochters van, die naar willekeur door het beeld lopen en ons bestoken met plattitudes en praatjes van een ondraaglijke lichtheid????

Jeanineken

De teloorgang van de buurtwinkel, waar familiaire begroetingen en praatjes over het weer nog mogen, leidt soms tot pijnlijke situaties. Deze week trof ik volgend bericht aan in mijn brievenbus, opgemaakt in de meest goedkope Word-versie en versierd met een slecht tekeningetje uit een derderangs beeldbestand:  “Jeanineke” (in een grote ster). En dan daaronder: “Welkom in ons winkeltje!!!  Kom gerust een kijkje nemen, we hebben wat van alles in ons winkeltje.” Dan volgt het adres en een opsomming van ‘wat van alles’. Zo kan je er ‘honden en katten eten’ kopen. En ‘huishoudelijk gerief’ en ‘Melk en drank’. De boodschap is ondertekend met ‘Jeanine’, die overigens op dinsdag de winkel sluit.

Gewoonlijk belanden dit soort trashy reclamebriefjes meteen in de doos van het oud papier. Jeanineke heeft noch haar naam, noch haar stijl van adverteren mee. Eén detail echter: op de ommezijde staat een grote, met de hand geschreven boodschap over de hele oppervlakte van het blad. De tekst is aandoenlijk in zijn wanhoop:  “Wij houden van de mensen, maar laat de kleine winkels niet vallen.  Jeanine”‘.  Ook ik, vijand van de slechte zelfstandige, kan daar niet onbewogen onder blijven, hoe krom de nevenschikking van twee zinnen die niets met elkaar te maken hebben, ook mag zijn en hoe naïef en onbegrijpelijk de boodschap eigenlijk wel is. Dus: één dezer ga ik bij Jeanineke om fruit. De bananen van de Match waren toch maar van povere kwaliteit. Een verslag volgt!

Vervorming lerarenopleiding

Hervorming lerarenopleiding: meer praktijk, meer inhoud en kwaliteit, betere begeleiding, meer samenwerking
Vanaf volgend schooljaar zullen alle stages van studenten lerarenopleiding begeleid worden door mentoren. Ook zullen alle nieuwe leraars in het onderwijs aanvangsbegeleiding krijgen. Met de hervorming worden nog twee soorten lerarenopleidingen onderscheiden: de geïntegreerde lerarenopleiding (de 3-jarige opleidingen tot kleuterleider, onderwijzer of regent) en de specifieke lerarenopleiding (bestemd voor studenten die al een diploma behaald hebben in hoger of volwassenenonderwijs). Voor meer informatie en het decreet verwijzen we naar de website van het Ministerie van Onderwijs. Lees ook het artikel “Toekomstige leraars hebben veel stages gedaan” bij DS Online.
(bron: edublogs.be)

Krijgen we dan betere leerkrachten?  In het middelbaar onderwijs wellicht wel.  Regenten-in-spe zullen twee vakken in plaats van drie vakken moeten kiezen.  Er zal dus meer tijd over zijn voor pedagogische vorming – hebben we niet allemaal vreselijke herinneringen aan het soort leerkrachten dat liever met de bordveger smeet dan de leerstof toe te lichten? 

In het lager onderwijs zal de nadruk op stage enerzijds sneller uitmaken welke mensen niet geschikt zijn, en studenten zelf sneller laten ondervinden of lesgeven wel iets voor hen is.  Anderzijds heeft het beklemtonen van de praktijk ook tot gevolg dat de echte ‘kennis’ achteruit gaat en de leerkracht theoretisch weinig onderlegd zal zijn.  En heeft men al eens gedacht wáár al die studenten gaan stage doen?  Zowat elke leerkracht heeft ieder jaar al minstens één stagiair in zijn klas!  En dat is niet altijd even leuk.

SveN wint Knack Filmquiz

Tot mijn eigen verrassing wist ik afgelopen zaterdag 84 deelnemers te verslaan op de grote Knack Focus Filmquiz.  Daar werden een reeks gemakkelijke tot zeer moeilijke vragen gesteld over films van vroeger en nu.  Ik geraakte nipt in de halve finale, werkte me vervolgens een weg naar de finale en versloeg toen met de vraag ‘Op welke klassieke gevangenisfilm is Chicken Run gebaseerd?’ de twee andere (en eigenlijk nét iets sterkere kandidaten).  Een BOSE home entertainment system ter waarde van 6000 euro en een fotootje met vermelding in de Knack van komende woensdag, zijn de beloning. 

Awoe David Dehenauw

Ik ben geen VTM-fan en mijd deze zender dan ook zo veel mogelijk. Toch komt men bij het zappen wel eens terecht op de zender van het volk, met ergernissen aan de vele programma’s en medewerkers tot gevolg. Eén man weet mij daarbij zodanig de kriebels te bezorgen dat een vloek, een poging met de afstandsbediening het beeldscherm te doen uiteenspatten en een moordzuchtig plan spontaan opkomen:  VTM-weerman David Dehenauw. 

Eerst en vooral komt deze irritante kerel niet al te televisiegeniek over.  Hij heeft een houterige presenteerstijl, staat daar geforceerd gewichtig uit zijn nek te kletsen in een meestal slechtzittend pak en kan dat provinciaalse toontje in zijn stem niet verbergen. Dehenauw straalt een groot gebrek aan persoonlijkheid uit, dat hij maskeert door een pose aan te nemen die men op VTM graag ziet: die van paternalistische Vlaamse burger (zie ook zijn collega Eddy De Mey) waar je zo de fermette met plastic tuinstoelen en de twee maal per week schoongespoten oprit bij denkt. Dehenauw is een nog redelijk jonge kerel, maar van het type dat zich graag spiegelt aan zijn ambtenarenpa die er op zijn veertigste al vijftig uitziet en van die kostuumbroeken met een vouw in draagt – behalve op reis in Benidorm, dan draagt hij witte sokken in sandalen. Dehenauw is geen nerd – zelfs daarvoor is hij te gewoon – maar iemand die zijn jeugd maar overgeslagen heeft om op zijn 18e al volwassen te zijn en gemakkelijkshalve de waarden en normen van twee generaties vóór hem over te nemen, maar denkt dat hij ‘mee’ is omdat hij Natalia een goeie zangeres vindt en wel eens een boek van Pieter Aspe leest. 

Nee, SveN is dus géén fan van deze droogstoppel die al aan het opgaan is in een decor dat nog niet geschilderd is en de uitstraling van een kapotte frigo heeft.  Hij mag dan ook vandaag nog de eerste beste Siberische luchtstroom nemen om ergens in Canada de bordjes van het lokale Rad van Fortuin te gaan omdraaien. 

Ramptoeriste

De nationale toeristische dienst van Groot-Brittanië, VisitBritain, verspreidde n.a.v. de release van de film The Da Vinci Code, volgend persbericht:  “Deze film wordt zeker één van de grootste van 2006 en kan heel wat bezoekers aanzetten een bezoek te brengen aan ons land.  De juiste film kan één reusachtige reclamespot vormen die de unieke troeven van Groot-Brittanië aan miljoenen mensen toont.” 

Kan goed zijn – ook Parijs en dan vooral het Louvre varen er nu al wel bij – maar mijn reisgrage moeder heeft dan toch de trend gezet.  Toen ze in november 2005 Londen bezocht, belandde ze daar geheel onverwacht – en trouwens ook geheel niet op de hoogte van enige verfilming van de bestseller – op de set van de film.  Ze kon er kiekjes maken van de hoofdrolspelers, Tom Hanks en de Franse actrice Audrey Tautou, die u vast wel kent uit de film Amélie Poulain.

Nervositeit en opwinding zorgden er voor dat geen enkele van de foto’s scherp genoeg is om er iemand écht op te herkennen.  Als paparazzo zou mijn moeder het niet ver schoppen. 

The Da Vinci Code verschijnt binnen enkele maanden in de bioscoop.  Het boek is al geruime tijd beschikbaar en is zo banaal dat u zich niet cultureel onderontwikkeld hoeft te voelen omdat u het niet gelezen hebt.

Bloggen.be

Deze blog kende zijn opstart niet bij wordpress, maar bij bloggen.be. Ik had daar toen, na enkele weken volgende bedenkingen bij:

bloggen.be biedt een eenvoudig stappenplan om een eigen blog te beginnen.  Deze site legt op duidelijke en begrijpelijke wijze uit wat te doen. Wat valt er nog over te zeggen?

Volgende bedenkingen tot nu toe:

*De taal (ligt bij mij zéér gevoelig): bloggen.be bevat nogal wat typfouten. Spellingsfouten zijn niet meteen te vinden, maar het taalgebruik is niet echt vlot en de zinsbouw soms harkerig. Zelfs al is de informatie heel duidelijk, de leesbaarheid zou nog een stuk beter kunnen. 
*De uitleg is bij momenten zó eenvoudig, dat je zou denken dat de doelgroep imbecielen zijn. Nu zal er wel een publiek zijn dat dit nodig heeft, maar we kunnen de vraag stellen of mensen die echt voor alles uitleg nodig hebben, wel een blog moeten beginnen? Uiteraard mag wat ons betreft iedereen een blog over om het even wat oprichten, maar kunnen we enig niveau verwachten van mensen die een instructie nodig hebben die zelfs kinderen al belachelijk zouden vinden? 
*De keuze aan layouts is nogal eenzijdig. Uiteraard is er voor elke kenner de mogelijkheid om zelf creatief aan de slag te gaan.
*Heel wat blogs trekken eigenlijk op niets – al willen we zeker opmerken dat dat de verantwoordelijkheid van de site zelf niet is. Heel wat mensen prutsen maar wat aan, schrijven domme praat en verwaarlozen hun blog al snel. Bovendien zijn de spellingsfouten legio en mensen die denken dat een blog in het dialect meer lezers zal lokken, vergissen zich echt.
*Zeer positief is dat uit het forum blijkt (een eerste indruk) dat de webmaster de tijd wil nemen vragen van gebruikers te beantwoorden. 

We zien wel wat het wordt…

Lectuurtip: Bankvlees

Tussen de vele romans ik verslind, zit af en toe een boek dat iedereen moet gelezen hebben.  Bankvlees van Jan Van Loy is er zo eentje. 

Van Loy werd geboren in 1964, maar Bankvlees is pas zijn eerste roman, die meteen bekroond werd met de Vlaamse Debuutprijs 2005. De korte inhoud volgens de achterflap:  “Twee mannen van 28 stappen uit het ‘gewone leven’ en gaan op zoek naar de absolute vrijheid.  Ze kiezen resoluut voor totale non-participatie.”

Bankvlees is in de eerste plaast één van de grappigste boeken die ik de afgelopen jaren in handen kreeg, maar vertelt daarnaast een schitterend, licht-existentieel verhaal dat ook nog eens zeer knap geschreven is.  Een boek dat blijft hangen en weet te inspireren. 

‘Bankvlees’, 2005, Uitg. Nijgh & Van Ditmar, 238 p.

Welkom

Bloggen is een trend, maar wie SveN al langer kent, weet dat hij zijn medemens al jarenlang bestookt met ergernissen, kritische opmerkingen en ironische of cynische commentaar op de wereld om ons heen, of het nu via een krantje is of live op café. Toch volstond het niet. Daarom is er vanaf nu dus een heel jaar door SveN-nieuws!

(Dit bericht verscheen oorspronkelijk op de oude blog op bloggen.be, op 5/1/2006)