Me-time! NU!

Het kan plots omslaan: gisteren beleefden we op school een topdag. We organiseerden met bijna driehonderd leerlingen een kookdag, waar ook het met zijn allen verorberen van al die heerlijke hapjes bij hoorde. Het was een bijna nazomerse dag, alles verliep smooth, ik ontdekte de geneugten van het wokken, en danste zelfs op de tafel ter vermaak van de ukken.  Na school kwamen we met ons team en Freinetgoeroe Marcel tot prachtige, inspirerende inzichten. Ik deed er nog een half Engels/half Nederlands oudercontact bovenop met een heel dankbare ouder, trof in mijn brievenbus het leuke geschenk aan dat ik voor mijn jarige grootmoeder bestelde, stak met veel genoegen de rest van mijn filmfestivalprogramma in elkaar en sloot de avond af met een ontroerende film.

Vandaag viel de stress als een betonblok op mijn kop, hoewel ik dat eigenlijk doorgaans nooit erken. In de klas verliep alles vrij behoorlijk. Tot we naar het zwembad vertrokken. Met vierentwintig prepubers daar te voet heen gaan, vraagt opjaag-talent en een luide stem. Die ene leerling die dan schijnbaar opzettelijk wat trager gaat wandelen, begint aan je weerstand te knagen. Maar we waren ruim op tijd.

Aan de kassa lijkt men in dit nieuwe zwembad nog altijd niet perfect te weten hoe en wat. Lag de inschrijvingslijst voor scholen vorige keer aan de ene balie, ligt hij nu aan de andere. Men wil alle leerlingen een apart polsbandje geven, wat ik onzinnig, ondoordacht en vooral onpraktisch vind. Ik weiger, met de argumentatie dat mijn leerlingen echt niet allemaal goed voor zo’n bandje kunnen zorgen en ze echt geen kostbaarheden bij zich hebben die kunnen gestolen worden.  Bovendien zwem ik zelf mee en kan ik die bandjes dus ook niet zelf bijhouden (overigens ook geen optie want ze zijn niet van elkaar te onderscheiden).

In het zwembad verlies ik vervolgens een contactlens, stoot mijn voet tegen het veel te hoge verzonken gedeelte in het midden van het zwembad en erger me aan het feit dat het zwembad onze school twee ver uit elkaar liggende banen toewijst waardoor collega Geert heel wat heen- en weergewandel te doen staat. Ik tel tot tien, adem rustig uit en besluit dit allemaal maar te negeren, ergens wel beseffend dat we hier nog vele jaren schoolzwemmen moeten doormaken.

Het kleedhokje is toch wel erg nauw, het bankje véél te smal en dan betaal ik de rekening voor mijn eigenwijsheid: één van mijn leerlingen kan niet aan haar kleren want iemand deed haar hokje op slot. Wat in principe niet kan want elk bandje past slechts op één hokje, maar soit. Ik ga op zoek naar een personeelslid, maar vind er geen. Ik betreed zelfs de kleedkamers van het personeel, want alle deuren staan gewoon open, maar nergens iemand te zien. Ik rep me naar de balie, moet daar geduldig het gesprek afwachten tussen de baliemedewerker en een veel te onwetende klant, om vervolgens te horen dat ik iemand van het personeel moet aanspreken.

Terug naar de kleedkamers, binnensmonds vloekend. Ik bekommer me niet meer om de natte zone en betreed mét schoenen de gang achter de kleedkamers – wat ik mijn leerlingen net elke week weer met nadruk verbied  – en wordt daar vervolgens op de vingers getikt door een personeelslid van het zwembad. Deze juffrouw handelt correct en beleefd, en bleef dat ook doen tijdens de verderzetting van ons gesprek, maar ik bereik op dat moment mijn kookpunt. Ik grom haar toe dat ik al een kwartier op hulp wacht, dat er niemand te vinden is, dat niemand ons wil helpen, dat het polsbandjessysteem onhandig is voor kinderen, dat ze maar niet willen begrijpen dat ze het ons leerkrachten alleen maar moeilijker maken met al hun geregel en dat ik maar al te goed weet dat ik daar niet met mijn schoenen mag lopen. Ik bedank haar voor haar hulp, maar dat zal niet gebaat hebben: ik heb deze juffrouw grof behandeld. Het monster in mij was nochtans al maanden rustig.

Mijn leerlingen worden het slachtoffer. Ik jaag ze nog meer op dan voorheen, alweer vloekend dat een half uur zwemmen per twee weken ons wel honderd en tien minuten kost en dat ze dan nog eens veel te weinig moeite doen om door te stappen. Ze wreken zich in de namiddag door geen minuut te zwijgen. Ik ben intussen toch behoorlijk gekalmeerd  – mijn collega’s hebben mijn gesakker geduldig aanhoord – maar voel me eigenlijk uitgeput. Fysiek en mentaal. Het zijn hele fijne kinderen, maar ze zijn met veel. En ik krijg ze niet stil.

Half vier. Mijn gezicht voelt dof en grauw aan. Ik heb een namiddag lang slechts half zicht gehad. Ik wil alleen nog gaan liggen. Niet dat ik ergens genoeg van heb, maar wel voor heel even. Ik wil  – en dat mag je eind september eigenlijk niet luidop zeggen – … vakantie.

En dus moet ik nu maar eens mezelf op de eerste plaats stellen. Ik ben nu wel heel zeker dat ik morgen niét naar mijn opleidingsweekend ga. Ik voel me schuldig, alsof ik ga spijbelen. Ik vind het jammer voor de  mensen die zo veel werk steken in de voorbereiding van de opleiding, de collega’s die ik misschien de indruk zal geven dat ik niet meer geïnteresseerd ben, de ervaren gasten wiens visie en advies ik nu zal missen.

Ik drijf het nog verder. Ik ga de allerlaatste DOKdag van dit  jaar laten schieten. De rommelmarktcoördinatie die me de voorbije acht zondagen nauw aan het hart is komen liggen, zal voor iemand anders zijn. Het slotfeestje met de vele formidabele vrijwilligers, het zegt me even niets. Dat had ik enkele weken geleden nooit kunnen denken.

Ik heb een bijzondere en deugddoende job, maar ze lijkt me soms ook leeg te zuigen. Nu is het dus me-time. Ik wil frietjes en een zetel en een dvd. Dit stukje schrijven om tot rust te komen. Uitslapen en lezen en nog meer dvd’s. En zondag heel de dag met mijn immers van het leven genietende familie de tachtigste verjaardag van onze mater familias vieren in een kasteel met lekker eten en geklets.

Maandag ben ik weer opgeladen, ik ben er zeker van. Maar nu wil ik een pauze van twee dagen.

3400 films

3400 gezien, en dat nog net terwijl ik 34 ben, mooi zo. Het werd Woody Allen’s Stardust Memories. Toepasselijk omdat de film over films gaat, omdat het min of meer een klassieker is en omdat het een Woody Allen is, van wie ik al bijzonder veel films gezien heb. Aardig en inventief.

Op zich is het overschrijden van de kaap van 3400 geziene films eigenlijk weinig vermeldenswaardig. De laatste keer dat ik iets gelijkaardigs verkondigde, was toen ik er 3000 had gezien, een kleine twee jaar geleden. Waarom geen maand of vier wachten om dan uit te pakken met 3500 films?

Omdat ik nog eens ouderwets wou de nadruk leggen op mijn filmverslaving, zo eenvoudig is het eigenlijk. Ik ben me ervan bewust dat ik een meer dan gemiddeld aantal films per week bekijk en dat wil ik dus even in de verf zetten. Het is ook wat opluchting, omdat de maand september qua filmvoer flink bleek tegen te gaan vallen, gezien de drukte die het begin van een schooljaar met zich meebrengt. Maar dat is stilaan goed aan het komen, met dank aan de rommelmarkt van DOK en de garage van mijn moeder, die een hele reeks weliswaar weinig belovende, maar sowieso ongeziene dvd’s opleverden.

Ik compenseer dat eventuele gebrek aan kwaliteit overigens binnenkort wel, want het Gentse filmfestival nadert en dat is toch zo’n beetje het hoogtepunt van het jaar voor mij. Het programma oogt alweer heem interessant. Dat er heel wat minder films op het programma staan, verkleint de stress enigszins. Anderzijds zijn er daardoor ook beduidend minder voorstellingen en krijg ik mijn schema niet eens opgevuld. Wat me dan misschien toestaat af en toe wat bij te slapen. Of langer in de festivalbar te zitten.

Gepamper: Juliet

Als een professioneel kindmodel wuift Leon ons toe ter gelegenheid van de geboorte van zijn zusje, die een dag na haar vaders verjaardag ter wereld gekomen is. Juliet zal de man-vrouw-verhouding ten huize Henk en Annelies weer in evenwicht brengen. Met de een week eerder geboren Griet heeft ze alvast een potentiële vriendin in de buurt met wie ze heel haar leven lang zal kunnen wedijveren – als ze het competitieve gedrag van haar vader geërfd heeft, tenminste. Of zou ze naar haar moeder aarden en eerder rust uitstralen?

Felicitaties alom dus voor Henk, Annelies en Leon!

Bart inbegrepen

In volle verkiezingstijd een lift krijgen van een enthousiaste politicus – zijn echtgenote zat weliswaar aan het stuur – betekent in de eerste plaats dat je je een plaatsje dient te zoeken tussen het verkiezingsdrukwerk. Hoe katholiek het kleurtje van de folders ook, ik ben er beleefd in geslaagd ze niet te vertrappelen. Tussen de tronies van weinig karaktervolle  kandidaten komt Bart immers glunderend oprecht over.

De rest van de wagen mocht ik van Thalia geenszins in beeld nemen, gezien de voorbeeldige Haaltenaar van Bart hoopt dat die ook zijn wagen iedere zaterdagochtend met hogedrukreiniger en stofzuiger te lijf gaat.  Bedankt echter voor de omweg, Thaaltje.

Het is uiteraard mijn kleur niet – niets lelijker dan tsjevenoranje – en ik kan ook niet op hem stemmen, maar ik hoop dat als deze stapel kaartjes alsnog verspreid raakt, de boodschap overkomt en Bart op 14 oktober als verkozene uit de bus komt. Succes, Bart!

Gepamper: Griet

De spannnende nek-aan-nek race tussen twee bevriende families is ten einde gekomen en het is Griet die als eerste de moederkoek mag aansnijden: zij kwam woensdag ter wereld als derde uk van Renzo en Katrijn. Ik durf alvast stellig beweren dat Berend zeer goed voor zijn nieuwe zusje zal zorgen terwijl Roos zich alvast kan wapenen tegen het middle child syndrome.

De herindeling van de kamers is intussen achter de rug, de zindelijkheid van de reeds aanwezige belhamels is beheersbaar, de familie blijft met graagte babysitten, … dus niets staat Renzo en Katrijn voorlopig in de weg om met volle teugen van de uitbreiding van hun gezinsgeluk te genieten. Gefeliciteerd!