Een dagje VTM’en

Principieel heb ik nooit de stap gezet me in te schrijven voor een VTM-programma. Wanneer echter een ander dat voor jou doet, zonder je medeweten, blijken competitiedrang, nieuwsgierigheid, hebzucht en mediageilheid zo sterk, dat ik me vandaag dan toch naar de preselecties begaf van het programma 1&70, de VTM-quiz met Koen Wauters die de concurrentie met Blokken moet aangaan. Het werd een haast hallucinante ervaring die net niet mijn persoonlijke hel evenaarde…

Het begon al bij aanvang, toen bleek dat de opgedaagde kandidaten een heel ander profiel hadden dan de doorsnee quizer of kandidaat bij preselecties van VRT-programma’s. Ik ga me niet wagen aan een uiterlijke beschrijving van de typische VTM’er, maar laat ons zeggen dat sommigen in een dronken bui de kringloopwinkel geplunderd leken te hebben of zich voor de gelegenheid in dat ene fatsoenlijke hemd hadden gewurmd – hoewel fatsoenlijk een zeer rekbaar begrip bleek te zijn. Tijdens het wachten manifesteerde zich dan weer een zeer typisch fenomeen onder dit soort mensen: ze beginnen elkaar hun leven te vertellen, liefst zo luid mogelijk en met nadruk op de miserie – die dan weer zo nonchalant mogelijk moet verkondigd worden, want men wil vooral niet de indruk geven medelijden te willen. Eén dame in rolstoel liet zich in een behoorlijk irritant accent opmerken door ongelooflijke kul te verkopen over de toegankelijkheid voor rolstoelen in Blankenbergse tavernes. Een andere overrijpe dame liet zich niet onbetuigd. Zij zorgde voor haar 95-jarige, bedlegerige moeder en moest dus qua dapperheid/zieligheid niet onderdoen voor de rolstoelgebruikster. Tussendoor beschreef ze ook nog een keer haar 32-jarige carrière als bankbediende, wat nu ook weer niet zo veel tijd in beslag nam aangezien ze 30 jaar ervan achter het loket had gezeten. Het viel me bij de uitwisselingen van levensverlopen vooral op dat deze mensen liefst zoveel mogelijk vertellen zonder daarbij naar een ander te willen luisteren. Elk dramatisch voorval werd dus steeds snel gecounterd met een heel andere tegenslag zonder dat er ergens werd op ingegaan. Ik bedacht intussen allerlei ideeën om de rolstoelgebruikster op wrede wijze het zwijgen op te leggen en vroeg me toen al voor de zoveelste keer die dag af wat ik tussen deze mensen te zoeken had…

Een andere dame, die zich al snel als een volbloed VTM-kijkster opwierp en gretig met haar Dag Allemaal zwaaide, sprak intussen een lezer van Het Nieuwsblad aan. Of hij voor haar het zegeltje waarmee je voor een gratis radiootje van Spring kon sparen, wilde uitknippen? Dat was al meer dan ik wilde weten. Een ander vrouwmens van laag allooi, verklaarde voor wie het horen wilde, dat Koen Wauters zelf niet aanwezig zou zijn op deze preselectie. Ze bracht deze boodschap met de stelligheid dat ze daarmee ons aller verwachting tegensprak, een collectieve ontgoocheling losmaakte en bovendien verdiende beloond te worden voor haar intelligentie. De ernstige blik die ik haar toewierp sprak eigenlijk: ‘Moge u ter plekke doodvallen’.

Maar toen begon de nachtmerrie pas echt. Alle 75 kandidaat-deelnemers werden binnen geloodst in een zaaltje. Een blond secreet dat wellicht pas was afgestudeerd in één of andere mediagerelateerde opleiding, begon ons op de meest paternalistische, denigrerende en simpelweg boerse wijze toe te spreken. Ik dacht deze uitermate onsympathieke bitch het voordeel van de twijfel te geven – misschien kreeg men bij VTM de opdracht de mensen ‘volks’  (lees: ‘kinds’) te behandelen – maar stilaan bleek dat dit wicht simpelweg de fundamenten der beleefdheid en vriendelijkheid ontbeerde. Zo kreeg een dame die net te laat binnenkwam er meteen flink van langs, met sardonische opmerkingen waarmee het secreet trachtte te scoren bij de groep. Vervolgens werd ons toegeblaft dat de gsm’s uitgeschakeld dienden te worden. Daar volgde de alweer grappig bedoelde opmerking op: ‘Anders pakken wij uwe gsm af, dan verkopen wij dienen en op ’t einde van ’t jaar gaan we daar bij de VTM mee op skireis!’ Daarna kregen we een dictatoriaal gebrachte speech (waarin ook de woorden ‘kut’ en ‘godverdoeme’ vielen) over hoe de opnames van het programma verliepen. De verwaandheid nam alleen maar toe, en ik begon echt te geloven dat deze dame meende dat haar publiek uit debielen bestond.

Toen dit eindelijk achter de rug was, mochten er vragen gesteld worden. Niemand had er – of niemand durfde vragen te stellen – behalve de zich intussen flink interessant voelende invalide van daarnet. Zij vroeg zich af – na aangehoord te hebben wat voor kledij je beter niet draagt op televisie – of een zwart hemd met een gekleurde draak er op, wel kon. De beschrijving van het hemd nam wat tijd in beslag, maar uiteindelijk werd de zaak afgesloten. Waarna de dame ten overstaan van de ongeduldige wordende massa, nog een vraag had – of een hemd met ‘Mercedes’ er op, kon? – die al even kordaat beantwoord werd. Ik bedacht intussen nog een honderdtal andere plannen om deze ongetwijfeld doodbrave, maar o zo ergerlijke vrouw om te brengen.

Wat hield de selectieproef in? Werd ene Meus Jenny geselecteerd? Waren er nog meer zielige verhalen? Vonden twee oude schoolvriendinnen elkaar terug? Overleeft de rolstoelgebruikster deze dag? En werd SveN gekozen? Lees hier het vervolg.

Alias Del Ponte

Hilarisch toch! Wielrenner Frank Vandenbroucke werd in Italië herkend toen hij er deelnam aan een dorpskoerske. Men vond het opvallend dat tussen de hoop amateurs een toch wel opvallend professionele wielrenner zat, die bovendien verdacht veel leek op de beroemde Vandenbroucke. Bij de controle bleek de man echter ‘Francesco del Ponte’ te heten, en op zijn nagemaakte deelnamekaart bleek zelfs een foto van Tom Boonen te kleven. Heeft zo’n man ze nog alle vijf op een rijtje? Was dit ernstig bedoeld?

Uiteindelijk is het toch die valse naam die het allemaal nog wat zieliger maakt. Ik zie Vandenbroucke voor me, aan zijn keukentafel, voor zichzelf ontkennend dat hij nu toch wel erg diep gevallen is. Met pen en papier voor zich, bedenkt hij een alias. Had hij een eerder ‘gewone’ naam gekozen, iets als ‘Luigi Rizzo’ of  ‘Guiseppe Rocca’, had zijn opzet misschien nog iets waardigs gehad. Maar ‘Francesco del Ponte’ getuigt van zo weinig creativiteit dat het echt lachwekkend wordt. Let wel, het had nog erger gekund. ‘del Ponte’ is eigenlijk een vertaling van ‘Vandenbrugge’. Wellicht had zelfs Vandenbroucke door dat ‘Francesco del Pantalone’ pas echt beschamend was geweest…

Dé oplossing

Net nu het personeelstekort in de Belgische gevangen zo’n veelbesproken onderwerp is, vertelt de ooit wereldberoemde zangeres Conny Fabry in het weekblad Story hoe ze tegenwoordig haar brood verdient. Niet meer met het brengen van smakeloze covers, maar als cipier in de gevangenis. Heeft nog niemand ingezien dat daarmee twee nationale problemen in één klap opgelost kunnen worden? Vlaanderen loopt immers vol met artiesten die steen en been klagen omdat de platenverkoop niets meer voorstelt en ze maar geen plaatsje in Tien om te zien kunnen krijgen. Wel, dames en heren, zoek uw heil in het gevangeniswezen, waar men dringend werkvolk nodig heeft. Als Conny Fabry dat kan, moet het niet zo moeilijk zijn, toch? Dus Mevrouw Onckelinckx, zoekt u even de telefoonnummers op van Danny Fabry, Salim Seghers, Sandra Kim, Peter Evrard, Phil Kevin, Bart Kaell, Lisa Del Bo, Yves Seghers, Patrick Onzia, de dames van Def Dames Dope, Jimmy Frey, Betty, Johnny White, Alana Dante, Samantha, Tony Servi, Frank Valentino, Patrick en Carina en Wim Ravell, en uw probleem is opgelost.

Of de gevangenen niet meer gaan ontsnappen, is natuurlijk niet gegarandeerd. De cipiers moeten immers wel hun mond houden tijdens het werk.

Het nieuwe bioscoopbezoek

De opening van het nieuwe bioscoopcomplex van Kinepolis in Brugge zou wel eens het begin kunnen zijn van een nieuwe bioscoopcultuur. Het nieuwe reservatiesysteem, waarbij je bij het aankopen van een ticket (thuis via het internet of ter plekke) ook meteen een zitje kiest, zou wel eens kunnen aanslaan en daarmee ons hele bioscoopgedrag doen veranderen.

In het nieuwe complex koop je je ticket aan een computer, waarbij je op een scherm meteen kan kiezen uit de nog beschikbare zitjes. Uiteraard kan je dit ook vooraf thuis al doen, om zeker te zijn van een goed plekje. Aangezien men al vanaf een week vooraf tickets kan bestellen, zal het bij eventfilms nodig zijn uw bioscoopbezoek goed te plannen. Dit zal meteen de grootste aanpassing vragen van de filmfan. Gedaan met spontane bioscoopbezoekjes of het ter plekke nog moeten beslissen welke film u zal gaan bekijken. Wie een fatsoenlijke plaats wil, zal tijdig moeten beslissen wanneer er naar de bioscoop gegaan zal worden en naar welke film. En dat in tijden waarin stress en slecht persoonlijk time-management de mensheid al genoeg tot wanhoop drijft.

Uiteraard heeft dit systeem zijn voordelen. Je hoeft niet meer lange tijd voor aanvang van de vertoning naar de bioscoop te gaan, want je bent zeker van een plaats. Je hoeft nauwelijks aan te schuiven. Je kan zelfs de irriterende reclameboodschappen overslaan. Bovendien zullen mensen met minder filmkennis zich vooraf beter kunnen informeren over de kwaliteit van de film – en wordt een filmrecensie dus steeds nuttiger! Wie het b.v.niet ziet zitten op een minder goede plaats te zitten, gaat ook de rest van de programmatie eens bekijken en zal dan misschien opteren voor een film die anders minder kansen zou krijgen. Zo zou het aantal bioscoopbezoekers kunnen verdeeld worden over meer films dan enkel die paar blockbusters. Maar op die manier verliest het naar de cinema gaan ook wel een deel van zijn charme. Tot daar aan toe dan, zouden we zeggen. Nostalgie heeft geen plaats in een voortdurende evoluerende maatschappij. Maar er zijn wel een aantal fundamentelere nadelen.

Zoals al vermeld zal dit systeem veel filmliefhebbers die pas op het laatste moment beslissen naar de film te gaan, teleurstellen. De kans is groter dat de film die je wil zien al uitverkocht is omdat meer mensen hun bioscoopbezoek gepland hebben. Of je kan alleen maar kiezen uit plaatsen helemaal vooraan of opzij, zelfs al ben je aanzienlijk vroeger in de bioscoop dan andere bezoekers. Dit argument kun je makkelijk weglachen. Men moet zijn agenda maar beter beheren en duidelijke afspraken maken met partner of vrienden. Maar onze samenleving heeft eigenlijk al flink te lijden onder overvolle agenda’s en slechte communicatie. Kinepolis heeft bij het ontwikkelen van dit systeem wellicht gemeend dat dit argument geen economische waarde heeft, maar wat als het bioscoopbezoek nu eens echt zou beginnen afnemen als gevolg van dit systeem? En zou de kloof tussen popcornvretende blockbusterfanaten en cultuurminnende fans van de alternatieve film niet nog groter worden? Er bestaan vast sociologische verbanden tussen deze groepen en hun internetgewoontes en ondernemingslust, die ons de veralgemeende stelling zou kunnen opleveren dat de popcorngroep zich eerder zal thuisvoelen bij het nieuwe systeem. Wie bovendien maar een of twee keer per jaar naar de film gaat, zal zich de internetrompslomp misschien zelfs liever besparen en simpelweg een dvd huren. Het klooien met wachtwoorden en registraties zal ongetwijfeld al een kleine groep potentiële bezoekers ontmoedigen.

Daarnaast zul je bij het binnenkomen van de zaal maar moeten vaststellen dat het door jou uitgekozen zitje een door chocolade besmeurd zitje is,  een zetel waar kauwgom in plakt; of zich achter een boomlange kerel bevindt. Of je ontdekt vrienden in de zaal waar je eigenlijk wel naast wil gaan zitten. Je kan dan niet meer veranderen van plaats. En wat als er al iemand in jouw zetel zit? Nu, wellicht zal daarvoor wel altijd personeel in de buurt zijn. Overigens, er is geen zaalcontrole meer, maar als je het zou wagen onbetaald plaats te nemen in een zaal, zal dat aan de ingang te zien zijn op een scherm en ook dan zal een alert persooneelslid opduiken.

Het systeem geeft Kinepolis bovendien de kans nog meer winst te maken. Men betaalt immers 0,35 euro voor deze reservatie. En dat terwijl de persooneelskost ongetwijfeld afneemt! De macht van de marktleider, pfff… Maar vrijwel zeker zullen zij dit systeem na verloop van tijd ook in hun andere complexen implementeren, en dan is de vooruitgang al helemaal niet meer te stoppen. Kan overigens ook nog een interessant gegeven zijn in de problematiek rond de teloorgang van de kleine bioscopen!

Om positief te eindigen: In het nieuwe bioscoopcomplex kan u niet meer gestoord worden door gsm’s! Die werken binnen immers niet meer.

Persoonlijke hel

Die vraagt stelt Humo de hele zomer lang aan diverse BV’s. Omdat ik vooralsnog niet zal geïnterviewd worden door mijn favoriete weekblad, stel ik die vraag maar eens aan mezelf. Mijn antwoord:

De hel is voor mij een cruise-schip van Capiau projects, waarop zich enkele honderden VTM-fans verzameld hebben om er dagenlang te komen feesten. Op de affiche staan Laura Lynn, Marco Borsato, Sam Gooris, Get Ready, Sylver, Milk Inc., Dana Winner, Nicole en Hugo, Eddy Wally maar ook Lordi en zelfs échte metalgroepen. ’s Avonds komt er een DJ met slechte smaak (Ronny Van Vlaanderen b.v.) evergreens draaien van Engelbert Humperdinck en andere foute zangers. Ich bin wie du. By the Rivers of Babylon. Gigi L’Amorosa. De Kabouterdans. Iedereen polonaist door de zaal en tracht mij mee te sleuren op de dansvloer. Dan legt het schip aan in een Duitse haven waar de opnames plaatsvinden van zo’n Duitse show met braadworsten, kartonnen decors en héél veel schlagers.

Er zijn alleen maar marginalen die zich zat drinken, voortdurend roken, volop dialect spreken, platte moppen vertellen en zweten. Persoonlijke hygiëne is er niet. Iedereen draagt kleren van De Zeeman en Wibra, en dan liefst van minstens tien jaar geleden. Iedereen heet Shania, Keano, Dylan, Tamara of Kenny. Er is overal teveel volk en nergens is het stil of rustig.

Zo ongeveer dus.

Hoe ziet u hel er uit? Wat voor mensen leven er? Wat moet u er ontberen of waarvan is er net teveel? Meld het hier!

Oorlogsherdenking

Laat me u even terug meenemen in de tijd.
In 1944 ving het gezin van mijn toen 12-jarige grootmoeder een handvol Nederlandse kinderen op. Zij waren het door Duitsers bezette gebied ontvlucht, in het holst van een koude novembernacht door niemandsland getrokken en werden uiteindelijk opgevangen door de Engelsen. Die bezorgden de ukken van het gezin Jacobs opvang bij een boerenfamilie in Kerksken. De 8-jarige Gerda en haar broers en zussen bleven er een hele poos, tot de oorlog afgelopen was.

Meer dan 60 jaar later bestaan de vriendschapsbanden tussen beide families nog steeds. Mijn grootmoeder, nu 74, heeft haar dochters naar de Nederlanders genoemd. Omgekeerd kwam er bij het gezin na de oorlog nog een zusje bij, dat dan weer naar mijn oma genoemd werd. Er kwamen logeerpartijen en wederzijdse bezoekjes van. Nog steeds komen we minstens één keer per jaar bij elkaar. Alle grote familiegebeurtenissen aan beide kanten werden met elkaar gedeeld, zowel de vreugdevolle als de droevige. De ouders Jacobs en enkele van de kinderen zijn intussen overleden. Ook mijn overgrootvader, die de kinderen op zijn boerderij opvang bood, leeft al een tijdje niet meer. Maar toch is er nog niets verloren gegaan van de familiariteit en blijkt de gedeelde geschiedenis van Gerda en mijn grootmoeder voor een ijzersterke band gezorgd te hebben. Nu Gerda bijna 70 is, beseffen we dat we al die tijd al een derde grootmoeder gehad hebben, die in Nederland steevast aan onze verjaardag dacht en met haar opgeruimdheid en Hollandse nuchterheid altijd voor enthousiasme zorgde als ze op bezoek kwam. 

Vandaag was er weer zo’n samenzijn. Johan was vijftig geworden (!) en had alle betrokkenen uit Haaltert, Kerksken, Middelkerke, Aalst, Ninove en natuurlijk dus ook Nederland op een busje gezet, waarmee we door de Nederlandse provincies Gelderland en Limburg toerden. Daar werden de dramatische gebeurtenissen van 60 jaar geleden nog eens herbeleefd. We bezochten een oorlogskerkhof en luisterden naar de getuigenissen van onze nog erg kwieke Nederlandse seniorenvrienden. Die persoonlijke verhalen waren natuurlijk tienduizend keer interessanter dan een geschiedenisles en voor het eerst in al die jaren drong het goed tot me door hoe onze families eigenlijk verbonden zijn geraakt. Zo’n dimensie meer geeft een familiale gebeurtenis toch wat meer betekenis.

Maar het was ook een feestelijk dag. Buschauffeur Katleen maakte haar debuut, Elien vertelde met veel humor hoe ze haar auto in de prak had gereden, Ria was voor het eerst in jaren uitgeslapen op de familiefeestdag, Petje Willy zwaaide met zijn wandelstok, Nonkel Johan zou eigenlijk Leo moeten heten en SveN at een ijsje uit een wereldvermaard ijssalon in Grubbenvorst. We dachten natuurlijk aan Jelle die er niet meer bij is, en we misten ook onze Boris en Sarah die in Hongarije zaten. Veel groeten van oma Holland, trouwens.

Lode!

Compleet vergeten melding te maken van het feit dat ons aller Lode deze week op televisie zijn zegje mocht doen in het middagjournaal van VRT. Hij werd er namelijk geïnterviewd als monitor van een tenniskamp dat vanwege de recente stortbuien in in het water was gevallen. Zelf heb ik dit niet kunnen aanschouwen, maar de reacties op het gesprek met Lode – die ook al geruime tijd tracht in de media te komen – waren vrij positief, vooral uit de hoek van grootmoeders en -vaders. De moeder van Jef maakte overigens wel de kritische kanttekening dat ‘hij toch wat op zijn klanken zal moeten letten’. Een mediatraining volgen, zal dus nodig blijken, Lode. En om de tv-optredens van uw vrienden SveN en Jan te evenaren in kijkcijfers, tijd en geldwinst, zal je nog flink je best moeten doen. Maar alleszins goed gedaan (schijnt het)!

Binnenkort: Katrien in Vriend of Vijand! We houden u op de hoogte.

Toegankelijk België

In België zijn er vak geen eenduidige regels en eigenlijk is dat best gemakkelijk. Zo staat er in het station van Brussel-Centraal volgend bericht te lezen aan de grote trap: ‘Gelieve de trapleuning vrij te houden voor minder mobiele reizigers’ (of iets dergelijks). Het komt er op neer dat je gerust op de trappen mag zitten of liggen, maar niet tegen de muur want dan hinder je mensen die de trapleuning nodig hebben.

Eigenlijk is zo’n regeling best charmant. Vorig jaar stelde ik in New York vast dat je nergens zomaar mag zitten, laat staan liggen, en zeker niet  op trappen – zelfs al zit je eigenlijk helemaal niet in de weg. Zo rustten we op een namiddag even uit op de rand van een fontein in het midden van een vrijwel verlaten plein. Ik waagde het langzaam van zittend naar liggend te evolueren en sloot zelfs even de ogen en… daar stond al een of andere bewakingsagent klaar met de strenge mededeling dat ik daar in geen geval mocht liggen. België laat alles toe, en als er iemand ergens last van heeft, wordt er een uitzondering bedacht. Heerlijk toch?

Fnac Digitaal

Een goed jaar geleden schafte ik me een digitaal fototoestel aan, waar ik intussen precies 1679 foto’s mee nam (inclusief alle mislukte en meteen verwijderde foto’s, voor alle duidelijkheid). Het vervelende aan digitaal fotograferen is dat een mens er niet snel toekomt die kiekjes ook af te drukken. Pas onlangs besloot ik de vele foto’s die ik vorig jaar in New York nam, eindelijk eens te laten afdrukken. Ik spoedde me dus naar de Fnac en maakte er het volgende mee.

Bij het bestellen werd me gevraagd reeds vooraf te betalen. Het risico dat iemand zijn bestelling niet komt afhalen is immers groter dan bij het indienen van een fotofilmpje. Ik vond dat geen probleem en legde 24.57 euro neer. Enkele dagen later ging ik mijn foto’s afhalen. Toen de verkoper mijn pakketje uit een schuif haalde, pronkte daar vooraan een etiket op dat 22.90 euro vermeldde. Ik realiseerde me niet meteen dat dat een ander bedrag was dan wat ik betaald had, maar de bediende blijkbaar wel. Hij had razendsnel mijn bestelformulier vergeleken met het nieuwe ticket en stelde dus vast dat hij me wellicht zou moeten terug betalen. Ik was me op dat moment nog van geen kwaad bewust (ik had het oorspronkelijke bedrag niet echt onthouden), maar de verkoper stelde voor de foto’s in een ander zakje te stoppen. Ik zei verbaasd dat nergens voor nodig was, maar de man scheurde het papiertje er snel af, gooide het in de afvalbak en gaf me mijn foto’s in een nieuw zakje.

Thuisgekomen bekeek ik mijn bestelformulier opnieuw en besefte ik dat ik zo’n anderhalve euro te veel betaald had. Het was echter de manier van werken die me behoorlijk ergerde. Als Fnac (of die ene verkoper) dit wekelijks honderd klanten lapt, is dat al een mooie bonus. Ik zocht dus op de website van Fnac meteen op hoe je een klacht kon melden, maar dat bleek niet eenvoudig. Mailadressen vind je niet op de site, en de contactformulieren vereisen een code. Dus belde ik naar Fnac Gent zelf, waar ik werd doorverbonden met de betreffende afdeling. Verbazing alom en ik mocht minstens drie minuten luisteren hoe de verkoopsters onder elkaar de zaak trachtten op te lossen. Men verklaarde dat alle zakjes bewaard werden, maar er geen te vinden was met mijn naam er op. Ik sprak mijn vermoeden uit dat de verkoper het in de vuilnisbak had gegooid. Uiteindelijk beloofde men mij terug te bellen met een oplossing.

Dat gebeurde al een kwartier later. Er bleek een actie gaande te zijn in het labo, waar de verkopers geen weet van hadden. Vanaf een bepaald aantal foto’s, kreeg je een korting of iets dergelijks. Vandaar dus de vergissing. Ik hoef maar langs te komen om die 1.67 euro terug te krijgen.

Ik weet niet in hoeverre de verklaring van die dame, waar is. Het lijkt me wat onwaarschijnlijk dat niemand van die actie op de hoogte was en zelfs nog steeds niet toen ik belde, toch al anderhalve week later. Misschien zijn er wel nog veel meer mensen die teveel betaald hebben. Maar goed, toch voor een keer iets dat positief afgelopen is, al betwijfel ik of ik dat schamele bedrag ook effectief zal gaan afhalen. Het ging me immers, zoals wel vaker, over het gelijk.

Prutsen met planeten

Bosbranden in Zweden en sneeuwstormen in Zuid-Afrika: ergens is iemand flink met ons milieu aan het knoeien. Mogen we binnenkort tsunami’s verwachten in Luxemburg of lawines in Egypte?

In aanverwant aardrijkskundig nieuws: ons zonnestelsel krijgt er drie planeten bij. Die zijn er altijd al geweest, natuurlijk, maar men heeft simpelweg de definitie van het begrip ‘planeet’ veranderd. Een planeet is nu ‘elk bolvormig hemellichaam dat in een baan om een ster draait en minstens 800 km is in diameter’. Daardoor kunnen asteroïden en manen vanaf nu ook planeten genoemd worden. Alle lesmaterialen en educatieve boeken zijn vanaf nu dus waardeloos, want ze bevatten onvolledige informatie. Maar ik durf er veel om verwedden dat de komende jaren nog heel veel kinderen met dezelfde boeken en werkblaadjes aan het werk zullen gaan. Vernieuwingen in het onderwijs verlopen nu eenmaal zeer traag. Wat de bekendheid van die drie nieuwelingen – Xena, Ceres en Charon – betreft, zal het dus nog even duren.

(update: enkele dagen later raakte bekend dat door de herdefiniëring Pluto niet langer als een planeet, maar als een dwergplaneet zal beschouwd worden. En meteen blijkt dat één van de drie nieuwe planeten dan ook geen echte, maar eveneens een dwergplaneet zal zijn.)

(on)fortuinlijk

Zonet pikte ik – geheel vrijwillig – een halve aflevering mee van het stilaan levensloze spelletjesprogramma Rad van Fortuin. De vrij debiele opgaven ten spijt slaagde ene Jerry, een metaalarbeider en vader van twee, er niet in ook maar één antwoord te raden. Terwijl zijn medespelers konden pronken met respectievelijk 10.400 euro en 1.400 euro, stond op zijn teller een futloze nul te pronken. De man keek dan ook beteuterd. Een schouderklopje van de uit zuiver degelijkheid en polytheleen bestaande Luc Appermont was tegenover de triomf van de Oekraïnse wiskundelerares (die dus de 10.400 euro won) maar een magere troost. Dat besefte Appermont ook, dus besloot hij maar iets heel opbeurend te zeggen: ‘Jerry, je bent – en dat zeg ik niet veel – één van de sympathiekste kandidaten die we hier al tegengekomen zijn!’. Zo makkelijk valt ook een kind te troosten. Ik zie Jerry morgen al op de fabriek arriveren. Niets gewonnen, dat kun je aan collega’s nog verklaren als pech. Maar dat Appermont je sympathiek vindt en publiekelijk een – nogal zielige – poging doet om je eigenwaarde op te vijzelen, maakt de afgang wel compleet.

En nu weer over naar ernst.

The Future is now

Af en toe bieden films ons een blik op de (gefantaseerde) toekomst. Vaak denken we dat we nog erg ver af staan van wat we daar te zien krijgen, maar zo nu en dan lijkt de toekomst zich sneller aan te bieden dan we denken. Zo zien we Tom Cruise in Minority Report aangesproken worden door een reclamepaneel, wat intussen niet meer zo ondenkbaar is.

Nu opende de Nederlandse luchthaven Schiphol vorige week een downloadhoekje. Je kunt er content voor je gsm kopen om het wachten of de vliegtuigreis zelf aangenamer te maken. Die content kan variëren van MP3-muziek, MPEG-4 tv-series of audiobooks, en binnenkort ook stadsplannen en toeristische gidsen. Ik vind dit best futuristisch, die Fuel for Travel.

Een veel minder spectaculaire vondst die vorige week bekend gemaakt werd, is het bedrukken van eieren met een speciale inkt die je vertelt wanneer het ei zacht of hard gekookt is. Over een paar maanden liggen in de Britse supermarkten  dus eieren met een logo erop in die speciale inkt. Wanneer het ei voldoende gekookt is, wordt het logo zichtbaar. Leuk bedacht toch? Laat de toekomst maar komen.

Van Haaltert naar Miami (via Leuven)

Ik bevond me vandaag zowel in Haaltert, Brussel, Leuven als Gent… best vermoeiend, al valt dan toch op hoe klein Vlaanderen is.

Eén van de redenen voor dit nationaal reizen was de 25e verjaardag van filmverdeler UIP. Die organiseerde een persconferentie waarbij iedereen als geschenkje twee nieuwe dvd’s kreeg. Was ik even opgetogen! Collateral en Inside Man zijn dan nog niet eens slechte films!

Er was ook een persvisie van Miami Vice, de filmversie van de gelijknamige jaren ’80-serie. Deze grimmige, stijlvolle en spannende politiethriller werd geregisseerd door één van mijn favoriete filmmakers, Michael Mann (Manhunter, Heat, The Insider) en is alweer een voltreffer. In de VS flopte de film enigszins, en begreep men ook de (toch wel eenvoudige) plot niet al te goed, maar ik heb alleszins genoten van deze broeierige, brutale film. Dit is absoluut de betere zomerfilm. Vanaf 16 augustus kunt u hem ook gaan bekijken.

Everybody Needs Good Neighbours (3)

Tijd om u ook mijn andere buren voor te stellen. In een vorig stukje las u al over de fermettebewoners links van ons. Vandaag zijn de rechterburen aan de beurt: E. & M.

Vijftien jaar geleden leerden we deze familie kennen als een typevoorbeeld van de VTM-familie. De muziek van Tien om te zien werd er gretig gedraaid, Rad van Fortuin, Walter’s Verjaardagsshow en Wie ben ik waren er de favoriete televisieprogramma’s. Dag Allemaal het lijfblad. De familie C. woonde in een typische woning: een als rijhuis vermomde fermette (zonder kapelletjes dus) waarin traditionele eikenhouten meubels zoveel mogelijk ruimte in beslag namen. Over smaak valt niet te twisten, vooral niet als die eigenlijk afwezig is. Ook aan onze rechterzijde werd dus een burcht van bruine donkerte opgetrokken. Poedel en brievenbus met engel inbegrepen.

Nu hoeft dat niet te betekenen dat E. & M. geen aardige mensen waren. Hun praatjes over niets mondden al snel uit in wederzijdse bezoeken. Vrijdagavonden waarbij er moppen verteld werden en al eens werd uitgepakt met de prijs van de nieuwe wagen. Maar de volgende dag verstoorde het getier van mevrouw C. alweer ons ontbijt. Vriendelijkheid paste ze immers enkel toe buiten de deur. In eigen huis werd het gezin vakkundig geterroriseerd.

Jammer voor de twee dochters. Twee al te brave tuthola’s die in hun sponzen broekje en met de diadeem op de kop vooral heel erg onnozel liepen te wezen. Hun genoegen haalden ze vooral uit onze belevenissen, want de meisjes waagden zich niet verder dan de oprit en werden ook nooit ergens mee naartoe genomen. Bij elke stap die wij buiten de deur zetten, klonk het dan ook in zagerig koor: ‘Dag Sven! Dag Boris! Waar gaan jullie naartoe (of de variant bij het thuiskomen: ‘Waar zijn jullie geweest?’). Intussen zijn ze volwassen en hebben ze als trotse erfgenamen de zuurheid van hun moeder overgenomen .

Nu is er heel wat veranderd bij de familie C. Geroepen wordt er niet meer nu één van de dochters het huis uit is en de ander gaat werken. Met het kweken van schitterende raskatten is een lucratieve en sociale hobby gevonden die de levensstijl van E. & M. haast te hoog laat worden voor onze bescheiden woonwijk. De haren geblondeerd, de moekesbril afgelegd, kleren van de betere E5-mode: ook fysiek is die stap hoger op de sociale ladder M. aan te zien. Hier wordt volop gecompenseerd voor luizige uitstapjes naar zee en Weba-meubilair al die jaren voorheen.

Heb ik daar nu allemaal last van? E. & M. zijn niet echt lastige buren. Al hebben ze zich wel eens bijzonder onverdraagzaam getoond toen we een keer een luidruchtig feestje gaven tot een gat in de nacht. Voor die ene keer in twintig jaar tijd dat er zich in onze wijk eens iemand te buiten gaat aan de geneugten des levens. Jammer ook van die scheefgezakte bouwval die ze, zoals de Vlaamse traditie der koterijen het betaamt, achteraan hun huis pogen te laten groeien en die de lelijkheid om ons heen nog wat storender maakt. Maar verder laat het doen en laten van deze mensen ons eigenlijk koud. Er wordt nauwelijks nog gecommuniceerd en dat is best zo.

Nu is het ridiculiseren van andere levensstijlen natuurlijk gemakkelijk. Ongetwijfeld is het precies die arrogantie die bepaalde lezers van deze blog stoort. Maar ik ben er nu meer dan tien jaar getuige van geweest hoe hardnekkig mijn buren ongelukkig wilden zijn. Hoe levensvreugde en zotheid er uit alle macht geweerd werden. Hoe de schone schijn (een steeds grotere auto op een steeds kleiner wordende oprit bv.) de illusie van geluk moest creëren. Dag na dag aanschouwen hoe de conservatieve consument zichzelf ten gronde richt, én daarbij onbewust aangeeft dat hij van jou hetzelfde verwacht, dat kun je als buur niet negeren. ‘Leven en laten leven’ is een mooie leuze, maar hier is eerder sprake van de dood. Mijn reactie daarop is cynisch, pretentieus zelfs, maar staat u er soms wel eens bij stil hoe de voortdurende nabijheid van iemand die u eigenlijk niet zo sympathiek vindt, ons allemaal beïnvloedt, vormt, vervormt zelfs? Vijftien jaar lang? In een verkavelingswijk ben je als nergens anders als mens ook het product van je omgeving. Wel sorry, maar mijn omgeving sucks. En als ik daar op deze wijze protest tegen aanteken, is dat voor mij essentiëler dan eventuele reacties hierop. Er zijn duizenden E. & M.’s in Vlaanderen, en allemaal verstoppen ze zich voor diepgang, betekenis of essentie. De pot op, allemaal!

(Klik hier voor deel 1 en deel 2)

Verslag van een huwelijksweekend

Het voorbije weekend stond helemaal in het teken van Renzo en Katrijn, die elkaar eeuwige trouw beloofden. Zoals het de traditie betaamt, kwamen vrienden en vriendinnen zaterdag eerst samen om het huis van het gelukkige koppel op stelten te zetten tijdens hun afwezigheid. Dat zou aanvankelijk niet al te spectaculair verlopen. Het was immers niemand gelukt een sleutel te pakken te krijgen van de woning, wat betekende dat we ons zouden moeten beperken tot het schandaliseren van de tuin.

De verzamelde groep bestond uit de beste vrienden van het bruidspaar, die  – zo viel toch wel op – elkaar eigenlijk niet allemaal persoonlijk of even goed kennen. Omdat we nu allemaal deel uitmaakten van hetzelfde complot, ontstond er wel snel een harmonieuze samenwerking. Ons enthousiasme werd nog groter toen bleek dat Katrijn en Renzo het gewaagd hadden een raampje open te laten staan. Weliswaar met tralies ervoor, maar slangenmens Arne wist zich er toch tussen te wringen en kon op die manier van binnenuit de deur openen. Inbraak uiteraard, maar onder deze voorwaarden zeker toegelaten. Binnen de korste keren stond het huis dan ook op zijn kop, waarbij de privacy onze vrienden in zekere mate bewaard bleef. We waren het er ondanks ons gegrinik immers over eens dat we dit zelf niet graag zouden beleven. Marianne en Steven waren iets minder terughoudend. Vorig jaar was het immers hun huisje dat bezoek kreeg van een bende krakers. Een proficiat overigens met hun eerste huwelijksverjaardag.

Daarna ging het snel richting badkamer, kleerkast en wagen om ons naar de feestelijkheden te begeven. Met de champagne in de hand werden kapsels, kleren en schoenen gekeurd. We vonden onszelf er allemaal piekfijn uitzien en waren het er over eens dat dit wel iets had, ons zo met zijn allen een keer opdossen. Oli wierp zich in kostuum op als een volwaardige horeca-inspecteur. Flore speelde haar benen uit als troef. Katrien mikte met een feestelijke jurk op zomer. Brent liet rood en blauw frivool contrasteren. De fantastische schoenen van Ilse deden haar uit het land van Oz komen. Thalia op hakken… het heeft iets, absoluut! Leen ging voor glamour met een geweldig kapsel. Erik kwam zonder hond. Margo en make-up bleek een goeie combinatie. Ken mag zich meer vertonen in hemd. En Dominique en Michèle hadden de inwonende kapper laten zweten. 

Na tienen bleek dat Renzo en Katrijn niet op een gast meer of minder gekeken hadden. Hun feest verenigde een grote groep mensen die elkaar allemaal leken te kennen, waardoor de sfeer grandioos werd. Ik moest vaststellen dat ik minstens 50 mensen persoonlijk kende en zulke momenten vind ik altijd genieten. Davy liet me weten dat hij een fan van deze blog is. Lieve vertrouwde me toe dat ze een boek aan het lezen was dat het niveau van de keukenmeidenroman oversteeg. Ik kon Elke en Kristien feliciteren met respectievelijk een één- en een tweeling. De vriendin van Koen trad in de openbaarheid. Ik denk dat een huwelijksfeest nog één van die weinige gebeurtenissen is waar je iedereen nog bij elkaar krijgt. De prioriteiten die mensen stellen maken immers dat je ze voor minder dan dat niet meer allemaal uit hun kot krijgt. Dat maakte dit feest voor mij geslaagd.

Maar natuurlijk draaide de avond vooral om Renzo en Katrijn, die op de dansvloer het kontjeszwieren tot een innemend niveau wisten te verheffen. Hun swingende openingsdans zal niet snel vergeten worden. Nog eens van harte proficiat gewenst met jullie huwelijk en maak er een mooie huwelijksreis van!

zegt de ene tegen de ander

Sommige mensen wagen zich in het dagelijks leven aan de meest banale verbale oprispingen. Zo hoorde ik gisteren een Johnny die met zijn foute wagen en dito muziek halt hield om een vriend te groeten: ‘Wass ist los? Alles wat niet vast zit!’ Dit werd dan gevolgd door een lach waarmee de grapjas zijn eigen spitsvondigheid goedkeurde. Ik onderdrukte een braakneiging en zette mijn weg verder.

Een ander ‘gesprek’ ontwikkelde zich tussen een oudere man die met zijn kleinzoon in een buggy één van mijn buren kruiste.
‘Dag Marc!’
‘Ah, dag Frans. Met de kleine op wandel? (wat als die man hier nu eens nee zou op zeggen?)
‘Aja’.
‘Alé vooruit.’
Einde gesprek.

Voor veel mensen is zo’n stupide uitwisseling van dooddoeners een hele geruststelling. ‘Ik maak nog steeds deel uit van de groep mensen die beschaafd met elkaar omgaan’, zie je ze denken. Laat iedereen maar lullen tegen elkaar, maar van mij hoeven ze geen zinnig antwoord te verwachten. Aangezien vrijwel geen enkel fermettebewoner uit de straat het nog in zijn hoofd haalt, mij aan te spreken, ben ik echter voorlopig veilig voor oninteressante ‘gesprekken’.

(oeioei wat ben ik weer misantropisch bezig)

Het zand in de mond geven

Celine Du Caju, een Miss weetikveel, mocht vandaag in één of ander kwekkwartiertje op tv enkele nietszeggende zinnen brabbelen. Tussen de weinig essentiële zaken door, wist ze wel even de nagel op de kop te slaan: ‘Ik weet nie hoeda’t komt, maar aan mijn voeten kan ik zand verdragen, en in mijne mond dus nie!‘

Inderdaad, onbegrijpelijk Celine.

Random Thoughts (3)

Wanneer zal Boris rijk worden? *** Hoe lang blijf ik bruin na afloop van de vakantie in Frankrijk? *** Willen de buren hun levensstijl verhogen door hun ramen wit en deuren groen te verven in een poging hun huis een ‘cottage’-achtige allure te geven? *** Hoe laat eindigt het gemiddelde trouwfeest? *** Toch wel erg on-mij om nu nog helemaal geen zin te hebben in september terug te gaan werken. *** Hoe komt het dat de film Patch Adams in Humo twee en een halve ster kreeg terwijl het eigenlijk een onnoemelijk slechte film was? *** Amai die nieuwe dokteres plantte de naald behoorlijk hardhandig in mijn arm gisteren bij het bloedgeven. *** Wanneer kom ik nog eens op televisie? *** Wanneer maakt mijn oma nog eens balletjes in tomatensaus? *** Wanneer is Winona Ryder nog een keer in een goeie film te zien? *** Hoeveel tanden heeft Regi Penxten eigenlijk? *** Is er eigenlijk nog eens iets op televisie? *** Sinds de vermelding op mijn blog hebben al 4 anderen het geweldige boek ‘Het ongelooflijke voorval met de hond in de nacht’ gelezen en allemaal vonden ze het grandioos.