Verschuivingen op de arbeidsmarkt

28 03 2008

Bart Peeters denkt aan stoppen met presenteren
Niet denken maar doen, Bart!

Hot Marijke na één keer voorlezen aan de deur gezet bij BruStu.
Maak maar carrière met uw derrière, Marijke!

Dotatie voor Laurent en Astrid in gedrang?
Fruitplukker en dameskapper blijven knelpuntberoepen, Laurent en Astrid!

Geert Wilders maakt een ‘nette’ film en wil geen ‘rotzooi’ uitlokken.
Regisseur is géén knelpuntberoep, Geert. Schoonmaker ook niet.

Fourniret blijft onbewogen.
Uw levend standbeeld nu te boeken.

Gert Steegmans ramt tractor.
Die landbouwopleiding werpt al vruchten af, Gert!

Bush dringt aan op dialoog met China.
Komen die Spaanse lessen toch nog van pas, George!

Demi Moore gebruikt bloedzuigers als schoonheidskuur
Voorzichtig Demi! Zuigen ook acteertalent op!

Zondagavondmis in Haaltert afgeschaft
Opgeluchte pastoor: ‘nu kan ik ook eens naar ‘Sara’ kijken!





Met de wijven niets dan last

25 03 2008

In blogland is het wijvenweek, zo blijkt uit tal van blogs. Vrouwelijke bloggers worden aangemaand het een hele week lang over typische vrouwenzaken te hebben. Niet erg, u bent niet verplicht dat ook te lezen. Maar u mag er wel een mening over hebben.

Ik weet dat de fanatieke lezers smachten naar nog eens zo’n ouderwets minachtende en weinig subtiele en vooral heel erg ongevraagde mening van mijnentwege, maar wat zou dat opleveren? Mocht er echter niettemin naar een reactie gevraagd worden, zou ik overwegen onderstaande bedenkingen te uiten:

*Het feit dat vrouwen vinden dat ze eens een week over vrouwenzaken moeten bloggen, geeft hen eigenlijk gewoon een vrijbrief om eindelijk te bloggen waarover ze eigenlijk altijd zouden willen bloggen: shoppen, hun huishouden, kinderen en andere kletskoek. Maar nu mag het zonder het risico te lopen bestempeld te worden als onnozel of oninteressant.
De initiatiefneemsters beweren weliswaar dat vrouwen helemaal niet constant over puur vrouwelijke onderwerpen schrijven, maar minstens de helft van de deelnemende blogsters doet dat toch wel zeer vaak. De kleur van de badkamer, de kinderen naar de muziekschool brengen, de sokken van de postbode, gerechtjes met witloof. Veel verschil zal zo’n wijvenweek op bepaalde blogs dus niet maken.

*Want net door zijn veralgemenende karakter kan dit initiatief weinig niveau halen. Je moet enkel vrouw zijn en over vrouwendingen schrijven. Goed of slecht, inhoudloos of niet, het maakt niet uit. De kracht zit hem in het verenigende aspect. Maar hoe groter de groep, hoe onbetekenender de individuele deelneemsters, toch? Of anders: welke zichzelf respecterende vrouwelijke blogster wil eigenlijk meedoen aan dit initiatief, waarin elk spoortje individualisme verdwijnt? Alsof jullie, dames, wijven, alleen maar te horen zijn als je allemaal samen roept? Mijn bewondering voor de blogsters die niét meelopen in deze giechelhysterie. Want allemaal samen, als ware het één grote blog, dat levert toch eenheidsworst op? De veralgemenende veronderstelling dat zo veel vrouwen hier willen aan meedoen, ook al hebben ze geen doorsnee vrouwenleven, bevestigt overigens zo veel clichés.
Zusterlijk enkel en alleen omdat jullie allemaal vrouwen zijn en bloggen? Tot er één haar opgespoten tetten naar de man van een ander zwiert en de oestrogeenbom barst. Dan is het plots geen grap meer.
Terzijde: Waarom willen mensen (ja, mannen ook) trouwens in het algemeen zo graag bij een collectief horen? Tracht jezelf toch net onderscheiden in plaats van op te gaan in de massa! En ja, er zijn een massa bloggers en ik kan me ook niet onderscheiden van de meeste andere keuvelblogs, maar in zo’n groepsgebeuren stappen is toch dwaas? En ja, in het dagelijks leven ben ik een sociale mens.

*’Wijf’ is overigens een plat, lelijk, vulgair woord. Maar als vrouwen het zelf gebruiken is het écht stoer. Wow!  De ironie ervan zal wellicht enkel de lezers van P-Magazine opvallen, het soort bierzuipers die het woord ‘wijf’ wel eens gebruiken om hun mannelijkheid te bewijzen. Maar dat soort mannen blogt niet. (Mannelijke bloggers zijn ofwel egotrippers ofwel gerateerde schrijvers ofwel kasplantjes die enkel op in hun blog een grote mond durven opzetten – vul in naar eigen goeddunken). Mannelijke bloggers zouden de wijvenweek pas ernstig nemen als die nog maar creatiever getiteld was of er meer visie achterzat. Of als  al die blogsters naaktfoto’s van zichzelf zouden plaatsen natuurlijk.

Dus, wijven, zeik gerust een hele week over het wijvengebeuren op uw wijvenblog, maar wees dan toch niet verbaasd dat u na afloop  van de wijvenweek nog steeds een wijf, een mojjer of een madam genoemd wordt.

Zo zou ik me dus de woede van de halve vrouwelijke bloggemeenschap op de hals halen (gruwelijk woord overigens, ‘bloggemeenschap’ want je maakt er deel van uit tegen wil en dank) en voor je het weet verlagen tal van bloggers/blogsters zich weer tot beledigingen omdat ze geen fatsoenlijke argumentatie kunnen bovenhalen. En hoe zou ik kunnen verantwoorden dat ik in het dagelijks leven zo’n attente, vriendelijke, charmante, hulpvaardige en grappige kerel ben en al bloggend een zure, gefrustreerde, kankerende zagevent? Niet dus, en daarom zou ik bovenstaande commentaar dan ook nooit gemeend ten berde brengen. Want het is toch allemaal maar om te lachen, dat wijvengedoe! En dit stukje ook? Nee? Niet grappig?

Lamazone zoekt gelukkig naar een andere invalshoek, Imke Dielen waagt het toch een klein beetje kritisch te zijn en Yet Another Blog zegt zelfs categoriek nee. Nog bloggers die niet zo enthousiast zijn?





Massaal Tetrissen

24 03 2008

Neenee, ik ga niet beginnen mijn blog vol filmpjes te zetten bij gebrek aan iets beter. Maar op Youtube werden zopas de beste filmpjes van het voorbije jaar beloond, en deze (uit de categorie Creative) is gewoonweg té mooi om te laten liggen:





Tv-tip: het afscheid van Minghella

23 03 2008

Ik maak me niet de illusie dat veel mensen er dezelfde televisiesmaak op na houden als ik, maar desondanks waag ik me toch ook eens aan een televisietip. Op BBC wordt vanavond een nieuwe boekverfilming getoond van een heerlijk stukje lectuur.

The N°1 Ladies Detective Agency is de verfilming van een roman van de Schotse schrijver en professor Alexander McCall Smith. Hoofdpersonage is de Botswaanse Precious Ramotswe, die een detectivebureau begint. Haar taken en opdrachten lijken even simplistisch als haar methodes, maar het verhaal is dan ook evenzeer op te vatten als een ode aan de Afrikaanse spirit. Lectuur van het zeer meeslepende, warmhartige, onweerstaanbare soort met grandioos bedachte, innemende personages. Het boek kende overigens al een aantal vervolgen, die allemaal even geweldig zijn en volgend jaar als serie op televisie verschijnen.

ladies.jpgEn dat eerste deel is nu dus verfilmd, door niemand minder dan Anthony Minghella nog wel, die, zo wil het dramatische toeval, vorige week veel te vroeg overleed. De regisseur van Truly, Madly, Deeply en The English Patient zal er ongetwijfeld iets moois van gemaakt hebben. Het scenario werd overigens geadapteerd door Richard Curtis. Liefhebbers van Britse series en films zullen deze man kennen van The Girl in the Cafe, Notting Hill, Four Weddings and a Funeral en Blackadder. Om het geheel productioneel in goede banen te leiden, verscheen ook nog Sydney Pollack ten tonele, regisseur en/of producent van een pak uitstekende Amerikaanse films.

Wie dus geen zin heeft in het gedrocht Sara of de afloop van Flikken zo ook wel kan raden, weet waar de kwaliteit te vinden is.





De programmapoging van Wim Helsen

22 03 2008

Nee, ondanks deze titel is dit geen met gretig genoegen geschreven stukje waarin Het programma van Wim Helsen wordt afgebroken. Ik hoopte immers van harte dat de komiek die mij nooit doet lachen maar me verder ook geenszins ergert, mij eindelijk eens over de streep zou weten te trekken door me te overtuigen van zijn kunnen. Maar met Het Programma van Wim Helsen is dat eigenlijk niet echt gelukt.

Het concept is nochtans erg geslaagd. Vijf kamers, vijf onbekende gasten die gastheer Helsen verrassen, want hij weet niet vooraf wie ze zijn en waarover ze het met hem willen hebben. Sien Eggers is er ook bij. Zij wijst Helsen terecht als hij een gesprek verprutst en geeft hem  nu en dan een tip. Jan Eelen staat mee aan de wieg van dit programma en ik geloof sterk in diens talent. Dat over de uitvoering van dit programma goed is nagedacht, is duidelijk en geeft het alvast een solide basis.

Maar een talkshow staat of valt natuurlijk met de gasten, en die waren verre van interessant. De voorzitter van een edelkippenvereniging, een half bejaard lachclubje, drie levende standbeelden, een paliatief verzorger en een geschifte Hollandse die de Belgen wou bezingen, ze riepen meteen herinneringen op aan het gelukkig reeds lang verteerde Afrit 9: een bestudeerde mengeling van ernst, gekte en relevantie, maar net daardoor vis noch vlees. In het beste geval deden ze me denken aan de rubriek Wordt gevolgd in Man Bijt Hond. Daar komt iedereen steeds tot zijn recht en ik kon dus niet anders dan opwerpen dat deze gasten gewoon in hun dagelijks leven hoorden te blijven. Ik dacht zelfs even terug aan Achterwerk in de Kast, waarin vele jaren geleden de meest uiteenlopende bezigheden van kinderen aan bod kwamen. Voor elk wat wils. Mij konden de gesprekken dus eigenlijk niet bekoren. Het creepy wijfje dat de lachclub voorzat, deed me zelfs naar de afstandbediening grijpen. Helsen wist toen gelukkig ook wel snel waar de deur voor diende.

helsen.jpgMaar evenzeer zit het probleem toch een beetje bij Helsen zelf. Ik heb hem nooit grappig gevonden, maar dat maakt niet dat ik hem geen toffe peer vind. Zijn Vrienden van de poëzie heb ik ook nooit weten te waarderen, maar ook dat belet me niet het werk van deze man te respecteren. De (gespeelde?) neiging tot schofferen gecombineerd met soms kinderlijke uitlatingen, het heeft wel iets. Enkel zijn onderonsje met Lien Van de Kelder in het filmpje voor Humo’s Pop Poll, heeft mij niet weten te bekoren. Ongeïnspireerd en goedkoop eigenlijk.

Maar weer ter zake. Helsen liet zich door zijn gasten meetronen in hun al dan niet interessante wereld en stelde spontaan vragen waarvan je nooit kon opmaken hoe ernstig ze waren. Toch leek dat niet te werken. Helsen bleek gewoonweg uit een compleet andere wereld te komen en slaagde er niet één keer in op één lijn te komen te zitten met zijn gasten. Ofwel was zijn interesse erg snel voorbij, ofwel stelde hij vragen die helaas niet altijd even respectvol klonken. Bij het Hollandse meisje leek Helsen het zelfs nauwelijks uit te houden. Nochtans leek het me dat deze gaste ze lang niet meer alle vijf op een rij had, waar best wat kansen tot grappige televisie inzaten.

Ik had nooit gedacht het nog eens te moeten zeggen, maar ik vrees dat ik Rob Vanoudenhoven begin te missen. Die heeft me eigenlijk nooit echt van zijn kunnen weten te overtuigen, maar nu zag ik hem plots perfect functioneren in dit concept. Vanoudenhoven kan met iedereen communiceren, kan heel spontaan grappig zijn zonder zijn gasten te beledigen en kan ook zo verwonderd doen over banale zaken. Maar hij zit bij een slecht bedrijf een dwaas programma te maken.

Tja, Wim, ik weet niet of ik volgende week weer kijk. Ik kan hier weliswaar mee bepalen wie je gasten zijn, maar ik tref daar niet meteen volk aan dat ik aan het woord wil horen. Ik kan me dus niet meteen voorstellen dat daar nog grandioze Woestijnvis-tv van komt.  





Voeden is Opvoeden

21 03 2008

Geachte heer,

Als verantwoordelijken voor de warmemaaltijdiensten voor de Gentse basisscholen, wensen wij te reageren op het door u kenbaar gemaakte ongenoegen wat betreft de smaak, kwaliteit, uitzicht, presentatie en variatie van de door onze diensten geserveerde maaltijden.

Het zal u allereerst plezier doen te vernemen dat de klachten zich de laatste maanden opstapelen. Niemand, maar dan ook werkelijk niemand, vindt ons eten lekker. Wij zijn dan ook erg verheugd zo’n eensgezindheid teweeg gebracht te hebben. Toch menen wij – gesteund door handenvol enquêtes die u niet van dichtbij mag bekijken – dat deze klachten ongegrond zijn en dus zullen wij hieronder trachten uw voornaamste argumenten met misprijzen te beantwoorden en nadrukkelijk te laten blijken dat u en uw medeklagers geen enkel benul hebben van wat onze job inhoudt.

Laat ons onszelf even voorstellen. Wij zijn Dirk Blok en Nicole Baardmans, respectievelijk financieel dictator van de stad Gent en Nobelprijswinnend scheikundige gespecialiseerd in voedingsleer. In die hoedanigheid wensen wij te benadrukken dat wij doorgaans niet in contact wensen te komen met de gewone burger die de door ons voorziene maaltijden moet nuttigen, maar alé voor ene keer dan.

goor.jpgEerst en vooral durven wij met zeer grote stelligheid en met flinke snelheid ratelend opmerken dat de door ons voorziene maaltijden zo gezond, hygiënisch en zelfs steriel mogelijk zijn dat de kans onbestaande is dat de consument er geen baat bij heeft. De basisproducten (blauwe aardappelen, gele bloemkool of roze worstjes, om er maar enkele te noemen) zijn uitvoerig bekeken, gewogen, betast, besnuffeld, gereinigd, gekookt, ontluisd, geschoren, geschrobd en gefotografeerd zodat we dus kunnen stellen dat op de kwaliteit van de maaltijden niets, maar dan ook niets (ook geen enkel door onwetende ouders aangebrachte lulkoek) aan te merken valt. Of gaat u straks verwachten dat we de producten ook nog proeven? Ook de verre reis die de maaltijd aflegt, zijnde van Limburg naar Gent, doet niets af aan de excellente omstandigheden waarin de maaltijd bereid werd.

Verder willen wij het opstellen van de menu’s fanatiek verdedigen. Hoe komt u erbij onze keuze te bekritiseren om minstens twee maal per week of schorseneren of witloof of spruitjes of groene kool of pastinaak te serveren? ‘Voeden is opvoeden’ menen wij grif te kunnen stellen en dat deze denkwijze compleet haaks komt te staan op de volkomen principeloze en vrijblijvende – zelfs onbestaande –  opvoedingsmethoden van dat Freinetvolk, zal ons worst wezen (pun intended).  Wij roepen onszelf dan ook gretig uit tot pedagogisch onderlegde beleidsbepalers, die zonder enige schroom een lans breken voor een variatie van respectievelijk bittere, zure en bitterzure groenten. De kinderen die dag na dag met hongerige magen hun onaangeroerde bord terugbrengen, zullen ons later zo dankbaar zijn! We betreuren onze beslissing dus geenszins om zelfs in de meest populaire gerechten als macaroni en lasagne, groenten te injecteren! Gelieve bij deze dan ook te noteren dat wij het na ons overlijden opgerichte standbeeld graag gesierd willen zien met het opschrift: ‘zij leerden hun volk eten’. 

Sta ons toe bijzonder kort te reageren op wat u als voornaamste thema van uw klacht beschouwd: de smaak van de maaltijden. Omdat wij onze taak zeer ernstig nemen – dat merkt u ook aan de Stapel Papier die wij meetorsen – hebben wij ons bereid getoond minstens een week onze eigen maaltijden te nuttigen. Het zal u misschien spijten te vernemen dat wij ons bord gretig leeg hebben gegeten. Of het ons gesmaakt heeft of niet, willen wij in het midden laten, wegens behorende tot de privésfeer, al willen we wel even toegeven dat gekookt witloof door ons ook niet bepaald geapprecieerd werd. Maar denk aan de steriliteit van dit voedsel! Hoewel smakeloos, kunnen wij garanderen dat de maaltijd volkomen bacterievrij was! Is dat niet meer waard dan een voldaan gevoel na de maaltijd?

De opmerking van één van uw medeklagers dat bittere groenten ook in een puree zouden kunnen verwerkt worden, durven wij hartelijk weglachen. De redenering is simpel: puree is niet goed voor de motoriek van het mond- en kaakstelsel en is dus geen optie. Wij zijn er trots op de samenstelling van onze menu’s ook fysiek te kunnen verantwoorden! Wie doet ons dat na? Jamie Fuckin’ Oliver?

Laat ons besluiten met te stellen dat u en uw medeklagers behoorlijk onrealistische verwachtingen koesteren: van maaltijden die per 5000 worden klaargemaakt, kan men toch niet verwachten dat ze ook nog smakelijk zijn of er minstens smakelijk uitzien??? Uw afsluitend, hopelijk schertsend bedoelde pleidooi om af en toe toch eens een lekkere vettige hap op het menu te zetten, heeft ons diep geschokt en heeft onze beroepseer diep aangetast.

Gelieve nog nota te nemen van het feit dat de leverancier nog tot minstens 2056 bij ons onder contract zal staan en wij tot het aflopen van die periode niet verder wensen te communiceren over deze situatie.

Met smakeloze groeten,

Dirk Blok en Nicole Baardmans





Bosmijmeringen

15 03 2008

Ik vertoefde de voorbije week in de bossen, mét het klasje. Ontspannend hoor, ondanks de drukte. Alle impulsen en drukte komen maar van één kant op je af, in tegenstelling tot in een gewone schoolweek, waarbij je overstelpt wordt met vragen, problemen, afspraken en heel veel *spannende* en *verrassende* wendingen van alle mogelijke kanten.

Deugddoend is vast te stellen dat bepaalde kinderen zich op een heel andere manier manifesteren dan in de klas. Arbaaz spreekt plots wel heel erg goed Nederlands. Charaf heeft eindelijk alle ruimte om ongeremd grappig te wezen. Leander hoeft zich niet te concentreren en vindt plots alles goed. Monica blijkt wonderbaarlijk snel te aanvaarden dat ze zelfs mét natte voeten niet zomaar mag opgeven. Ik zie Raoul voor de allereerste keer in twee jaar huilen en merk dat Joyce in het dagelijks leven veel zelfstandiger is dan in de klas. Verrassend.

Een tweede vaststelling: kinderen spelen zooooo graag! Ze worden omringd door gsm’s, mp3-speler’s, playstations en pc’s met internet en msn, willen schoenen op wieltjes, plakboeken met stickers en elke week de Joepie, maar steek ze in een bos en al die spullen worden overbodig. Een stok. Dat is genoeg. Vooral de jongens hebben allemaal binnen het kwartier een tak in de handen. Multifunctioneel, zo’n stok.

Kampen blijven het ook goed doen. Drie takken teken elkaar en je hebt al een hut. Mos wordt van bomen geschraapt om een bedje te maken. Met steentjes wordt een pad gemaakt. Moedertje en vadertje politie en dief, ridder en koning. Ook al zijn ze 11 en 12.

Dan zijn er de kikkers en de eekhoorns. De modder en het zand, de beek, de bladeren en nog meer takken. Met de botten aan overal doorheen. Onuitputtelijk, zo’n bos. Spreekt eigenlijk vanzelf, maar een mens moet zo nu en dan nog eens met de neus op de feiten gedrukt worden blijkbaar.

bostaferelen.jpg

bostaferelen2.jpg

Ik denk dat ons leven veel simpeler kan. Ik mis mijn email en internet ook geen minuut, daar in dat bos. Mijn blog kan me gestolen worden, ik hoef heen krant of humo te lezen. Niet dat dat bos plots spirituele neigingen doet ontwaken, maar door met slechts één taak bezig te zijn, die je dan nog graag doet ook, verloopt de dag zoveel eenvoudiger. Een mens komt uitgerust thuis, mentaal gezuiverd, alle stress is achtergebleven.

bos2.jpg

En nu weer business as usual.

 





twee jaar zonder

13 03 2008

Jelle 





Steek eens 2 BV’s in een kot

10 03 2008

Eén van de leukste rubrieken in Man Bijt Hond blijft de ontmoeting tussen 2 BV’s. Peter Van de Veire koppelen aan Jacky Lafon, die hij zo vaak  belachelijk had gemaakt in zijn radioshow, was een risico. Lafon kon er eerst niet mee lachen, maar maakte vervolgens toch van de gelegenheid gebruik om Van de Veire eens op zijn plaats te zetten. Pijnlijk, maar leuk kijkvoer.

De week daarop legt Wouter De Prez Dani Klein in de luren door te doen alsof hij een biseksuele nieuwslezer is. Wanneer hij bekent, kan Klein er niet mee lachen. Waarom liegt hij tegen haar, vraagt ze hem. Een poging tot humor? Ik vind Wouter De Prez niet grappig en dus applaudiseerde ik voor de stijlvolle ernst waarmee Dani Klein hem op zijn plaats zette.

Wat dan wel humor is, bewees Kamagurka. Hij kreeg Betty tegenover zich. Eerst beloofde hij haar een muzikale samenwerking, waarop de vol van zichzelf zijnde Betty gretig inging. Eindelijk succes. Vervolgens maakte Kamagurka haar wijs dat hij het meeste tekenwerk door Roemeense illegalen laat uitvoeren, die hij slechts 20 cent per uur diende te betalen. Maar dat mocht Betty vooral niet aan de belastingen zeggen. Ernstig opgaand in het geheim dat haar zojuist was meegedeeld, beloofde de zingende koe discretie. Vervolgens werd er doodleuk op een ander onderwerp overgeschakeld. Zou Betty ooit te weten komen dat ze voor aap gezet is? En dat dat geheel terecht is?

Veel gewaagder hoeft dit rubriekje niet te worden – voor je het weet zit Phaedra Hoste voor Ilse De Meulemeester of Johny Voners voor Janine Bisschops – en dan dreigt het sensatie te worden. Ik hoef de Story niet in televisievorm te zien. Maar eens te meer toch bravo voor dit steeds verrassende rubriekje in een nooit teleurstellend programma.





Vermijd bosrijke gebieden

9 03 2008

… aldus Sabine Hagedoren vandaag in het weerbericht.

Dat wordt een gezellige bosklas.

Tot volgende week.





Zwarte rit

8 03 2008

Dank aan de NMBS om mij van Sint-Martens-Bodegem naar Gent te laten sporen zonder daarvoor te hoeven betalen. De conducteur deed wellicht een dutje.

Ik beschouw de uitgespaarde 6,5 euro als een voorschot op het tegoed dat de vele vertragingen van de voorbije 12 jaar me opgeleverd hebben.  





Filmmaand februari

2 03 2008

Dankzij een weekje vakantie kon ik de voorbije maand toch 17 films zien.

14/Little Black Book (6): zeer vergetelijke komedie met bedenkelijk acteerwerk van hoofdactrice Brittany Murphy
15/Deep Blue Sea (7): ouderwets actie-avontuur met enkele spannende scènes
16/Blow Dry (7): gezellige kapperskomedie met een prima cast
17/The 51st State (6): vergezochte en slechts bij momenten bekijkenswaardige actieprent
18/Gangster n°51 (8): stijlvolle en onderhoudende Britse gangsterfilm
19/The Darjeeling Limited (9): hartverwarmende, geestige en originele tragikomedie over de reis van drie broers door India
20/Reclaim Your Brain (6): veelbelovende, maar simplistische en uiteindelijk nietszeggende Duitse prent van de regisseur van The Edukators
21/Jumper (6): Weinig geïnspireerde prul, de derde film met Samuel L. Jackson deze maand
22/Cloverfield (7): Hier en daar spectaculaire rampenfilm, die niettemin lang niet zo spannend is als men zou vermoeden
23/Il y a longtemps que je ’t aime (8): Sterk psychologisch drama met een ijzersterke vertolking van Kristin Scott Thomas
24/Heist (7): 
Leuk bedachte maar vermoeiende thriller

aanrijding.jpg darjeeling-limited.jpg lila_dit_ca_2004.jpg cloverfield3.jpg

25/Paris (7): Teleurstellend Frans drama van de regisseur van L’Auberge espagnole
26/Little Nicky (2): Catastrofaal onleuke en continu irritante flutfilm
27/There Will Be Blood (8): 
tja.
28/I, Robot (6): Onder speciale effecten bezweken actieprent die zijn interessante plot onuitgewerkt laat
29/Lila dit ça (8): fris, sexy, meeslepend, doorleefd geacteerd en mooi vormgegeven Frans romantisch drama
30/Aanrijding in Moscou (7): 
traditioneel opgezet en karikaturaal volkstoneel enerzijds, aanstekelijke sociale komedie anderzijds, met grandioos acteerwerk van Barbara Sarafian. En van Sofia Ferri!!

Totaal: 2415. 
Bekijk hier de lijst van januari





Rob zoekt publiek

1 03 2008

Het is intussen al meer dan vier maand geleden dat Rob Vanoudenhoven een redelijk interessant bericht de wereld instuurde. Dat had betrekking op zijn nieuwe quiz, waaraan ik in augustus ’07 al een keertje als testkandidaat deelnam. Achter de schermen werd er druk gepalaverd over Mijn geld of uw leven (voorheen Tijd is Geld genaamd). Maar nu is de productie blijkbaar toch in een volgende fase beland, en aldus heeft men volk nodig om te komen kijken.

“Volgende week woensdag (05/03) hebben we een belangrijke testopname voor ‘Mijn geld of uw leven’. Daar zouden we graag heel wat publiek (zo’n 100 man) bij hebben. Bij deze zijn jullie dus van harte uitgenodigd om te komen kijken. Breng gerust familie en of vrienden mee. Als je zelf niet kan, mag je deze oproep altijd doorsturen (graag zelfs).

Het publiek wordt verwacht om 19:00 in De Monty (Montignystraat 3, 2018 Antwerpen). Plannetje vind je hier

Laat weten op bruno@caviar.be  als (en met hoeveel personen) je zou komen.”