Gelezen in 2012

Hoe enthousiast ik dan al mag zijn omwille van het geslaagde filmjaar – u leest er in de loop van de week alles over -, zo matig tevreden ben ik over de leesoogst van het voorbije jaar. Al dat filmkijken, en daarnaast toch ook tijdsgebrek, hebben er voor gezorgd dat ik aan het laagste aantal boeken zit in tien jaar: 19.

Wat daarvan absoluut de moeite was, vernam u al op deze blog: Bonita Avenue van Peter Buwalda, Het leven van Pi van Yann Martel en Ik, Hollywood van Jan Van Loy. Verder vond ik ook Het leukste jaar uit de geschiedenis van de mensheid (Ronald Giphart) vermeldenswaardig, al was ik daar meer dan tien jaar te laat mee.

Ik genoot ook opnieuw van enkele stripreeksen. In het Belgische Alleen (op dit moment bestaande uit 7 delen) van Gazzotti en Vehlmann tracht een groep kinderen te overleven in een mysterieuze stad zonder volwassenen. De tekenstijl van Gazzotti, u misschien bekend van de politiereeks Soda, bevalt me zeer en het filmische avontuur is meeslepend.

Kobijn (tien delen in het Nederlands op dit moment) biedt elke keer weer een heel ander verhaal. Dezelfde dierenpersonages, maar telkens in een andere setting of stijl. Belangrijker dan het avontuur zijn vaak de levensbeschouwingen of aanzetten tot filosofie die telkens weer aanwezig zijn. Het Staat in de Sterren was dit jaar de uitschieter. Lewis Trondheim is een groot talent.

Onovertrefbaar is daarnaast de reeks Overlevenden, de vierde cyclus in de wonderbaarlijke serie De Werelden van Aldebaran. Tekenaar Leo is misschien geen meester in het tekenen van personages – die zijn vaak weinig expressief en lijken allemaal even oud – maar zijn talent om vreemde werelden te creëren, vol bizarre fauna en flora, maakt dat allemaal goed. Als er één reeks is voor mij, die als equivalent van een film kan gelden, is het deze.

The Walking Dead was één van de weinig grafische romans die ik dit jaar las. Meeslepend en spannend alweer, maar ook best duur. Vandaar dat ik nog maar zes delen las. Heel vervelend wel dat in de tekstballons telkens een aantal benadrukte woorden schuin en vet staan, maar verder echt de moeite, zeker voor liefhebbers van zombieverhalen.

Wat overigens ook meespeelde in mijn afnemende leeslust: ik ging dit jaar niet meer naar de uitstekende bibliotheek van Haaltert, omdat ik daar niet vaak meer genoeg kwam op momenten dat die open was. Maar daar steeds alle nieuwste romans ter beschikking liggen hebben, was een groot voordeel dat ik in Gent natuurlijk mis. Hier zijn er wél meerdere mensen die dezelfde romans als ik willen lezen, vandaar.

Hoerdegelijk

Striptekenaar Merho reageerde in De Zevende Dag onlangs een beetje verbaasd. Zijn stripreeks De Kiekeboes is helemaal geen kinderstrip! Hij vond het dan ook verdedigbaar dat hij nu en dan iets controversiëler te werk ging. Zo loopt er al geruime tijd een vriendin van Fanny rond die als hoertje werkzaam is, en verschijnt er een pedofiele bisschop in het nieuwe album Schijnheilig Bloed.

Nu zou er dan toch eens iemand aan al die kinderen en ouders moeten vertellen dat De Kiekeboes dus eigenlijk niet voor de jongsten bestemd is. Ik heb mijn hele verzameling Kiekeboes enkele jaren geleden naar mijn klaslokaal verhuisd en ik heb de indruk dat die daardoor perfect zijn doelgroep bereikt: 11- en 12-jarigen. Iedereen die zelf al eens een Kiekeboestrip gelezen heeft, kan toch alleen maar beamen dat dit een kinderstrip is? Mijn leerlingen zijn er alleszins verzot op.

Ik had echter al een tijdje bedenkingen. Ik heb geen zin om mijn leerlingen wekelijks wel eens te moeten uitleggen wat een prostituee is. Ik vind ook niet dat ze nodig een strip over een pedofiele pastoor moeten lezen. Ik stoor me heel conservatief aan de groeiende seksuele verwijzingen in de Kiekeboes. Niet dat voor mij alles de braafheid van Jommeke moet nastreven, maar Merho lijkt me toch over genoeg creativiteit en inspiratie te beschikken om dit soms platte gedoe te kunnen vermijden. Ik zeg niet dat kinderen buiten bereik van die thema’s moeten blijven, wel dat een strip daar niet de juiste context voor is. Prostitutie moet je toch niet gaan voorstellen als iets avontuurlijk of spannend? Of is dat ouderwets van mij?

Ik hoorde Merho ook verklaren dat hij het tekenwerk zo stilaan aan anderen overlaat. Bij deze moet ik hem dan toch vragen om nog kritischer mee te kijken over de schouders van zijn opvolgers. Kijkt u even mee naar enkele plaatjes uit het album Een dagje Dédé – een heel flauw achtervolgingsavontuur trouwens.

Op dit plaatje is er duidelijk iets mis met de beweging van Kiekeboe. Men moet al vreemde sprongen maken om zich op deze manier voort te bewegen.

Buurman Van der Neffe heeft hier een ietwat vreemd gezicht. Misschien getekend door een tekenaar die de vaste personages nog niet in de hand heeft.

Met dit plaatje is niet echt iets verkeerd. De agent rechts staat er wat onnatuurlijk bij, maar soit. Wie echter vertrouwd is met de typische gezichten van Merho, zal merken dat deze agent misschien wel door iemand anders is getekend. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar ook verder in het album merk je heel wat achtergrondfiguren op die wat uit de toon vallen. Ze zijn, in tegenstelling tot figuren die door Merho getekend zijn, te vaag en te onopvallend en hebben minder expressieve gezichten. De commissaris heeft trouwens op de andere plaatjes een afgeronde neus in plaats van een scherpe.

Merho beslist al een tijd geleden dat de Kiekeboes elk album andere kleren zouden dragen. Deze outfit van Fanny brengt ons naadloos terug bij die prostituee, maar dit terzijde. Ook hier zien we minder geslaagde gezichtsuitdrukkingen bij Fanny en Konstantinopel en een wat amateuristisch afgebeelde saxofonist. Ook Fanny’s rechterhand lijkt slordig getekend.

Ook deze groep begrafenisgangers mist een corrigerende hand. Ik heb bij diverse plaatjes hetzelfde gevoel als bij mijn eigen tekeningen: net niet goed genoeg, en te nadrukkelijk het werk van iemand die er niet voor opgeleid is.

Ik lig nu wel niet wakker van deze Kiekeboeperikelen, hoor. Maar anderzijds moet men bij Standaard Uitgeverij nu toch ook weer niet verwachten dat dit soort slordigheden geaccepteerd wordt. Tijdsdruk? Gebrek aan goeie tekenaars? Wat dan ook, het is geen excuus om lezers producten van mindere kwaliteit aan te bieden.

(en ja, ik heb tijd teveel) :-)

Dit was het nieuws (niet)

De voorbije week werd in de pers meegedeeld dat The Broken Circle Breakdown, de bekende film van Felix Van Groeningen, de tiende plaats bereikt had in de top 10 van meest bezochte Vlaamse films. Dat is eigenlijk helemaal niet het geval.

De titel van het persbericht luidde nochtans: ‘THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN IN TOP-10 VAN BEST BEKEKEN VLAAMSE FILMS’. De verspreider van het bericht, verdeler Kinepolis, zette daarmee heel wat journalisten op het verkeerde been. Iets verder in het korte bericht stond immers ter verduidelijking dat het de bezoekerstop betrof sinds 2000, maar u en ik weten ook wel dat de meeste journalisten wel zeer weinig moeite doen om hun bronnen te checken, of, in dit geval, grondig te lezen wat er staat.

Je zag deze week dan ook overal de onvolledige versie van het bericht opduiken, in kranten, op facebook en in het radionieuws. Op zich is de schade die deze verkeerde info veroorzaakt, minimaal. Je doet ten hoogste enkele films oneer aan door te vergeten dat ze veel meer bezoekers haalden dan The Broken Circle Breakdown, een film die zijn bezoekers overigens verdient (net als Offline trouwens!).

Omdat correcte informatie een betrachting mag zijn en blijven, zeker als het over filmnieuws gaat, hier de twee lijstjes. En misschien ook een heel klein beetje omdat het anders lijkt dat Jan Verheyen wel erg veel verdienste opstrijkt, want in de algemene top 10 komt hij immers niet voor.

de Vlaamse Top-10 sinds 2000
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
3. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
4.Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
5. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
6. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.324)
7. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
8. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (401.271)
9. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
10. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)

de Vlaamse Top-20 aller tijden
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. Koko Flanel (1990) van Stijn Coninx (1.082.000)
3. Hector (1987) van Stijn Coninx (933.000)
4. Daens (1993) van Stijn Coninx (848.000)
5. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
6. Oesje (1997) van Ludo Cox (670.609)
7. Max (1994) van Freddy Coppens (643.000)
8. Mira (1971) van Fons Rademakers (642.000)
9. De Witte van Sichem (1980) van Robbe de Hert (540.000)
10. Paniekzaaiers (1986) van Patrick Lebon (500.000)
11. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
12. Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
13. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
14. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.026)
15. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
16. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
17. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)
18. Zware Jongens (1984) van Robbe de Hert (365.000)
19. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (318.000 op 12/11/2012)
20. Ben X (2006) van Nic Balthazar (317.683)

Het komt er op neer dat er dus vrijwel niets bijzonder te vermelden viel over The Broken Circle Breakdown, maar nieuws wordt tegenwoordig gewoon gemaakt, en niet gevonden. Wat dan weer wel een meevaller is dat de film die uit de top 20 valt, Jan Verheyen’s desastreuze Boys is. Hèhè.

Gepamper: Mona

Het kaartje belooft dat het een meid wordt met pit: Mona, het eerste kindje van mijn collega Ellen. Surf chick, snowboardster, skydivester, paraglydester – of hoe je dat ook zou moeten schrijven –  het zou er allemaal in kunnen zitten als ze maar een beetje naar haar (verder overigens easy going) moeder aardt. Proficiat aan Ellen en Kris met deze bloem van een dochter!

Zoek het zelf maar uit bij Fnac

Alle verslavingen kosten geld, maar ik kan me gelukkig beheersen. Ik koop echt niet iedere televisieserie die ik eigenlijk wil zien. Ik twijfel echter nooit wanneer ik een nieuwe box van The Simpsons zie liggen. Vandaag trof ik bij Fnac de 15e reeks aan.

Nu heeft men elk seizoen van deze serie steeds in twee verschillende uitgaves op de markt gebracht. Een gewone box en daarnaast eentje waarbij de voorkant gevormd is als één van de personages. Leuk, maar zoiets krijg je moeilijk in je dvd-kast natuurlijk. Ik heb dan ook altijd voor de reguliere uitgave gekozen, want wat vang je uiteindelijk aan met zo’n plastic ding?

Maar vandaag stelde ik verbaasd vast dat mijn voorkeursuitgave meer dan zes euro duurder was. Ik zag niet in wat daarvan de bedoeling was. Je krijgt dus zo’n plastic figuur er bij en toch betaal je minder. Als er al een prijsverschil moet zijn, waarom kost de ‘limited edition collector’s box‘ dan niet net méér? Ik besloot het de dame aan de infobalie te vragen, al geef ik meteen toe dat ik haar vooral heel Svensgewijs wou wijzen op een onlogische situatie.

‘Ja, dat is de verpakking hé’, klonk het niet ter zake doende antwoord. Dat eigenlijk zelfs geen antwoord was, want ik zag ook wel dat dat de verpakking was. Ik stelde nog dat onder die plastic toch net dezelfde box zat, maar kreeg al geen reactie meer. Eigenlijk wou ik hen op een inconsequentie wijzen. Zoals je dat zou doen als de ijscoman een ijsje mét slagroom goedkoper maakt dan eentje zonder (terwijl dat dan net is wat je wou). Of zoals  een printer waar een cartridge bijzit toch niet goedkoper kan zijn dan dezelfde printer waar er geen bij zit. De dame was echter verre van geïnteresseerd, terwijl ze – aangezien ze toch ook niet voor eigen rekening werkt – eventueel vriendelijk had kunnen opmerken dat dat inderdaad wel erg bizar was. Haar stugge reactie leek zelfs ergernis te suggereren, alsof ik een klant was die een clevere verkooptruc had blootgelegd.

   

Ik kocht de goedkope versie. Niet zozeer om zes en een halve euro te besparen, wel omdat ik Fnac dat luttele bedrag niet gunde (ze hadden me zes jaar geleden al eens gefopt). En vooral omdat je die plastic figuur thuis dus doodeenvoudig kan losmaken van de box en je dus gewoon die duurdere box hebt én een overbodige Otto voor mínder geld.

Ja, er zijn véél ernstigere zaken, ik ga er verder niet wakker van liggen en dat men bij Fnac doet wat men wil en ieder moet maar zelf bewust consumeren en prijzen vergelijken. Maar anderzijds… Is dit toch niet een beetje consumentenbedrog?

Aangekondigd met een vertraging van 5 miljoen minuten (2)

En daar sta je maar wéér een keer op dat perron, en de trein heeft voor de honderdduizendste keer vertraging –  15 25 33 minuten  – en je vloekt maar tracht wat troost te halen uit de muziek.  Maar Eternity (Daan), Heavy Cross (Gossip) en Don’t You Forget About Me (Simple Minds) waren me toch net te ironische wachtmelodietjes. Humeur onder het vriespunt (en mijn voeten ook).

Dan wou ik dat ik een reusachtige weerwolf was die brullend het dak van de NMBS-hoofdzetel trok en alle ondeskundige slapjanussen uit dat bestuur verscheurde, met een rauwe agressie die het gevolg is van al die jaren en jaren wachten op treinen die steevast te laat en overvol zijn.

Maar het is dan ook nog lang geen 2020 natuurlijk.