Filmmaand januari

13 films gezien de afgelopen maand, het hadden er meer mogen zijn. Dit waren ze:

1/ The Philadelphia Story (8): fanatiek acteerwerk in deze leuke klassieker uit 1940, maar in zijn geheel toch wat luchtig om echt bij te blijven.
2/ My Blueberry Nights (6): slaapverwekkende roadmovie waarvan ik me na afloop enkel een hoop blabla herinner.
3/ De Indringer (8): verrassend degelijke en onderhoudende Vlaamse thriller met toch alweer een flink overschatte Filip Peeters.
4/ Auf der Anderen Seite (8): Meeslepende en afwisselende Duits-Turkse tragedie met een weliswaar ietwat geforceerde plot.
5/ Wilbur Wants to Kill Himself (8): typische Scandinavische zwarte komedie, zij het dan wel in het Engels. Prachtige personanges en een originele plot.
6/Beauty Shop (6): Volkomen lege, maar niettemin amusante komedie, waarin Queen Latifah eens te meer mag aantonen dat ze voor romantische hoofdrollen compleet ongeschikt is.
7/Into the Wild (8): Ietwat té spirituele ode aan iemand die het leven op zijn eigen manier interpreteert.
8/Along Came Polly (5): Brol van de bovenste plank met een compleet onleuke Ben Stiller en een bordkartonnen Jennifer Aniston.
9/Rendition (6): Weinig spannende, zelfs saaie politieke thriller met weinig fatsoenlijk uitgewerkte personages.
10/Charlie Wilson’s War (8): Tom Hanks is geweldig op dreef in een zeer atypisch hoofdrol in deze geslaagde politieke komedie.
11/50 First Dates (5): Nog meer brol van de bovenste plank met een compleet onleuke Adam Sandler en een bordkartonnen Drew Barrymore.
12/Cellular (6): Gladde, compleet holle actieprul zonder echter één saai moment.
13/No Country for Old Men (8) (of 9?): Piekfijn, spannend en schitterend meeslepend in beeld gebrachte, typische Coenfilm die me echter niet zo wist mee te slepen als de overweldigende goede recensies lieten verwachten.

Totaal: 2398.

   

Wijze kinderen

Een collega gaf me het formidabele idee eens een kindercontact te organiseren, alvorens aan de oudercontacten te beginnen. Dat mag in de oren van bepaalde sceptische lezers dan wel erg wollig overkomen, eigenlijk is het een zeer logisch gegeven: de leerkracht en het kind bespreken samen en zonder publiek erbij hoe het gesteld is met de vorderingen en resultaten, maar ook het gedrag, de relatie met anderen en eventuele zorgen of ergernissen van het kind.

Ik stelde al snel vast dat dit een grandioos idee was (Dank aan Tom!) en stond versteld van de vele wijze en inzichtelijke dingen die de kinderen te zeggen hadden of ter voorbereiding op papier hadden gezet. Het grote verschil met een oudercontact is dat ik een keer niet de hele tijd aan het woord was, maar zij vooral zelf mochten praten. Ik stelde dan kritische vragen en kwam zo heel wat over hen te weten dat ik eigenlijk nog niet wist.

Enkele van die fantastische opmerkingen moest ik hier gewoon even kwijt. Omdat ze te mooi zijn of grappig, maar ook omdat ik de soms onderschatte intelligentie en wijsheid van kinderen er even mee wil eren. En zo kom ik meteen nog eens positief uit de hoek op deze blog! Dit hadden de kinderen te zeggen:

* ‘Sven en ik komen meestal goed overeen. Soms gaan we niet akkoord met elkaar, maar dat is goed.’
* ‘Een ruzie kan echt een opluchting zijn!’
* ‘Ik word meer boos van binnen.’
* ‘Ik kan het nu beter vinden met de turnleerkracht dan vorig jaar. Toen reageerde ik me op hem af als ik boos was op andere kinderen.’
* ‘Ik ben ’s morgens stil in de klas, maar als de dag vordert, moet ik me soms inhouden.’
* ‘Ik maak veel ruzie, maar meestal om iets doms!’
* ‘Sven begrijpt me supergoed.’
* ‘Ik probeer vaak een engeltje te zijn.’
* ‘Anderen aanvaarden zoals ze zijn, is niet altijd makkelijk!’
* ‘Ik commandeer te veel!’
* ‘Wat Sven van mij denkt, dat weet ik niet.’
* ‘Ik ben nu eenmaal slordig!’
* ‘Ik beken: ik krijg niet graag kritiek!’
* ‘Ik toon respect voor schattige dingen.’
* ‘rekenen zal me nooit aanstaan.’
* ‘X is niet saai, hij is niet mijn beste vriend, maar ik ben er wel voor hem.’
* ‘Sven zegt nooit of ik een mooi handschrift heb!’
* ‘mijn spelling is gelijk altijd getzelvde.’
* ‘soms is de onvriendelijkheid sterker dan mezelf.’
* ‘Ik heb heel veel van Sven geleerd.’
* ‘Sven is heel grappig en dat maakt het leuk.’

Zo. Dat ego is ook weer gestreeld.

Katarakt: de afloop

Goed gemaakt? Jaja. Succesvol? En of. Voorspelbaar? Nee toch? Katarakt heeft nog enkele verrassingen voor u in petto! Dit is wat er nog te gebeuren staat in de komende afleveringen.

Elisabeth Donckers ontdekt dat haar gehandicapte broer eigenlijk niet gehandicapt is, maar onder druk van de tirannieke vader doet alsof. Dit bij wijze van psychologisch experiment. En inderdaad, Elisabeth beseft dat ze al 8 afleveringen lang slecht slaapt en dus eigenlijk getraumatiseerd is. Herman begint intussen een voorleesrubriek op televisie. Intussen papt Elizabeth’s echtgenoot aan met haar schoonzus An, die prompt zwanger wordt. Het kindje lijkt echter op een appel, de familie is ontroostbaar. Ben (de verliefde zakenman, voor wie niet meer kan volgen) gaat er vandoor met de moeder van Elisabeth. Chris Lomme ziet op haar 69e immers nog zeer patent uit.

Wanneer een naburige fruitboer plots witloof aantreft tussen zijn aardbeien, heeft dat belangrijke economische gevolgen voor de hele streek. Het toeristenaantal zakt plots met meer dan 45% want niemand wil wandelen tussen het witloof. Elizabeth’s schoonvader Roger vindt een archeologische schat onder een pereboom en kan zo zijn schuldenberg van 215.458.177 euro afbetalen, die hij voor zijn familie in een sigarenkistje had verborgen gehouden. De Poolse witloofplukkers zijn intussen aangekomen en ontvoeren de zoon van Elisabeth. Hij wordt als schandknaap verkocht aan malafide Russische aardappelschilkwekers. Antje De Boeck en Koen De Bouw duiken op als twee politie-inspecteurs die de serie wat spanning moeten meegeven en vooral omdat men haast vergeten was dat er een contractuele verplichting bestaat dat deze acteurs in élke Vlaamse serie moeten meespelen. Ook Jan Decleir maakt zijn opwachting als de onechte vader van Elisabeth, want aangezien Katarakt erfelijk is, kan ze dus niet de echte dochter van haar vader zijn. Decleir blijkt echter de broer van Roger te zijn, waardoor aan het licht komt dat Elisabeth eigenlijk met haar eigen neef getrouwd is. Dat verklaart waarom haar dochter zo op een geit lijkt en haar zoon aan de heroïne zit.

Uiteindelijk begint het te hagelen, net op het moment dat de warmtekannonnen het begeven. ‘Ik had het nog zo gezegd!’ brult Roger voor de 48e keer. Het bedrijf gaat voor de 31e keer net niet failliet. Elisabeth trekt met Ben naar Saoedi-Arabië, want daar wordt nog een afzetmarkt vermoed. Door haar katarakt rijden ze echter in een olieput en Ben verdrinkt. Bij haar terugkeer treft Elizabeth haar man naakt aan tussen de Jonagolds, met de slet van de veiling in zijn armen. Uiteindelijk belt de universiteit van Hasselt: Karel Deruwe blijkt toch zo’n slechte acteur dat hij niet langer meer kan functioneren als afdelingshoofd en Elizabeth krijgt zijn job aangeboden. Koen De Bouw en Antje De Boeck worden ontvoerd door een UFO. Schoonbroer Frank verslikt zich in zijn trompet. Junior wordt door de orde van geneesheren geschrapt wegens toch nog te weinig arrogantie uitstralende als chirurg, ondanks zijn verwoede acteerpogingen. Sara ondergaat een transformatie en bekent Simon haar liefde. Carmen heeft alles afgeluisterd en denkt dat Doortje zwanger is van Boma…

U kijkt volgende zondag toch ook??

 

All things go

Positief bloggen allemaal goed en wel, maar laten er nu net de voorbije week maar liefst drie mensen gestorven zijn wiens dood me op één of andere wijze wel getroffen heeft.

Dinsdag overleed, zoals in de media uitgebreid belicht werd, de Australische acteur Heath Ledger. Tja, ook filmsterren sterven, maar dat doen ze doorgaans niet op hun 28e en aan het begin van een bloeiende acteercarrière. De filmfan in mij had wel eventjes spijt.

Donderdag stierf de moeder van Nel, toch vrij onverwacht. Ik kende haar nauwelijks, maar leef erg mee met Nel. Het overlijden is trouwens des te droeviger omdat Nel op drie jaar tijd evenveel familieleden én een trouwe viervoeter verloor.

Vrijdag verongelukte Pieter Van Achter (Pol), een oud-medewerker van de Kutsite. Ik had Pol al meer dan drie jaar niet meer gezien en heb hem niet echt goed gekend, maar de schok is groot als je een naam herkent bij het lezen van een krantenartikel over een schijnbaar banaal ongeval – dat zich door een bitter toeval in Kerksken afspeelde, deelgemeente van mijn thuishaven Haaltert. Pol was een grote filmfan en kon er vurig over discussiëren. Of beter gezegd: hij zei nogal onomwonden wat hij van de dingen dacht. Hij zou op 28 januari 29 geworden zijn. Hoe wreed en tragisch. Lees hier een in memoriam. Pol Van Achter

Ik waag me niet aan gefilosofeer over de dood – in mijn hersenpan knettert het al haast dagelijks daarover, bij de herinnering aan of bij het lezen van de krant – en ik kan gelukkig zeggen dat ik maar héél weinig overleden mensen ken. Maar dit was me allemaal wat snel na elkaar en vooral steeds dichterbij komend. Het enige dat ik kan doen, is aan al die mensen blijven denken. En een ongelooflijk mooi liedje aan hen opdragen: niet echt een nummer over de dood, wel over reizen, maar de metafoor is duidelijk. All things go.

(Sufjan Stevens – Chicago)

Positief denken

Blogger Menck nam het fijne initiatief van deze week de Roze Bril-blogweek te maken. Positief nieuws brengen dus, en aangezien ik eerder al eens een keer vaststelde dat het bijzonder fijn kan zijn eens positief uit de hoek te komen, doe ik graag mee.

Jammer genoeg vind ik het niet echt het moment om eens heel positief te zijn – vandaar dat ik ook al vijf dagen niets gepost heb. Het is druk op school, ik ben moe en moet een paar (kleine) dingen tegen mijn zin doen die ik te veel laat doorwegen. Ik trek me ook weeral veel te veel aan wat anderen van mij verwachten (op niet professioneel vlak dan). En mijn nek doet pijn. En Heath Ledger is dood en aangezien dat echt wel een goede acteur was vind ik dat zonde.

Maar ik heb mezelf dus verplicht die roze bril eens op te zetten en kijk… een lijstje positief nieuws:

* Het is winter maar we hebben geen kou. Ik spaar ook energie en dat is goed voor het milieu.
*Ik heb deze week weeral een keer beseft dat ik echt wel heel lieve, verdraagzame, hulpvaardige, sympathieke en professionele collega’s heb. Die mijn soms oeverloze gezaag en geklaag zonder morren aanvaarden en zelfs dan nog gemeend zeggen: ‘Ik vind u echt nen toffen!’
*Mijn leerlingetjes werken goed. En Monica komt zaterdagvoormiddag op Ketnet.
*ons moeder heeft mij een ietwat late maar sjieke nieuwjaar geschonken
*er zijn echt wel veel goede films in de cinema momenteel (Atonement, No Country for Old Men, Before the Devil Knows You’re Dead, Into the Wild, Charlie Wilson’s War, Gone Baby, Gone, It’s a Free World, …) en ik slaag er voorlopig in die allemaal te bekijken. Lees vooral de recensies.
*Ik heb vandaag Felix Van Groeningen ontmoet, wiens Dagen zonder Lief ik net herbekeken had. De film is nog altijd subliem en Van Groeningen is een toffe peer. Te bescheiden, zo leek me.
*Er werd een Vlaamse kortfilm genomineerd voor een Oscar. En zo is er heel even een heel klein beetje meer aandacht voor de kortfilm, wat goed is voor kortfilm.be.
*Debby en Nancy is eindelijk weer afgelopen en dus hoef ik niet meer weg te zappen tussen De Pappenheimers en Katarakt (oei dat is eigenlijk toch een beetje negatief van mij…)
*mijn blog trekt al twee weken massa’s bezoekers (met uitschieters van 270 per dag) zelfs na vijf dagen niets posten, en dat nog steeds dankzij dit artikel.
*Het is alweer bijna vakantie.
*Ik zag in exclusieve preview de eerste aflevering van een nieuwe Vlaamse serie die pas volgend jaar (!)op het scherm verschijnt en ik vond ze echt wel sterk. Krijgt Katarakt zo op de knieën.
*Chris Dusjoswa toont aan hoe constructief het BV-schap kan zijn. En zet tussendoor nog eens twee redacteurs van Het Laatste Nieuws te kakken in Phara, omdat ze het nodig vonden de kinderen van een gescheiden BV met naam en toenaam te vermelden in hun vod en dit ook nog nieuws te noemen.
*… (to be continued…?)

Geena Lisa lult er op los

Ik zou hier zonder veel moeite Geena Lisa eens kunnen onderuit halen. Deze Vlaamse lieveling heeft me nog nooit weten te doen geloven dat ze alle aandacht waard is. Overschat noemen ze dat, hoe heerlijk gek ze ook mocht wezen als springend decorstuk in De Jos Bosmans show. Maar ik ga u een bijtend stukje besparen, ik heb geen zin een half uur alleen maar aan la Lisa’s gebreken te denken, vooral omdat ik zowat alle programma’s waarin zij haar opwachting maakt, steevast negeer.

Enkel dit: mens, leer Nederlands. Hou op met ons scherm te bevuilen met uw ‘efkes’ en ‘bloemekes’ en ‘gij ebt ne grote mond, gij!. Ik kan het niet horen. Ik wil het niet horen. Ik zit niet in uw woonkamer en dus wil ik dat u gewoon fatsoenlijk Nederlands spreekt op het scherm.

Nog een concreter voorbeeld? Gevraagd naar haar Eurosong-deelname: ‘kad zoiets van: ‘ééé ja keb goesting om mee te doen!’ Kan een zogenaamde leading lady van de Vlaamse televisie niet wat beter haar best doen haar provenciaalse afkomst wat te maskeren en toch wat niveau te halen, zowel wat vorm als inhoud van haar gekwebbel betreft?

 

(En ja, ik schotel u liever iets interessantere stukjes voor dan dit geneuzel, en ik wil absoluut géén discussie starten over Vlaams en Nederlands of over de natuurlijkheid van de ‘gij’-vorm, dus laat uw reacties gerust even nietszeggend zijn als dit artikel).

Een gouden schoen voor SveN?

Dit belandde gisteren in mijn mailbox:  

• Voor een nieuw reality-programma in de aanloop naar het EK-voetbal, zijn VT4 en Kanakna Productions op zoek naar 16 mannen die niets afweten van voetbal. Een professionele voetbalcoach zal van deze mannen een heuse voetbalploeg maken. De jongens zullen in 3 maanden van voetbalklunzen omgetoverd worden in behendige voetballers. En dit op elk mogelijk vlak. Ze zullen dus niet enkel leren voetballen maar ze zullen ook kennis maken met elk aspect van het voetbalmilieu.
  We zoeken vooral nog naar mensen met een niet-alledaagse hobby zoals bijvoorbeeld schaken, duivenmelken, birdwatching, vissen, computergames, postzegels verzamelen, filmkenner, …
• Kandidaten dienen:
  o Tussen 18 en 37 jaar te zijn
  o Zich vanaf begin feb tem begin mei vrij te kunnen maken tijdens de weekends alsook wekelijks een avond voor de training
  o Niet echt sportief te zijn
  o niet vertrouwd te zijn met de voetbalwereld
  o niet te houden van voetbal

  Indien interesse kunnen jullie zich inschrijven door een mail met foto te sturen naar liesbethmazur@kanakna.com of je mag ook replyen naar dit e-mailadres. Voor meer informatie kan je terecht op volgend nummer: 0 475 740 356 

Geef toe, dit is me op het lijf geschreven. Ik ben een niet-sportieve filmkenner tussen 18 en 37 die niet vertrouwd is met de voetbalwereld, absoluut niet van voetbal houdt en me best wel kan vrijmaken als dat nodig is.

Toch is mijn eerste reactie natuurlijk: néé! Ik vind voetbal oerstom en vooral wil ik in geen geval slachtoffer worden van doortrapte reality-televisiemakers die ongetwijfeld een verkeerd beeld van je ophangen en per se je moeder in beeld willen brengen die je kinderjaren beschrijft en in mijn geval ook maar al te graag mijn voetbalgekke leerlingen willen opvoeren die mijn onsportiviteit becommentariëren. En wat is in godsnaam ‘elk aspect van het voetbalmilieu?’ Op bezoek gaan bij de Pfaffs? Kantines inspecteren op de juiste dosis marginaliteit? Voetbalschoenen schoonmaken? Hooligans kalmeren? Nee, nee, nee! Bericht verwijderd.

Desondanks spookt het idee nu wel al de hele dag door mijn hoofd. Als je de kans krijgt iets te leren dat je niet kan – of het nu voetballen, wijn proeven, skateboarden, vogelspotten of glasgieten is – en dit onder professionele begeleiding (en dan nog gratis), dan zeg je toch geen nee? Misschien wil ik eigenlijk wel kunnen voetballen? Misschien wil ik wel twee of drie keer per week het grasveld op, een conditie kweken, samen met andere stuntels leren wat buitenspel en offside is, modderig en bezweet wezen en na de match gaan pinten pakken. Ik durf gerust stellen dat als ik dingen leer en genoeg oefen, uiteindelijk wel een zeker resultaat bereik, doorgaans. Als. Zou ik dus toch maar?

 

 

 

(Nee)

 

 

Blokken en de sociale cohesie

De poll die al maar liefst twee en een halve maand op deze blog prijkte, is eindelijk afgelopen. In afwachting van mijn eigen deelname aan Blokken, vroeg ik me in dit logje af of niet bijna iedereen wel al iemand kent die ooit deelnam aan Blokken.

301 mensen beantwoorden de poll. Dit zijn de resultaten:

21% kent blijkbaar toch niemand die al deelnam aan Blokken.
22% kent één deelnemer
18% kent twee deelnemers
15% kent 3 deelnemers
13% kent toch al 4 mensen die deelnamen.
En 11% (toch 33 mensen) kennen meer dan 4 mensen die al deelnamen aan dit programma.

Wat mijn eigen deelname betreft, die is door die wel erg onwelkome angina gedwarsboomd. Nog wat geduld dus.

Lectuurtip: De Dagelijkse Worsteling

Lovende kritieken alom voor deze heerlijke Franse strip, die handelt over een jonge fotograaf die worstelt met leven en liefde, dood, carrière en familie. Het zou dus over u en ik kunnen gaan. De Dagelijkse Worsteling – het zou de naam van deze blog kunnen zijn! – is een ontroerende, realistische strip die naar de strot grijpt en door zijn eenvoudige, maar emotioneel geladen tekenwerk lang blijft hangen. Bestaat uit 4 delen.

    

gewenste SPAM

Bij het vernieuwde Canvas is men blijkbaar ineens tot inzicht gekomen: men heeft er besloten al die goede (komische) programma’s eindelijk eens op tijdstip uit te zenden wanneer er effectief ook nog iemand wakker is. Dat is wel even wennen en het maakte dat ik al meteen de eerste helft van het nieuwe (pdw)programma SPAM miste!

Jammer, want het stukje dat ik wél gezien heb was erg leuk. Eindelijk heeft iemand ingezien dat er in Thuis een schat aan verborgen grappen zit. Dat de in Dag Allemaal en de elders vermelde prietpraat over BV’s maar een kleine zet nodig hebben om in satire te belanden. En het was al van Alles kan beter geleden dat iemand het waagde de vele stupiditeiten die de televisie herbergt, te kakken te zetten. Dat was hoogstnodig. Jammer wel van Sofie Lemaire. Ze doet haar werk als nieuwslezeres in deze serie zo goed dat mijn maandenlange opgekropte ergernissen over deze Stubru-nieuwslezeres dreigde af te nemen. Gelukkig kan ik haar in de loop van de week weer vijf keer zo idioot en onnozel uit de hoek horen komen, dat het effect van SPAM weer zal verdwenen zijn. Er zitten trouwens wel enkele echt grappige vrouwen in deze reeks. Karlijn Sileghems natuurlijk, en Els Dottermans.

Kritiek? Bwa, Kamagurka had enkele goede grappen maar ze werden te lang gerokken. En dat enkele kandidaten uit De Pappenheimers belachelijk werden gemaakt vanwege hun uiterlijk, was wel erg laag en goedkoop. Dat ze dat er volgende keer maar uitfilteren.

Volgende week kijkt u toch ook? Overigens biedt Canvas tegenwoordig elke dag wel goeie humor: Extras, Little Britain, Het Peulengaleis, … en allemaal op fatsoenlijke tijdstippen! Het was ooit anders. Onbegrijpelijk is dan weer dat Desperate Housewives een Canvasprogramma blijft. Niet onaardig, maar toch steekt het af tegenover de betere Britse of Vlaamse humor. De serie werd overigens ooit verhuisd naar Canvas omdat ze niet zou passen op één. Vreemd genoeg programmeert men tegelijkertijd dan wel op datzelfde één de Britse serie Kingdom, waarin Stephen Fry een plattelandsadvocaat vertolkt. Brits + advocaten + Fry = Canvas, toch? Dat is dan wel iets voor één maar de fratsen van een stel opgetutte Amerikaanse huismoeders niet? Verder valt me op dat van de héél veel nieuwe en steengoede Britse series de BBC uitzendt, er nog altijd geen enkele op een Vlaamse zender wordt uitgezonden..

Maar we gaan niet klagen. SPAM maakt veel goed, al hoop ik al meteen snel op een herhaling voor wat ik nu gemist heb en voor al die mensen die ongetwijfeld dit programma veel te laat gaan ontdekken.

Als de meester niets van voetbal kent…

… begrijpt hij geen snars van wat leerlingen elkaar te melden hebben:

‘Natuurlijk heeft Azalea spelers van White Star nodig!’

????????

Verfraaide titels

(Oorspronkelijke titel: Naakte V******** De C*** en L*** an de K***** geboeid en ingesmeerd met slagroom aangetroffen in villa van Tom Boonen)

Het is niet de eerste keer dat ik vaststel dat De Standaard op zijn website sensationele titels hanteert om de lezer toch maar aan te zetten tot het klikken op het betreffende artikel. Ook vandaag was dat het geval, met de mysterieuze titel: ‘Echte vrienden David Beckham mogen Victoria naakt zien’.

U en ik zijn niét geïnteresseerd in de doorgaans volstrekt belachelijke belevenissen van nitwits als Britney, Posh Spice of Paris. We zijn dus niet meteen geneigd dit artikel aan te klikken. Toch is er iets fascinerends aan deze titel. Geef toe, stelt u zich bij het lezen van deze kop niet meteen de situatie voor waarbij David Beckham een stuk of wat van zijn beste vrienden (waaronder naar het schijnt Tom Cruise) uitnodigt om naar zijn geperfectioneerde takkewijf te komen kijken dat afwachtend en zonder ook maar één kledingstuk op de sofa mooi ligt te wezen? Een levende tentoonstelling als het ware. Cruise en de andere vrienden, wat afgeborstelde voetballers wellicht, gaan vervolgens bewonderend toekijken, in de ene hand een pint, de andere hand in de broekzak. Na een minuut of wat koekeloeren en bewondering uiten, taant de bewondering, de mannen beginnen wat in het rond te kijken, informeren naar de prijs van de geluidsinstallatie, slurpen nog eens van hun biertje, boren een niets ter zake doend gespreksonderwerp aan en na een poosje staan ze in een kringetje te ginnegappen terwijl Posh eens te meer tot het beseft komt dat je echt wel meer moet doen dan uit de kleren gaan om in de belangstelling te blijven staan.

Dat zou al een bijzonder gek verhaal zijn dat misschien geen ruimte in de krant hoeft in te nemen, maar op het onbegrensde internet gerust ter vertier mag dienen. Helaas zet de titel ons flink op het verkeerde been, want wie het artikel dan echt leest, komt tot deze vaststelling: ‘David Beckham vertrouwt zijn drie beste vrienden blindelings. De voetbalster maakt zich geen zorgen als zijn sportmaatje Gary Neville alleen is bij zijn aantrekkelijke echtgenote Victoria. Zelfs als de Spice Girl daarbij naakt zou zijn, is Beckham nog gerust. ‘Ik zou mijn naakte vrouw toevertrouwen aan mijn drie beste vrienden’, verklaarde de middenvelder.

Ja zeg, dat was nu niet precies wat we ons bij die titel hadden voorgesteld. Erger nog, het is zo’n volstrekt onbetekend, onbenullig en zelfs inhoudloos bericht, dat we bijna zouden gaan begrijpen waarom een niet te benijden internetredacteur die misschien wel per hit betaald wordt, zulke vergezochte titels gaat fabriceren! Bijna, zeg ik wel, want ik kan er eigenlijk niet goed bij dat een kwaliteitskrant enerzijds uitpakt met zulk non-nieuws en dat dan nog eens gaat verfraaien in de hoop op meer lezers. Erg zwak. Ik zou me nooit verlagen tot dit soort misleidingen.

Changing money for people

Ter gelegenheid van het nieuwe jaar hebben mijn broer en ik onze tekenvaardigheden gecombineerd. Changing People for Objects neemt de cadeautjesgekte op de korrel: uiteindelijk is de jacht op een passend geschenk een absurde ruil van gunsten, geld en geschenken om dan uiteindelijk tevreden mensen te krijgen. Of is het omgekeerd?

Ik vond het resultaat – de mannekes zijn mijn werk, de objecten van Boris – zo geslaagd dat ik er hier graag even mee uitpak. Zoek er overigens geen betekenissen achter, de collage bestaat uit toevallig samengebrachte onderdelen, door Boris echter meesterlijk gesorteerd.

De films van 2007

Het was geen goed filmjaar wat absolute cijfers betreft. Ter vergelijking:

In 2005 zag ik 228 films waarvan 123 in de bioscoop.
In 2006  zag ik 239 films waarvan 126 in de bioscoop.
In 2007 zag ik – slechts! – 192 films. Waarvan amper 92 in de bioscoop.

Dat is niet goed dus. Vooral de maanden mei en juni, waarin mijn werk me al te zeer in beslag nam, hebben de statistieken beïnvloed.

Maar goed, we kunnen alleen maar hopen dat ik in dit komende jaar weer wat meer films mag zien. Op dit moment staat de teller op 3, dus dat is één per dag!

Het was wel een behoorlijk filmjaar wat kwaliteit betreft. Ik geef dus ook nog mijn lijstje mee:

1. Dagen zonder Lief
Een klein juweeltje, dit herkenbare, treffende en steengoed geacteerde Vlaams kleinood over de twijfels en treurnissen van een groepje jonge volwassenen. Lees hier mijn recensie en bekijk gerust nog eens de geweldige trailer. De film is intussen op DVD beschikbaar.

2. The Departed
Indringende politiefilm met een interessante psychologische ondertoon en uitmuntend acteerwerk.

3. Ratatouille
Ben helemaal weggesmolten voor deze meesterlijke animatiefilm.

4. 4 Months, 3 weeks & 2 days
Het beste Roemeense abortusdrama dat ik ooit gezien heb! Nee, het is wel even slikken na dit loodzware maar zo beklijvende stukje authenticiteit.

5. The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford
Droefgeestige, sobere en tragische anti-western, door Nick Cave voorzien van een wondermooie soundtrack.

6. Eastern Promises
Meeslepende, strak vertelde en intelligente geweldstudie van grootmeester David Cronenberg.

7. The Prestige
Een film als een illusie, die je beetneemt en misleidt en je uiteindelijk bevredigend achterlaat. Popcornvoer met hersens.

8. Das Leben der Anderen
Piekfijn uitgevoerde, weldoordachte en precies vertelde terugreis naar het Duitsland van de jaren ’80. Tragisch.

9. 28 Weeks Later
Bloedstollende en ijzingwekkende trip doorheen een door zombies bezet Londen. Spannend, spannend, spannend.

10. The Bourne Ultimatum
Sensationele, franjeloze en meeslepende actiefilm, met visuele flair in beeld gezet. Beter kan een Hollywoodfilm niet zijn.

En ook nog (in willekeurige volgorde)

Red Road
Zeer apart Schots psychologisch grootstadverhaal over eenzaamheid en vergiffenis.

Zodiac
Stijlvolle reconstructie van de jacht op een seriemoordenaar in de jaren ’70.

The Painted Veil
Elegant, bescheiden romantisch filmpje met epische allures.

Sicko
Geweldig amusante, schokkende en uitermate interessante ontmanteling van wat we een beschaving noemen.

I am Legend
Ja, ook deze blockbuster met Will Smith heeft me weten te bekoren. Indringend, spannend en onverwacht tragisch.

The Host
Spectaculaire Koreaanse horrorfilm.

Miss Potter
Charmant biografische film over de Britse kinderboekenschrijfster Beatrice Potter

Princess
Deens drama, voor het overgrote deel animatiefilm, maar gezien zijn thema en tragiek enkel voor volwassenen. Geweld en wraak sober geserveerd.

You the Living
Betoverende, absurd tragische kijk op het doen en laten van de mensheid. Scandinavische cinema op zijn best

We Own the Night
Uitstekend politiedrama met Shakespeare-allures.

En deze mochten er ook nog wezen: American Gangster, Planet Terror, Jindabyne, Ben X, Man zkt. Vrouw, Live Free or Die Hard, The Simpsons Movie, London to Brighton, Alpha Dog, Sunshine, Little Children, The Last King of Scotland, Notes on a Scandal.

2008 heeft heel wat veelbelovende films in petto, waarvan ik al This Is England, Atonement, Sweeney Todd en It’s a Free World zag. En die waren allemaal erg goed. Dat belooft. 

Geen beste wensen

Geen nieuwjaarswensen hier. Iedereen die me persoonlijk kent, heb ik al op één of andere manier mijn beste wensen overgebracht. Wie me niet kent, wil ik uiteraard wel het allerbeste wensen, maar eigenlijk is dat een beetje bizar want uiteindelijk bent u toch maar gewoon een lezer die ik niet ken. Mijn wensen zouden dus niet persoonlijk zijn en als gevolg daarvan ook niet erg gemeend. En aangezien ik het echt niets meer doe alleen omdat het gewoon zo hoort of omdat iedereen het doet, zal u, onbekende lezer, hier geen wensen vinden. Dat hoeft u niet erg te vinden.

Terugkijken op 2007 doe ik dan weer wel. Wat ik graag las en bekeek, vernam u al. Mijn filmtop komt er nog aan. Mijn muzieksmaak en -kennis is nog steeds zo beperkt dat er niets terug te blikken valt.

Ik ging wel naar Amerika (en ben nog steeds niet klaar met het aanvullen, verbeteren en vervolledigen van de verslagen daarvan). Ik ontdekte dat Kristin Scott Thomas echt was. Ik gaf een lezing en dat was vooral bijzonder omdat u er géén gaf . Ik verhuisde mijn blog naar hier. Ik werd oud en dacht weer veel na over wie ik ben en wat ik hier doe en wie alle anderen zijn en waarom. En ik zou dus ook kunnen stilstaan bij alles wat er niet gebeurde en wat ik niet bereikt heb, maar dat zou niets opleveren. Om er nog een stevige positieve draai aan te geven: ik deed mijn werk supergraag en tot genoegen van iedereen, ik zag mijn familie veel (en mijn vrienden te weinig) en ga nog altijd graag op in mijn hobby’s. Ik bleef gezond (op een angina na) en om een torenhoog cliché boven te halen: dat is toch het bijzonderste, niewaar?

Aan voornemens doe ik ook niet. Ik doe al elke dag mijn best een brave mens te zijn en hoef niet zo nodig te veranderen. Ik moet ook niet van vervelende gewoontes vanaf. Mezelf nieuwe initiatieven opleggen, is geen slecht idee, maar dan zou ik ze hier alleszins niet meedelen. Het enige dat wel erg zeker is, is dat ik in 2008 dan eindelijk deelneem aan Blokken (de vorige deelname ging niet door wegens ziekte). Daar krijgt u ten gepaste tijde wel bericht over.

Goed, dat was het voor het eerste stukje van 2008. Rest mij u enkel nog een heel gelukkig nie… ah shit, nu doe ik het toch bijna.