Impressed

Proficiat aan een zeker familielid van me!

Blood-armoede

Filmfan of niet, de release van There Will Be Blood kan u niet ontgaan zijn. Naar verluidt één van de allerbeste films van het decennium. Geregisseerd door de grandioze Paul Thomas Anderson, die ook de pareltjes Boogie Nights, Magnolia en Punch-Drunk Love regisseerde. Met een overweldigende goede Daniel Day-Lewis in de hoofdrol. Genomineerd voor 8 Oscars. Overladen met tal van andere filmprijzen. Het maximum aantal sterren in alle mogelijke filmbladen. Dat kan niet slecht zijn. En dat wordt in Vlaanderen dan maar in 6 bioscopen vertoond? Cultuurbarbaren.

Intussen ben ik zelf gaan kijken, me heel erg bewust van de mogelijk al te hoge verwachtingen. Maar de film is al verteerd. Dat was snel. Meer zelfs, toen ik thuiskwam, bleek de impact al verdwenen. En aangezien ik zowat tegenover de bioscoop woon, is dat veelbetekenend. Om maar te zeggen: ik vond er niet veel aan. Ik zat maar te wachten op magie, een uppercut, een shot in mijn maag. Maar het kwam niet. Ik zag geen betekenis in de olietaferelen, raakte niet onder de indruk van de beelden, raakte niet meegezogen in het verhaal. Verveelde me. Ik slikte twee en een half uur loodzware kost en toch ging ik met een lege maag naar huis. Het was alsof ik de film bekeek met zo’n antiek duikerspak aan. Je ziet het water, maar je voelt het niet.

Ik noem mezelf nog altijd eerder een filmliefhebber dan een filmkenner en hoewel ik recensies schrijf met verstand van zaken, heb ik er geen opleiding voor gehad en noem ik mezelf nooit filmcriticus. Als ik een film ga bekijken, let ik onvermijdelijk op alle mogelijke aspecten, maar ik vergeet nooit te genieten. Film moet me nog altijd amuseren, entertainen, raken, meeslepen, verwonderen en verstommen. Voornaamste graadmeter is meestal de gesteldheid waarmee ik de cinema verlaat. Soms loop ik op wolkjes, of strompel ik verdwaasd naar huis. Soms zakt er langzaam een brok van mijn keel naar mijn hart tijdens het naar huis fietsen of zweven mijn gedachten mijlenver weg. Dan heeft een film je echt te pakken gekregen. Ik ben nog vrij vaak onder de indruk van een film, hoewel nog zelden echt overrompeld. De laatste keer dat ik een film een absoluut meesterwerk vond, is zelfs al geleden van Lars Von Trier’s Dogville in 2003. Ik keek dus eigenlijk heel erg uit naar There Will Be Blood.

Het heeft niet mogen zijn. En ik vermoed dat ik niet de enige filmliefhebber zal zijn die de film vond tegenvallen. Ik hoorde anderen om me heen zuchten en een groepje verliet zelfs de zaal (op amper een kwartier voor het einde, wat me dan ook weer idioot leek). Maar als filmrecensent sta ik blijkbaar alleen met mijn mening, want ik moet de eerste negatieve recensie van deze film nog tegenkomen. Nu wil ik de film natuurlijk niet afbreken; er valt eigenlijk weinig op aan te merken. Maar de impact was te klein om van een sterke film te spreken. En nee, geen discussies over persoonlijke smaak starten: een film heeft voldoende neutrale eigenschappen om hem op zijn minst oppervlakkig goed te kunnen noemen.

Later nog eens herbekijken en mijn mening bijstellen? Misschien. Maar intussen ga ik al die mensen die me wekelijks om bioscooptips vragen, alvast een andere richting uitsturen.

Eén schoolweek (3)

Ik kwam vrijwel de hele week niet aan schrijven toe. Niet dat ik er de tijd niet voor had, maar ik werd te zeer in beslag genomen om tot een echte inhoud te komen. Een doorsnee schoolweek is afmattend en uitputtend. En ik ben me ervan bewust dat onderwijsperikelen niet het meest interessant leesvoer opleveren, maar het kriebelt gewoon om wat op mijn klavier te tokkelen en dus moet u het stellen met het beschikbaarste onderwerp: één schoolweek.

Maandag: gezellige praatronde, dan één uur vrij dat ik opoffer om een handvol kinderen een toets te laten maken die ze door omstandigheden niet kunnen doen op het afgesproken moment. Een struggle met de kopieermachine. Bij het reiken naar een nieuwe toner, valt de doos open en krijg ik een dosis inkstof over mij. Inge van het secretariaat slaat deze vervolgens vakkundig van me af. Onze directeur bekijkt dit kinky tafereeltje met enig genoegen. Over de middag doen we ons tegoed aan een overdaad aan voedsel, de resten van ons weekendje Ardennen. Proberen vriendelijk te zijn tegen een delegatie studenten van de hogeschool. Vervolgens projectwerking waarvoor gegoocheld moet worden met email, usb-sticks, printers, macs en pc’s, omdat onze ICT-coördinator een knoeier is en computers, internet en printers in een onuitwarbaar kluwen verstrikt zitten. Een stagiare uitleggen hoe ze moet kopiëren. Ten slotte teamvergadering tot 18u. Een vrij normale, drukke en lange dag dus.

Dinsdag: Een goedgevulde lesvoormiddag. In de namiddag ben ik gewoonlijk vrij, maar de juf zedenleer is afwezig en ik raak gepreoccupeerd door mijn werkloze leerlingen. Na een geruststelling van Kat kom ik aan een rustig uurtje toe maar vervolgens ga ik wat tweedeklassers leren bloggen, want dit behoort ook tot mijn takenpakket. De lamineermachine opsporen en vinden. Contact opnemen met het verblijf van onze bosklassen binnen drie weken. De schoolblog updaten. Een vrij normale, drukke en lange dag dus.

Woensdag:  18 leerlingen aan het werk zetten op zo’n 7 verschillende niveaus. Me ergeren omdat een leerling die altijd alles vergeet maar eigenlijk gewoon niets doet, me weeral liggen heeft. Mailen over de uitstap van vrijdag. Zagen. Toezicht aan de schoolpoort en daarbij een moeder berispen omdat ze haar auto alweer geparkeerd heeft voor de fietsenstalling. De klas herschikken voor de projectvoorstelling. Me verstoppen voor een moeder die me wellicht wil vertellen wat ze de dag ervoor al gemaild heeft. Wat kennis opdoen ter voorbereiding van de donderdagavond. Naar de videotheek om een film die we nodig hebben voor de projectwerking. Naar de bibliotheek waar een gedicht ophangt van een leerling die woordkunst studeert en een boete moet betaald worden voor een klasboek dat te laat binnen was. Een vrij normale, drukke en net iets minder lange dag dus.

Donderdag: Een alweer goedgevulde lesvoormiddag met een herhaling van het pc-geknoei van maandag. Een hartig gesprek met een collega om mijn gal te spuwen over een mistoestand. Een collega helpen met foto’s printen. Bedenken welke activiteit ik ga doen op onze atelierdag die volgende week plaatsvindt. Over de middag een spelletje Blokus. De klas grondig opruimen voor de Freinetavond. Een dicteetje opstellen. Om half acht terug naar school voor de infoavond over Freinetonderwijs. Luisteren naar een uiteenzetting. Om 21u een deelgroep voorzitten met mijn collega en antwoorden op kritische vragen. Achteraf doorspoelen met interessante ouders. Nog achteraffer doorspoelen met toffe collega’s. Om 01.00u in bed. Een vrij normale, drukke en zeer lange dag dus.

Vrijdag: om 7u45 ochtendtoezicht. Overleggen met de leerkracht Anderstalige Nieuwskomers. Zagen en moe zijn. Lesgeven. Bedenken hoe je een piepkleine taart in 18 stukken verdeelt. Om 11u15 eindelijk een uurtje vrij om wat werk in te halen en mijn bureau op te ruimen.  De tv en dvd installeren voor een collega met hoofdpijn. Opzoeken welke bus ik moet nemen voor de uitstap. Blokussen. Mijn middagpauze inkorten om eerder te vertrekken. Met de bus naar De Boekentoren. Daar een zeer boeiende maar vrij vermoeiende rondleiding krijgen. Genieten van het schitterende uitzicht. Te laat terug op school. Mee op zoek gaan naar een gestolen laptop. Een taartje en glaasje wijn voor de verjaardag van een collega. Om 16.30u een zwaar en ernstig oudercontact met een Slowaaks koppel. In de zetel neerploffen. Een vrij normale, drukke en zeer lange dag dus.

Op.

Lees hier meer schoolweken.

De Collega’s

Even een clichétje waar gemaakt dit weekend: er tussenuit naar de Ardennen. Iedereen doet dat (we kwamen zelfs alleen maar Vlamingen en Nederlanders tegen), maar dat verhindert me uitzonderlijk een keer niet om het ook te doen. Vooral niet omdat mijn gezelschap uit 15 collega’s bestond.

Vandaag vroeg een leerling die over dit weekend gehoord had: ‘Zijn jullie elkaar dan niet beu? Jullie zien elkaar vandaag alwéér.’ Maar het antwoord was nee. Het was een rimpelloos, vrolijk, vlot geolied en vooral ontspannend weekend met slechts een kleine dosis ergernis en dat komt omdat mijn collega’s vrijwel allemaal zulke sympathieke mensen zijn. Tja, emotionele ontboezemingen zijn vaak slaapverwekkend en al schrijvende weet ik ook nog niet of dit bericht op een essentie afstevent. Alleen wil ik het gewoon even vermeld zien hier: ik mag elke dag werken met en tussen 25 héél verschillende maar niettemin formidabele mensen, die hun werk serieus nemen en er veel voor over hebben, die zichzelf zijn en oprecht en rechtaf reageren op elkaar, die zot kunnen doen en de boel graag even de boel laten. Die – o, wat klinkt dat melig – samen kunnen lachen en huilen en zagen en blazen en weer lachen. Op die manier kunnen werken, dat is … een luxe!

Mijn collega’s zijn interessante mensen. Ze verschillen enorm – ik heb het altijd al voor gevarieerde groepen gehad -al zijn ze vrijwel allemaal leerkracht. Maar elke dag weer met al die diverse karakters en persoonlijkheden omgaan, is zo boeiend. Ik loop dan ook meestal niet hyper te wezen omwille van het vele werk, maar uit tevredenheid (en dan heb ik het nog niet over mijn leerlingen gehad!). Bovendien verdienen al die mensen wel eens een applausje omdat ze mij , frequente zeurkous en luidruchtige drukdoener, dagelijks aankunnen. Ik mag mezelf een gelukzak noemen, vind ik. Dank jullie wel, collega’s!

 

Dunnetruiendag

Dikketruiendag, allemaal goed en wel: alle beetjes zullen wel helpen. Maar in de stad Gent krijg je zoiets niet snel georganiseerd blijkbaar. Onze school deed vrijdag een poging; we hebben het in maanden niet zo warm gehad op school.

De openbare gebouwen van de stad Gent worden a.h.w. bestuurd door een centraal verwarmingssysteem. Je krijgt dus van ergens ver weg verwarming toegestuurd. Te warm in de klas? Geen probleem: je zet de verwarming lager. Alleen wordt het dan ergens anders op school wat warmer want de toegevoerde warmte neemt natuurlijk niet af. Het gevolg is dat bij ons de warmste plekken lege ruimtes zijn – de ruimte waar de diepvriezer staat bv. of de traphal. Ik sta voor mijn eigen gemoedsgesteldheid maar niet stil bij deze verspilling van energie.

In dit systeem tracht je dan mee te doen aan de Dikketruiendag: verwarming af en iedereen een warme trui en muts aan. Ruim vooraf dien je een aanvraag in om op die bepaalde dag de verwarming te laten uitschakelen. Poging mislukt, want toen we vrijdag op school aankwamen, was het er warm. De verwarming werd zo laag mogelijk gezet, met het reeds gekende gevolg: ergens in de school werden sauna’s gecreëerd.  Truien gingen zelfs uit, want al snel liet zich ook een zalig zonnetje zien dat onze klassen ook al begon te verwarmen. Ramen werde opengezet. In de kleuterklas speelden ukken in hun onderlijfje en op blote voeten. De verkiezing van de mafste wintermuts schoot zijn doel voorbij.

Gelukkig was het nog een lollige dag, maar eens te meer vervloek ik de logge administratieve molen van de ambtenarij die al die goedbedoelde initiatieven dwarsboomt.

Eurokots (3)

Ik had er de vorige keer genoeg over gezeurd, de zenuwtergende opeenvolging van allerlei gedrochten die voor ons land hopen deel te nemen aan het Eurosongfestival. Ik wou dat nu rustig laten voorbijgaan. Maar ik houd het niet vol.

Ik kan er niet aan uit dat niemand al deze mensen gezegd heeft dat ze niet kunnen zingen. Dat ze ongelooflijk sucken. Dat hun liedje echt vréselijk slecht is. Dat hun artiestennaam een flop is en hun dansje onnozel. Dat ze zichzelf grandioos, onmetelijk belachelijk maken. Zelfs Tanja Dexters is er dan toch in geslaagd zangeres genoemd te worden. Fred Di Bono! De drie Kimberley’s! Big Betty! Kathy Konijn! KellyKakTreesTrutEllenEtterbak! Jullie kunnen het niét! Wordt iets anders, acteur in Familie desnoods, maar verdwijn uit mijn gehoor- en gezichtveld!

Nog maar eens Marcel Vanthilt ophemelen, één van de laatste oprechte criticasters, die zich (echter al veel minder dan vroeger) met gepast venijn uitlaat over al die wanprestaties. Stamp ze de grond in, al die misbaksels.

Het raadsel van de kijkcijfers

Vraagt u zich ook wel eens af wie eigenlijk de mensen zijn die mee de kijkcijfers bepalen van het Vlaamse tv-landschap? Dat zouden gezinnen zijn die thuis een kijkcijferbox hebben die registreert waar ze naar kijken.

Vandaag zag ik een persvisie van een nieuwe Duitse film die daarover handelt. Reclaim Your Brain (Free Rainer) gaat over een tv-maker die niet langer troep wil maken en daardoor komt stil te staan bij de kijkcijfers. Slechts een klein deel van de bevolking beschikt over zo’n box en dat wil enerzijds zeggen dat die representativiteit met een flinke korrel zout moet genomen worden. Ook valt op dat enkel bepaalde doelgroepen in aanmerking komen voor zo’n box. Waar studenten of allochtonen naar kijken, wordt bv. niet gemeten. Anderzijds blijkt dat deze gegevens best manipuleerbaar zijn. Een heel interessant onderwerp, maar jammer genoeg was de film heel simplistisch.

Maar de kwestie bleef wel hangen en is ook voor ons land toepasbaar: wie zijn in ons land die kijkcijferaars? De vraag waarop ik dus een antwoord zoek is: kent u – of hebt u weet van – iemand die zo’n box heeft? Ik alleszins niet.

update 10/2: volgens de officiële meting was er vorige week een programma met 0 kijkers! Het bleek het Vijftv-programma My Mind and Body te zijn, een astrologieprogramma gepresenteerd door An Ceurvels. De Morgen wist daar het volgende over te vertellen: ‘bij de laagste cijfers zijn er eigenlijk geen nauwkeurige metingen uit te voeren. Hoe lager de cijfers, hoe groter de foutmarge.’ Er zijn nl. slechts 750 gezinnen die een registratiebakje hebben. Dat er dus van die 750 gezinnen niemand om 2u ’s nachts naar dit programma kijkt, is eigenlijk niet zo vreemd.’ Met andere woorden: misschien waren er wel 5000 kijkers, maar geen ervan had een registratiebakje. Volgens de woordvoerder van SBS Belgium zou het programma meteen 328 kijkers hebben als er één persoon met een bakje op afgestemd had.

Even naast de kwestie nog: ‘We hebben niet de ambitie met dit programma duizenden kijkers te bereiken.’ Het is dus opvultelevisie, niet bedoeld om naar te kijken. Het programma moet het immers hebben van sms’jes.

Ooit was Ann Ceurvels trouwens een veelbelovende en graag geziene actrice. Zou ze nog liever dit doen dan pakweg ergens te schoonmaken of in een kledingzaak te gaan werken?

Lectuurflop: Muggepuut

Niet iedereen is te vinden voor de stijl van Herman Brusselmans. Toch heeft onze ijverigste schrijver wel al enkele genietbare tot zelfs heel goede romans geschreven. Ik raad u nogmaals Het einde van mensen in 1967 aan. Maar na zijn één van zijn recentste romans gelezen te hebben, durf ik zelf toch ook even twijfelen aan de sérieux van Brusselmans. Muggepuut was namelijk een gigantische tegenvaller.

Bij Brusselmans hoef je niet altijd een echt verhaal te verwachten. Zijn boeken zijn vaak een soort beschouwingen, vertrekkend vanuit observaties van de mensen om hem heen. Vaak zitten daar semi-autobiografische waarnemingen tussen. Ook Muggepuut is zo’n roman. Je zou zelfs kunnen zeggen dat het de meest autobiografische roman is die Brusselmans ooit geschreven heeft, want het leven van hoofdpersonage Danny Muggepuut lijkt opvallend sterk op dat van Brusselmans.

Muggepuut is een Gentse schrijver met vrij misantropische neigingen. Hij vindt eigenlijk niemand om zich heen aardig en loopt jan en alleman inwendig te vervloeken en te beledigen. Toch is hij geen agressief mens. Hij berust in de wetenschap dat de wereld vol idioten loopt. Dit zou als uitgangspunt niet slecht zijn – ook de Guggenheimerreeks is een aanschakeling van schofferingen en scheldpartijen en die heb ik graag gelezen. Spijtig genoeg gaat Muggepuut nergens anders over. Er gebeurt in feite vrijwel niets in dit verhaal. Muggepuut blijft zich maar druk maken en doet dat in de meest platte bewoordingen. Als hij dan nog eens zichzelf gaat herhalen, wordt dit wel zeer oninteresant. Slaapverwekkend zelfs. In zijn geheel zou je Muggepuut nog kunnen beschouwen als een soort van pseudo-filisofische bespiegeling over het leven als beroemd schrijver en de druk die dit met zich meebrengt. Maar je moet toch veel moeite doen dat er in te zien, als je al aan het einde van het boek geraakt.

Ik durf stellen dat Brusselmans dit boek met zijn ogen dicht geschreven heeft. Tegen zijn zin, zo lijkt het zelfs. Het boek mist dynamiek, inspiratie, originaliteit en scherpte. Dat ik het zo lang volhield, heeft enkel te maken met de veronderstelling dat Brusselmans wel iéts moet te bieden hebben. De verwachting dat er elk moment toch iéts kan gebeuren dat het boek wat inhoud geeft. Niet dus, u bent hierbij verwittigd.

Jelle Cleymans gebuisd

Tegenwoordig verschijnen mijn leerlingen en oud-leerlingen en masse in de media. Monica zit in de jury van het jeugdfilmfestival en kwam aldus op Ketnet. Gustave werd geïnterviewd voor Klara (zaterdagvoormiddag te beluisteren). Sofia Ferri, al een tijdje geen leerling meer van me, speelt mee in Aanrijding in Moscou. En deze week mochten oud-leerlingen Wouter en Ignace hun klas vertegenwoordigen in het Ketnetprogramma Gebuisd.

Toeval wellicht, al kan er ook een theorie ontwikkeld worden over de drempelverlaging, de mondigheid, de alomtegenwoordigheid van de media enz. Maar dat laat ik aan specialisten over. Ik heb twintig minuten naar een quiz met Jelle Cleymans moeten kijken en daar kan ik wel iets over kwijt. Ignace en Wouter hebben dat goed gedaan, maar het programma Gebuisd was eigenlijk allesbehalve geslaagd.

Ik heb Jelle Cleymans altijd goed weten te negeren. De laatste tijd komt hij echter zo vaak in de pers dat ik haast zou gaan denken dat hij toch iets kan. Maar het is zeker en vast niet presenteren.
In Gebuisd leek hij wel een stagiair die voor het eerst voor de klas staat. Hij slaagde er eerst en vooral niet in echt met de kandidaten te communiceren. Hij stelde nietszeggende vragen, waarop de kinderen enkel ja of nee konden antwoorden en er dus regelmatig stiltes vielen. Die hij niet wist op te vullen. Cleymans leek ook niet echt degelijk voorbereid te zijn. Hij leek de namen van de kandidaten niet te kennen, wist niet waar ze vandaan kwamen (de ene school kwam uit Gent, de andere uit Nazareth, leek me toch dicht genoeg bij elkaar om daar even naar te verwijzen) en aan de leerkrachten wist hij ook niets te vragen. Kortom: ik zag een stuntelige en stroeve presentator die noch vaart noch enthousiasme in het programma wist te brengen.

Maar ook de rest van deze wetenschapsquiz is van laag niveau. De vragen zijn niet leuk en het tempo ligt ontzettend laag. Zo waren er amper 5 vragen in de hele quiz, want na elke vraag volgt een weinig aanschouwelijke uitleg waar je als leerkracht gegarandeerd je leerlingen mee in slaap zou krijgen. Men tracht dat te compenseren door het publiek een tiental keer heel hard te laten brullen en juichen. En dan het productionele aspect: de volgorde van de antwoorden in een meerkeuzevraag veranderde toen de vraag herhaald werd, een foto kwam net te laat in beeld toen er naar verwezen werd, het waar-of-niet-waar-spel wordt gehinderd door een onoverdachte antwoordformule, (‘Dieren kunnen niet dromen’ – ‘Niet waar!’ – ‘Niet correct!’… tja, wie kan nog volgen?). Details jaja,  en niet alles kan perfect gaan, maar dit noem ik toch geknoei. Vergeeflijk bij een scouts-optreden of een jeugdhuisquiz, maar niet op tv.

Uiteindelijk heeft dit programma net als zijn presentator geen ruggengraat. Het is te braaf en nietszeggend. Zo luchtig dat het oplost. Zo krijgen de leerkrachten van de verliezende ploeg een dosis slijm over hen gekieperd. Een miezerige stroompje gekleurd water bedoelen ze eigenlijk. Niets aan Gebuisd straalt creativiteit of vindingrijkheid uit. Zelfs dertig jaar geleden zou dit saaie tv zijn.

De gemiddelde leeftijd van de redactieleden van dit programma is waarschijnlijk 22 of zo. Een generatie die opgegroeid is met Studio 100, niet met Ome Willem, Meneer Kaktus of Buiten de Zone. Dat is er aan te zien. Je zou zelfs Schuif Af nog gaan missen.

Nieuw: filmrecensies

Ik stel weliswaar vast dat er bijzonder weinig lezers reageren of klikken op de artikels over film. Dat vind ik niet erg, zolang ik mijn ei maar kwijt kan. Ik veronderstel ook dat filmfans eerder op zoek gaan naar specifieke filmwebsites of -blogs. Maar niettemin vond ik het geen slecht idee maar eens al mijn filmrecensies op deze blog te gooien. U kan de lijst bekijken op de nieuwe pagina, op de zoekbalk hierboven.

Ontuchtige series

Conversatie tussen mijn grootmoeder (84) en haar schoonzus Agnes (82)

Madeleine: Kijkte naar ‘Katarakt’?
Agnes: Katarakt? Baneen’ek, zo nen hoerennest!
Madeleine: Ik zie wel graag naar ‘Sara’.
Agnes: Zo nen hoerennest!
Madeleine: ne mens moet toch ergens naar zien!
Agnes: En ‘Thuis’! En ‘Familie’! Allemaal nen hoerennest!

Waar is den tijd dat de series nog braaf en katholiek waren?

Alfabet der mensen: L

In deze reeks stel ik u aan de hand van het alfabet een aantal mensen voor uit mijn omgeving, van vroeger en nu. De beschrijving is nooit compleet, altijd eerlijk, soms bewust vaag. Het gaat om een indruk, een herinnering of een trefwoord dat die persoon typeert. Na vele maanden stilligen, vandaag eindelijk de L. 

Laurens
Achterneef(je) dat ik me eerst zal herinneren als een ettertje met even charmante als ergerlijke streken, zij het dat hij echter deel uitmaakte van een groepje geweldige KSA-knapen waarvan ik samen met Thalia met plezier drie jaar leiding was. In een oogwenk was hij groot (nu ja, groter ;-)) en verstommend muzikaal begaafd, zo mocht ik enkele maanden geleden vaststellen. Wat een ander milieu al niet voor een mens kan doen. Is nu ongetwijfeld een toffe kerel.

Leander
Niet de meest makkelijke, maar anderzijds ook wel een heerlijk drukke leerling, wiens vriendelijke grijns niet te negeren valt. Moet vaak overtuigd worden van de noodzaak, de reden of gewoon het plezier van iets, maar als je hem meekrijgt, werpt hij zich meteen op als leidersfiguur. Houdt niét van boeken. Niét!

Leen D
Arne schoot de hoofdvogel af met deze uit vele kunstzinnige talenten opgetrokken schoonheid van wie ik dringend eens wat werk moet bekijken. Zingt ook – en nog goed ook – in de groep Zeker Weten.

Leen DJ
Oud-collega aan wiens collegialiteit en opgewekt humeur ik herinneringen blijf koesteren. Een no-nonsens juf die haar kinderen met relativerende nuchterheid opvoedt, wat ik vooral mocht ervaren toen haar Wannes bij me in de klas zat.

Leen DV
Oud-klasgenote die zich ontwikkeld heeft als fervente Steiner-adept. Om de paar jaar praten we eens bij en dat is altijd weer lachen. Eén specifieke hilarische herinnering met als trefwoorden ‘Het zwin’ en ‘bakkersdochter’ komt daarbij steevast boven. 

Leen VDV
Collega (Ja, Leen is ook een vaak voorkomende naam in het onderwijs) die liever gewekt wordt door het gehuil van haar kindjes Ente of Finn dan door de wekker. In een ander tijdperk zou ze wellicht als heks pompoensoep staan koken, wat niets over haar zachtaardig karakter zegt. Twijfelt soms aan haar eigen gedrevenheid. Kan emotioneel reageren, maar dat hoeft geen probleem te zijn.

Lieselot N
Een echte Gentse met bijhorend sappig accent, deze niet op haar mond gevallen kleuterjuf. Heeft vaak een vurige blos op de wangen en hoeft daarvoor geenszins dronken te zijn. Vindt nestwarmte in een gezellig loft, samen met Natalie, Mano en ? , alwaar het Scrabblespel voor de nodige spanningen zorgt. Reuzegezellig type.

Lieselot V 
In een geïdealiseerde wereld zijn Lieselot en ik bekroonde auteurs die elkaar lange literaire brieven schrijven. In de werkelijkheid laten we elkaar hoogstens sporadisch een verzorgd sms’je of mailtje geworden. De scheut zielsverwantschap werd ooit in de kiem gesmoord door onuitgesproken (of misschien net té franke?) uitlatingen. De heerlijke herinneringen aan onze zotte kuren op de speelpleinwerking, worden net overheerst door een mix van spijt, nostalgie en gelatenheid. Haar stek is nu Antwerpen, van waar ze ongetwijfeld ooit van zich zal laten horen als wat dan ook. Als dat haar ooit naar Zweden brengt, kan ze zich daar misschien nog redden met het fundamentje Zweeds dat ze mogelijk nog beheerst. 

Lieve
Mijn occasionele partner-in-crime wat quizzen en zelfs meer actieve spelletjes betreft. Humor primeert maar als het er op aankomt, gaat ze voor het winnen. Is dan ook een gedreven en ambitieuze Human Resources-manager die de modernisering van De Post mee vorm moet geven. In haar nachtmerries staat ze in een trainig met reclame op de rug te komeren op de hoek van een Kerkskense straat. Is punctueel ingesteld en heeft qua hygiënische ingesteldheid veel gemeen met Monica uit Friends. Vormt al veel jaren een gezellig koppel met Jo. Moet nog van één slechte gewoonte vanaf. Altijd plezant om haar weer te zien.

Linda
De eerste vrouw van betekenis in de Haaltertse KSA-geschiedenis en aldus ook de eerste vrouwelijke bondsleider van deze vereniging. Intussen al een hele poos leidster af, al blijft de herinnering aan haar inzet en creativiteit. Wordt tot vervelens toe geassocieerd met kampliedjes, waaronder de klassieker Kumbaya My Lord. Werkt zich nu met veel plezier de naad af in de datawereld van de goedkoopste supermarkt van België. Placht wel eens een boek ter hand te nemen en ook een goede historische of romantische film kan haar bekoren. Verkent occasioneel de wereld en kan u dus vertellen hoe o.a. Mongolië er uitziet. Valt goed mee te praten.

Lode 
Nog zo’n KSA-bondsleider, zij het van heel andere orde. Kritisch, intelligent, assertief en niet vies van een zekere dosis onzin. Een zeldzame mens naar mijn hart dus, al moeten we dringend eens bijpraten. Wist me ooit – hoe verzin je het? – mee te slepen als monitor op sportkamp (!), alwaar we een hele week tegen elkaar konden zagen over alle domme mensen om ons heen, en dit ook nog van elkaar konden verdragen. Zijn ernstige kant valt echter niet te negeren en heeft hem enkele succesvolle studiejaren door laten spurten. Blijft daar echter zeer bescheiden onder, wat samen met zijn ernstige en nette voorkomen dan weer zijn dosis mystiek verhoogt. Is ook nog eens een prima zwemmer. De ideale schoonzoon, tot hij zegt wat hij denkt.

Lees hier de andere letters van deze reeks. 
Nog meer mensen hier en hier.