Smakelijk

Feeling Blue (in a very good way!)

Omdat het zonovergoten weekend verdorie nog maar halfweg is en het tot dusver keihard genieten is.

De oudjes zijn weer helemaal mee

Zondagmiddag, grootoudertijd.

‘Ah, metj, oewist?
Kerngezonde, maar bittergestemde Madeleine (bijna 89): ‘Slecht! Ik heb euthanasie gevraagd aan den doktoor.’
‘Oei. Wat heeft hij gezegd? ‘
‘Dat ik daarvoor eerst ziek moet zijn.’

Dan maar naar vrolijker oorden. Ten huize Willy & Mary-Louise pronkt een prachtig stuk speelgoed op tafel.

Ik: ‘Wadismedat hier?’
Willy (net 82): ‘Ik heb mij ne computer gekocht’.
Ik: … (stikkend in mijn jaloezie)

Kan er geen wet in het leven geroepen worden die senioren verhindert hun kleinkinderen voor te steken op technologisch vlak? In een door technologie en communicatie gefascineerde familie is het nu net mijn grootvader die als eerste een tablet heeft??

Altijd iets te beleven dus, bij mijn grootouders. Mocht u zin hebben mijn bezoektaak eens over te nemen: amusement verzekerd.

OnBelangrijk

Het is me niet bekend of er een Vlaamse gemeente bestaat waar Vlaams Belang een rol van, euh, belang speelt. Dat was zeker niet het geval in het landelijke Haaltert. Daar had trouwens geen enkele partij enige betekenis.

Alleszins kon ik me moeilijk voorstellen dat Vlaams Belangers op lokaal niveau ook maar ergens op  het  bestuur konden wegen, gezien ik hen vooral associeer met een gebrek aan fatsoen en intelligentie. Zonder te willen veralgemenen, uiteraard.

Ik heb echter altijd verondersteld dat in die enkele grote steden die Vlaanderen rijk is, Vlaams Belang het stelt met wat degelijker volk. Iets meer breeddenkend, wat redelijker, enigszins bereid tot dialoog, …Tja, wat is dat, ‘degelijk’?  Enfin, het is me vooralsnog niet duidelijk hoe ik aan die perceptie kom, maar ik dacht te mogen veronderstellen dat Vlaams Belangers die in pakweg Gent mee beleid willen voeren, toch over net dat tikkeltje meer niveau beschikken om met de grote mensen mee te kunnen spelen. Ik waag het in deze veronderstelling even de gemeenteraadsleden van andere partijen enig niveau toe te dichten om mijn punt te maken (Zuster Monica even terzijde gelaten).

Maar ik moet mijn mening herzien. Ook op stedelijk niveau slaagt Vlaams Belang er niet in redelijk, volwassen, eerlijk campagne te voeren. Andere partijen misschien ook niet, maar dan bevinden we ons nu toch nog enkele niveaus lager,  Een dikke week geleden trof ik ter illustratie immers deze campagnefolder in mijn brievenbus aan:

De voorkant van dit postkaartje toont ons weinig idyllische taferelen in Gent. De achterkant beschrijft de fictieve avonturen van Bart & Els, die zich in Gent beslist niet geamuseerd hebben.

Ik heb lang niet zo’n weinig subtiele, eenzijdige en vooral kinderlijk onnozele manier gezien waarop een politieke partij kiezers tracht warm te maken voor zijn standpunten. De ongeïnspireerde tekst lijkt me zelfs voor kinderen geschreven te zijn – laaggeschoolden en ongeletterden zullen vatbaarder zijn voor lulkoek, zal de veronderstelling wellicht zijn – en is zo nadrukkelijk doorzichtig dat ik me vragen stel bij het intelligentieniveau van wie in Gent mee in het bestuur van Vlaams Belang zit. Als je oppervlakkig, manipulatief en zwakbegaafd bent, moet je dat dan per se in de verf willen zetten?

Misschien moet ik de komende dagen dat 10-puntenplan maar eens doornemen om dan maar meteen inhoudelijk ook zeker te zijn waarom ik niet op deze partij zal stemmen.

Sven – Kinepolis: 3 – 0

Sinds ik in 2010 in de ijzersterke filmquizploeg Keyser Soze terechtkwam en daarmee direct de Kinepolis Filmquiz won, ging iedere volgende deelname gepaard met de onbescheiden garantie van een podiumplaats. Zo makkelijk is deze quiz telkens weer (met telkens iet of wat frustrerende exs aequo’s tot gevolg.)

Gisteren kruisten zo’n 100 ploegen opnieuw de degens. Na een dik uur ‘onthaal’ kondigde de presentator dan eindelijk zichzelf aan en kon de quiz van start gaan. De eerste ronde was van een behoorlijk niveau: het aanvullen van filmquotes kostte ons weinig moeite, al geven we grif toe dat dat geenszins was omdat we al die quotes kenden, wel omdat ze vaak nogal evident waren.

In de tweede ronde doken jaarboekfoto’s op van bekende sterren, die je dus diende te herkennen. Een stuk makkelijker, wat ons een vlekkeloos resultaat opleverde. De derde ronde confronteerde ons met vijf blooperscènes die je van een titel moest voorzien. Vier ervan waren vrij eenvoudig. 22 op 25 na drie ronden, we zagen de overwinning naderbij komen. Toch bleken we bij een eerste tussenstand niet in de top 5 te staan. We besloten een eventuele afgang dit jaar toe te schrijven aan nieuwkomer Alexander die hoopte op een fragment uit Jeanne Dielman maar het moest stellen met Ben Affleck.

Daarna kwam een triviareeks, zeer wisselend van niveau, maar vooral weinig interessant. Vragen naar de dochters uit The Brady Bunch is een slimme zet om meer verschil te krijgen in de resultaten, maar kan je moeilijk een filmvraag noemen, zelfs al verscheen er in 1995 een derderangs filmversie van deze serie uit de jaren ’60. Aandringen op de juiste schrijfwijze van namen en titels – wat in de meeste filmquizzen niet gebeurt – hoeft geen probleem te zijn. Maar als de oplossingen zelf vol schrijffouten staan, kan je niet zeker zijn van een correcte controle door de mechanisch verbeterende studenten.

De muggenzifter in mij neigt eveneens een deurwaarder te bellen bij de confrontatie met twijfelachtige vragen. Zo kreeg je drie titels van films met Christopher Lloyd, met de vraag waarin hij niét de hoofdrol speelde. In sommige films is het begrip ‘hoofdrol’ natuurlijk vaag. Er waren dus eigenlijk twee correcte antwoorden. Dan dien je je dus te verplaatsen in de beperkte fantasie van de vragensteller, die we voor het gemak op één lijn plaatsten met de presentator, om te hopen op het juiste antwoord. Pirates of the Caribbean als keuze geven bij een andere vraag, geeft aanleiding tot discussie omdat er geen ondertitel bij staat die net mee kan bepalen of dat antwoord nu correct is of niet. Toppunt is de vraag: ‘in welke stad speelt The Italian Job (2003) zich voornamelijk af? Hoe feitelijk klinkt het woord voornamelijk? Ik hield voet bij stuk: de film vangt aan in Venetië, waarna de rest van de film zich in Los Angeles afspeelt. Toch zou Venetië het juiste antwoord blijken. Een snelle controle – snel even de trailer bekijken – doet nochtans snel vermoeden dat ik gelijk heb. En voilà, blijf ik niet al jaren bloggen om u met de regelmaat van de klok van mijn gelijk te overtuigen!?

Ik zoek het ver, ik geef het toe, maar het behoort tot de kunst van het opstellen van een filmquiz om duidelijk te zijn. Wie bij Kinepolis ook de vragensteller van dienst is, het blijft ieder jaar amateuristisch en halfslachtig overkomen. De vragen zijn bovendien ook zéér eenzijdig: vrijwel alle vragen gaan over recente Amerikaanse films. En in een cinemazaal zitten maar géén fragmenten zien, het is wat pover qua entertainmentgehalte.

Nu leverde ons dat verder geen frustraties op, want er waren weinig antwoorden die we niet wisten. We verveelden ons af en toe wat, maar ijverden dapper mee om het handvol prullen die op de prijzentafel lagen. Ieder jaar blijkt de waarde van deze prijzenpakketten weer te zakken. Tja, het beursgenoteerde Kinepolis maakt slechts enkele miljoenen winst, dus wat zouden we mogen verwachten? Maar dat is eigenlijk naast de kwestie: een handvol dvd’s hoeft ook niets te kosten, en je doet er filmfans meer plezier mee dan met een paar flutpantoffels van Ladies at the Movies of een roze koptelefoon van Coca-Cola.

Na het bekijken van het even dwaze als komische The Dictator, volgde dan de uitslag. Een beetje verrast bleken we dan toch deel uit te maken van de top 3, maar net als de twee vorige jaren met een ex aequo. Twee jaar geleden streden we om de eerste plaats, vorig jaar om de tweede plaats, en ook nu bleken de scores zo dicht bij elkaar te liggen dat we ons aan een schiftingsvraag dienden te wagen. Eigenlijk vind ik dat niet erg, en als de prijzen echt pover zijn, maakt het al helemaal niets uit. Alleen vraag je je af wanneer men bij Kinepolis gaat inzien dat ze om dit soort toestanden te vermijden, echt wat moeilijkere vragen zullen moeten stellen. Bovendien verlies ik liever onomstreden dan nu Venetië te laten knagen.

De derde prijs was dus een goody bag waarvan enkel twee bioscooptickets als waardevol kunnen beschouwd worden. Dat volstaat voor mij beslist, alleen zit ik hier nu wel met een zak vol brol die je niet durft weggooien omdat er misschien ooit wel iemand iets kan mee doen, maar die eigenlijk jaren in de weg zal liggen.

Ik wil het evenement Kinepolis Filmquiz niet al te serieus gaan analyseren natuurlijk. Het is maar een avondje onschuldig quizzen en er hangt verder niets van af. Maar als je het ongelooflijke niveau van sommige zaterdagavond-filmquizzen in parochiezalen te velde bekijkt, het resultaat van uren en uren opzoekwerk door gepassioneerde liefhebbers die zich ook visueel-technisch willen onderscheiden, kan je alleen maar concluderen dat men bij Kinepolis niet over de juiste mensen beschikt om dit op poten te zetten.

Gelukkig hebben we na afloop alles ad hoc geparafraseerd op een meta-niveau, waardoor de avond vooral ná de quiz geslaagd te noemen viel. En ondanks al mijn gezaag gaan we volgend jaar gewoon weer voor die podiumplaats. Bedankt heren mede-kandidaten!

Waar de rode lampjes branden

Een aarzelende fietser vlakbij mijn woning. Wonende op een druk punt in Gent centrum, herken ik het type: de zoekende of al dan niet verdwaalde toerist. Ik stap zelf net van mijn fiets, maar op zijn Vlaams bemoei ik me met mijn eigen zaken. Het is een vijftiger met vraagtekens in zijn ogen. Er loopt best wat volk op straat, maar ik merk dat hij overweegt mij aan te spreken. Ik zet mijn ‘open’ gezicht op, waarmee ik bereidwilligheid etaleer om aangesproken te worden. Ik leg het toch zo graag uit. Ik ben zelf ook al toerist geweest. Ik wijs u dus met graagte de weg. De man twijfelt nog, maar dan klinkt toch, op zijn Amerikaans:

‘Excuse me, can you tell me where the red light district is?’
‘It’s just around the corner!’ repliceer ik alsof ik iedere dag hoertjes aanwijs.
‘Thank you’
‘Have fun!’

Als je vlakbij ’t glazen straatje woont, vraagt men nu eenmaal niet snel naar Het Belfort.