Zelfverloochening?

Men zou denken dat het me heel wat slapeloze nachten heeft gekost, maar dat zou een leugen zijn. Vrij snel en voor sommigen ook zeer plots heb ik besloten na de vakantie enkele weken halftijds te gaan werken. Met enige pijn in het hart en een zekere stress ook – ik laat mijn klas echt niet graag in andermans handen – maar als er zich opportuniteiten aanbieden, moet een mens die grijpen hé. Nu de knoop is doorgehakt, kan ik eindelijk verklappen wat al een tijdje hangende was: ik ga een (kleine) rol spelen in de nieuwe film van Jan Verheyen.

Dat komt natuurlijk als een donderslag bij heldere hemel, want iedereen weet toch dat ik Verheyen al meermaals vervloekt heb en me dood erger aan zijn goedkope, ongeïnspireerde films. Ik heb hem ook al enkele keren ontmoet en ondanks zijn vlotte babbel vind ik hem glad en voortdurend op zoek naar aandacht. Daarnaast heb ik nooit de ambitie gehad te acteren.

Enkele weken geleden sprak mijn collega Geert, die nu en dan in reclamespots opduikt, echter over een edelfigurant die gezocht werd voor Het Vonnis, Verheyen’s nieuwste film, en waarvan de beschrijving wel bij me leek te passen. Ik schreef me in voor de lol, had een ontmoeting met de casting director en ontmoette Verheyen al kort nadien. Ik hield op dat moment mijn bedenkingen voor me, al dacht ik stiekem al aan de reacties dat zo’n rabiate tegenstander van Verheyen als ik mezelf verloochende. Maar ik stond open voor deze nieuwe ervaring en wilde mijn kans niet verkijken.

Enkele dagen later kreeg ik verrassend nieuws. Ik kreeg iéts meer dialoog (een zin of 8) en was nodig in 6 verschillende scènes (meestal op de achtergrond)! Dat betekende wel 7 opnamedagen, en die vielen helaas niet allemaal in de paasvakantie. Ik zal dus twee weken maar halftijds op school zijn, maar het lijkt me een niet te missen kans om eens wat anders te doen.

Over de inhoud van de scènes mag ik niet te veel verklappen. Ik speel een alleszins een louche figuur (mét pruik!) en heb scènes met Veerle Baetens (hopelijk leest die niet wat ik hier over haar schreef. Of hier.), Jo De Meyere, Sven De Ridder, de formidabele Marilou Mermans en Wietse Tanghe. Niét met hoofdacteur Koen De Bouw dus, maar ik mag al niet klagen, vind ik.

Over mijn belevenissen op de set zal ik voorlopig niet kunnen bloggen, pas na de release van de film kan ik uitweiden over deze nieuwe ervaring. Maar ik hou jullie dus op de hoogte van de mate waarin ik Verheyen helaas misschien wel zal gaan appreciëren…

(En check vooral de datum waarop dit bericht geschreven werd)

Dit was het nieuws (niet)

De voorbije week werd in de pers meegedeeld dat The Broken Circle Breakdown, de bekende film van Felix Van Groeningen, de tiende plaats bereikt had in de top 10 van meest bezochte Vlaamse films. Dat is eigenlijk helemaal niet het geval.

De titel van het persbericht luidde nochtans: ‘THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN IN TOP-10 VAN BEST BEKEKEN VLAAMSE FILMS’. De verspreider van het bericht, verdeler Kinepolis, zette daarmee heel wat journalisten op het verkeerde been. Iets verder in het korte bericht stond immers ter verduidelijking dat het de bezoekerstop betrof sinds 2000, maar u en ik weten ook wel dat de meeste journalisten wel zeer weinig moeite doen om hun bronnen te checken, of, in dit geval, grondig te lezen wat er staat.

Je zag deze week dan ook overal de onvolledige versie van het bericht opduiken, in kranten, op facebook en in het radionieuws. Op zich is de schade die deze verkeerde info veroorzaakt, minimaal. Je doet ten hoogste enkele films oneer aan door te vergeten dat ze veel meer bezoekers haalden dan The Broken Circle Breakdown, een film die zijn bezoekers overigens verdient (net als Offline trouwens!).

Omdat correcte informatie een betrachting mag zijn en blijven, zeker als het over filmnieuws gaat, hier de twee lijstjes. En misschien ook een heel klein beetje omdat het anders lijkt dat Jan Verheyen wel erg veel verdienste opstrijkt, want in de algemene top 10 komt hij immers niet voor.

de Vlaamse Top-10 sinds 2000
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
3. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
4.Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
5. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
6. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.324)
7. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
8. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (401.271)
9. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
10. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)

de Vlaamse Top-20 aller tijden
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. Koko Flanel (1990) van Stijn Coninx (1.082.000)
3. Hector (1987) van Stijn Coninx (933.000)
4. Daens (1993) van Stijn Coninx (848.000)
5. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
6. Oesje (1997) van Ludo Cox (670.609)
7. Max (1994) van Freddy Coppens (643.000)
8. Mira (1971) van Fons Rademakers (642.000)
9. De Witte van Sichem (1980) van Robbe de Hert (540.000)
10. Paniekzaaiers (1986) van Patrick Lebon (500.000)
11. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
12. Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
13. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
14. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.026)
15. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
16. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
17. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)
18. Zware Jongens (1984) van Robbe de Hert (365.000)
19. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (318.000 op 12/11/2012)
20. Ben X (2006) van Nic Balthazar (317.683)

Het komt er op neer dat er dus vrijwel niets bijzonder te vermelden viel over The Broken Circle Breakdown, maar nieuws wordt tegenwoordig gewoon gemaakt, en niet gevonden. Wat dan weer wel een meevaller is dat de film die uit de top 20 valt, Jan Verheyen’s desastreuze Boys is. Hèhè.

Feeling Blue (in a very good way!)

Omdat het zonovergoten weekend verdorie nog maar halfweg is en het tot dusver keihard genieten is.

(herh.)

Naar het schijnt reageren zo weinig mensen hier omdat –  en ik citeer collega Tine – ‘we toch niet op niet op hetzelfde niveau kunnen reageren als wat jij geschreven hebt’. Dat is natuurlijk koren op de molen van een zelfvoldane blogger. Ahum.

Maar goed, ik mag niet klagen. Ik blog te weinig en mis mijn eigen neiging naar het uitdiepen van dagelijkse beschouwingen, maar niettemin lokt mijn blog dagelijks pakken bezoekers. Als je zelfs op een slechte dag nog meer dan 200 lezers haalt, weet dat me best tevreden te stellen. Al serveer ik u natuurlijk liever gewoon een fatsoenlijk stukje leesvoer.

Voorlopig moet u het hier mee doen. Ik heb te veel aan mijn hoofd om met u bezig te houden. Snuister gerust nog eens door mijn archief. Of weet u wat? In tijden van crisis mag men blijkbaar toch graag heruitzenden! Dus hier 3 willekeurige artikels, die u misschien ooit ontgaan zijn.

Van die keer toen ik terug kwam van bosklassen en de 11-jarigen analyseerde.

Van die keer toen ik de 30 naderde terwijl ik me 13 voelde.

Van die keer  – en dit vind ik nog altijd één van mijn meest aangrijpende stukjes leevoer – dat ik terugdacht aan een verdwenen leerling.

En laat u eventueel maar weten wat u er van vind.

Gecolloqueerd

colloquium
is een moeilijk woord
ik kan het eerlijk gezegd
zelfs niet correct schrijven

het neemt alleszins
mijn zaterdag in beslag
moest zelfs vroeg opstaan
en luisterde per ongeluk naar mnm

ze konden het ook
symposium
noemen
dan was ik nu niet bang
gecolloqueerd te worden

Cinemaniak (2)

Het vooruitzicht om vanaf morgen tot 23 oktober 38 films te zien is ergens wel wat schrikbarend, anderzijds iets om naar uit te kijken als een deugddoende vakantie. Het filmfestival begint en ik hoop daar de komende 11 dagen voldoende energie voor te hebben.

Vandaag, de openingsdag, laat ik alvast aan me voorbijgaan. Tickets voor de openingsfilm kosten 100 euro. Honderd. Voor een Vlaamse film die me wellicht niet echt boeit en die binnen een half jaar toch voor 3,99 euro in de afvalbakken van de Fnac ligt. Ik leg me neer bij deze gang van zaken: openingsfilms zijn vooral voor zogenaamde vips die niets of weinig met het festival (of film tout court) te maken hebben, zodat ze in de eindejaarsvraagjes van Humo al zeker één film kunnen noemen die ze goed vonden. Een hele geruststelling voor Joke Schauvliege.

Het wordt de 11e editie die ik bijwoon. De eerste keer zag ik er amper 3 films en vond ik dat al heel bijzonder. In 2005 zag ik er 42 – als werkloze ging me dat toen makkelijk af. Met 38 op mijn lijstje mik ik (té?) hoog. Uitputting staat me te wachten. Gelukkig is op school alles voorbereid, daar kan alvast weinig schade berokkend worden.

De komende dagen leest u hier dus vooral filmnieuws of simpelweg niets, want hoe kan ik dat nog combineren? Volg gerust mijn filmpagina, waarop intussen trouwens ook al een recensie  staat van het langverwachte The Social Network (niet op het festival te zien overigens).

 

 

Last Minutes

Morgen, of wanneer u dit leest, vertrek ik op vakantie. Voor de derde keer trek ik naar de Verenigde Staten en dit keer neem ik er ook een stukje Canada bij. Over wat ik op die reis allemaal ga zien en doen, heb ik wel wanneer dat allemaal gezien en gedaan is. Ik tracht tussendoor wat te bloggen, maar mijn ervaring leert me dat het leesbaardere stukjes oplevert als ik pas na de reis één en ander meedeel. De querty’s ginds helpen ook al niet natuurlijk. Toch kan het zijn dat ik de verleiding niet kan weerstaan en u hier alvast deelgenoot maak van mijn observaties.

En anders bied ik u enkele van die voorgeprogrammeerde, lichtvoetige stukjes aan die ik nog liggen had. U ziet wel. Ik ook.

De voorafgaande stress was stukken kleiner dan de vorige keren. Ervaring zeker? Ik heb ook beduidend minder geld uitgegeven vooraf, zo stilaan heeft een mens wel alles in zijn bezit dat hij nodig heeft om comfortabel te reizen. Benieuwd wat ik ga vergeten zijn, of erger nog, wat ik ga verliezen.

Wanneer ik terug ben, is er misschien een regering. Is Eef bevallen. Is de zolder bij mijn moeder heringericht. Bent u allemaal naar Inception gaan kijken. Zijn de Gentse Feesten voorbij. Is mijn vakantie over zijn helft. En mogelijk ook over zijn hoogtepunt. En wie weet wat nog allemaal.

En hopelijk is er een film op het vliegtuig!

Met dit allegaartje aan gedachten neem ik afscheid!

Sven – Kinepolis: 1-0

Geheel onbescheiden wens ik het volgende stukje te wijden aan het feit dat ik afgelopen donderdag deel uitmaakte van de quizploeg die de Gentse editie van de Kinepolis Filmquiz won. Ik zou het daar kunnen bij laten wat de mededeling betreft, maar dan zou het hier om pure opschepperij gaan, terwijl ik er toch liever prat op ga u vooral deelgenoot te willen maken van mijn waarnemingen en bedenkingen bij evenementen en de bezoekers ervan, eerder dan alles op mezelf te betrekken. Ahum.

Laat ik eerst maar vooral bekennen dat er niet te veel op te scheppen valt. In de eerste plaats was ik te gast in een ploeg van zeer hoog niveau, die deze quiz zelfs al enkele keren eerder won. En dan was dit ook gewoon een haast belachelijk gemakkelijke quiz, ongetwijfeld samengesteld door mensen die fan zijn van Bruce Willis of Jennifer Aniston en zeker 7 films per jaar zien waarvan drie met sprekende dieren. En die schrijffouten maken in de vraagstelling.

Enige eigendunk was te merken bij de ronde die volledig rond Kinepolis zelf draait. Hoeveel ongevallen Geert Bert, broer van gedelegeerd bestuurde Joost Bert, al veroorzaakt heeft – met of zonder helikopter – , werd niet gevraagd, wel werden we bv. verondersteld te weten in welke landen in Europa Kinepolis geen vestigingen heeft. Zo werd deze ronde met nog 9 onleuke vragen verder opgevuld. Maar dat hoefde ons blijkbaar niet te deren, want we gokten in deze multiple choice ronde slechts 2 keer fout. Zo weet ik nu dat er al 31 3D-schermen zijn in België! Hoe de lelijke dwerg uit de afvalspotjes heet, wisten we dan weer wel, maar dat werd niet gevraagd.

Nu, enige uitdaging bood wel de rubriek ‘filmmuziek’. Naast enkele obligate, zelfs voorspelbare nummers zat er toch minstens ééntje in die wellicht niet al te veel mensen herkenden, ook al was het een erg bekend stukje. Ik geef mezelf hierbij nogmaals een schouderklopje voor dat correcte antwoord, waarmee ik mijn ploeg toch minstens één keer van mijn waarde kon overtuigen. Het bleek voldoende te zijn om ons aan de overwinning te helpen, met maar één punt meer dan de opvolgers en zelfs een ex aequo met een andere ploeg. Volgde dus een schiftingsvraag waarbij de ooit in Kinepolis werkzaam geweest zijnde Ottelien moeiteloos kon inschatten hoeveel lege plaatsen er nog in de zaal waren. Zo reed de hoofdprijs – om ietwat onbegrijpelijke reden in een winkelkar van Aldi – richting Keyser Söze.

Het wachten tussen de vele snel opgeloste vragen werd veraangenaamd door de onbedoeld lollige ploeg op de rij voor de onze. Antwoordformulieren werden verkeerd ingevuld, vielen zelfs enkele meters naar beneden, en reacties als ‘De broer van Ben Affleck heet Casey? Dat kan niet, dat is een meisjesnaam!’ deden glimlachen omwille van de geheel eigen logica ervan.

Rest me nog enige ergernis te ventileren ten opzichte van de presentator die zijn roeping als Club Medanimator helaas gemist heeft waardoor hij zijn geforceerd enthousiasme dan maar de hele avond op ons moest los laten. Maar ik bespaar u verder commentaar omdat het eigenlijk best mee viel, hoezeer mijn teamgenoten zich ook ergerden en team captain Stijn  overwoog de door de sponsor ter beschikking gestelde blikjes Cola Zero maar richting presentator te keilen. Het werkelijk afschuwelijke Law Abiding Citizen waarop we nadien getrakteerd werden, vond ik echter stukken minder draaglijk, al was Bert het daar zeker niet mee eens. Maar ik geef u het advies gewoon de trailer te bekijken en u de rest te besparen.

Voor wie benieuwd is naar de prijzenpot: dvd’s, filmtickets, gezelschapsspelen en … een barbecue. De fles Martine Fiero (1 fles!) met plastic ijsemmer negeer ik even om de waardigheid van onze zege te bewaren.

Wederom…

… een pauze. Computerproblemen én gewoon met andere dingen bezig.

Tot binnenkort!

Friends Forever!

Nu ik een vorig artikel voor mezelf en eventueel voor u één en ander duidelijk maakte in verband met mijn Facebookgebruik, wou ik me nu even bezighouden met het kritisch bekijken van wie dan wél mijn virtuele vrienden zijn. Defriending was de trend van 2009 maar ik heb het nog maar zelden iemand weten doen.

Ik ben zelf één keer gedefriend, voor zover ik dat gemerkt heb, en hoewel ik niet zo close was met die defriender, zag ik daar echt geen enkele aanleiding voor en was ik dus toch wat beledigd. Vooral omdat ik toch wel erg weloverwogen verzoeken stuur. Maar goed, ik pleit zelf  altijd voor minder hypocrisie, dus ik kan er mee leven.

Nu schiet ik zelf in actie. Ik meldde het al, 147 Facebookvrienden begin ik wat benauwend te vinden.  Dat blijft maar groeien, zelfs al zet er zo nu en dan iemand zijn account stop. Ik stel ook vast dat ik mijn weloverdachte criteria eigenlijk niet altijd correct gehanteerd heb. Anders gezegd: ik heb wel wat volk toegevoegd waarmee ik niet zo erg betrokken voel en dus… ga ik vandaag defrienden.

Een aantal mensen op mijn vriendenlijst zou ik in het dagelijks leven immers nauwelijks herkennen. Of ik zou me haast verstoppen om een gênant moment van niet-weten-wat-zeggen te vermijden. Er zijn mensen die ik gewoonweg veel te oppervlakkig ken of met wie ik de laatste jaren eigenlijk geen contact meer heb. Met wie ik sowieso al weinig contact had. Die moeten er maar eens uit. Wat voor zin heeft het?

De ballast was kleiner dan ik dacht. 9 Mensen gedefriend. Dat ging snel en makkelijk. Ik denk dat ik onbewust al lang wist wie er niet meer bij hoefde. En hoewel dit allemaal weinig voorstelt, voel ik me weer een correcter mens.

En nu ga ik stoppen met deze extreme egoberichtgeving over echt wel zeer futiele zaken.

400 recensies

Als ik het hier al eens over film heb, tracht ik het toch enigszins te kaderen. Deze keer blijft het bij de vreugdevolle aankondiging van mijn 400e filmrecensie in 10 jaar tijd: Up in the Air, een film die ik u trouwens kan aanbevelen.

De volledige lijst van recensies die ik de voorbije 10 jaar bijeenschreef vindt u hier.

Advies van een kijker

Wil de redactie van De Slimste Mens ter Wereld, ten einde hun programma nog een stuk aangenamer te laten wezen, volgende aandachtspunten in acht nemen?

– Doe iets aan het scherm waarop de kandidaten foto’s te zien krijgen. Linda De Win is niet de enige die er niets van ziet. Het staat gewoon te ver of het is te klein. Wanneer dringt dat tot jullie door?

– Is er een wezenlijk verschil tussen Sien Eggers die een mop vertelt in De Slimste Mens en Jackie Lafon in HT&D op VTM? Nee. Grappen en moppen, het is niet hetzelfde. Haal Eggers uit dat Lafonniveau.

– Laat K3 waar ze zijn. Platte, dwaze, onnozele, infantiele trienen. Zelfs al winnen ze. Linda De Win had  die rosse overjaarse mojjer zo ingemaakt.

Zo.

1000 keer naar de cinema

Trouwe lezers weten dat ik zo nu en dan eens uitpak met lijstjes en aantallen van geziene films e.d. Dat levert doorgaans weinig relevante blogstukjes op, die ik eigenlijk vooral voor mezelf schrijf. Maar nu wou ik toch wel even kwijt dat ik afgelopen weekend voor de duizendste keer een film in de bioscoop zag. Duizend keer… Ik duizel er zelf even van.

Voor alle duidelijkheid, het volledige aantal films dat ik ooit gezien heb, bedraagt momenteel 2753. Het is misschien wat bizar een onderscheid te maken tussen bioscoopfilms en het aantal geziene films tout court. Gezien is gezien toch en wat voor zin heeft dat onderscheid? Maar in 1992 ben ik begonnen met het oplijsten van films die ik in de cinema zag om zo mijn jaartotaal overzichtelijk te houden en om de diverse jaren te kunnen vergelijken, ben ik dat blijven noteren. Aangezien ik toen ook nog al mijn ticketjes bewaard had van alle films die ik sinds 1989 of zo gezien had en ik verder goed in mijn geheugen gegraven heb, viel dat zelfs nog te reconstrueren voor voorgaande jaren. Zo meen ik intussen zowat zeker te zijn dat de lijst volledig is vanaf mijn allereerste bioscoopfilm.

Ik wil ook vooral even stellen dat ik niet voor al die 1000 films een ticketje betaald heb. Ik woon sinds 1999 regelmatig persvisies bij en die zijn gratis. Ik wil me overigens vooral niet realiseren hoeveel geld het me dan wél gekost heeft. Welke hobby kost geen geld? En voor u zich mij nog fanatieker voorstelt dan ik al ben, die tickets bewaar ik intussen al heel lang niet meer.

Het vermelden waard:

– de eerste film in de bioscoop: The Aristocats, ergens begin jaren ’80

– meest gezien: in 2006 zag ik 126 films in de bioscoop.

– aantal bioscopen waarin ik deze films gezien heb: een stuk of 22, waarvan 3 in de USA en 1 in Londen. Dit staat nergens genoteerd hoor, ik zocht het voor de gelegenheid even uit.

– meest geconsumeerd tijdens de film: hmm… wellicht gewoon water. Saai niet? Ik eet vrijwel nooit popcorn en hoef niet zonodig te eten tijdens een film. Af en toe een Magnum of chips, dat gebeurt wel eens.

– vreemdste combinatie: met mijn toen 73-jarige oma naar Mission Impossible. Ze vond Tom Cruise ‘ne schone mansmens’

– fraude: de komedie Scrooged zag ons gezin zonder betalen want men had onze tickets van de voorafgaande film (L’ours) niet gescheurd en aangezien er toen nog geen titel van de film op je ticket stond, gingen we gewoon nog een keer naar de film. Dat was even spannend. Kinepolis is rijk genoeg. En nee, ons normen- en waardenstelsel werd er niet door vervormd.

– favoriete zitje: in het midden van de bovenste helft van de zaal, en uiteraard in het midden van de rij. Leve Cinema Zed in Leuven, maar hun zetels zijn de slechtste.

– regisseur van wie ik het meest films in de bioscoop zag: Steven Spielberg met 12 films.

– ergerlijkst gezelschap: mijn klasgenote Sandra die bij de begintitels van het formidabele L.A. Confidential al zat te blazen omdat ze het maar niets vond.

– eerste film op een filmfestival gezien: The Ice Storm op het Brusselse Filmfestival in 1998.

– mooiste rijtje van op elkaar volgende films: Fight Club, The Sixth Sense, Being John Malkovich, American Beauty en Sleepy Hollow zag ik allemaal na elkaar op twee maanden tijd.

– grootste kwelling: een week moeten wachten op deel 2 van La Meglio gioventu

– aantal films waarvoor ik te laat kwam: héél weinig. Herinner me er 2 en veel meer zullen het er wel niet zijn.

– aantal films niet uitgekeken in de bioscoop: slechts één en die heb ik dan ook niet meegeteld, een Japanse film op een filmfestival. Ik hou er aan films altijd tot het einde te bekijken. En er was ook ooit die Turkse film…

–  opvallende mensen in de zaal: Filip en Mathilde bij Gladiator in 2000. Verder vind ik het eigenlijk wel vreemd zelden of nooit mensen aan te treffen in de zaal die ik ken, ik herinner me eigenlijk niet één keer dat ik per toeval vrienden of kennissen of wiskundeleraars van vroeger in de zaal aantrof, laat staan BV’s.

– acteurs van wie ik het meest films in de bioscoop gezien heb: Johnny Depp, die echt wel veel goede films op zijn naam heeft staan: de Ier Brendan Gleeson, die zeer vaak bijrollen vertolkt in bekende films en daardoor onverwacht zo hoog staat op mijn lijst; En Cate Blanchett, een geweldige actrice. wiens films ik vooral de laatste 5 jaar niet meer mis.

– meest aantal films ooit gezien op 1 dag: 5. En dat is al enkele keren gebeurd zelfs.

– favoriete moment om naar de film te gaan: op een weekdag om 17u. Weinig volk en vooral geen luidruchtige tieners.

– ergerlijkste moment om naar de film te gaan – in de multiplexen dan toch: zaterdavond om 20u, hoewel me dat in goed gezelschap niet zo veel kan schelen. Maar de doorsnee bioscoopbezoeker is op dat moment het nachovretend type dat meestal naar films gaat die bij het naar buitengaan al vervlogen zijn en daar heb ik weinig affiniteit mee. Leve filmfestivals wat dat betreft.

– eerste filmrecensie: de vreselijke komedie Say It Isn’t So

– de laatste gezien flm tot nog toe: District 9, een opwindende actieprent vol buitenaardse wezens en ontploffingen.

En u?

Morgen kijk ik niet

naar De Slimste Mens Ter Wereld. Niet dat dit nog steeds erg entertainende programma me begint tegen te steken, maar omdat men er in geslaagd is voor de aflevering van morgen drie volstrekt oninteressante deelnemers samen te brengen.

Op de eerste stoel zit Freek Braeckman te stralen. Onze meest kleurloze, vroegtijdig oud geworden nieuwslezer heeft schijnbaar een hele schare fans in Vlaanderen, maar ik ben daar zeker geen van. Ik heb genoeg van dit meneertje middelmaat. Een sterke quizkandidaat uiteraard, maar nu is het welletjes geweest.

Naast hem werd Bart De Wever in een stoeltje gepropt (let er maar eens op, die kerel past er nauwelijks in!). De vleesgeworden stompzinnigheid, de charme van een kopje koude koffie etalerend, een lege en idiote man die je op zijn best associeert met worsten, carnaval en kaartavonden. Kan er morgen een haardvuur naast hem geplaatst worden? En was hij gedrogeerd of is die sloomheid aangeboren? Dat hij een heel hoog score haalde, is des te opmerkelijker, maar het was dan ook een herkansing.

Op de derde stoel neemt Carry Goossens plaats, een acteur uit een pak successeries waar ik niet naar kijk en waar ik eigenlijk ook niet echt kan opkomen – op het immer aanwezige FC De Kampioenen na natuurlijk. De man doet mij vooral aan belegen kaas denken en op thermossen op plastic tafelkleden. En moppen waar ik niet om moet lachen – wat een zuurpruim ben ik hé?

Uit protest zal ik dus morgen voor de verandering eens niet kijken. 

Vakantie: zalig nietsdoen!?

Van wie vakantie heeft, wordt blijkbaar steeds verwacht dat die allerlei ‘plannen’ heeft. Wie daarop een antwoord verwacht à la ’14 dagen naar een mondain skioord’, ‘gaan uitrusten op Ibiza’ of ‘een jacuzzi installeren in mijn stilaan helemaal verbouwde villa’, moet ik teleurstellen. Mijn ‘to-do-lijst’:

– een toets begrijpend lezen maken (leuk, echt waar!)
– de K.U.T-redactietop 2008 samenstellen a.d.h.v. de inbreng van alle redacteurs (Wall-E! voor n°1!)
– verzekering betalen in het geval mijn pc tilt slaat en in brand schiet.
– gelukwensen sturen naar Margot & Inti
– de klasblog updaten (voor zover mijn leerlingen dat  niet zelf doen)
– computer en nieuwe printer in de klas gaan installeren (geen zin in)
– mailbox opruimen
– toets spelling opstellen (gaat snel)
– De K.U.T- Facebookgroep mee promoten (bij deze)
– allerlei facturen (al dan niet achterstallig) betalen
– nog minstens 40 telefoonnummers in mijn gsm invoeren die hier op een lijstje liggen te wezen sinds ik 4 maand geleden een nieuwe SIM-kaart had en de nummers niet overgezet werden (weet ook niet waarom niet eigenlijk).
– Maria Dolores bezoeken
– nieuwjaarsgeschenken kopen (echt wel de meest tijdrovende en vervelende klus)
– meubels herschikken ten einde de nieuwe kast die deze week geleverd wordt, tot zijn recht te laten komen (een kamer bijbouwen?)
– op diverse wijzen bijdragen aan de boekhouding van de K.U.T-kas (= mijn papierwinkel sorteren)
– naar de schoenmaker gaan
– een croque-monsieurmachine kopen
– een hoop CD’s op mijn mp3-speler zetten (ja, ik heb nog cd’s)
– naar persvisies gaan
– naar de post gaan (nee, geen kerstkaartjes)
– de schoolblogs onderhouden (om te zien of mijn steeds deskundiger wordende collega’s niet te veel foutjes meer maken)
– nieuw bureau installeren in de klas (dank u, papa)
– de K.U.T-quizvragendatabase opstellen
– nog véél films zien voor het einde van het jaar! (record van 2006 kan niet meer verbroken worden, spijtig genoeg!)
– sociaal doen met allerlei mensen (en niet on line!)
– vooral niet bedenken hoeveel van die dingen ik had kunnen doen terwijl ik dit stukje typ.

Hopelijk is het snel nog eens vakantie!

Sven phone home

Neen, gewaardeerde lezers, ik ben gisteren niet door een UFO opgezogen – hoewel het ergens wel zou steek houden dat dit toch niet mijn thuisplaneet is. Maar ondanks alle aankondigingen en voorspellingen heb ik geen E.T. gezien. Wél sprak een jongedame op straat me aan. Hoewel ze er vrij normaal uitzag, meldde ze me ‘vandaag buiten te blijven en mijn fototoestel klaar te houden, want er stonden spectaculaire zaken te gebeuren’. Ik glimlachte meelevend en zette mijn weg verder.

Mijn planeet is nog enkele dagen gewoon de cinema, vandaar de kalmte hier. De teller staat momenteel op 25, nog 8 te gaan. Beam Me Up!

Cinemaniak

Zonder u daar vooraf enigszins over te berichten ben ik vandaag aan mijn jaarlijkse filmmarathon begonnen: de 35e editie van het filmfestival is officieus van start gegaan. Ik keek er al een tijdje naar uit en ben dus van plan hier flink van te genieten. Op mijn programma, zoals altijd samengesteld na veel wikken en wegen, puzzelen en schuiven, staan zo’n 33 films. 34 eigenlijk, maar één vertoning valt samen met een bijzonder concert van filmmuziek. Een film waar ik al héél lang naar uitkijk en een concert dat de soundtrackfanaat in mij doet jubelen. Dilemma, dilemma.  

Ik heb er al 2 films opzitten vandaag. Eén film bekeek ik tussen het lesgeven door (ik was anderhalf uur klasvrij, gevolgd door anderhalf uur pauze, dus ik spoedde me toen snel naar de cinema). En we zijn goed gestart, want Woody Allen’s Vicky Cristina Barcelona was een zeer genietbaar juweeltje!

Morgen ligt het weer nog even stil, maar vanaf woensdag vlieg ik er echt in. Tegen vrijdagavond zou ik 10 films willen gezien hebben, en in het weekend ga ik er nog eens 9 bekijken… De klas kan even de pot op, mijn directeur is verwittigd (en als hij dit leest, hij mag gerust zijn, alles is onder controle). De 10 dagen puur filmplezier kunnen beginnen, mijn equivalent van een vakantietrip. En ik hoef er niet eens congé voor te nemen.

(die beelden! die kleuren! die actrices! die dialogen!)

Intermezzo (2)

Ik ben enkele dagen gaan bijscholen, de batterijen gaan opladen voor het nieuwe schooljaar. Braaf zijn terwijl ik even weg ben hé.

Mijn favoriete trein

is een lege trein.

Blokperiode

Studeren moet ik gelukkig niet meer doen, maar morgen neem ik wel deel aan Blokken. Het gevoel is identiek: een sprankel zenuwachtigheid, een tikkeltje ongerustheid, enige tegenzin zelfs. Examenstress, zeg maar.

Ik ga er immers niet van uit dat ik veel kans maak om te winnen. Ik ben wel wat op de hoogte van één en ander, maar van heel wat zaken ook weer niet (geschiedenis en sport zijn mijn zwakke punten) en bovendien hangt zoveel af van je tegenspeler.

Op zich hoeft dat voor mij niet veel uit te maken. Ik doe vooral mee voor de fun, omdat ik van quizjes en spelletjes houdt. Dat ik er iets mee kan winnen, is wel belangrijk, maar niet het doel. Het probleem zit hem er echter in dat anderen blijkbaar wel verwachten dan je goed scoort. M.a.w. als ik morgen verlies, zal ik daar zelf niet mee zitten, maar moet ik wel de reacties van supporters overal te lande aanhoren. Ik kan natuurlijk ook gewoon verzwijgen wanneer ik op tv kom, dan mist minstens de helft van mijn kennissenkring mijn optreden en gaat mijn afgang aan hen voorbij! Wat als ik een filmvraag niet weet of een fout maak bij het hoofdrekenen?

Maar kijk, dat is geen optimistisch uitgangspunt natuurlijk. Mijn tegenspeler kan een gepensioneerde huisvrouw zijn die nog nooit Tetris heeft gespeeld of een twintiger die niet weet wie Edith Piaf of Tony Corsari is (zal je Ben Crabbé horen!).

Maar wat ga ik aantrekken? En zal ik het volhouden Ben Crabbé niet proberen even belachelijk te maken als hij doet bij zoveel kandidaten? De spelregels zijn overigens gewijzigd: vanaf nu mag de winnaar blijven terugkomen, ook na 3 keer spelen. Ik kan beginnen fantaseren dat ik de eerste speler ben die 6 afleveringen na elkaar speelt, maar ik maak mij geen illusies.

U hoort er nog wel van. Of net niet. Brand morgen maar een kaarsje!