Op DOK heb ik de voorbije maanden met heel veel plezier gewerkt – een uitgebreidere beschouwing volgt nog – maar nu en dan was het ook wel eens op de tanden bijten bij omgaan met een heel divers publliek. De bezoekers een goeie service bieden, maakte voor mij deel uit van de aantrekkingskracht van het werk, maar na laatst opnieuw enkele uren de kassa bemand te hebben, raakte ik stilaan horendol van een aantal steeds weerkerende vragen.
Een drankkaart kon je op DOK verkrijgen voor 5 euro. De prijs stond daarvoor duidelijk aangegeven en om de argeloze, al dan niet nieuwe bezoeker niet te overladen met info, was dat dan ook de enige zichtbare boodschap aan onze kassa. Vragen als ‘hoe lang is deze kaart geldig’ en ‘kan je daar ook mee eten?’, vond ik aannemelijk en beantwoordde ik met een glimlach. Maar dan had je dit soort vragen:
‘Hoe werkt dat hier?’
(U geeft me geld en ik geef u een drankkaart)
‘Hoe marcheert dat met zo’n drankkaart?’
(Dat marcheert goed)
‘Moet ik hier zijn voor bonnekes?’
(Neen, hier verkopen wij frieten, bloembollen en kandelaars, maar dat paste niet op het bord, dus hebben we er ‘bonnen’ op gezet)
‘Hoeveel bonnetjes zitten er op een drankkaart?’
(Wat maakt dat uit als u weet dat de waarde 5 euro is?)
‘Kan ik daar dan 5 consumpties mee kopen?’
(5 gratis watertjes van de kraan misschien maar verder willen we wel iéts verdienen.)
‘Hoeveel kan ik daar mee kopen?’
(Dat weet ik niet. Misschien om 5 euro?)
‘Kan ik ook een kaart van 3.5 euro kopen?’
(Nee want dan zou er wel staan ‘Drankkaart 3.5 euro’)
‘Maar ik heb maar om 4 euro nodig. Wat moet ik doen met de bonnetjes die ik dan over heb?’
(Opeten? Op het strand begraven? In uw koffie dippen? Aan mij geven?)
En de hoofdvogel:
‘Hoeveel kost zo’n kaart van 5 euro?’
(107 euro en 21 cent.)
Verantwoord Tijdverlies 
Plaats een reactie