Genen Ellowien!

Een moeder in de supermarkt. Druk bezig boodschappen in te pakken. Twee ukken – één los, één in buggy – maken elkaar het leven zuur. Moeder kaffert hen uit ten overstaan van heel de supermarkt. Ze is een goede moeder en dat zullen we geweten hebben. ‘Wacht maar, ge zult uw straf nie ontlopen!’ krijst ze, meer tegen de rij wachtenden achter haar dan tegen de kinderen zelf. Die er overigens onverstoorbaar onder blijven. En dan, terwijl ze al bijna aan de uitgang zijn ‘Vanavond genen ellowien!’. Wat jammer voor de ettertjes. Maar wat is dat dan ‘geen Halloween’? Wat is ‘wel Halloween’? Zijn er hier mensen die dat echt ‘vieren’?

Iedereen blokt!

Nu de opnames voor Blokken dichterbij komen, krijg ik zo hier en daar te horen: ‘ach zo, je moet die of die eens contacteren, die heeft ook al eens deelgenomen!’. Maar dat is niet nodig, mijn eigen moeder heeft zelfs al eens keer meegespeeld, dus ervaring genoeg. En dan nog… alsof er zoveel tips te geven vallen.

Maar dat deed me zo eens stilstaan bij het aantal mensen dat ooit al meegespeeld heeft in dit populaire spelletje. Blokken bestaat zo’n 13 jaar en laat ons aannemen dat er gemiddeld 7 kandidaten per week meespelen. Dat doet vermoeden dat er al tussen de 4000 en 4200 mensen aan deelnamen . Dat is niet zo’n gigantisch aantal op nationaal niveau, maar het riep wel de bedenking op dat iedereen misschien wel iemand kent die al aan Blokken heeft deelgenomen.

Ik zelf ken er momenteel 3: een klasgenote, een collega van een andere school en mijn moeder dus. En u? Hoeveel kent u er? Laat hier weten wie en vul ook de nieuwe poll in!

De zoekende mens (2)

Wat is het heerlijk bij WordPress. Onlangs wist ik met mijn blog (alwéér) een record aantal bezoekers te behalen: 536! Toch is het niet al rozengeur en maneschijn. Zo gebeurt het nog heel af en toe eens dat mijn bezoekersaantal  op 70 of zo blijft steken. Dat zijn dan meestal zaterdagen.

Gemiddeld haal ik 185 bezoekers per dag, maar het is een onevenwichtige business, dat bloggen. Zo stijgt je bezoekersaantal zeer nadrukkelijk wanneer één van je artikels in de top 100 belandt. Dat lukt me zowat iedere week wel een keer. Een interessante titel is daarbij van groot belang.

Veel vrienden en kennissen volgen mijn gezeur en gejubel, merk ik. Maar reageren doen ze vrijwel nooit. Nochtans wordt een bericht waarop gereageerd wordt, meer gelezen. Anderzijds blijf ik begrijpen dat veel mensen geen reactiedrang voelen of niet weten wat te schrijven. Toch zou ik het prettig vinden te weten wie uit mijn kennissenkring me zoal leest.

En dan zijn er nog de zoekmachines natuurlijk. In dit artikel kreeg u al een greep voorgeschoteld uit de vele bizarre zoektermen die mensen intypen om zo (in veel gevallen toevallig) op mijn blog te belanden.

Zoals gewoonlijk zijn er de vragen – en ik blijf me echt afvragen wie er nu een volledige vraag intypt bij het googelen.

• Mag ik het daglicht bij mijn buren verminderen?
• Zijn autisten gepikeerd over Ben X?
• Kan ik een mini-horecabeurs organiseren?
• Hoe laat een illusionist mensen zweven?
• Hoe ziet een inboorling er uit?
• Hoe gedraag ik me in een filmzaal?
• Wat zal Geert Hunaerts op 9 november doen? (Geen idee, maar laat het niet in mijn buurt gebeuren)
• Wie zag Zorro in Zwalm? (ik o.a.)
• Wie deed de uitspraak: ‘Good Night Good….’

Heel wat mensen beschouwen het internet echt als een antwoordmachine en hebben blijkbaar niet geleerd hoe je effectief iets opzoekt. Ik neem ze dat niet echt kwalijk – pas de laatste jaren is dit iets wat kinderen op school leren (op sommige scholen toch), maar ik vind die zoekers toch een beetje idioot. Als je de releasedatum van een film wil weten, typ je toch niet in ‘wanneer verschijnt … in de cinema?’

De mensheid wil nog veel meer weten:

• oorzaak marginaliteit
• Pfaffs huis plattegrond
• oorsprong poeperkesdag
• weba Gent hoe betalen
• haaltertblogt wie is dat? (echt waar, ik weet het ook niet!)
• voorbeelden van ergernissen (kijk maar eens rond op deze blog)
• het alfabet voor kleuterjuffen (altijd al gedacht dat die over een apart alfabet beschikten!)

BV’s leveren ook veel bezoekers op. Maar soms wil men daar iets heel apart over weten:

• Evi Gruyaert spreekt Nederlands (ik twijfel er soms ook wel aan)
• arrogantie Koen Wauters (oei, is hij ergens onbeleefd geweest?)
• V*r*n*que De K*ck zonder make-up (blijkt ze dan misschien plots sympathiek te zijn)
• Nic Balthazar bijnaam? (‘De Grootste Vlaamse Kale Regisseur aller tijden’? ‘De Man die België als Filmland op de wereldkaart zette met een film die nu ook weer niet zo goed is als de bezoekcijfers doen vermoeden’?)

 

En dan zijn er de (vaak erg grappige) combinaties van woorden en begrippen die soms heel mysterieus weten te zijn. Zoals:
dyslexie strenge leerkracht onbegrip (daar zit een triest verhaal achter) – lamp gezien bij extreme make over home edition (en u vond die om onbegrijpelijke redenen mooi?) – man wordt boos op straat – zo rijk als Regi Penxten – poetsvrouw saai – buitenaardse hotdogkraampjes (???) – geïnterviewd straatkind – meisjes uit Sint-Lievens-Houtem – persoonlijke hygiëne voetballers – Thalia met haar Turkse vriend (is ze er iets dat je ons moet vertellen, Thaal?)
Maar de hoofdprijs gaat naar deze twee: ‘West-Vlaamse uitdrukkingen in verpleegkunde’ en ‘directeur een hoertje graag’. Ik ga me maar niet afvragen hoe die woordcombinaties naar deze blog leiden.

Tenslotte kan ik afleiden dat de Fnac dringend aan een betere klantendienst toe is. De combinatie ‘Fnac’ en ‘klacht’ duikt minstens één keer per week op en net zoals ik zelf destijds vond ik nergens hoe je je kunt beklagen over een slecht product of bedenkelijke dienstverlening. Naar de winkel bellen bleek het makkelijkst, al kan ik me niet voorstellen dat ze je daar met alle problemen kunnen helpen.

Dank voor het lezen en tot de volgende post.

(lees hier de vorige zoekende mens)

De gepensioneerde SveN

Voor alle dromers en fantasten: reizen door de tijd zal binnen afzienbare tijd geen probleem meer zijn. Het bewijs werd me vandaag geleverd. Ik kreeg immers een brief uit de toekomst!

Het was even schrikken toen  ik mijn brievenbus opende. Er zat een brief met als geadresseerde uiteraard mezelf; en als afzender… ook mezelf. Al slaapwandelend mezelf nog een late verjaardagskaart gestuurd? Nee, de brief bleek verstuurd in 2042, door niemand minder dan de gepensioneerde SveN! Die is zo vriendelijk me even te laten weten dat ik van een geweldig pensioen zal kunnen genieten. Sympathiek, maar waarom liet hij me eigenlijk niet gewoon een winnende combinatie van lottocijfers weten? En hoe komt het dat mijn handschrift in de loop der jaren zo veranderd zal zijn?

Heel bizar dus. Ik zou mezelf nooit zo’n ridicule brief sturen, eerder een mail denk ik. Ik zou mezelf ook nooit bedanken. Ik betwijfel dus of deze brief echt is. En dat één bepaalde bank zo vaak vermeld wordt, vind ik ook al opmerkelijk.  Maar toch fijn om te weten dat communiceren over de tijd heen, ooit mogelijk zal zijn. Spijtig dat de gepensioneerde Sven geen adres naliet om iets terug te schrijven! Maar als hij deze blog leest mag hij altijd reageren.

 

.

De Straf van de Madammen

Het begrip is al een lange tijd in de mode: ‘straffe madam’. BV’s en Missen slingeren dit compliment tegenwoordig te pas en vooral te onpas in het ijle. Daarbij valt vooral op dat de term ‘toffe madam’ of ‘straffe madam’ meestal wordt gebruikt door vrouwen zelf en dit meestal om het type dame te complimenteren dat iets ‘doet’ of ‘kan’ (B.v. Goedele Liekens) in plaats van gewoon iets te ‘zijn’ (B.v. Tanja Dexters). Waarmee ze zowel in het gevlei trachten te komen van deze madam door haar werk te complimenteren maar tegelijkertijd een steek onder water geven omdat ‘straffe madam’ uitsluit dat je nog een ‘babe’ wordt genoemd.

Nu ja, ze doen maar. Een ergernis wordt het pas als men van dat begrip ook een concept wil maken. De Madammen is namelijk een nieuw programma op Radio 2 (bestaat die nog??) en de spot daarvoor wordt tegenwoordig wel erg vaak op televisie vertoond. En telkens als ik hem zie, vraag ik me weer af welk bejaardenclubje dit concept bedacht heeft.

Eerst en vooral die titel. De Madammen. Niet alleen eens te meer een stap in de richting van de algemene aanvaarding van de tussentaal, maar verder ook gewoon een leeg, idioot begrip. En het concept! We kunnen uit de spot zo wat afleiden wat een ‘madam’ is: “iemand die met beide voeten in het leven staat. Het echte leven”. Het zijn dus geen nonnen, maar ook geen domme blondjes. Geen meisjes en geen wijven. Vrouwen. Of beter gezegd: vrouwmensen. Zo noem ik het soort halve moekes die het gewoon niet in zich hebben een persoonlijkheid te ontwikkelen en bij gebrek aan beter dan maar doen wat de massa doet. Nochtans zou De Madammen een personalityshow zijn. De inhoud van het programma bevestigt mijn vooroordeel echter: gastronomie, wellness, toerisme, huis- en tuin, gezondheid, trends en media, … Kletspraatjes dus.  De Libelle op de radio. Goed, een praatprogramma kan je niet blijven heruitvinden, maar ik vind De Madammen al bij voorbaat gedateerd.

De spot zelf illustreert dat ook. Bekijk hem hier en let op de enscenering van wat Madammen zoal doen. De clichés spatten van het scherm. Die stereotiepe opvoering van wat we als een ‘toffe madam’ moeten aanschouwen. Die banale houding (gekruiste armen, hand onder de kin, …) waarmee deze vrouwen hun zelfstandigheid en stoerheid uitbeelden. De slaapverwekkend vertrouwde mix van onderwerpen. Ilse Van Hoecke, nu al verbannen naar het Radio 2-rijk. Anja Daems, uit een vergeetput gehaald om meteen in een nieuwe gedropt te worden. Zouden zij met hun truttige gedoe ook maar één madam weten aan te spreken om naar hen te luisteren? 

Ik luister nooit naar Radio 2 dus het hoeft mijn zorg niet te zijn. Maar zolang die onnozele spot het scherm bevuilt, trek ik van leer tegen de zoveelste debiliteit.

Ahmedden en Mariëtten

Er is al gedebatteerd over hun Nederlands, hun hoofddoeken, hun moskee, hun arbeidssituatie, hun offerfeest, hun ramadan, … Het moment is dan ook gekomen om het eens over het lot van de senior-moslims in ons land te hebben. In Antwerpen is namelijk een discussie losgebroken over het al dan niet oprichten van aparte bejaardentehuizen voor moslims. In Gent is het kerkhof dan weer aanleiding tot politiek gekibbel. Moeten moslims een aparte begraafplaats krijgen?

Ik zie de krantenkop al voor me, binnen afzienbare tijd: “Familie weigert opa te begraven naast allochtoon“. Zou bepaalde partijen mooi uitkomen, zo’n relletje. En ze zouden nog een heel sterk argument hebben ook. De islamieten willen namelijk zelf ook een aparte begraafplaats. Het Gentse Groen!-gemeenteraadslid Meryem Kaçar is zelf moslim en wil volgens de islamitische voorschriften begraven worden. Dat gaat makkelijker als er een apart perceel is voor moslims.

Met andere woorden: racisten en moslims zijn het voor het eerst blijkbaar zowat eens met elkaar. Of beter gezegd: het komt racistische partijen wel goed uit dat de moslims er voor een keer ook niet willen bijhoren. Discussie gesloten zou je zeggen. Vandaar ook dat er in Vlaanderen al al 14(!) gemeenten zijn waar aparte begraafplaatsen voor moslims zijn en we daar eigenlijk nog nooit iets over gehoord hebben.

Het is niet eenvoudig om zomaar een mening te poneren over deze situatie. Ik begrijp alle argumenten wel, maar ergens vind ik het abnormaal dat moslims en ‘anderen’ (want de overigen zijn niet allemaal katholiek) apart begraven worden en iedereen dat goed vindt, terwijl we eigenlijk op alle andere gebied moeite doen om mensen met een ander geloof erbij te laten horen. Of klinkt dat net verzuurd en conservatief?

Wat dus nodig is om van deze schijnbaar inconsequente situatie een topic te maken is ofwel een heel domme Vlaams Belanger die stelt dat moslims er al heel hun leven willen bijhoren en dat ze nu dus niet moeten zeuren om apart begraven te worden; of een rebelse moslim die in één van die 14 gemeenten weigert een familielid op de aparte begraafplaats te laten begraven maar zijn nonkel Ahmed gewoon naast Jules of Mariëtte wil laten rusten. Maar geen van beide zie ik niet meteen voor me (Domme Vlaams Belangers genoeg nochtans).

Samenleven is niet gemakkelijk, maar dat is het evenmin zonder moslims. Maar misschien heeft de discussie rond integratie eindelijk de laatste fase bereikt nu we op een dood punt aanbeland zijn?

En nu?

“Van alles heeft de tijd ons wel geleerd dat je je nooit moet laten bedotten door het aanschijn der dingen, dat uiteindelijk alles tegenvalt, voorbijgaat, vergeten wordt.” (R. Giphart)

 

oei pff uw tijd gaat nu in zucht amai waw nee nee! nééééééééééé oké alé dan de nooduitgang bevindt zich links van u shit zeg dju snik ochot miljaarde eindelijk? please no grr bwaark lekker awoert zie handleiding voor gebruik ay caramba okelidokeli gruwelijk boehoehoe SveN kan het nie aan fuck 30 héhéhé moest verboden worden de pot op paniek de derde ronde is kweetnie de derde ronde is gevaar! 30 rocks nen dag gelijk nen anderen als we maar gezond zijn 11 uur en nog gene patat geschild santé olé olé doe je mee de grote oversteek bloemen noch kransen in case i don’t see ya good afternoon, good evening and good night …

Herlees vooral mijn verzuchtingen: ‘3, 13 of 30?‘

Het leven van een festivalfreak

Ja, ik heb het naar mijn zin op dit 34e filmfestival van Gent. De teller staat intussen op 18 en er staan nog 10 films op het programma. Oorspronkelijk zou ik 32 films gaan zien. Maar dan worden persvisies verschoven, blijf je toch liever in de festivalbar hangen, lijkt een film op het laatste moment toch iets te saai of ben ik gewoonweg te vermoeid. Toch speelt dat maar een kleine rol. Binnen 4 dagen is het festival afgelopen, zolang houdt ik het nog wel uit, zeker met wat energiepilletjes.

Ieder jaar stel ik weer vast wat een aparte ervaring die filmmarathon eigenlijk is. De dagen lijken veel langer, doordat je zoveel verschillende impressies en ervaringen opdoet op korte tijd. Van de Patagonisch hoogvlakten naar het Groot-Brittannië van de jaren ’80, van een Estse school naar een Italiaans klooster, … verhalen gevuld met Israelische kokkinnen, Londense maffiosi, Duitse Johnny’s, Amerikaanse straatkinderen en Australische seriemoordenaars. Je stapt van de ene wereld in de andere.

Dan verdwijnen andere zaken naar de achtergrond. Schoolwerk en bijscholingen, verjaardagen (sorry Elke en Jan!), te betalen rekeningen, blogs, … allemaal geen tijd of aandacht voor. En dat vind ik niet eens zo erg. Iedereen zou zich zo een keer op het jaar volledig moeten onderdompelen in zijn passie.

Filmfestivalbezoekers zijn ook aangename mensen. Niemand komt te laat en iedereen is muisstil en aandachtig tijdens de film. Geen chipszakken of stinkende nacho’s, geen lachers of gsm’ers. Wonderbaarlijk soms hoe er tijdens een twee uur durende prent niet één iemand een kik geeft in een zaal met 400 zitjes. Dit festival verloopt ook erg smooth. Geen storingen of late beginners, geen vertaalproblemen of foute zaalnummers. Enkel jammer dat de Studio Skoop zo krap is. Maar dat las u hier al. Ik vernam overigens uit rechtstreekse bron dat Katleen Turner zo’n sympathieke vrouw is.

De essentie is natuurlijk film: ik weet intussen wat uit te kiezen. De sectie ‘World Preview’ biedt me te weinig nieuws. Ieder jaar weer die sociaal geëngageerde drama’s uit Uruguay of Roemenië, ik heb het wel gehad. In ‘A Look Apart’ vind je meer vernieuwende en originelere films. Ik voel me ook nog altijd aangesproken door de films die van een ‘X-plore Zone’ label worden voorzien: een eigenzinnige selectie films voor jongeren, waar vaak erg goeie films in zitten. In de competitie tref ik toch nog te vaak al te ernstige oudemensenfilms aan, loodzwaar soms. Maar ik heb wel nog geen enkele echt slechte film gezien, en dat is sommige jaren wel anders. Wel ben ik voor het eerst de zaal buitengestapt bij een film die nog maar een half uur bezig was. Geen tijdverlies meer. Wel jammer dat mijn totaal toch lager zal liggen dan anders.

Voor de geïnteresseerden nog snel de beste films die ik gezie heb op een rijtje: The Assassination of Jesse James, Klass, This Is England en Eastern Promises.

Ik heb gelijk. Altijd.

In de loop der jaren heb ik geleerd dat ik niet altijd gelijk heb. Ik geef dat in vele gevallen dan ook zonder problemen toe. En ik tracht niet al te fanatiek dingen te verkondigen waarvan ik niet 100% zeker ben. Al lukt dat niet altijd. Ik ben sowieso al dominant aanwezig.

Frustrerend is wanneer je gelijk hebt, maar het niet kunt zeggen of aantonen. Zo stak ik vandaag per fiets een drukke weg over langs een – hoe kan het ook anders – oversteekplaats voor fietsers, duidelijk aangegeven met een rode baan. In de verte zag ik een auto aankomen, waarvan ik wel veronderstelde dat hij zou vertragen wanneer hij merkte dat ik wou oversteken. Toch bleef hij zonder vertragen mijn richting uitkomen, maar als fietser moet je sterk in je schoenen staan en dus stak ik toch maar over. Zoals verwacht vertraagde hij dan toch, hoewel duidelijk was dat hij dat eigenlijk niet wou. De chauffeur stak zijn hoofd uit het raampje en riep: ‘Dit is een zebrapad, geen fietspad!’. Toen reed hij door. Ik was even verbouwereerd. Ik bevond me wel degelijk op een oversteekplaats voor fietsers, die zelfs overging in een echt fietspad. De idioot achter het stuur had het volkomen mis. Ik had gelijk. Dat wou ik zo graag kwijt aan die man dat ik even overwoog per fiets de achtervolging in te zetten. Gefrustreerd zette ik mijn weg verder.

Op school werd er over het ‘boombal’ gepraat, een evenement dat mij niets zegt, maar dat is de kwestie niet. Toen ik het woord ‘boombal’ uitsprak, moest één van mijn collega’s heel hard lachen. Uitlachen, zo vond ik, gepikeerd. Zij was er namelijk van overtuigd dat het je dit op z’n Engels uitspreekt, als ‘boembal’. Ook mijn directeur schaarde zich achter deze Engelse uitspraak en daar stond ik dan met mijn bomen. Terwijl ik dit concept als minstens drie jaar zo noem. Ik begon te twijfelen. Ik leerde het begrip kennen van oud-collega Liesbeth, een folk-adept die zich toch niet in deze bewoording zou kunnen vergissen?

Thuis zocht ik het meteen op. Natuurlijk is het boombal. Op zijn Vlaams dus. Wat zou zo’n typisch folkloregedoe nu een Engelse naam hebben? Weer had ik gelijk. En weer had ik niet de kans te repliceren. Dju toch. Pech voor mijn collega’s. Mijn overtuiging kan nu een hele nacht rijpen zodat ik mijn gelijk morgen met des te meer arrogantie in hun gezicht kan zwieren. Laat ze maar lachen.

Alfabet der mensen: K

In deze reeks stel ik u aan de hand van het alfabet een aantal mensen voor uit mijn omgeving, van vroeger en nu. De beschrijving is nooit compleet, altijd eerlijk, soms bewust vaag. Het gaat om een indruk, een herinnering of een trefwoord dat die persoon typeert. Vandaag: de K.

Kat
Onstuimige en nogal eens van gemoed wisselende collega die de boel wel eens op zijn kop durft zetten en al eens gewaagde praat uitslaat in de leraarskamer. Kan bijzonder scherp uit de hoek komen, maar is op andere momenten gewoon een heerlijke zotte doos, mét vurig roodgestifte lippen. Die combinatie van Spaanse furie en Vlaams ondeudg laat ze passioneel versmelten als lid van de straatdansgroep La Guardia Flamenca. Mama van Stipe. Als leerkracht symbool van georganiseerde chaos.

Katrien C.
Denderhoutemse losbol die doorheen de jaren de volksheid een stuk van zich afgeworpen heeft en vanuit mijn standpunt aan diepgang gewonnen heeft, al deinst ze er niet voor terug in smakelijk dialect haar gedacht te zeggen. Een plezant heksje dat zich in plaats van op een bezem op een motor voortbeweegt. Mag Ulla zeggen tegen dé Ulla. Haalde vorig jaar een serieuse buit binnen bij Vriend of Vijand. Een aan te raden vakantiepartner overigens, wegens kooktalent, babbeldrang en optimisme.

Katrien DK
Gedisciplineerde, ervaren en deskundige collega die mij heeft doen inzien dat dé Freinetleerkracht niet bestaat en er jaren mag over doen om te groeien. Sindsdien neem ik haar zeer serieus. Slaat zich onafhankelijk een weg door het leven, zelf haar huis verbouwend en de wonderen van de zeedieptes ontdekkend in Egypte of Portugal. Maakt elke vrijdag soep met de kindjes en die smaakt mij altijd enorm.

Katrien DM
Ex-collega van wie het moeilijk afscheid nemen was. Vurige, enthousiaste madam die houdt van quizzen en baby’s, maar intussen een gezellig huis vol grote kinderen heeft. Parkeert ’s morgens haar motor voor de schoolpoort – als ze op tijd uit bed geraakt. Drinkt graag een glaasje wijn, en twee ook, maar dat typeert haar levenslust en verhindert haar geenszins haar werk met hart en ziel te doen. Stuur lieve sms’jes en was een grote steun destijds.

Katrien VI
(Ja, nóg een Katrien) Goedlachse mama van Tuur, Roos en … (wachten tot september) en intussen al 7 jaar de trotse vrouw van Cami. Valt te bewonderen om haar kalmte en gedrevenheid. Is het Catannen blijkbaar nog niet beu, maar de carnavalgekte van haar echtgenoot heeft ze voorlopig verruild voor het moederschap. Heeft geweldig mooie ogen.

Katlijn
Mijn oude klasgenote, van wie het bij ons afstuderen in 1999 moeilijk afscheid nemen was. Vroeg me een jaar later als getuige op haar huwelijk met de sympathieke Jochen en werd nadien mama van Senne en Ramon. Onze wegen liggen intussen ver uit elkaar gewoon omdat mensen veranderen, maar de herinneringen blijven bij.

Katrijn
Liefhebbende echtgenoot van Renzo, maar op zijn minst een even goede vriendin die het leven goed weet te organiseren – ongetwijfeld geleerd tijdens de wilde VKSJ-jaren. Is een prima gastvrouw met de soms daarbijhorende bezorgdheden. Besteedt de nodige aandacht aan sociale omgang en is aldus iemand op wiens hulp je kan rekenen. Doet haar job met veel ernst. Is op haar allerbest als ze een glas wijn binnenheeft. Loopt er vrijwel altijd piekfijn bij. Leuk is de soms humoristische wijze waarop ze wel eens uit de biecht klapt over Renzo en zijn vele gewoontes en principes. Anderzijds wel eens gegeneerd om wat Renzo dan weer onthult. Zingt mee met Tina Turner. Heeft een uitgebreide DVD-collectie. Of toch niet. Is gelukkig nog in leven na een recent spectaculair ongeval.

Karel
Zal mij bijblijven vanwege zijn losgeslagenheid. Kan de meest extreme, domme, intelligente, verrassende, vermoeiende of onmenselijke ideeën opwerpen en weet aldus soms voor ergernis, soms voor hilariteit te zorgen. Vraag me wel eens af welke invloed zo iemand heeft op de psychiatrische patiënten waar hij dient mee om te gaan, al twijfel ik niet aan zijn deskundigheid. Met hem als leider diende je over een goede verzekering te beschikken, al is zijn inzet en creativiteit altijd groot geweest. Zal over eeuwig met rubber laarzen worden geassocieerd. Bekende quotes: ‘Ik speel voorrr krrruis’ (als achtjarige) en het heerlijk dramatische ‘the plot thickens!’.

Ken
Oud-KSA’er. Eén van de Kozns. Heeft als halfvolwassene voor de nodige scabreuze zwijnerijen gezorgd, al zagen anderen hem meer als knuffelbeer. Laat zich alles smaken – hoe vettiger, hoe prettiger – mar spreekt het bij mij vastgeroeste beeld van veelvraat steevast tegen (en wellicht terecht). Is op de meest onwaarschijnlijke plaatsen behaard. Altijd te vinden voor een pint, een fuif, een griet, een goede film, een platte mop of een gezelschapsspel.

Kim
Eén van de sportievere mensen die ik ken en desondanks meer dan een beetje intelligent (grapje hoor, sportfanaten!). Voedt zijn lichaam en geest met gezonde dingen en staat dan ook altijd scherp. Heeft aan zijn Groot College-opleiding een soort machismo en arrogantie overgehouden, maar kan niet verhinderen dat zijn sympathieke zelf toch de overhand krijgt – al wil hij dat zelf misschien wel niet altijd. Weet evenveel van sport als van kunst als van goede tv-series, maar gaat toch voor het grote geld als bankier (in wording).

Koen
Eén van de mensen die ik al het langste ken, intussen al meer dan 27 jaar (net als Brent) en daar word ik nog regelmatig aan herinnerd, zelfs al hoeven bepaalde anekdotes niet meer opgerakeld te worden. Samen met Dimi speelden we met de lego, zaten we op de speeltuin (‘Den Band!’) en gingen we naar de KSA. Ontpopte zich daar later als zeer ondeugende leider en medeleider, altijd klaar om iemand eens flink voor aap te zetten. Vooral de alcoholstift was een dankbaar attribuut. Heeft intussen een (stilaan grondig verbouwde) woning verworven met bijhorende dame en is aldus een beetje op de achtergrond geraakt. Verkleedde zich als 7-jarige als poesje. Wordt door de meesten Romensj genoemd.

Lees hier de J.

Drie West-Vlaamse bakvissen gingen eens naar het filmfestival

Drie West-Vlaamse bakvissen wilden wel eens naar het filmfestival. Ze vertrokken natuurlijk veel te laat want ze hadden geen idee dat je op een filmfestival best een beetje tijdig aanwezig bent. In de Studio Skoop aangekomen, sloten ze netjes aan in de rij en begonnen aan een reeks kletspraatjes. Ze merkten niet op dat achter hen nog heel wat mensen kwamen staan, waaronder een reeds half uitgeputte filmfanaat die ook wat te laat was aangekomen omdat hij van een andere voorstelling kwam. De bakvissen hadden elkaar zoveel hoogstnoodzakelijke kletskoek te vertellen dat ze eigenlijk niet goed doorschoven en er gaten in de rij kwamen. De filmfanaat achter hen beet op zijn tanden en verwenste hen in het Oost-Vlaams (‘stomme goeln’)

Toen kwam de rij in beweging, maar intussen waren links ervan een aantal figuren opgedoken die deden alsof ze niet doorhadden dat ze moesten aanschuiven en die dus probeerden in de reeds bestaande rij in te voegen. Wat natuurlijk probleemloos lukte want de drie bakvissen, die nog steeds praat van zeer hoog niveau uitsloegen, schoven maar heel traag door en gaven elke voorsteker dus ruim de kans. Tot steeds groter wordend ongenoegen van de filmfanaat achter hen, die intussen niet alleen de bakvissen naar de maan wenste, maar ook alle voorstekers.

Toen de rij aan snelheid won en de flessenhals in bereik kwam (een cruciale plek), begon de filmfanaat lichtjes te dringen in de hoop dat de bakvissen begrepen dat er van hen verwacht werd dat ze net als elke andere cinefiele volwassene om hen heen, moesten bewegen. Liefst in de goede richting. Helaas. Erger nog, bakvis één bleef zelfs staan voor de affiche van een compleet niets ter zake doende film, alsof ze zich tot levensdoel had gesteld de mensheid om haar heen te ergeren. Het aantal voorgestokenen moest intussen al meer dan tien zijn. De filmfanaat kon uit het gezucht achter zich opmaken dat ook de massa achter hem dit niet ontgaan was. Maar door de lengte van de filmfanaat werden de ware schuldigen, zijnde drie dwaze troela’s die onwetendheid tot een kunst trachtten te verheffen, aan het oog onttrokken, waardoor de filmfanaat, intussen stilaan een kookpunt bereikend, zich in het nauw gedreven voelde en maar één oplossing kon bedenken: zelf voorsteken.

En dus drong de filmfanaat brutaal en gezien zijn lengte niet onzacht naar voor, manoeuvreerde zich tussen de bakvissen, daarbij een uitweg banend voor alle wachtenden achter hem, om dan – eindelijk – de bioscoopzaal te kunnen bereiken. Opluchting maakte zich van hem meester, de schaamte om de verwerpelijkheid van zijn daad – voorsteken is ongelooflijk onbeleefd! – doorslikkend. Maar nog een snelle blik achter hem, leerde de filmfanaat dat de drie bakvissen zich zelfs op dat moment niet realiseerden wat er eigenlijk aan de hand was. De filmfanaat wenste hen stiekem een overvolle zaal toe waarbij de vissenschool zou genoodzaakt worden zich te verspreiden.

Tien minuten later – de filmfanaat zat al goed en wel neer, zijn zenuwen langzaam onder controle brengend – kwamen de bakvissen dezelfde filmzaal binnengezwommen. Het aantal vrije zitjes was minimaal en de filmfanaat stiet een innerlijke kreet van triomf uit. Doch, een bakvis zou geen bakvis zijn moest ze zich niet domweg door het leven slaan alsof het een makkie is. En dus kregen de bakvissen een hele rij goedhartige en stipte mensen zo ver allemaal van plaats te verwisselen, zodat het bakvistrio alsnog één mosselbank kan vormen (weliswaar héél dicht bij het scherm, héhéhéhé).

Eerstdaags vindt u een petitie on line om West-Vlaamse bakvissen de toegang tot filmfestivals – en bij uitbreiding maar meteen alle bioscopen – te ontzeggen.

Klaar? Start!

*Keuken- en koelkast gevuld met eten voor minstens een week
*Grannykoeken bananen, appels en fruityoghurtjes in voorraad
*Vitaminetabletten aangeschaft
*Lege videocassettes staan klaar (voor al die niet te missen series en quizzen)
*Voldoende propere kleren in de kast
*Catalogus uitgeploegd en programma op punt gesteld
*Fietsbanden opgepompt
*Tickets en perskaart binnen handbereik
*Lesvoorbereidingen klaar voor minstens een week
*Oma’s op de hoogte gebracht van een onderbreking van de wekelijks bezoekjes
*Collega’s gewaarschuwd voor te verwachten humeurwisselingen en andere gevolgen van slaaptekort

Laat het filmfestival beginnen!

Lectuurtip: Craig Thompson

Nee, dat is geen boek natuurlijk, maar een schrijver. Of beter nog, een tekenaar die prachtige verhalen schrijft/tekent. De Amerikaan Craig Thompson maakt getekende romans (graphic novels). Eén van zijn bekendste is Blankets (vertaald als Dekens in de Sneeuw), een vuistdikke, ontroerende en meeslepende autobiografische striproman.

Maar uit mijn boekenkast pluk ik nu wel een ander boek van deze inspirerende tekenaar. Good-Bye Chunky Rice. In deze tedere schets van de vriendschap tussen een schildpad en een muis, gaat Chunky de schildpad op zoek. Naar een levenslot, een doel, een reden van bestaan, een thuis, wat dan ook. Dandel de muis mist hem verschrikkelijk maar vindt dat Chunky dit moét doen. Simpel, maar dit verhaal speelt zich af op diverse dimensies. Alle personages kampen met (vaak pijnlijke) herinneringen en Thompson maakt die voelbaar in één simpel tekeningetje. Chunky is een ongelooflijk aandoenlijk personage, maar ook de andere figuren in deze strip hebben allemaal iets meelijwekkends. Toch is dit geen deprimerende strip. Op evenveel momenten is dit een vrolijk, grappig verhaal, waarin Thompson in eenvoudige tekeningen complexe emoties weet weer te geven. Uiteindelijk ga je zelfs trager lezen in de hoop dat dit wonderbaarlijke verhaal maar niet aan een einde komt.

Starstruck (2): Ontmoeting met een filmster

Sommige filmsterren lijken larger than life. In vele gevallen lijken filmsterren me zo onbereikbaar dat ik zelfs twijfel of ze wel echt bestaan. Ik dacht vroeger dan ook dat een ontmoeting met een filmster een ongelooflijk moment moest zijn. Dat op de foto gaan staan met Nicolas Cage of Susan Sarandon onvergetelijk moest zijn. Als kind verzamelde ik ook de adressen van agentschappen in Hollywood die je kon schrijven om handtekeningen te vragen – wat ik nooit gedaan heb. Maar alleszins dacht ik dat een krabbel van Winona Ryder of Dustin Hoffman een te koesteren schat moest zijn.  

Maar enkele jaren geleden was Morgan Freeman te gast op het Gentse filmfestival. Ik stond nerveus te wezen in het publiek, toen hij arriveerde, op amper enkele meters. Dit was nu een superster! Een bekende acteur! Een Oscarwinnaar! Een echte celebrity! Ik wachtte met spanning af hoe mijn lichaam en geest zouden reageren. Zou ik in zwijm vallen of de man om de hals vliegen? Zou ik beginnen joelen of starstruck geraken en geen woord meer kunnen uitbrengen? Welnee. Twee minuten later was Freeman binnen en de wereld draaide nog steeds. Tot zover mijn eerste aanschouwing van een filmster.

Ik was meteen een stuk geruster. Dat was dan weer een zorg minder. Zou ik geen levenslange frustratie meedragen omdat ik geen filmsterren kon ontmoeten. Maar in de daaropvolgende jaren bleef er een zekere idolatie aanwezig. Sommige van mijn favoriete sterren had ik toch graag wel een keertje van dichtbij willen aanschouwen, al zou dat geen wereldschokkend moment betekenen. Eén ster in het bijzonder domineerde mijn droom: Kristin Scott Thomas, de ongelooflijk mooie, elegante, stijlvolle en charismatische Britse actrice uit o.a. 4 Weddings and a Funeral, The English Patient, The Horse Whisperer en Gosford Park.

    

Van zoveel geweldige actrices zowat mijn absolute favoriet. Net iets bereikbaarder – ze woont in Parijs – en niet beroemd genoeg om à la Angelina Jolie ten prooi te vallen aan papparazzi. Wie weet waar haar carrière haar nog zou brengen?

En dan gebeurt het.  Anderhalve maand geleden belandt een bericht in mijn mailbox. ‘Kristin Scott Thomas op het Filmfestival van Namen’. Alsof iemand ergens had beslist dat ik eindelijk eens van mijn dagdroom moest verlost worden en ik maar meteen getrakteerd mocht worden op de hoofdprijs. Want evengoed was het Minnie Driver of Julia Ormond geweest, om maar twee andere Britse actrices te noemen wiens Hollywoodcarrière op een laag pitje staat. Ook fijn, maar of het me naar Namen zou krijgen?

Kristin Scott Thomas dus wel. Ze zou een acte de présence geven van anderhalf uur, waarbij ze door een festivalmedewerker geïnterviewd zou worden voor een publiek. Leek me al de moeite. En dus trok ik op een zonnige oktoberdag naar Namen. Zonder enige verwachting eigenlijk. Wie weet zou ze wel komen opdagen? Misschien was er wel vijfhonderd man en kreeg ik haar alleen maar vanop honderd meter afstand te zien. Of ze stapte na tien minuten al op. Bovendien leek het me al bij al nog altijd onrealistisch. Een grote actrice, die geschitterd heeft naast Robert Redford, Sean Penn, Tom Cruise, Harrison Ford, Hugh Grant en zelfs Prince. Die gewerkt heeft met Roman Polanski, Robert Altman, Brian DePalma, … En die zou in Namen enkele fans als mezelf komen groeten?

Ja dus. Ja, ja, ja. Ik heb Kristin Scott Thomas ‘ontmoet’. Om vijf over drie schreed ze binnen, zo stralend als maar mogelijk. Wat aarzelend, een zekere gespeelde timiditeit etalerend die haar nog charmanter maakte. En daar ging ze zitten, op amper twee meter van me vandaan (ik zat op de eerste rij!) en bood ze me de kans om anderhalf uur lang ongegeneerd naar haar te staren. Ze was echt. Ze bestond. Ze zat voor me, die ster die ik al in zoveel films al aan het werk had gezien. En ze voldeed volkomen aan het beeld dat ik door de jaren heen van haar had gevormd, al leek ze verrassend genoeg jonger dan in haar recentste films (ze is 47). Ze was glamoureus en verfijnd, aristocratisch en lieflijk. Ik luisterde naar elk woord, bestudeerde elk handgebaar, keek naar haar afwisselend koud-passionele blik, merkte elke trek op die haar roodgestifte lippen maakten. Vreemd om te merken dat ze een bizarre neus heeft. En dat dicht onder haar albasten huid twee aders over haar gezicht liepen die je op film eigenlijk nooit zag. Dat ze er dus eigenlijk gewoon menselijk uitzag.

 

Om twintig over vier verliet ze ons. Ze gaf handtekeningen en foto’s, maar dat interesseerde me eigenlijk niet. De handtekening is een onbetekenende krabbel en hoe belangrijk moet je jezelf wel vinden om te denken dat zo iemand met jou op de foto wil? Wat doe je overigens met die foto? Bomagewijs op je bureau plaatsen om anderen te impressioneren? Nee, laat maar. Voor mij volstond de ervaring. Die wilde ik achteraf met enige relativering toedekken. Ik heb niet met haar gesproken. Zo beroemd is ze niet. Ze deed gewoon haar werk. Het zou mijn leven niet veranderen. Maar deze argumentatie had geen effect. Dit was ondanks de trivialiteit van het gebeuren, een geweldig moment.  

  

(Voor wie haar echt niet kent: naast de bovenvermeldde films speelde ze o.a. ook in Random Hearts, Up at the Villa, Life as a House, Richard III, Keeping Mum, Man to Man, Arsène Lupin, Angels & Insects, Bitter Moon en de mini-series A Handful of Dust en Body & Soul.)

Lees hier Starstruck (1).

Typische leerkrachten (2)

Ik stel me wel eens vragen bij de clichés over leerkrachten. Er bestaat zo’n algemeen beeld over leerkrachten, maar er zijn tegelijk zoveel verschillende soorten lesgevers dat het cliché nooit helemaal klopt. Ook ikzelf ben wel eens ‘een echte meester’, maar ik vind dat ik vooral zo word genoemd door mensen die mij nog nooit aan de slag gezien hebben en dus niet inzien dat ik ook afwijk van het cliché. Ik zou kunnen stellen dat het me niet kan schelen, maar dat is niet zo. Ik wil geen typische leerkracht zijn. En ik ben er ook zeker van dat ik dat momenteel ook niet ben. Niet helemaal. Of toch? Zucht.

Daarbij aansluitend: het maandblad Yeti, een keicool blad voor zesdeklassers, bracht vorige week een artikel over mannen in het onderwijs. Die zijn in de minderheid, zoals we allemaal wel weten, maar dat is niet waar ik het over wil hebben. Het artikel ging gepaard met een fotocollage waarop een meestertypetje werd afgebeeld (zie foto). Een moderne, toffe meester. Met sneakers. En hij ziet er grappig en gezellig uit. Zogezegd. Ik noem hem provinciaals alternatief. Met een colbertje dat ik ook ooit droeg… in 1996. Kortom, de herkenbaarheid is laag.

Toevallig publiceerde het maandblad Klasse een top 20 van voornamen van leraren. Spek naar mijn bek, want ik ben altijd al geboeid door namen en de samenhang met persoonlijkheden of bv. ook beroepen. In Vlaanderen zijn er het meest juffen An, wat niet zo verrassend is. Bij de mannen prijkt meester Mark op één. Ongelooflijk saaie, oninteressante, kleurloze namen die weinig inspirerend werken, vind ik. Opvallend is verder dat in de top 20 van de mannennamen, al mijn mannelijke collega’s opduiken: Frank, Eric, Geert, Tom en Jan (maar geen Sven, dus ergens wijk ik dan toch af van de doorsnee, al is dat puur toeval). Drie namen duiken slechts één keer op, waaronder Micha, die ik toevallig ook ken.

Ook onder de vrouwennamen tref ik enkele collega’s aan, uiteraard. Er is bij ons een Hilde, een Katrien en een Caroline. Dat valt uiteindelijk nog mee, maar vrijwel alle andere namen in de top 20 ben ik al wel eens tegengekomen op vorige scholen. Leuk detail is nog dat er onder leerkrachten opvallend weinig Rudy’s, Eddy’s en Nancy’s te vinden zijn.  Eén van mijn favoriete collega’s heet nochtans Cindy. En Demcy maakt haar naam evenmin waar.

De volledige top:
mannen: Mark, Jan, Luk, Johan, Dirk, Peter, Bart, Jef, Paul, Geert, Patrick, Filip, Erik, Wim, Koen, Tom, Guido, Frank, Kris en Willy.
vrouwen: An, Maria/Mia, Hilde, Els, Katrien, Marleen, Martine, Karin, Kristien, Veerle, Sofie, Katleen, Kristel, Rita, Ingrid, Ilse, Inge, Godelieve, Caroline en Linda.

Redelijk interessant bericht

Rob Vanoudenhoven is ‘het’ een beetje kwijt, kunnen we wel zeggen. Ik ben nooit fan geweest van deze naar mijn mening iets te overschatte leukaard, maar sinds ik vorige maand zelf mocht ondervinden hoe hard de man aan zijn nieuwe programma werkt, reageer ik wat voorzichtiger.

Rob moet een intelligente kerel zijn. Hij heeft immers begrepen dat Tijd is Geld, het op stapel staande spelletje dat hij voor VTM ontwikkelt, niet meteen het beste televisieprogramma zal zijn dat er ooit gemaakt is. De kandidatenwerving verloopt immers via een meer dan bescheiden,  noem het zelfs eerlijke oproep. Rob vraagt namelijk wie er wil deelnemen aan zijn ‘nieuw en redelijk tof spelprogramma?’. Kwestie van de verwachtingen maar meteen heel laag te houden.

Wellicht is dit humoristisch bedoeld, maar de meeste kranten die de oproep publiceerden, haalden de uitspraak uit de context, waardoor we eigenlijk echt de indruk krijgen dat Rob zelf ook niet al te enthousiast is. En dat is ook zeer aannemelijk. Niet alleen serveert VTM ons de laatste jaren nog veel bedroevendere troep dan vroeger, waardoor we er maar al meteen vanuit gaan dat Tijd is Geld echt niets wordt. Alweer zo’n panelquizje waarin alle aan VTM verbonden BV’s even komen zetelen omdat ze dat contractueel verplicht zijn, zeg maar.

Maar daarnaast mocht ik zelf even een blik achter de schermen werpen van dit programma, toen het nog in de prenatale fase zat. En hoe gemeend en ernstig Rob Vanoudenhoven ook aan dit programma leek te willen werken, hij leek me niet meteen omringd door grote lichten of creatieve vernieuwers. Dat laat me nog meer vermoeden dat dit spelletje, waarin de deelnemers tijd kunnen winnen die ze met een BV mogen doorbrengen (de BV speelt tegen hen om net minder tijd met zijn fan te moeten doorbrengen), weinig opmerkelijke televisie zal opleveren.

Spijtig van de welgemeendheid en ernst waarmee zulke programma’s misschien wel gemaakt worden, maar ik ben telkens weer heel blij dat ik zo’n nuttige job heb en niet moet tot het besef komen dat nog voor het eindresultaat er is, het eigenlijk niets zal worden. Wie zijn toch al die mensen die zo graag in de media willen werken om daar van middelmatigheid en idiotie hun levensdoel te maken?

Wil u deelnemen? E-mail naar rob@vtm.be of schrijf naar VTM-Rob – Postbus 111 – 1800 Vilvoorde.

 

Filmmaand september

  

 

Ach en wee, wat een miserabele maand voor een hardwerkende leerkracht die ook veel films wil zien. Slechts 8 films wist ik te verteren de afgelopen maand, dat is het op twee na slechtste resultaat van dit jaar. Oktober zal veel goedmaken, dankzij het filmfestival, maar de kans om tegen het einde van het jaar meer dan 200 films gezien te kunnen hebben, kan nu wel definitief worden opgeborgen. Momenteel staat de teller op 118. Het totaal van 2006 was 239…

Deze maand gezien:

Cold Creek Manor (6): goedkope en clichématige thriller die eigenlijk geen moment spannend is.
Wimbledon (7): Aangenaam niemendalletje over het liefdesleven van twee toptennissers. Kirsten Dunst ziet er gelukkig een stuk beter uit dan Kim Clijsters.
Atonement (9): Hartverscheurende, indrukwekkende tragedie, even sober als oogstrelend in beeld gebracht. Lichtjes magistraal.
Hott Fuzz (6): Halfslachtige, lang uitgesponnen komedie die humor en durf mist.
Hellboy (7): Verrassend aardige comicverfilming, met veel zwier gefilmd. Kijkt lekker weg.
Jindabyne (8): Meeslepend, stevig uitgewerkt Australisch drama dat broeit van de onderhuidse spanningen.
Catwoman (5): Holle, goedkope stripverfilming met een vrij stupide plot en ridicule personages.
The Graduate (8): Tijdperkvattende romantische komedie met een scherp randje, verfrissend gefilmd en steengoed vertolkt.
Lucky Numbers (5): Onbetekenende, rommelige komedie vol flauwe pogingen tot entertainment

Totaal: 2311
Hier de lijst van augustus.