Lectuurtip: Kinderen van de Jungle

Tja, de titel doet me eigenlijk ook wel wat denken aan zo’n typische kletskoek, gericht op vrouwen van Davidsfondsvoorzitters of zo. Ook de cover van Kinderen van de Jungle  is allesbehalve aantrekkelijk. Eerlijk gezegd, lijkt dit in alle opzichten een flutboek.

Gelukkig deed de naam van de schrijver meteen een belletje rinkelen: van Torsten Krol las ik een viertal jaar geleden het spannende D e Weg naar Callisto en ik keek sindsdien uit naar de opvolger Witte Dolfijnen. Dat is nu dus Kinderen van de Jungle geworden, meteen één van de meeslependste verhalen die ik in lange tijd gelezen heb.

De lotgevallen van een gezin van 4 dat het naoorlogse Duitsland verlaat om zich te verschuilen in Venezuela, nemen een adembenemende wending wanneer hun vliegtuig neerstort boven het Amazonewoud en de familie terechtkomt bij een primitieve indianenstam die in hen getransformeerde dolfijnen zien. Het wordt lang geen Jommekesavontuur, maar wel een fascinerende en broeiende overlevingsstrijd die alle personages en hun onderlingen verhoudingen voorgoed zal veranderen, soms zelfs letterlijk.

Torsten Krol is er net als bij zijn eerste roman, vlot in geslaagd de lezer te onderhouden. Ik kon dit boek amper wegleggen – gelukkig is het vakantie. Zijn goed gedocumenteerde verhaal kent gaandeweg een steeds grotere intensiteit, blijft redelijk geloofwaardig en heeft ook een mooie historische context. De personages overtuigen, echter zonder levensecht te worden. De schrijfstijl van Krol is bij momenten immers toch wat te prozaïsch en zijn personages blijven redelijk oppervlakkig. Hoewel hij naar een psychologische diepgang streeft, is dit nog lang geen zware literatuur. Er zou zelfs meer te halen zijn uit wat de 16-jarige hoofdfiguur allemaal overkomt en hoe dit hem vormt als mens.

Hoewel ik dus enerzijds te vaak moest denken aan het bijna angstaanjagende, haast bezwerende In het hart van het oerwoud van Piñol, heeft Kinderen van de Jungle me toch enorm weten te boeien en kan ik u, net als de andere vermelde titels, van harte aanraden.

De beste tv-series van het decennium

Deze week verscheen een extra editie van Knack Focus, over de beste tv-series van de laatste 10 jaar. Spek naar mijn bek, want ik ben een fervente seriekijker en kan de meest uiteenlopende genres waarderen.

Over de volgorde van deze top 100 kan men flink discussiëren, maar dat is allemaal zeer relatief. Ik ben gewoon tevreden dat al mijn favoriete reeksen erg hoog gequoteerd staan. Alle series uit de top 10 heb ik gezien, al dan niet volledig (of nog bezig) en die zo mooi op een rijtje zien, bezorgt me als fictiefan haast rillingen van genot. Die uren en uren aan superieure tv die er al gemaakt zijn… heerlijk.

De top 10: The Wire, The Shield, The Sopranos, The Office, The West Wing, Mad Men, Breaking Bad, Deadwood, Arrested Development en Six Feet Under. Voor mijn part dus ook in een andere volgorde, ik vind ze allemaal verslavend, origineel en ten zeerste bevredigend,  zonder uitzondering. Fictie van het allerhoogste niveau, zelfs stukken beter dan de doorsnee Hollywoodfilm. En dan zijn er dus mensen die – o.a. met het oog op filmquizzen – nooit naar tv-series kijken!

Wat de top 20 betreft: één schande (Lost, dat al snel zo onnozel, oppervlakkig, hysterisch, langdradig en ergerniswekkend werd dat het véél lager zou moeten staan), één overschatting (Pushing Daisies was toch wel iets te lichtvoetig) en twee voor mijn verlanglijstje: Friday Night Lights en Generation Kill.

Toch mis ik één serie in deze top 20, die –  tot mijn verbijstering – zelfs niet in de top 100 voorkomt: het Britse,  door- en door charmante, historische drama Cranford, zoveel meer dan enkel een serie over het wel een wee van dorpsbewoners, maar ook een sociologische beschouwing en een fascinerende kijk op de botsing tussen traditie en vooruitgang. Een onweerstaanbare reeks, absoluut topwerk met een grandioze cast waaronder zelfs enkele grote namen.

Ik kan er niet bij dat de samenstellers van deze top 100 Cranford over het hoofd gezien hebben. Want dat ze ze niet goed genoeg bevonden hebben, kan ik haast niet aannemen. Zeker niet als je ziet met welke banale series de top 100 opgevuld werd – alsof ze de 100 eigenlijk niet zouden halen. Zelfs Code 37 staat er in, hahaha!

Ook de volgende tien jaar leverden wat mij betreft nu al een topper: Downton Abbey is een waar Brits kunststukje, een heerlijke historische serie in de stijl van Gosford Park. Iedere zaterdag op één.

Schatten op zolder (2)

De ouderlijke zolder is nog niet leeg, maar het einde nadert. Twee leuke vondsten van de voorbije opruimdag:

Jos Ghysen was blijkbaar reeds oud toen hij jong was, zo leert ons een boekje over Limburg (dat op de papierstapel beland is):

En een kattenbelletje over het plekken van boterhammen door zelfstandige kinderen.

Liftspiegeling

De lift is leeg. Dat is niet normaal. Gewoonlijk staat er minstens altijd nog één persoon in de lift: ikzelf.

Maar de spiegel is weg. In herstelling? Want zekere bejaarde bewoners van dit gebouw zouden in een afgesleten hoekje van de spiegel redenen zien om hem als gevaarlijk te beschouwen en hem onverwijld te laten vervangen. Of stukgeslagen door een voorbijkomende vandaal/dronkelap?

Op onverwachte plaatsen zijn spiegels vaak confronterend. Maar ik weet nu al jaren dat ik mezelf tegenkom, zeker twee keer per dag, geenszins onverwacht. Ik kan daar mee leven en kijk er soms naar uit. Ben ikzelf immers niet mijn beste vriend? Haha.

Dus is het een verrassend zicht, die bruine  nephouten plastic wand. Niemand die terugstaart. Niemand die me zegt dat er chocolade in mijn mondhoeken zit. Niemand die me met een gerust hart naar buiten stuurt. Ik hoop dat de spiegel snel vervangen wordt. Ik heb nood aan zo’n laatste zelfreflectie voor ik de wereld tegemoet treed. Ook al is de boodschap die dag wat minder positief.

Ik denk soms dat hoe meer een mens zichzelf ziet, hoe meer hij aan zichzelf gewend raakt, hoe meer hij zichzelf aanvaardt zoals hij is en uiteindelijk, hoe liever hij zichzelf ziet. Of etaleer ik hier een misplaatst narcisme en geldt dat enkel voor mezelf? Bestempel het anders maar gerust als pseudopsychologie.

Zouden er mensen zijn die soms door omstandigheden zichzelf lange tijd niet te zien krijgen? Hoe moet dat zijn, een vreemde zien in de spiegel? In het tv-programma Expeditie Robinson mochten deelnemers soms na een periode van honger en verwildering, zichzelf eens aanschouwen in een manshoge spiegel. Ze waren doorgaans ten zeerste  verrast. Ik zou dat een bijzondere ervaring vinden. Maar het ontbreken van de spiegel in de lift is daar alleszins geen aanzet toe. Het is ook sterker dan onszelf, niet? Etalages, waterplassen, achteruitkijkspiegels, zelfs lepels. We zijn overal.

Een dom blondje kijkt in de spiegel. ‘Die ken ik!’ roept ze verrast uit. Een ander dom blondje komt kijken wat er aan de hand is. ‘Natuurlijk ken je die!’ zegt ze. ‘Dat ben ik!’

Lectuurtip: IJsland

Net als in een aantal andere romans van Ronald Giphart, staat in IJsland het personage Giph centraal, die we ook al kennen uit Giph en Ik Omhels je met 1000 Armen (en eigenlijk ook Ik Ook van Jou). Het is een blij weerzien, want de sympathieke figuur is van het begin af heel levensecht geweest. Giphart heeft zijn wedervaren altijd al een autobiografisch tintje gegeven, ook al is Giph niet Giphart.

In IJsland staat Giph weer een heel eind verder in het leven. Het nakend (stief)vaderschap eist alle aandacht op en zijn werk als cabaretier verdwijnt naar de achtergrond. Een reis naar IJsland moet de dingen weer in perspectief brengen, maar levert ook een aantal confrontaties op (zonder  nu dramatisch te gaan stellen dat het een louterende trip wordt).

Wat me aan de vertelstijl van Giphart altijd al het meest geboeid heeft, is de manier waarop hij zeer raak relaties en dan vooral vriendschappen kan schetsen en daarnaast heel goed sferen weet te treffen. Dat is ook in dit boek het geval, al zijn de mannelijke nevenpersonages eigenlijk geen van allen echt scherp uitgewerkt. Het is dan ook Giph’s eigen beleving en kijk op de dingen, die centraal staan (wat eigenlijk altijd al het geval was). IJsland is niet vernieuwend en is geen overtreffende Giphartliteratuur, maar is in al zijn consequentie wel een alweer vlot geschreven en onderhoudende roman.

De humor die veel van Giphart’s werk typeert, ontbreekt dit keer, ten voordele van een iets dramatischer verhaallijn, maar dat is geen gemis. Giph kan nog steeds laconiek en soms spitant uit de hoek komen (wist u overigens dat de nog veel spitantere Phileine, uit het heerlijke Phileine zegt Sorry, de zus is van Giph?), maar hij is ook volwassener geworden en dat levert meer ernst op.

De verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen uit Giph’s leven – zoals te lezen in de voorgaande romans – zijn een leuk extraatje. Wanneer Giph het heel kort even over zijn uitgestorven vriendschap heeft met Thijm en Monk, twee personages uit de andere boeken, besef je met een schok van herkenning hoe Giphart er in geslaagd is je deel te laten uitmaken van het leven van Giph. Als lezer betreur je enerzijds dat hij die twee vrienden verloren is, maar is er tegelijk die spijtige herkenning: mensen komen en gaan. Het herinnert me aan mijn favoriete passage uit Giph, iets over groepjes die vervagen door de tijd (nu dacht ik toch echt Giph in mijn boekenkast te zien staan, maar niet dus) en bevestigt ook dat die beschouwende, licht nostalgische kijk op het leven voor mij voor een groot deel de sterkte van Giphart’s werk uitmaakt.

Verder ook graag gelezen: De Man Onder de Trap van de Zweedse Marie Hermanson, een boeiende psychologische roman over een gezin met een verstekeling in huis en Sunset Park van Paul Auster (altijd goed).

Wijze Wannes

Wannes (10): waarover gaat de film Iron Man?

Sven: Over een machtige man die zijn verantwoordelijkheden niet ernstig neemt. Hij moet eigenlijk een belangrijk bedrijf leiden, maar wil liever vechten en schieten.

Wannes: Aja, zo een beetje als Pieter De Crem.

Goed opgelet, Wannes!

Flesmob

Ik blijf geboeid door flashmobs, en dit is een van de originelere, vind ik. Zeer deugddoend filmpje! (met dank aan Freya)