Ik overrompel mijn lezers hier voortdurend met nieuwe records als het over mijn filmkijkgedrag aankomt en dat moet ik bij deze weer doen. Ik zag in het voorbije jaar immers 261 films en dat is dus een nieuw hoogtepunt. 127 daarvan zag ik in een bioscoopzaal – o.a. op het zomerfilmcollege en het Film Fest Gent.
Ik put me niet meer uit in het samenstellen van een top 10. In willekeurige volgorde zijn dit alle films die dit jaar een release kregen die ik de moeite vond :
Zero Dark Thirty
Flight
The Master
Cloud Atlas
Spring Breakers
Alps
Side Effects
The Place Beyond the Pines
Only God Forgives
Stoker
The Great Gatsby
Star Trek Into Darkness
World War Z
Jeune & Jolie
Trance
Kapringen
Mud
Silver Linings Playbook
Kid
Io e Te
Metro Manila
Borgman
Prisoners
The East
The Perks of Being a Wallflower
The Sound of Belgium
L’Inconnu du Lac
Avant L’Hiver
What Maise Knew
Like Father, Like Son
The Lunchbox
Inside Llewyn Davis
Don Jon
Behind the Candelabra
The Young and Prodigious T.S. Spivet
Gravity
Blancanieves
La Grande Bellezza
Captain Phillips
The Secret Life of Walter Mitty
The Best Offer
A Touch of Sin
Ik heb echter ook héél wat steengoeie films gezien die nog geen release hebben of pas komend jaar verschijnen.
All is Lost
The Spectacular Now
Harmony Lessons
The Selfish Giant
Kill Your Darlings
The Girl
Fruitvale Station
Tenslotte zag ik nog heel wat oudere films die ik zeker tot het beste reken van wat ik dit jaar zag.
Passing Fancy (1933)
Dark Passage (1947)
Harvey (1950)
Bonjour Tristesse (1958)
One, Two, Three (1961)
The Miracle Worker (1962)
The Night of the Iguana (1964)
Two for the Road (1967)
McCabe & Mrs Miller (1971)
Sleuth (1972)
Norma Rae (1979)
Polisse (2011)
Holy Motors (2012)
De ontmaagding van Eva van End (2012)
The Angel’s Share (2012)
Rest u nog onder de neus te wrijven voor welke tv-series ik allemaal tijd vond: Homeland 1, Treme 1, The Simpsons 15, Borgen 1, Met Man en Macht, Salamander, The Killing 1 & 2, Dexter 3, 4 & 5, The Newsroom, Luck, How to Make it in America 2, American Horror Story 1 en Top of the Lake.
Dat zijn – en daarna mag u me gek verklaren – 37608 minuten fictie.
Gezien ik de laatste vijf jaar telkens het filmfestival van Gent afsloot met een terugblik-blogstukje (wat een tongbreker, serieus zeg), vond ik dat ik me daar ook dit jaar maar even aan moest houden. Nochtans vermoed ik minder indringende herinneringen te zullen hebben dan voorgaande jaren, maar ik lees zelf altijd wel graag eens terug hoe het er aan toe ging dus hier gaan we:
Ik zag dit festival 35 films. Dat is geen record maar wel meer dan de laatste jaren. Dat komt enerzijds omdat mijn programma net iets voller zat. Ik koos dit keer geen vrije dag, maar dat was eerder toeval. Ik heb al lang geleerd niet zomaar veel films te willen zien maar gewoon een interessant schema op te stellen. Zitten daar weinig gaten in, dan wordt dat hevig. Is het schema niet helemaal gevuld, dan kan dat voordelen hebben. Om maar te zeggen: ik streef er niet naar een zo vol mogelijk programma te hebben maar probeer wel elke dag minstens 2 films te zien.
Meest opvallend aan de programmatie vond ik de zwakke weekends. De voorstellingen op zaterdag en zondag zijn enorm succesvol, vaak zelfs uitverkocht en toch zetten de programmatoren niet eens zoveel, laat staan interessante films op die dagen. Zo was er een zondag waarop in de voormiddag simpelweg niets vertoond werd en in de namiddag het programma vooral uit klassiekers bestond. Terwijl je de filmliefhebber die nu eenmaal enkel in het weekend kan, toch meer plezier zou doen met nieuwe films.
Ik vond de openingsfilm, The Fifth Estate, opvallend zwak. Was dit een toegeving aan allerlei bevriende filmmakers (het is een Belgische co-productie)? Deze film werd duidelijk niet gekozen omwille van zijn cinemakwaliteiten. En dat terwijl je wel het fenomenale Gravityop je programma staan hebt.
Een tweede reden waarom ik meer films zag, was dat de festivalbar een enorme tegenvaller was. Doorheen de jaren is het festivalcafé een ankerpunt geworden, gekenmerkt door zijn wat wiebelende plankenvloeren, de occasionele tocht en vaak originele inrichting. Gezellig in groep of op je eentje en een ideale plek om af te spreken of iemand op te wachten.
Dit jaar was er geen plaats in de tent – daar moeten recepties gegeven worden om sponsors te bedanken of zo – en dus mocht de festivalganger uitwijken naar Bloomingdales, de bar onder Kinepolis die voor de gelegenheid Marty’s Barwerd genoemd. Gewoonlijk mijd ik dit ongezellige café, waar meestal het soort volk verpoost dat ik eerder associeer met een dancing in de provincie. Het was dus met enige tegenzin, maar ook optimisme, dat ik in gezelschap dit oord betrad.
Ik waande me al heel snel in Carré en daarmee bedoel ik geenszins het theater in Amsterdam. Het grootste deel van het publiek bestond me dunkt niet uit festivalgangers (wat mag hoor, maar waar zijn dan de festivalbezoekers allemaal heen?), wel uit opgetutte jongens en meisjes die kwamen partyen. Zithoekjes genoeg gelukkig voor de iets volwassener cinefiel die nog wat wou napraten, maar gezellig kon je die dan ook weer niet noemen want wie in de rust wou zitten, zat ook in de kou. Rust bleek overigens relatief want de volumeknop leek een eigen wil te hebben en wilde ons kost wat kost horendol maken.
Vriendelijk was men er dan weer wel, dat mag ook gezegd. Maar meer dan een keer of twee heb ik het niet opgebracht Marty’s Bar als afsluitpunt te kiezen. Het was ook wel zo dat ik mijn avonden vaker afsloot met een voorstelling in een andere bioscoop, waardoor ik dus toch niet in Kinepolis was, maar spijtig vond ik dat alleszins niet. Mijn nachtrust heeft daar de voordelen van ondervonden.
Er was dus iets minder cinefiele cohesie, al ben ik al mijn filmvrienden vaak genoeg tegengekomen om me deel van een gemeenschap te voelen. Het heeft ook wel iets, al die individuele schema’s die elkaar dan telkens toevallig kruisen, of net niet. En allemaal vertellen we wat we zagen en geven we tips of afraders.
Want de essentie bestond uit het kijken naar films natuurlijk. Ik genoot met volle teugen, ook al combineer ik dit ieder jaar natuurlijk met een voltijdse en veeleisende job. Maar twaalf dagen na elkaar filmkijken, het brengt je toch enigszins in een roes, een soort tweede bewustzijn dan enkel uit fictie bestaat, uit levens van personages en figuren. Echt heerlijk.
22 van de 35 films waren Amerikaans en dat is niet van mijn gewoonte. Maar blijkbaar wisten die zeker dit jaar mijn nieuwsgierigheid het meest te prikkelen. Daarnaast zag ik 4 Franse, 2 Poolse, 1 Spaanse, 1 Indische, 1 Belgische, 1 Britse, 1 Ierse en 1 Japanse film. Voor het eerst zag ik ook een film uit Kazachstan.
Geen Scandinavische producties dus, dat moet zowat voor het eerst zijn. Er stonden er dan ook amper op het programma. Ik vond ook opvallend veel films goed. Twee bevielen met echt niet (Much ado About Nothing en Carrie) en 4 vond ik matig. Alle andere wist ik in min of meerdere mate te appreciëren, waardoor ik hier dus maar geen lijstje publiceer. Een aantal van de films recenseerde ik hier en daar kan je al wat mee.
Kenmerkend voor deze festivaleditie was de komst van Joseph Gordon-Levitt. Een fijne acteur, maar ik streef er nooit naar bekende gasten in mijn programma te passen. Het was echter puur toeval dat ik even vrij had en ter plekke was toen de acteur uit 3rd Rock from the Sun, Looper, Inception, Premium Rush, The Dark Knight Rises, 50/50, Lincoln en Don Jon aankwam. Ik heb me dus volkomen laten meeslepen in een (beperkte) hysterie en stond breed glimlachend te fotograferen toen hij de rode loper betrad. Hollywoodsterren zie je nu eenmaal niet elke dag en het was al sinds deze dame geleden dat ik nog een steracteur van dichtbij gezien heb.
De slaap is intussen ingehaald, de films gerecenseerd, de lijstjes aangevuld en mijn rapporten geschreven. Ik heb het Filmfest (in tegenstelling tot vorig jaar) met veel energie uitgezeten en binnen een paar weken kijk ik zeker en vast alweer uit naar de 41 editie.
Hoewel ik het vorige filmjaar als een topjaar beschreef, heb ik me in 2012 in nog grotere mate op film gestort. Ik heb dan ook een persoonlijk record verbroken wat betreft het aantal films dat ik gezien heb. Dat waren er in 2012 dus 249. Daarvan zag ik er 94 in een bioscoop.
Gewoonlijk pak ik hier graag uit met een top 10. Dit jaar voel ik daar niet zo’n behoefte voor. Ik denk dat ik weinig verrassingen in mijn top 10 heb staan. Ik verwijs u met plezier door naar dit artikel, waar ik vrijwel alles vermeld zie staan dat u echt niet mag missen.
Wel, in willekeurige volgorde, alle films die dit jaar verschenen die ik de moeite vond, van gewoon prima tot grandioos:
Mijn leerlingen voelden zich betrokken bij mijn hobby!
Tinker Tailor Soldier Spy
Headhunters
The Descendants
Jane Eyre
Elena
Chronicle
The Muppets
Albert Nobbs
Shame
The Girl with the Dragon Tattoo
My Week with Marylin
Young Adult
The Hunger Games
Cloclo
Killer Joe
Haywire
Tyrannosaur
The Cabin in the Woods
De Rouille et D’Os
Moonrise Kingdom
Prometheus
The Dark Knight Rises
Barbara
War Horse
The Raid
Project X
Lawless
Savages
Offline
Jagten
Beasts of the Southern Wild
Anna Karenina
Captive
Premium Rush
The Sound of Belgium
Skyfall
Dans la maison
Looper
Argo
A Royal Affair
[Rec]³: Genesis
Play
End of Watch
Life of Pi
In the Family
Magic Mike
Le Prénom
I Wish
Take Shelter
Jack Reacher
Van een heleboel van deze films kan je op deze pagina mijn recensies lezen.
Ik kan voor mezelf echter vooral concluderen dat de beste films die ik dit jaar zag, films waren die al eerder verschenen waren, of zelfs echt oude films. Het beste wat ik in 2012 heb gezien, is dus ook:
Lifeboat (1944)
Bonnie & Clyde (1967)
Harold & Maude (1971)
The Andromeda Strain (1971)
Swingers (1996)
Fail Safe (2000)
Crouching Tiger, Hidden Dragonn (2000)
El Secreto de sus ojos (2009)
Daarnaast heb ik ook mijn portie televisieseries gezien. Vrijwel zonder uitzondering allemaal geweldig: Dexter 2, The Walking Dead 1, The Bridge, Boardwalk Empire 1, How to Make it in America 1, Damages 2 & 3, Game of Thrones 1, Modern Family 1 & 2, It’s Always Sunny in Philadelphia 1 & 2, Community 1, Real Humansen Quiz Me Quick.
Totaal aantal uren fictie in 2012 is 33913 minuten, of zo’n 416 uur. Wat wel gigantisch veel is, maar toch slechts 0.05% is van alle beschikbare tijd in het voorbije jaar. Dat valt dan toch geweldig mee, niet? U mag me anders ook gerust verslaafd noemen, al denk ik dat al bij al nog prima functioneer in het dagelijks leven.
Ondertussen werd ook de kaap van 3500 films overschreden. Daar had ik graag eens een stand van zaken bij opgemaakt, zoals dat het geval was bij 3000 films, maar daar heb ik de voorbije weken geen tijd voor gevonden.
De voorbije week werd in de pers meegedeeld dat The Broken Circle Breakdown, de bekende film van Felix Van Groeningen, de tiende plaats bereikt had in de top 10 van meest bezochte Vlaamse films. Dat is eigenlijk helemaal niet het geval.
De titel van het persbericht luidde nochtans: ‘THE BROKEN CIRCLE BREAKDOWN IN TOP-10 VAN BEST BEKEKEN VLAAMSE FILMS’. De verspreider van het bericht, verdeler Kinepolis, zette daarmee heel wat journalisten op het verkeerde been. Iets verder in het korte bericht stond immers ter verduidelijking dat het de bezoekerstop betrof sinds 2000, maar u en ik weten ook wel dat de meeste journalisten wel zeer weinig moeite doen om hun bronnen te checken, of, in dit geval, grondig te lezen wat er staat.
Je zag deze week dan ook overal de onvolledige versie van het bericht opduiken, in kranten, op facebook en in het radionieuws. Op zich is de schade die deze verkeerde info veroorzaakt, minimaal. Je doet ten hoogste enkele films oneer aan door te vergeten dat ze veel meer bezoekers haalden dan The Broken Circle Breakdown, een film die zijn bezoekers overigens verdient (net als Offlinetrouwens!).
Omdat correcte informatie een betrachting mag zijn en blijven, zeker als het over filmnieuws gaat, hier de twee lijstjes. En misschien ook een heel klein beetje omdat het anders lijkt dat Jan Verheyen wel erg veel verdienste opstrijkt, want in de algemene top 10 komt hij immers niet voor.
de Vlaamse Top-10 sinds 2000
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
3. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
4.Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
5. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
6. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.324)
7. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
8. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (401.271)
9. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
10. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)
de Vlaamse Top-20 aller tijden
1. Loft (2008) van Erik Van Looy (1.194.434 bezoekers)
2. Koko Flanel (1990) van Stijn Coninx (1.082.000)
3. Hector (1987) van Stijn Coninx (933.000)
4. Daens (1993) van Stijn Coninx (848.000)
5. De Zaak Alzheimer (2003) van Erik Van Looy (755.559)
6. Oesje (1997) van Ludo Cox (670.609)
7. Max (1994) van Freddy Coppens (643.000)
8. Mira (1971) van Fons Rademakers (642.000)
9. De Witte van Sichem (1980) van Robbe de Hert (540.000)
10. Paniekzaaiers (1986) van Patrick Lebon (500.000)
11. Frits en Freddy (2010) van Guy Goossens (480.020)
12. Rundskop (2011) van Michaël R. Roskam (469.967)
13. De Helaasheid der Dingen (2009) van Felix van Groeningen (454.435)
14. Zot van A. (2010) van Jan Verheyen (447.026)
15. Dossier K. (2009) van Jan Verheyen (415.159)
16. Team Spirit 2 (2003) van Jan Verheyen (354.920)
17. Team Spirit 1 (2000) van Jan Verheyen (337.033)
18. Zware Jongens (1984) van Robbe de Hert (365.000)
19. The Broken Circle Breakdown (2012) van Felix van Groeningen (318.000 op 12/11/2012)
20. Ben X (2006) van Nic Balthazar (317.683)
Het komt er op neer dat er dus vrijwel niets bijzonder te vermelden viel over The Broken Circle Breakdown, maar nieuws wordt tegenwoordig gewoon gemaakt, en niet gevonden. Wat dan weer wel een meevaller is dat de film die uit de top 20 valt, Jan Verheyen’s desastreuze Boysis. Hèhè.
De 39e editie van het Gentste filmfestival was mijn dertiende. Het is dan ook een verslaving natuurlijk. Bijna veertien dagen lang stond mijn leven in het teken van dit festival. Ik zag zo veel mogelijk films, in mijn geval tussen het lesgeven door. Te lang opblijven, geen tijd om te eten, rode ogen van vermoeidheid, tientallen keren met de fiets naar de cinema, tussendoor trachten te recenseren … het doet fysiek gezien niet altijd deugd. Een gigantische verkoudheid maakte het bij momenten zelfs kantje boordje: afhaken of niet? Maar desondanks was het net als andere jaren een heerlijk summum van escapisme.
Ik heb 31 films gezien op 12 dagen. Het hadden er meer kunnen zijn, maar zoals ik vooraf voorspelde zou mijn overladen programma bovenmenselijke krachten eisen, en dat valt niet te combineren met een job. Ik heb dus enkele keren een film laten vallen. Omdat ik moe was, omdat de film naar verluidde niet erg goed was, omdat het gezellig was in de bar. En één keer omdat de techniek het liet afweten.
Ik heb daar geen spijt van. 31 is best een goed resultaat – het is er zelfs eentje meer dan vorig jaar. Ik zag veel goede films en erg weinig slechte. Die kwamen als vanouds van over de hele wereld: twaalf Amerikaanse, vijf uit België (en allemaal goed!), twee uit Groot-Brittannië, twee uit de Filippijnen, en eentje uit Frankrijk, Israel, Urugay, Zuid-Korea, Hongarije, Tsjechië, Oostenrijk, Mexico, Australië en Denemarken.
Het festival blijft een goed georganiseerd gebeuren. Er kan misschien nog gewerkt worden aan de stiptheid van de voorstellingen in Studio Skoop, maar verder verliep alles doorgaans prima. Het blijft een raadsel waarom het festivalcafé zo piepklein was, maar het heeft niet verhinderd dat we er graag een film doorspoelden. Ik ben dus een tevreden klant.
De slotfilm bleek uiteindelijk de grootste teleurstelling. Passionvan Brian De Palma was een grotesk onding. Ik had het te doen met Daniël Termont, die de voorstelling bijwoonde. Onze burgemeester raakt wellicht amper in de bioscoop en dan schotelt men hem zoiets voor. Verder wel fijn dat de verdeler van deze film mij een ticket voor de receptie bezorgde. Dank u, Lumière!
Goed gezelschap maakte als gewoonlijk deel uit van het plezier. Mensen die de verslaving begrijpen en evalueren met kennis van zaken, daar kan je het wel mee uithouden, al die tijd. Jarig zijn tijdens het filmfestival, – jaar na jaar valt mijn verjaardag tijdens dit filmfeest – was dan ook extra fijn. Net die dag zag ik zelfs drie erg goeie films!
Ik ben natuurlijk wel enigszins opgelucht dat het allemaal weer voorbij is, maar anderzijds sluimert er al enige weemoed in mijn hoofd. Dat het dus maar snel oktober 2013 is, voor de 40e editie!
3400 gezien, en dat nog net terwijl ik 34 ben, mooi zo. Het werd Woody Allen’s Stardust Memories. Toepasselijk omdat de film over films gaat, omdat het min of meer een klassieker is en omdat het een Woody Allen is, van wie ik al bijzonder veel films gezien heb. Aardig en inventief.
Op zich is het overschrijden van de kaap van 3400 geziene films eigenlijk weinig vermeldenswaardig. De laatste keer dat ik iets gelijkaardigs verkondigde, was toen ik er 3000 had gezien, een kleine twee jaar geleden. Waarom geen maand of vier wachten om dan uit te pakken met 3500 films?
Omdat ik nog eens ouderwets wou de nadruk leggen op mijn filmverslaving, zo eenvoudig is het eigenlijk. Ik ben me ervan bewust dat ik een meer dan gemiddeld aantal films per week bekijk en dat wil ik dus even in de verf zetten. Het is ook wat opluchting, omdat de maand september qua filmvoer flink bleek tegen te gaan vallen, gezien de drukte die het begin van een schooljaar met zich meebrengt. Maar dat is stilaan goed aan het komen, met dank aan de rommelmarkt van DOK en de garage van mijn moeder, die een hele reeks weliswaar weinig belovende, maar sowieso ongeziene dvd’s opleverden.
Ik compenseer dat eventuele gebrek aan kwaliteit overigens binnenkort wel, want het Gentse filmfestival nadert en dat is toch zo’n beetje het hoogtepunt van het jaar voor mij. Het programma oogt alweer heem interessant. Dat er heel wat minder films op het programma staan, verkleint de stress enigszins. Anderzijds zijn er daardoor ook beduidend minder voorstellingen en krijg ik mijn schema niet eens opgevuld. Wat me dan misschien toestaat af en toe wat bij te slapen. Of langer in de festivalbar te zitten.
Sinds ik in 2010 in de ijzersterke filmquizploeg Keyser Soze terechtkwam en daarmee direct de Kinepolis Filmquiz won, ging iedere volgende deelname gepaard met de onbescheiden garantie van een podiumplaats. Zo makkelijk is deze quiz telkens weer (met telkens iet of wat frustrerende exs aequo’s tot gevolg.)
Gisteren kruisten zo’n 100 ploegen opnieuw de degens. Na een dik uur ‘onthaal’ kondigde de presentator dan eindelijk zichzelf aan en kon de quiz van start gaan. De eerste ronde was van een behoorlijk niveau: het aanvullen van filmquotes kostte ons weinig moeite, al geven we grif toe dat dat geenszins was omdat we al die quotes kenden, wel omdat ze vaak nogal evident waren.
In de tweede ronde doken jaarboekfoto’s op van bekende sterren, die je dus diende te herkennen. Een stuk makkelijker, wat ons een vlekkeloos resultaat opleverde. De derde ronde confronteerde ons met vijf blooperscènes die je van een titel moest voorzien. Vier ervan waren vrij eenvoudig. 22 op 25 na drie ronden, we zagen de overwinning naderbij komen. Toch bleken we bij een eerste tussenstand niet in de top 5 te staan. We besloten een eventuele afgang dit jaar toe te schrijven aan nieuwkomer Alexander die hoopte op een fragment uit Jeanne Dielman maar het moest stellen met Ben Affleck.
Daarna kwam een triviareeks, zeer wisselend van niveau, maar vooral weinig interessant. Vragen naar de dochters uit The Brady Bunchis een slimme zet om meer verschil te krijgen in de resultaten, maar kan je moeilijk een filmvraag noemen, zelfs al verscheen er in 1995 een derderangs filmversie van deze serie uit de jaren ’60. Aandringen op de juiste schrijfwijze van namen en titels – wat in de meeste filmquizzen niet gebeurt – hoeft geen probleem te zijn. Maar als de oplossingen zelf vol schrijffouten staan, kan je niet zeker zijn van een correcte controle door de mechanisch verbeterende studenten.
De muggenzifter in mij neigt eveneens een deurwaarder te bellen bij de confrontatie met twijfelachtige vragen. Zo kreeg je drie titels van films met Christopher Lloyd, met de vraag waarin hij niét de hoofdrol speelde. In sommige films is het begrip ‘hoofdrol’ natuurlijk vaag. Er waren dus eigenlijk twee correcte antwoorden. Dan dien je je dus te verplaatsen in de beperkte fantasie van de vragensteller, die we voor het gemak op één lijn plaatsten met de presentator, om te hopen op het juiste antwoord. Pirates of the Caribbean als keuze geven bij een andere vraag, geeft aanleiding tot discussie omdat er geen ondertitel bij staat die net mee kan bepalen of dat antwoord nu correct is of niet. Toppunt is de vraag: ‘in welke stad speelt The Italian Job (2003) zich voornamelijk af? Hoe feitelijk klinkt het woord voornamelijk? Ik hield voet bij stuk: de film vangt aan in Venetië, waarna de rest van de film zich in Los Angeles afspeelt. Toch zou Venetië het juiste antwoord blijken. Een snelle controle – snel even de trailer bekijken – doet nochtans snel vermoeden dat ik gelijk heb. En voilà, blijf ik niet al jaren bloggen om u met de regelmaat van de klok van mijn gelijk te overtuigen!?
Ik zoek het ver, ik geef het toe, maar het behoort tot de kunst van het opstellen van een filmquiz om duidelijk te zijn. Wie bij Kinepolis ook de vragensteller van dienst is, het blijft ieder jaar amateuristisch en halfslachtig overkomen. De vragen zijn bovendien ook zéér eenzijdig: vrijwel alle vragen gaan over recente Amerikaanse films. En in een cinemazaal zitten maar géén fragmenten zien, het is wat pover qua entertainmentgehalte.
Nu leverde ons dat verder geen frustraties op, want er waren weinig antwoorden die we niet wisten. We verveelden ons af en toe wat, maar ijverden dapper mee om het handvol prullen die op de prijzentafel lagen. Ieder jaar blijkt de waarde van deze prijzenpakketten weer te zakken. Tja, het beursgenoteerde Kinepolis maakt slechts enkele miljoenen winst, dus wat zouden we mogen verwachten? Maar dat is eigenlijk naast de kwestie: een handvol dvd’s hoeft ook niets te kosten, en je doet er filmfans meer plezier mee dan met een paar flutpantoffels van Ladies at the Movies of een roze koptelefoon van Coca-Cola.
Na het bekijken van het even dwaze als komische The Dictator, volgde dan de uitslag. Een beetje verrast bleken we dan toch deel uit te maken van de top 3, maar net als de twee vorige jaren met een ex aequo. Twee jaar geleden streden we om de eerste plaats, vorig jaar om de tweede plaats, en ook nu bleken de scores zo dicht bij elkaar te liggen dat we ons aan een schiftingsvraag dienden te wagen. Eigenlijk vind ik dat niet erg, en als de prijzen echt pover zijn, maakt het al helemaal niets uit. Alleen vraag je je af wanneer men bij Kinepolis gaat inzien dat ze om dit soort toestanden te vermijden, echt wat moeilijkere vragen zullen moeten stellen. Bovendien verlies ik liever onomstreden dan nu Venetië te laten knagen.
De derde prijs was dus een goody bag waarvan enkel twee bioscooptickets als waardevol kunnen beschouwd worden. Dat volstaat voor mij beslist, alleen zit ik hier nu wel met een zak vol brol die je niet durft weggooien omdat er misschien ooit wel iemand iets kan mee doen, maar die eigenlijk jaren in de weg zal liggen.
Ik wil het evenement Kinepolis Filmquiz niet al te serieus gaan analyseren natuurlijk. Het is maar een avondje onschuldig quizzen en er hangt verder niets van af. Maar als je het ongelooflijke niveau van sommige zaterdagavond-filmquizzen in parochiezalen te velde bekijkt, het resultaat van uren en uren opzoekwerk door gepassioneerde liefhebbers die zich ook visueel-technisch willen onderscheiden, kan je alleen maar concluderen dat men bij Kinepolis niet over de juiste mensen beschikt om dit op poten te zetten.
Gelukkig hebben we na afloop alles ad hoc geparafraseerd op een meta-niveau, waardoor de avond vooral ná de quiz geslaagd te noemen viel. En ondanks al mijn gezaag gaan we volgend jaar gewoon weer voor die podiumplaats. Bedankt heren mede-kandidaten!
Judi Dench (77) liet weten dat ze langzaamaan blind wordt. Een interview onlangs met Vanessa Redgrave (74) beschreef de actrice als ‘verward’. Ook mijn favoriete filmoudjes takelen af, hoezeer ik ook geneigd ben hen eeuwig energiek te zien.
Ellen Bursty, Robert Redford, Peter O'Toole, Maggie Smith
Ik wil er niet meteen aan denken, aan al die talenten die steeds minder films dreigen te gaan maken als hun leeftijd dat niet meer toestaat. Kirk Douglas is al jaren niet meer actief, maar hij is dan ook al 96. En onverstaanbaar. Maar Lauren Bacall is 87, zij blijft nog films maken. Mijn grootmoeder heeft zowat dezelfde leeftijd. Zij leest Story.
Christopher Plummer aka Captain Von Trapp is 82. Hij werd dit jaar genomineerd voor een Oscar en blijft uitermate genietbaar werk afleveren. Clint Eastwood is 81 en maakt niet alleen de ene film na de andere, maar zou nu toch ook weer gaan acteren. Zijn leeftijdsgenoten Gene Hackman en Sean Connery zijn intussen al een tijdje op pensioen. Toch zijn er nog die Eastwood overtroeven. De Portugese cineast Manoel de Oliveira is 103 (!!) en is nog steeds actief als filmmaker. Al verwacht ik iedere dag te vernemen dat hij de pijp aan Maarten geeft.
Andere krasse knarren zijn Robert Duvall (80), Ian Holm(80), Gena Rowlands(81), Ellen Burstyn (79), Peter O’Toole(79) en mijn grote favoriet Michael Caine (78). We zijn geneigd die leeftijd te relativeren omdat die mensen zo alert en actief overkomen, maar in het doorsnee rustoord zitten er veel jongere mensen te wachten op hun bordje pap. Mijn grootouders, 79 & 80, zijn ook actief en alert, maar zouden lichamelijk niet meer in staat zijn te acteren (hoewel het theater dat ze onder hun twee opvoeren anders ook vaak Oscarwaardig is).
Er zijn er nog hoor, acteurs waarvan u misschien verrassend verneemt dat ze al op leeftijd zijn. Donald Sutherland, Shirley Maclaine, Eileen Atkins, Maggie Smith, Martin Landau en Sophia Loren zijn 77, dat valt aan te nemen. Allemaal hebben ze met grote en legendarische filmmakers gewerkt. Ik geniet van al hun vertolkingen, omdat ze in al die jaren alleen maar beter geworden zijn. Woody Allen is 76, Albert Finney 75, Roman Polanski 78. En dan zijn er Anthony Hopkins (74), Morgan Freeman(74) en Jack Nicholson (74). Dat verrast u misschien minder, u ziet hen al vaak als oudere mannen op het scherm. Maar stond u er bij stil dat ook Robert Redford, Jane Fonda en Dustin Hoffman al 74 zijn? Ze hebben hun jeugdige look zo lang uitgespeeld dat men lijkt te vergeten dat ze nu al zo’n hoge leeftijd hebben. (Brad Pitt is intussen ook al 48 hoor).
John Hurt & Gena Rowlands
Nog wat prille zeventigers: Al Pacino is 71, net als Michael Gambon,John Hurt en Martin Sheen. Nick Nolte is 70 en Harrison Fordbijna, net als Barbra Streisand.Robert De Niro, Ben Kingsley, Christopher Walken, Danny De Vito, Michael Douglas en Helen Mirren zijn flinke zestigers.
En zo zijn er nog meer hoor, Hollywoodsterren die we niet zo oud inschatten. Omdat ze als jongere personages gecast worden, of als ouders van acteurs die we ook weer jonger inschatten (wist u dat Leonardo DiCaprio 37 is?).
Het maakt me niet uit dat ze ons op die wijze liggen hebben, film is fictie, maar het leven niet. Robert Duvall zal ook wel al eens in zijn broek gedaan hebben zeker? Ik hoop vooral nog vele jaren van al deze grootheden te mogen genieten. Het liefst met een film over een bejaardentehuis met minstens tien van de vermelde acteurs in de hoofdrol.
In exclusief mannelijk gezelschap kwam na een bioscoopbezoek afgelopen week de vraag ter sprake welke films ons tot tranen toe hadden ontroerd. Tot Altijd alvast niet, daar waren we het over eens. Wat de heren in mijn gezelschap dan wel naar hun zakdoek deed grijpen, hoeft niet bekend gemaakt te worden (al was het maar omwille van enkele kleffe films die in aanmerking bleken te komen), maar ik dacht over mezelf maar eens een zakdoekje open te doen.
Een film aangrijpend vinden, kost me geen moeite. Dat gebeurt zelfs zeer regelmatig. Ontroerd zijn door films, het overkomt me ook vaak. Maar écht tot tranen toe bewogen zijn, schaamteloos zitten snikken bij een film? Ja hoor. Hoewel ik immuun ben voor tranige drama’s vol vals sentiment, overkomt het me zeer regelmatig dat ik een traantje wegpink bij een film en ik maak er geen punt van dat te bekennen.
In het ophalen aan de herinneringen daaraan, stel ik vast dat ik de Hollywoodval dikwijls weet te ontwijken. Ik heb het gewoon niet voor die nadrukkelijk manipulatieve tearjekkers, zeker niet als die van romantische aard zijn zoals P.S. I Love You of The Notebook, hoeveel beminde helden er ook de geest geven en hoeveel geweeklaag dat ook oplevert van de achtergebleven geliefden. Ik raak weliswaar onder de indruk van waarachtig drama, sociale ellende, ziektes en plotse sterfgevallen in films, maar dat doet me toch niet meteen naar een zakdoek grijpen.
De lijst van films die dat wel doen, is dan ook erg gevarieerd en het valt me moeilijk precies te duiden waar de ontroeringsfactor zich bevindt. Overwinningen doen het hem vaak, herenigingen en kinderleed. Maar toch valt moeilijk te voorspellen wat voor soort films me nu echt laat snotteren. In willekeurige volgorde:
Man on the Moon
Een formidabele Jim Carrey kruipt in de huid van de vaak misbegrepen, aan kanker lijdende komiek Andy Kaufman. Hoewel extreem cynisch en brutaal, wordt de man in het aanschijn van de dood goedgelovig en week, zo laat deze prachtige film ons geloven. Dat vond ik al behoorlijk aangrijpend, maar in combinatie met de overtuigende Carrey – die het personage zo echt maakt – en natuurlijk de nostalgische, weemoedige soundtrack van R.E.M., leverde deze film me flink wat tranen in de ogen op. De scène waarin de aanwezigen op een afscheidsviering samen zingen, was op het randje, maar van cruciaal belang daarbij.
Invictus
Ik vrees dat ik deze film net iets te veel merites toedicht, maar waar ik een zakelijk verteld, klassiek biografisch verhaal verwachtte, kreeg ik van Clint Eastwood een hartverwarmend relaas waarin ik vooral getroffen werd door de doortastende en edele houding van Nelson Mandela om via het nationale rugbyteam zijn land te herenigen en de manier waarop de spelers dit als een roeping op zich wilden nemen. Glorieuze sportieve overwinningen raken me vaak (in films!) en dan in zo’n pacifistische context gegoten, des te meer. Natte wangetjes.
Salvador
Deze Spaanse film streefde eveneens net iets te nadrukkelijk naar een emotionele beleving, maar om de feiten kun je niet heen: het wrede lot van Salvador Puig Antich, een rebel en volksheld, was onverdiend. De film belicht de zaak eenzijdig en focust op de familiale verhoudingen, waardoor de kijker best gemanipuleerd wordt, maar niettemin was ik toch wat van de kaart door de film en liet de verstommende afloop – die ik niet zag aankomen – me naar de zakdoek grijpen.
Troubled Water
Deze Noorse film over boetedoening en vergeving – thema’s die ik graag aan bod zie komen in films – wist met zijn onthutsende finale een heleboel emoties los te maken. In theatrale muziek gedrongen drama’s over goedmenende mensen… dat werkt wel bij mij.
Quando Sei Nato
In deze Italiaanse film van de regisseur van La Meglio Gioventù valt een jongen van 12 ’s nachts overboord zonder dat iemand dat merkt. In de onmetelijke oceaan roept hij hulpeloos op zijn vader, terwijl hij de dood ziet naderen. De rest van de film is zeer te pruimen, maar die indringende, benauwende scène alleen, met als protagonist zo een bewonderenswaardig verstandig en sociaal kind, wist me helemaal te verscheuren. Ik zag de film enkele weken na de dood van Jelle, dus dat zo ook wel meegespeeld hebben.
The King’s Speech
Deze recente succesfilm is natuurlijk hapklare koek voor een groot publiek, maar de strijd van een man die, omwille van een ongevraagde positie die van groot belang is voor de éénheid van zijn land, zijn spraakgebrek moet overwinnen, met de onmetelijke steun van vrouw en therapeut, deed me huilen van ontroering.
The Pursuit of Happyness
De meest valse noot in dit lijstje, denk ik, een schaamteloze Hollywooddraak waarin een alleenstaande vader alles op alles zet om zijn droomjob te pakken te krijgen en zijn zoon een toekomst te bieden. Zou dan nog waargebeurd zijn ook. Will Smith wist me helemaal te overtuigen in de rol van liefdevolle doorzetter en ondanks mijn besef van opgedrongen sentiment, zat ik na zowat de hele film door te sniffen, en op het eind volop te snotteren.
Les Petits Mouchoirs
Een Franse ode aan vriendschap, overtuigend geacteerd en realistisch uitgebeeld, waarin het drama toeslaat wanneer een vriend overlijdt. Je film laten eindigen met een begrafenis: Guillaume Canet bereikte er mee wat Nic Balthazar niet kon: het verhaal betrekken op de kijker en je zo een kijk te gunnen op de emoties van de personages. Ik hield het niet droog dus.
Wall-E
Het Pixarrobotje Wall-E is een wel heel aandoenlijk personage natuurlijk. Terwijl veel critici de eerste helft van de film bewonderden omwille van de gedurfde neerslachtige sfeer, zat voor mij de kracht in de scène waarin Wall-E en zijn geliefde Eve herenigd worden in de ruimte, elkaar verlangend in de armen vallen en in hun dolle liefde een prachtig ruimteballet uitvoeren. Het bleef niet bij het wegpinken van een traantje.
Without a Trace
Dit is een speciaal geval. Without a Trace is een film uit 1983, die ik als kind zag en opnieuw bekeek ergens in de jaren ’90. Het is een sec verteld, onsentimenteel verslag over de zoektocht naar een vermist kind. Na een poos verstomt de heisa, maar de moeder blijft wanhopig geloven in een goede afloop. Eén agent bijt zich vast in de zaak. De film eindigt met een lange climax waarbij het teruggevonden kind in een karavaan van tientallen politiewagens naar zijn moeder teruggebracht wordt. De muziek zwelt aan, intussen zien we de moeder argeloos boodschappen doen. Het jongetje beseft evenmin wat er aan de hand is. Onder de ogen van een massa volk, gelokt door de politiesirenes, krijgen moeder en zoon elkaar weer te zien. Op haar gezicht zie je in één seconde het besef doorbreken: de nachtmerrie is over – wat een vertolking van Kate Nelligan! – en dan volgt een weergaloos elkaar-in-de-armen-vallen terwijl de muziek een hoogtepunt bereikt. Deze afloop mag je gerust stroperig noemen, de film zelf is zo oprecht en waarachtig dat je je niet bekocht voelt. Een hele zakdoek vol gesnotterd en op het internet vind je tal van gelijkaardige emotionele waarderingen voor deze intussen onvindbare film, waarvan ook geen fragmenten on line te vinden zijn.
Er zijn er misschien meer, maar momenteel zijn dit zowat de enige films waarvan de herinnering aan overstromende ogen nog vers is. En natuurlijk zijn er nog een heel pak films waarbij ik een krop in de keel had of wat vocht in de ogen. Maar ik heb me dus beperkt tot de tranentrekkers.
Ga gerust kijken naar Tot Altijd, snotter wat mij betreft uw zakdoek vol en stel gerust dat het een aangrijpende film is, maar ik was niet echt enthousiast. Evenmin iemand van mijn 7-koppig gezelschap.
Als filmfan heb ik een topjaar de rug. Niet omdat ik zo gigantisch veel goede films heb gezien, wel omdat ik véél films heb gezien. 230 namelijk. Dat is slechts 9 minder dan mijn recordjaar 2006. 113 daarvan zag in een bioscoop, waaronder ook 27 films op het zomerfilmcollege en 30 op het Gentse filmfestival.
Het lijstje hieronder bestaat uit de beste films die ik dit jaar gezien heb – van de films die in 2011 in de bioscoop verschenen. Ik heb immers nog een pak andere goede films gezien, waaronder enkele formidabele klassiekers als All About Eve en How Green Was My Valley, maar die worden dus niet in deze lijst opgenomen. Aan u om er naar hartelust tips uit te halen.
1. The Tree of Life
Niet iedereen wist deze spirituele film te appreciëren. Het levensbeschouwende, haast metafysische aspect van de prent was ook niet zozeer wat me aansprak, als wel de bijna zintuiglijke ervaring die het bekijken van de poëtische beeldenstroom bij momenten wist te zijn, inclusief gecontesteerde dinosaurus. Slechts heel zelden verschijnt een film die je raakt zonder dat je precies weet waarom, die uniek is in zijn beleving. Een filmisch equivalent van een gebed, een filosofisch buffet, een waar genot.
2. The King’s Speech
Tussen de vele vernieuwende en verheffende films zat voor mij ook een klassiek drama. The King’s Speech was niet alleen een streling voor het oog en een acteerfestijn van tal van excellente acteurs, maar ook een pakkend relaas over een man die ondanks zijn status over geen greintje zelfvertrouwen beschikt en tot zijn grote verbazing toch tot grootse dingen in staat is.
3. Black Swan
De geleidelijke overgang van obsessie naar waanzin wordt door regisseur Darren Aronofsky raak uitgebeeld. De fysieke manifestatie van de waanbeelden – een danseres die denkt dat ze in een zwaan verandert – geeft een horrordimensie aan dit psychodrama dat het immense talent van Natalie Portman volledig tot zijn recht laat komen. Een film die je na afloop even van je af moet schudden.
4. Drive
De stijlvolle voorstelling die deze ode aan de misdaadfilms uit de jaren ’70 is, weet niet alleen audiovisueel te imponeren – de soundtrack van het jaar! – maar is ook een spannend én beknellend liefdesdrama waarin een zwijgzame protagonist alles op alles zet om zijn geluk en dat van zijn geliefde te garanderen. Esthetisch verantwoord maar schokkend gewelddadig gebracht, is dit ook een illustratie van het vernieuwende talent van de filmmaker Nicolas Winding Refn.
5. Hugo
Martin Scorsese’s oogstrelende en hartverwarmende familiefilm is niet alleen een formidabel gemaakte 3D-film, maar voor mij vooral een ultiem eerbetoon aan de verbeelding en de energie van de eerste filmmakers. Wanneer George Méliès, een pionier van de filmindustrie, in de film gevierd wordt voor zijn bijdrage aan de film, raakt dat me tot in het diepst van mijn filmhart. Scorsese, zelf een groot filmfan, slaagt er in ons te laten aanvoelen dat zelfs de meest formidabele blockbuster vandaag nog terug te brengen is tot het amateurwerk van toen en dat al ons filmfanatisme gefundeerd is op de inzet en creativiteit van een groep enkelingen meer dan honderd jaar geleden.
6. We Need to Talk About Kevin
Het moederschap in ragfijne mootjes gehakt. Een pijnlijke, koele studie van een moeder die de speelbal is van haar psychopathische zoon terwijl ze toch uit alle macht probeert van hem te houden. Tilda Swinton beeldt elke minieme emotie treffend uit en ondergaat haar boetedoening met een ijzingwekkende gelatenheid. (mijn recensie)
7. In a Better World
Principes en idealen worden extreem op de proef gesteld in dit overrompelende Deense drama waarin een aantal volwassen hun eigen nobel denken ziet stranden op het extreem gedrag van hun kinderen. De topscenarist Anders Thomas Jensen wroet in de menselijke geest zoals alleen hij dat kan, waardoor de kijker een spiegel voorgehouden krijgt.
8. La Piel Que Habito
Almodóvar blijft op vertrouwd terrein, met een zeer meeslepende, intense psychohorrorprent. In zijn eigen, onnavolgbare stijl refereert hij naar klassieke genres, kruidt hij met wat groteske of kitscherige elementen en splits hij ons vooral een extreem macabere plotwending in de maag. (mijn recensie)
9. Medianeras
Een Argentijnse stadsromance vol spitsvondige scènes en voldoende karakteruitwerking om je helemaal voor zich te winnen. (mijn recensie)
10. Hanna
Een geweldige actiefilm over een klein maar dodelijk meisje, die zich dankzij excellente acteurs, sfeerbepalende locaties, een uitgekiende visuele stijl en een knaller van een soundtrack van The Chemical Brothers. (recensie)
11. Rundskop
Het Vlaamse boerendrama heruitgevonden.
12. The Kids Are All Right
Een herdefinitie van het concept gezin. (recensie)
13. Simon Werner a Disparu…
Een fascinerende kruising van Donnie Darko en Elephant. (recensie)
14. Le Gamin au vélo
Grootsheid zit hem soms in kleine dingen. Prachtfilm.
15. Les Géants.
Een ode aan de onbezorgde kinderjaren, zij jhet met een bitter randje. Waals pareltje.
16. Incendies
Zware tragedie met een opdoffer van een plotonthulling.
17. True Grit
Wat ondergewaardeerde Coenwestern.
18. 127 Hours
Weten hoe het afloopt, maar toch geen minuut verveling.
19. Mission: Impossible – Ghost Protocol
Razend spannende popcornfilm.
20. The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn
Tegen mijn zin enorm genoten van deze tot leven gekomen jeugdherinnering.
Had ik de voorbije 12 dagen aan één stuk door moeten werken, ik was al lang onderuit gegaan. Maar twaalf dagen filmfestival gingen me dan blijkbaar wel af, al overvalt me vandaag een loden gevoel van uitputting waarvan ik liefst van al een dag of twee zou recupereren.
Het zit er weer op. Mijn twaalfde Gentse filmfestival. Op filmgebied een waar genot. Ik zag, net als ieder jaar, zo’n 30 films en daar zat amper iets minderwaardig tussen. Niet dat het programma dit jaar zo veel sterker was, wel mijn vermogen om te vooraf te bepalen wat voor films me liggen. Ik zag twee Noorse films, een Deense , twaalf Amerikaanse, drie Belgische, vijf Britse, een Nederlandse, een Franse, een Zuid-Koreaanse, een Zuid-Afrikaanse, een Oostenrijkse, een Argentijnse, een Russische en een Zweedse film. Als gewoonlijk een mooie variatie aan stijlen en verhalen en geen enkele daarvan was echt slecht, al waren sommige eerder flauw.
Ik heb de zaal één keer verlaten, iets wat ik in mijn hele leven hooguit een keer of twee gedaan heb. Het Indische Gandu was niet zozeer slecht als wel nietszeggend en leek me op dat moment pure tijdverspilling.
De langste film was Mildred Pierce, in feite een mini-serie die vijf duur duurde – exclusief pauzes. Ik had op die tijd wel drie andere films kunnen zien maar heb er geen spijt van deze superieure productie op een groot scherm te zien. Stikkapot na afloop, maar wel genoten.
Irritaties… minder en minder, zo blijkt. Filmstudenten blijven hardnekkig lulkoek verkopen om zichzelf en anderen te imponeren en hebben ook niet altijd meer door dat je in stilte van films hoort te genieten. Maar ik heb daar al bij al weinig last van gehad. Waar is de tijd dat ik mijn medefilmkijker opriep zich aan deze regels te houden?
Tussen het filmkijken ging ik ook nog werken. Dat is slopend, maar ik kan nu eenmaal geen vakantie krijgen. Een behoorlijke maaltijd heb ik amper gezien, maar ik kon zonder moeite ook de chips en popcorn laten liggen. Water en fruit vormden mijn voornaamste voedingsmiddelen. Enkel op mijn verjaardag trakteerde Michèle me op ijspralines.
Meer dan anders nog beleefde ik dit festival als in een roes, waarbij het donker van de zaal hypnotiserend werkt en de festivalbar weer als centraal ontmoetingspunt fungeerde. Mijn crew bestond uit medefilmfanaten, mensen die mee in die roes stappen, en met wie je de beleving deelt die niet aan buitenstaander te beschrijven valt. Mensen die al even graag over films praten terwijl de conversaties vaak net over allesbehalve film gaan. Haast meer nog dan de films, maken deze mensen het filmfestival tot een hoogtepunt van dit jaar.
Stijn zag in Paul Giamatti zijn film-alter-ego terwijl ik een John Krasinski in hem zag. Hij ontpopte zich daarnaast tot adviseur van zekere websites met taalfouten, hield de spanning erin met een geschenkenmysterie en diende me scherp van repliek als ik te cynisch was – lesje geleerd. Werd naar eigen aanvoelen nooit snel bediend in de bar, beklaagde zijn lot als betalende festivalbezoekers tegenover al zijn geaccrediteerde vrienden en koos er de juiste film uit om zijn moeder mee naartoe te nemen. Netwerkte vooral voor anderen omdat hij ondanks zijn zelfbeklag-imago begaan is met zijn medemensen en aldus een vriend van de bovenste plank blijkt te zijn.
Hanne vocht al die tijd tegen de slaap, fixeerde zich op de bedden in films en vond de combinatie werk/festival ook wel stresserend. Zette me aan tot het eten van een gezonde, vegetarische burger, geruggesteund door Nic Balthazar, en dat heb ik me niet beklaagd. Had geen reden nodig om in de bar te blijven plakken, want de rit naar huis beloofde vooral kou – en al die fietslichtjes vastklikken nam zoveel tijd in beslag. Ze was goed gezelschap dat altijd iets wist over de anderen en dit ook doorvertelde – behalve als het geheim was. Vraag haar niet wat ze van The Rum Diary vond. Zat ook niét te wachten op mails van haar huisbazin.
Roos liet me als streekgenoot toe zo nu en dan toe een Haaltertse uitdrukking in de conversatie te wurmen. Leerde me over kleine velokes, taupe minnekes en dingen waar een mens zich eens mee wil laten trekken. Verkoos de duurdere drankjes op de kaart maar wilde daar dan zelf voor betalen. Is net als Stijn begaan met het sociaal welzijn van de mensheid om haar heen en hoopt dat iedereen zich betrokken voelt. Zou een formidabele actrice zijn die met één minimale gezichtsspierbeweging al meesterlijk haar bedenkingen toont. Wil niet gezien worden met marginale sigarettenmerken.
Gilles was een betrouwbare plaatsbewaarder, al was Stijn een slechte invloed. Zijn beslissing met een taxi naar huis te gaan, kon op applaus rekenen. Hoorde je niet klagen over slaaptekort, gemiste films, kou in de bar of parvenu’s en bleek aldus de meest positieve in het gezelschap.
Bert nam zijn emoties na de film mee naar de bar maar kon op andere dagen luchtige onderwerpen aan als SOA’s of grenzen binnen een relatie. Begroet zijn vrienden oprecht hartelijk en al is hij niet geneigd dezelfde films goed te vinden als ik, kom ik hem graag tegen.
Elke heeft me als junior executive logistics information artistic business operational manager van het Gentse festival niét aangewezen toen ik als geaccrediteerde eigenlijk de zaal moest verlaten. Dank u Elke en excuses als je ook maar iets van al mijn opmerkingen als kritiek op uw werk hebt beschouwd (maar het was daar toch wel koud!). Lacht aanstekelijk, ook als de film flauw is en heeft nu haar rust zeker verdiend.
Jan nam zijn job serieus en vertelde ons dus niets over de kleine kantjes van Octavia Spencer. Net niet genoeg tegengekomen, want zijn fascinatie voor allerlei rare onderwerpen maakt van hem een interessante mens. De zware jongens zijn dus honden. Bekloeg het gebrek aan enthousiasme voor Hongaarse cineasten.
Voor Alexander mochten het gerust aan één stuk door kostuumdrama’s met Judi Dench zijn, al is de aanwezigheid van een knappe hoofdrolspeler ook al voldoende. Kon wegens het braaf vervullen van engagementen en verantwoordelijkheden niet het onderste uit de kan halen, maar liet zich als nieuwkomer graag overvallen door de weelde aan films, ook al kon men op de persdienst geen van zijn vragen beantwoorden.
Bedankt allemaal!
En nu slapen, uitzieken, herademen, afwassen… en eens naar de film.
Die nieuwe Muppetfilm die binnen enkele maanden verschijnt, zal wat mij betreft zeker en vast een schot in de roos zijn, nu er een heleboel nieuw talent zich mee gaan bemoeien is. Met tal van fascinerende en uitgekiende trailers, werd al een ingenieuze marketingcampagne op poten gezet. Ook de soundtrack – The Green Album – belooft veel.
De clips van OK Go zijn altijd de moeite waard, als deze lichtjes geschifte groep dan ook nog eens de Muppet-intro onder handen neemt, krijg je een knallende samenwerking – met verwijzingen naar eerdere clips van OK Go trouwens.
Heerlijk, al deze aperitiefjes. De hoofdschotel wordt geserveerd tussen november en januari.
Zo nu en dan programmeert men bij Kinepolis een moeilijke film. Momenteel is dat bv. Le gamin au vélo of The Tree of Life, – twee aanraders overigens – films waarbij de doorsnee Lorenzo na twee minuten zijn gsm bovenhaalt om te zien of ze hem niet ergens dringend nodig hebben. Men noemt dat daar ‘de andere film’.
Waarom dat zo per se in een vakje moet gestopt worden, weet ik niet, maar als het daarmee macho’s en nacho’s afstoot, mogen ze het van mij gerust ook ‘films met hersens’ noemen. Ik ben sowieso al blij dat men dit soort producties ook daar wil programmeren, want het genot van een groot scherm wordt ons door de kleinere, cinefiele cinema’s toch vaak onthouden.
Vorig jaar promootte Kinepolis deze films met een nogal dwaas spotje waarin Ozark Henry als een hedendaagse sjamaan zijn woorden tot de hemel richt in de hoop dat er een meesterwerk op zijn kop valt, of zoiets. Er werd terecht nogal lacherig gedaan over deze poging tot cultureel verantwoorde reclame. (in zwart wit gefilmd en al!) Maar wat heeft Ozark Henry met films te maken? De films die hij noemt, zijn overigens al zo oud dat ik me afvraag of hij de laatste jaren wel nog een voet in de cinema gezet heeft.
Op een bepaald moment is mijn ergernis over dit spotje omgeslagen in effectieve afkeer. Ik zag het dan ook net iets te vaak. De laatste keren heb ik zelfs – echt waar – mijn oren dichtgestopt – om die aanstellerige toon niet meer te moeten horen. En weet u wel hoe diep uw vingers in de oren moeten om écht niets meer te horen? En hoe u daarbij ook enige brabbelgeluiden moet maken omdat die vingers niet volstaan? En hoe belachelijk dat wel niet overkomt in een gevulde bioscoopzaal? Zo erg was het dus.
Onlangs stelde ik tot mijn grote opluchting vast dat het afgelopen was met Ozark. Isolde Lasoen mocht een nieuw spotje opnemen.
En dat is … Nog. Veel. Erger.
Intussen heb ik dit drie keer gezien en ik zoek nu al naar mogelijkheden om er volgende keer niet aan blootgesteld te moeten worden. Het ligt niet helemaal aan Lasoen zelf – hoewel de pogingen tot ‘acteren’ met haar schouders en mond, lachwekkend zijn – maar wel aan de vreselijk irritante, gemaakt spontane/nonchalante manier waarop de ze kijker iets vertelt met het superieure besef dat we toch niemand kennen van de mensen die ze noemt. On-uit-staan-baar. Ook hier trouwens: wie komt er nu nog aanzetten met O, Brother, Where Art Thou?, een film van meer dan 10 jaar oud? Hoe kan die nu representief zijn voor de films in Cinemanie? En wat heeft Lasoen met films te maken?
Vragen waarop men bij Kinepolis zelf ook helemaal geen antwoord zal hebben. Maar de marteling van deze 30 pijnlijk slechte seconden nog – bij benadering – een dertigtal keer mee te maken vooraleer men Lasoen vervangt door pakweg Jacky Lafon, Showbizz Bart of Tanja Dexters, is géén prettig vooruitzicht. Wat kan het leven voor filmfans soms hard zijn.
Als je op een filmquiz zelfs geen vraag kan beantwoorden over de film die op dat eigenste moment in je dvd-speler zit, moet je aanvaarden dat het behoren tot de middenklasse van filmquizzers je lot is. Geen dank dus aan (het overigens barslechte) Eat, Pray, Love en zijn net iets te onbekende regisseur.
Anderzijds is zo’n quiz ook telkens weer een merkwaardige rondleiding door je geheugen. Je kent films die je niet gezien hebt, doet verrassend geslaagde gokken en maakt associaties die je niet voor mogelijk had gehouden. Countryster Garth Brooks herkennen zonder eigenlijk echt te weten wie dat is, het biedt een bescheiden voldoening. En een zeventiende keer naar een foto turen die je al zestien keer vruchteloos trachtte thuis te brengen, blijkt écht te helpen!
Ondanks de povere broodjes kaas, de armtierige achterafzaaltjes, de pijnlijke kwaliteit van geluidsinstallaties, de soms kwakkelende beeldkwaliteit en de confrontaties met vaak pijnlijk duidelijk van de echte wereld afgescheiden filmfreaks die 27 films per week zien, is er dus wel degelijk sprake van enige geneugten bij een filmquiz.
Ik denk niet het de afgelopen 15 jaar is voorgekomen: een filmloze periode. Terwijl men in Cannes het ene meesterwerk na het andere op het witte doek tovert, ben ik aan mijn 14e filmloze dag toe.
Dat is absoluut geen bewuste zet, integendeel: ik snak naar een film, al was het maar een prul. Iets met Cuba Gooding, Jr, Kathleen Turner of Lindsay Lohan. Iets van Jan Verheyen desnoods. Ik popel zelfs om pakweg een gortdroge documentaire te bekijken. Maar het komt er dus niet van. Hoe zal ik mijn jaarquotum halen? Momenteel staat de teller trouwens op 53.
Ja, ik heb het druk, zoals doorgaans, maar dat heeft me nooit verhinderd de cinema in te duiken of me voor de breedbeeld te installeren. Ik steek zoals gewoonlijk werk in school, ontmoet ouders, ga naar vergaderingen, info-avonden en bijeenkomsten en volg een opleiding. Ik ben net terug van een weekendje Ardennen, ben naar een theaterstuk geweest, heb een interessante beurs bezocht, zat op café of op terras, ging struisvogel eten en vierde verjaardagen. Ik dacht aan moederdag en eenzame bejaarden. Ik zat zelfs regelmatig een avondje thuis!
Hoe komt het dan dat ik nu al twee weken niet aan het bekijken van een film toegekomen ben? Omdat het misschien nét iets drukker is dan anders en omdat het mooi weer was, dat zeker. Omdat ik er seizoen 2 van True Blood en Breaking Bad doorgejaagd heb, wat toch ook wat uren in beslag nam. Omdat ik de ene na de andere roman verslond.
En omdat mijn video kapot is! Ik was nog een fervente ‘opnemer’ en bekeek erg vaak films die op televisie geweest waren. Ik wil die hersteld zien natuurlijk, want digitale televisie en andere bevorderaars van uitgesteld kijkgedrag. zeggen me absoluut niets.
En wie weet moet ik het verder gaan zoeken: de laatste film die ik zag was Norwegian Wood. De nietszeggendheid van deze eentonige, dodelijk slaapverwekkende film was zo verpletterend dat ik er misschien wel onbewust een trauma aan overgehouden heb! Zal ik ooit nog een cinemazaal durven binnenstappen? Het zal wel moeten, want overmorgen probeer ik met mijn quizploeg de Kinepolis-filmquiz te winnen. Het naar verluidt bijzonder tamme Pirates of the Caribbean 4, na de quiz, zal misschien precies zijn wat ik nodig heb. Overigens won mijn ploeg ook de twee vorige edities van deze quiz (al was dat enkel vorig jaar ook met mij er bij).
Ik neem me voor het vanavond alleszins nog eens te proberen, al ben ik erg verkouden en wil ik vooral slapen. Maar toch, die 54e moet er toch echt van komen. Nu!
De ijstaart is verteerd, de slaap ingehaald en ik zag in dit prille jaar zelfs al twee films, maar we kunnen 2011 pas inzetten met een terugblik op het vorige filmjaar.
In 2010 zag ik 204 films en hoewel dat best veel is, is dat toch wel wat minder dan in 2009 en 2008. Om maar te zwijgen van de topjaren 2005 en 2006. Ik ging ook slechts 77 keer naar de bioscoop, en dat is het laagste aantal keer van de laatste 7 jaar. Niet dat ik minder tijd had, maar er waren gewoon minder boeiende films te zien. Ik kon zowat alles meepikken dat ik echt wou zien – behalve het Zuid-Koreaanse Mother – en dus was de drang wat kleiner om naar de filmzaal te vluchten.
Zoals u al eerder las werd in 2010 de grens overschreden van 3000 films. Momenteel heb ik zelfs al 3030 films gezien.
Ik ben erg te spreken over het voorbije filmjaar, met toch wel heel wat geweldige films. De Amerikaanse films zegeviert lichtjes, zelfs al ging ik als gewoonlijk naar de meest uiteenlopende films zien. Het beste wat ik het voorbije jaar gezien heb, op een rijtje:
20. The Killer Inside Me
Brutale en kille moordfilm met een lijzige Casey Affleck als psychopaat. (recensie)
19. Moon
Verrassend en inventief science-fictiondrama met slechts één acteur en de stem van Kevin Spacey.
18. Another Year
Het leven en hoe er het geluk uit te distilleren. Sobere klasse van Mike Leigh. (recensie)
17. Potiche
Erg leuke Franse boulevardkomedie, in een uitgekiende, theatrale stijl met Catherine Deneuve in een prachtrol.
16. Des Hommes et des Dieux
Niet licht verteerbaar, maar wel erg relevant en meeslepend in al zijn sobere dramatiek. Een indringende reflectie op zelfopoffering.
15. Fantastic Mr. Fox
Piekfijne animatieprent die de gelijknamige roman van Roald Dahl alle eer aandoet en toch een heel typische Wes Andersonfilm weet te zijn.
14. Dogtooth
Bijzonder origineel, beklemmend Grieks drama over drie jongeren die opgroeien in complete afzondering.
13. Exit Through the Gift Shop
Hilarische en entertainende documentaire over graffiti, kunst en lefgozers. (recensie)
12. Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Deze zwakke filmreeks heeft me nog maar één keer kunnen bekoren, maar kwam nu onverwacht coherent, heerlijk dramatisch en visueel spectaculair uit de hoek. Ik kan nauwelijks wachten op de afsluiter. (recensie)
11. Invictus
Deze triomfantelijke ode aan Mandela is wat te sentimenteel om goed te zijn, maar de twee rasacteurs zorgen uiteindelijk toch voor een pakkend relaas. (recensie)
10. The Road
De wereld komt in de cinema wel vaker tot zijn einde, maar nog nooit zag dat er zo geloofwaardig uit als in deze kille en benauwende film waarin een vader zijn zoon nog enig moreel besef tracht mee te geven in een troosteloze, vuile wereld. Allesbehalve gezellige cinema, met enkele gruwelijke, benauwende momenten en weinig kans op een happy end. (recensie)
9.Les Petits Mouchoirs
Treffende kijk op de dynamiek van een groep vrienden, waarbinnen zich een aantal grote en kleine gebeurtenissen afspelen die op een emotionele climax afstevenen. Herkenbaar bij momenten en hoewel wat gepolijst en gestuurd (vooral door de voor de hand liggende soundtrack), uiteindelijk wel een film die je niet snel los laat. (recensie)
Omdat alle trailers en clips die ik kon vinden, de film enkel doen overkomen als een langdradige zeikfilm, plaats ik er liever geen.
8. Up in the Air
Aanstekelijke, scherp gebrachte en verfrissend geacteerde tragikomedie die zich gaandeweg ontpopt als een anti-romance. Waren alle Hollywoodfilms maar zo gelaagd en geslaagd. (recensie)
7. The Ghost Writer
Een klassieke, maar intense suspensethriller die op alle vlakken het meesterlijke vakmanschap van regisseur Polanski toont.
6. The Social Network
Deze fascinerende blik op de strijd achter de schermen van Facebook, neemt bij momenten Shakesperiaanse proporties aan, met als resultaat één energieke brok instant-klassieke cinema.(recensie)
5. The American
Oogstrelende cinema die zijn kracht eerder uit dreiging dan uit actie put. Een met existentie en noodlot worstelende protagonist sluipt doorheen een schitterend gevat landschap en wint daarmee het hart van de meesgesleepte kijker. (recensie)
4. Io Sono L’Amore
Eén weldadige stroom aan evocaties, voortkomend uit virtuoos camerawerk, een overrompelende soundtrack en een sluimerende romance verheffen dit Italiaans drama tot een haast hemels genoegen.
3. Toy Story 3
Bijna ieder jaar belandt er wel een animatieprent in mijn top 10. Hoewel niet zo adembenemend als Wall-E of Ratatouille, wel een magistraal, humoristisch, hartverwarmend avontuur dat me nog dagen op wolkjes liet lopen. (recensie)
2. A Single Man
Een onderdompeling in enerzijds een gestileerde werkelijkheid, vormgegeven met kleurrijke, zonovergoten beelden vol fotogeniek volk en anderzijds het persoonlijke, uit herinneringen en verlangens bestaande limbo van een mens die het leven vaarwel zegt. Mede dankzij de bezwerende soundtrack, slorpen het ritme en de sfeer van de film je dusdanig op dat je na de aftiteling zelf een heel klein beetje wil sterven.
1. Inception
De bewondering voor deze film was misschien niet geheel unaniem – alhoewel? -, ik ben en blijf compleet overdonderd door het vernuft van deze film, zowel op inhoudelijk als technisch vlak. Spectaculair, intelligent, spannend, inventief en sensationeel. Grandioos op alle vlakken. Om meteen weer te bekijken. (recensie)
Eervolle vermeldingen voor The Town, Wall Street: Money Never Sleeps, Please Give, About Elly, Brooklyn’s Finest, Precious, Agora, Submarino, Iron Man 2,An Education, In the Attic en Where the Wild Things Are.
En hier nog eens een overzicht van al mijn recensies.
Afgelopen maandag werd al duidelijk dat – met een weekje vakantie in het vooruitzicht – ik deze week aan mijn 3000ste film zou toekomen. Ik vatte het plan op om hiervoor een bijzondere film uit te kiezen, en dan ga je haast vanzelf richting klassiekers. Billy Wilder’s Double Idemnity was me recent langs alle kanten aangeprezen, dus die zou het worden.
Medefilmfanaat Hanne leende me haar exemplaar, dat helaas niet over ondertitels beschikte waardoor ik na 10 minuten afhaakte. Het was me allemaal iets te onverstaanbaar. De videotheek had twee exemplaren, één beschadigd en één uitgeleend aan iemand die er al drie dagen mee te laat was.
Uitstellen was geen optie. Ik heb quota te halen, ziet u. En tijd te vullen. Ik koos dus een andere klassieker, het aanbod is ruim genoeg. En dus bekeek ik gisteren North by Northwest van Alfred Hitchcock, een piekfijn stukje cinema uit de oude doos, waarvan ik iedere minuut met cinefiel genoegen heb bekeken. Een waardige nummer 3000.
U vraagt zich misschien af – of misschien helemaal niet en in dat geval moet u maar stoppen met lezen – hoe dat precies zit met die 3000. Dat heb ik op deze blog al eerder verklaard hoor (ik vierde hier ook al de 2000ste film in februari 2006, met daaraan de dus terechte veronderstelling dat ik dit jaar aan 3000 zou komen, en de 2500e film, in juli 2008, én de 1000e film in de bioscoop). Telkens opnieuw serveerde ik de eventueel geïnteresseerde lezer dan allerlei cijfers, wat ik ook dit keer doe.
Ik ben in 1993 begonnen met het oplijsten van films die ik gezien had, met terugwerkende kracht voor zover ik dat nog kon weten. Ik kwam toen aan 214 films (doorheen de volgende jaren nog aangevuld met films die ik me pas later herinnerde). Sinds 1994 kan ik u dus per jaar zeggen hoeveel films ik zag. Dat waren er het meest in 2006, nl. 239, toen ik enkele maanden werkloos was. Ook dit jaar zal ik dat record niet breken. Dat is niet erg, we mogen het gezond houden en als ik zo en dan iets verneem over zekere freaks die echt alles zien en per jaar aan 500 films komen, kan ik daar makkelijk vrede mee hebben. Het jaar met het minst aantal films was 1999, toen ik mijn leerkrachtenopleiding beëindigde. Toen zag ik amper 99 films.
Gemiddeld zie ik de laatste 15 jaar 168 films per jaar. Dat lukt vrij makkelijk, zeker als er al eens een filmfestival in zit. Ik hoop tegenwoordig ieder jaar aan 200 te geraken. Ik heb in alle deze tellingen elke film slechts één keer meegeteld natuurlijk. Als ik ook alle tweede, derde of meerdere visies meetel, kom ik aan zo’n 400 films méér.
1117 films van de 3000 zag ik in de bioscoop, dat is dus meer dan één derde. Ik ga dan ook van jongs af aan naar de bioscoop en ga minstens iedere week één keer.
De oudste film die ik gezien heb is Charlie Chaplin’s The Kid uit 1921. Ik zag nog 9 andere films uit dit decennium. De meest recente film die ik zag, zal wellicht een film zijn waar ik geen reclame meer wil voor maken. Maar vanavond staat er gelukkig alweer cinema op het menu.
De acteur waarvan ik het meest films gezien heb, is al 16 jaar lang Robert De Niro. Ik ben nochtans niet in het bijzonder geïnteresseerd in zijn werk, zeker niet de laatste 10 jaar, maar ik heb toch al 41 van zijn films gezien en dat valt moeilijk te kloppen. De rest van de top 10 bestaat uit Meryl Streep (37), Anthony Hopkins (34), William Hurt (33), Dustin Hoffman (32), Nicolas Cage (32), Johnny Depp (32) en de nimmer teleurstellende Michael Caine (32). (Ik ben echt wel tuk op lijstjes.)
Wat regisseurs betreft, zijn het Steven Spielberg en Woody Allen waar je niet omheen kan. Spielberg omdat zijn films gewoonweg niet te negeren vallen, Allen omdat hij simpelweg ieder jaar een film maakt. Daarna volgt helaas nog altijd de afschuwelijk Joel Schumacher, een onkundige cineast van wie ik toch al 16 films gezien heb (A Time to Kill, The Client, Falling Down, Flatliners, …), en verder Mike Nichols, Martin Scorsese, Ron Howard, Tim Burton en Francis Ford Coppola.
Ik quoteer mijn films ook natuurlijk. 51 films van die 3000 heb ik het maximum gegeven, iets meer dan anderhalf procent. Wellicht zijn enkele daarvan dat niet waard, maar filmquoteringen zijn sowieso afhankelijk van de de context (dus ook de leeftijd) waarin je ze ziet, dus ga ik dat maar niet al te fanatiek analyseren. Zo’n 8% van de geziene films heb ik een onvoldoende gegeven, toch een 250tal films.
553 films, net iets meer dan 1/6, is niet Engelstalig en dit aandeel blijft ieder jaar stijgen. De Franse film kan me het meest bekoren (111 films), daarna de Belgische (91). Spanje en Duitsland volgen, maar pas met 38 films. In totaal zag ik producties uit 50 landen. Waar ik langzaam gegroeid ben in het appreciëren van niet-Engelstalige films, ben ik daar nu enorm voor te vinden. Zolang het niet te contemplatief of existentialistisch is. Voor wie het zich zou afvragen, ik kan me van vrijwel al die titels nog iets herinneren, hetzij de plot, de sfeer of de bijhorende emoties.
Ik ga mijn liefde voor film hier niet langer onder de loep nemen. Ik heb er geen behoefte aan te verwoorden wat zo fascinerend is aan de cinema. Het zou ook niet meevallen dat zomaar samen te vatten. Maar alleszins ga ik door. Nummer 4000 zou ergens in 2015 moeten bereikt worden. De tijd loopt!
Verantwoord Tijdverlies 