Terug van vakantie

• drie boeken gelezen
• gebronds en uitgerust
• nog wat misselijk van de Franse kronkelwegen
• lekker gegeten maar niet verdikt
• ontdekt dat rafting leuk is maar het volgende keer een hoger niveau mag zijn
• een kakkerlak geziens
• slechts twee ijsjes gegeten
• één buurman betrapt zonder broek bij het lenen van een pan
• gemist: films, de krant en echt Belgisch brood.

Top 10 eikels

Niet dat het iets oplevert, maar ik wil hier toch even kwijt hoe mijn top 10 van ergerlijkste idioten er momenteel uit ziet, kwestie van hier toch iets gepost te zien terwijl ik op vakantie ben:

1. Regi Penxten
2. Eddy Planckaert
3. Jean-Marie Pfaff
4. Sergio
5. Francesco Planckaert
6. Eddy De Mey
7. David de Henauw
8. Ben Crabbé
9. Jo Vally
10. Piet Huysentruit

Verder absoluut niets essentieel te melden…

2100 films

Met de geweldige klassieker Mon Oncle (1958) van Jaques Tati komt de teller der geziene films vandaag op 2100 te staan. Halverwege mei konden we u nog melden dat de 2050 gehaald was, nu zijn we alweer 50 films verder. Voor 2006 alleen zit ik overigens aan 146 films, waarvan net iets minder dan de helft in de bioscoop gezien werd.

Vorig jaar verbrak ik al een keer mijn eigen record. Toen zag ik 228 films op het hele jaar. Nu we de helft van het jaar voorbij zijn, is het nog haalbaar dat record nogmaals te breken, al moet benadrukt blijven dat deze cijfers natuurlijk niet het doel van het filmkijken zijn. Overigens zag ik nu al meer films dan in elk jaar tussen 1994 en 2001.

Proficiat oma

Vandaag is mijn oma jarig. Niet die uit de krant – die is nog een stuk jonger – maar de andere oma dus, ik heb het geluk nog altijd twee grootmoeders te hebben. Metje Madeleine wordt vandaag 83, maar ondanks haar lange levensduur en goede gezondheid neemt ze zich ieder jaar voor haar volgende verjaardag niet meer te halen. Tot haar eigen verbazing zit een jaar later alweer jarig te wezen.

Ons Madeleine is ook niet graag jarig. Ze heeft geen zin meer om voorbereidingen te treffen, hoewel we nooit iets speciaal verlangen. Ze ligt al weken vooraf wakker van de vraag waar ze een taart zal bestellen en hoe die taart haar zal bereiken. Er is ook geen enkel geschenk waar je haar echt een plezier mee doet, maar o wee diegene die het waagt met lege handen aan te komen. Zo wordt zo’n verjaardag al snel een bron van zorgen en gemopper. Tot de dag zelf dan. Altijd is het mooi weer en is ons oma eigenlijk blij dat ze in de belangstelling staat. Sommige jaren waagt ze zich zelfs aan een druppel of biertje. En als Boris in de buurt is, zelfs aan een danspas.

Ik heb intussen geleerd dat sommige oude mensen niet meer kunnen relativeren. Ons oma verwacht dat je op haar verjaardag langskomt en kan geen enkel excuus accepteren behalve dan wanneer je op vakantie bent. Maar eigenlijk is dat wel normaal, niet? Toch jammer dan ook dat niet al mijn neven en nichten dat inzien en soms pas weken later met een verjaardagsgeschenk aan de deur staan. Terwijl we nu al lang weten dat onze komst zelf het mooiste cadeau is.

Eén minuut stilte?

Toch vreemd. Na de aanslagen op 9/11. Na de aanslagen in Madrid. Na de tsunami. Elke keer werd in ons land een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan de slachtoffers.
De voorbije week vonden er op onze aardbol bloedige aanslagen, een tsunami én een aardbeving plaats. Voor een minuut stilte werd geen tijd gevonden. Bizar.

Plat(te kak)

Vorige week verontrustte de media ons met het bericht dat bijna 5% van alle koffiekoeken bacteriën van fecale oorsprong bevatte. Kak dus.

Voor mij een croissant met stront en twee krentenkakkers alstublieft.

Eén vrijgezel minder

De jongste rechter van België? *** Jenever *** een patente kerel *** is Totti een vrouw? *** een videeke met vol-au-vent voorBen *** Meester Gerrit trakteert *** De rode plekken van Koen *** Hotel Thermae Palace staat een beetje in de weg *** nog wat jenever *** Sven! Foto! *** eentje voor categorie 2 *** 27 manieren om ergens binnen te raken als je Steven heet ***met 7 in een fotohokje mag niet *** Renzo draagt geen pruik ***Hoe je een tent uit de Aldi opzet *** marginale mensen*** de lijkkleur van Steven *** bij de 24/24 gebraden kip in Oostende rekent met dronken uitziende mensen teveel aan *** Brent zijn knie doet ook vanbinnen pijn *** Dat camping Sint-Rafael qua sanitaire voorzieningen nog veel werk heeft *** een groot juridisch talent *** Arne slaapt met een codex *** Kim lijkt steeds meer op Jerom *** nog een jenever *** Wie vult het geheugen van Ken op? vooral tussen 2 en 4 u zaterdagnacht situeert zich een leemte *** Draagt Henk een zonnebril voor vrouwen? *** Ontmoeting met een banaan *** Brent helpt Frank Verstraeten aan een nieuwe advocaat *** Dat Oli nog vier kinderen wil *** Hoe Renzo van een muur klimt *** De kleuren van de lucht bij zonsondergang *** tequila boem-boem? *** De streep van de commissaris *** Mini-me draagt kleren van Bikkembergs *** tent of zweethut?*** is de spaghetti al klaar? *** Brent heeft dan toch een goed hart *** Pro Deo advocaat ter beschikking *** en waar is de toiletzak van Renzo gebleven???

Dat was een leuk weekend!

De teenslipper

Bij ons is de teenslipper al lang geen nieuw fenomeen meer, maar toen ik vorig jaar New York bezocht, viel het me op dat daar nog veel meer mensen met die dingen aan hun voeten liepen. Intussen hebben de Belgen de Amerikanen bijgebeend en worden er bij ons volop teenslippers gedragen. Aannemelijk: minder schoen kan je gewoon niet dragen en met het zomerse weer zijn frisse voeten zeer deugddoend. Ik loop dan ook af en toe zelf rond op teenslippers. Anderzijds: het blijft toch nog altijd een beetje aanvoelen alsof je op pantoffels loopt. Alsof je de deur uitgegaan bent zonder schoenen aan te doen. Doet me zelfs wat denken aan de klassieke droom waarbij iemand in pyama of op pantoffels naar school gaat.

Maar de meeste mensen lijken geen last te hebben van enige schaamte. Nochtans staat het niet overal om teenslippers te dragen. Niet dat ik strenge kledingeisen heb voor de mensen om me heen, maar het legt de lat weer een stuk lager wat enig verzorgd voorkomen betreft. Uiteindelijk wijst zo’n teenslipper er op dat de meeste mensen liefst van al zo eenvoudig en gemakkelijk mogelijk gekleed zouden gaan. Nog een stap verder en mensen stappen zo vanuit hun bed de straat op. Zondagmorgen bij de bakker eens om u heen kijken en u weet wat ik bedoel. Of de marktbezoekers in Haaltert eens observeren. De kans is klein dat u aan iemands lichaam een kledingstuk aantreft dat recenter is dan 1999 of meer gekost heeft dan 5 euro. Af en toe mag het toch ook eens iets meer zijn, niet? Mooie kleren hoeven trouwens niet duur te zijn. Wat dat betreft, haalt die teenslipper de norm weer een stuk naar beneden. In de Free Record Shop in Gent staat de gerant van de winkel gewoon in zijn onderhemdje. Moet dat echt?

Ikzelf kan die teenslipper niet overal dragen. Het voelt te nonchalant en te slordig aan, al heeft dat niets met fatsoen of etiquette te maken. Mij zal je dus niet snel buiten de deur zien op die zolen. Al geef ik grif toe dat ik er vorige week meerdere keren mee naar de bioscoop gegaan ben. In het donker laat je zo’n slipper makkelijk van je voet glijden om dan blootsvoets verder te kijken en je het dus des te comfortabeler te maken. Dat andere mensen met zo’n teenslippers op restaurant gaan of waar dan ook, moeten ze zelf weten. 

Echt handig zijn die dingen verder ook niet. Er mee fietsen is moeilijk, in de massa gaan staan gevaarlijk en zelfs een iets langere afstand mee lopen is af te raden. En dan hebben we het nog niet gehad over de vele smakeloze, lelijke of al te goedkope modellen! Maar wie weet zijn deze dingen binnen twee zomers weer passé.

Zeven suikerloze dagen

Met een zekere tevredenheid kan ik melden dat ik de voorbije zeven dagen ver van alle chocolade, ijsjes, snoep, frisdrank en koekjes ben gebleven. Dat kostte moeite in wisselende mate. Bij een grootmoeder op bezoek gaan die het gewoon is haar kleinkinderen vol lekkernijen te stoppen, valt b.v. niet mee. Het warme weer stimuleert de trek in ijs des te meer. En rondwandelen in de stad – of het nu Brussel of Gent is – is gezien de talloze impulsen, een kleine kwelling. Wat dat betreft, krijg ik gelijk van Louise Fresco, voormalig adjunct-generaal van de voedselorganisatie van de Verenigde Naties. Zij zegt in Humo: ‘Mensen grazen de hele dag. De sluitingstijden van de winkels zijn sterk verruimd, eten kost niet meer zoveel: je kan overal en altijd calorieën kopen en dat werkt onmatigheid in de hand. Dat is vooral een moreel probleem. Alsof het geluk en de zin van het leven in dat soort dingen zitten? Je moet je eigen consumptiebehoeften in een breder perspectief zien: ten opzichte van je medemensen op minder goed bedeelde plekken en ten opzichte van toekomstige generaties.’

Het zou de bedoeling zijn nog een week verder te doen met dit systeem, maar dit weekend trekken we er op uit om te feesten en dan zou al dat ascetisch gedoe haast belachelijk zijn. Maar maandag start ik opnieuw!

Op wereldreis in de cinema

De voorbije week heb ik enkele dagen doorgebracht op het Brusselse filmfestival, waar alleen maar Europese producties worden vertoond. Ik verteerde er 2 Belgische, 1 Finse, 1 Franse en – geheel toevallig –  maar liefst 3 Hongaarse films. Zegt u dat wat, de Hongaarse film? Een stempel valt er misschien niet meteen op te plakken, en uit mijn databank blijkt dat ik voorheen nog maar 2 andere films uit dat land zag. Alleszins, ze waren alle drie héél verschillend en van hoge kwaliteit, dus dat houd ik op toekomstige filmfestivals in het oog .

Dat feit deed me even stilstaan bij de verhouding Engelstalige films/andere films. De meeste films die ik bekijk, zijn Amerikaans of Brits. Om er een getal op te plakken: van de 2090 films die ik totnogtoe zag, zijn er 268 niet-Engelstalig (of 12,8 %). Dit cijfer zou ik graag nog zien stijgen, want zowel de Europese als Aziatische cinema heeft regelmatig pareltjes te bieden.

Op dat lijstje staan intussen 57 Belgische films, en dat is dan ook het land waarvan ik er het meest zag. Volgen: Frankrijk (49), Spanje (25), Nederland (24), Duitsland (17), Italië (13), Zweden (12), Denemarken (11), Japan (6), Hongarije (5), Mexico (4), Noorwegen (4), Argentinïe (3), Brazilië (3), (Frans-)Canada (3), Chili (3), Oostenrijk (3), Zuid-Korea (3), Finland (2), Griekenland (2), Hong Kong (2), Israël (2), Nieuw-Zeeland (2), Polen (2), Taiwan (2) Tsjechië (2) en Zuid-Afrika (2). Landen waarvan ik nog maar één film gezien heb, zijn Bolivië, China, Columbia, Cuba, Ijsland, Portugal, Rusland en Singapore. Er zijn dus ook nog héél veel landen waarvan ik nog nooit een film zag, met als opvallende afwezigen: India – nochtans het meest productieve filmland -, Turkije en Taiwan.

Oude Klasse

Vandaag verschijnt de animatieprent Cars in de bioscoop, waarin o.a. de stem van Paul Newman te horen is. De grandioze acteur heeft de laatste jaren nog maar weinig films gemaakt en heeft nu zelfs aangekondigd dat hij er mee stopt na zijn volgende film. Dat is niet zo vreemd gezien de man intussen 81 is, maar het zou wel ontzettend jammer zijn, want met zijn talent maakt hij elke film de moeite waard.

Zouden er nog filmfans zijn die het kennen, de angst om zonder goede acteurs te zitten? Er zijn natuurlijk massa’s aangename en talentrijke acteurs, maar het zijn toch de legendarische mensen die je het liefst bezig ziet. Sterren die filmgeschiedenis met zich meedragen en zelfs op hun oude dag nog indrukwekkende prestaties neerzetten. Als Newman wegvalt, zijn er gelukkig nog Gene Hackman (76), Clint Eastwood (76) en Christopher Plummer (79). En ook Michael Caine (73), Donald Sutherland (72), Albert Finney (70), Dustin Hoffman (69), Jack Nicholson (69), Anthony Hopkins (69) en Morgan Freeman (69) blijven druk in de weer. Goede acteurs gaan dan ook meestal niet op pensioen. John Gielgud was 96 toen hij stierf, Jack Lemmon 76, Marlon Brando 80 en allemaal bleven ze acteren zo lang ze konden. Sean Connery niet – die heeft onlangs aangekondigd dat hij er genoeg van had – en Kirk Douglas ook niet, wegens enige aftakeling.  Maar de meesten gaan door. Ook Jon Voight (68), Ian McKellen (67), Al Pacino (66), John Hurt (66) en Nick Nolte (66) blijven schitterende prestaties uit hun mouw schudden. De dames moeten overigens niet onderdoen. Jessica Tandy acteerde tot ze stierf op haar 85e. De grote Lauren Bacall is al 82. Gena Rowlands is er 76. Shirley MacLaine, Judi Dench en Maggie Smith zijn 72, Vanessa Redgrave 69. Ik hoop al die fantastische oudjes nog heel lang aan het werk te kunnen zien.

Hoffman, Nicholson, Dench en Smith

Lectuurtip: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht

Zo’n titel moet wel garant staan voor een heel apart boek. Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht is dat absoluut. Het is een soort van detectiveroman, met als hoofdpersonage een 15-jarige jongen die autistisch is. Hij weet veel van wiskunde, maar weinig van mensen. Hij houdt van lijstjes, patronen en de waarheid. Hij is in zijn eentje nooit verder geweest dan het einde van de straat, maar wanneer de hond van de buren vermoord wordt, begint hij aan een angstige reis die hem leert omgaan met zijn ziekte en hem nieuwe dingen over zichzelf leert ontdekken.

Deze roman is simpelweg grandioos. De zeer aparte schrijfstijl en de vele originele vondsten brengen je helemaal in de belevingswereld van de hoofdrolspeler. Zijn avonturen zijn meeslepend, grappig, geloofwaardig en uiteindelijk ook overweldigend pakkend. Het wonderbaarlijke voorval… is een boek dat je niet aan de kant kunt leggen. Met deze hitte kunt u dus maar beter in de schaduw van een boom gaan zitten en de hele dag genieten van een geweldig boek.

Het wonderbaarlijke voorval… behoort tot het beste van de Britse jeugdliteratuur. Schrijver Mark Haddon is een gevierd kinderboekenschrijver en scenarist, en schreef met dit boek voor het eerst voor een rijper publiek. Bij ons vind je de roman dan ook gewoon tussen de literatuur voor volwassenen. Een aanrader van formaat waar u absoluut geen spijt van zal hebben!