Laat dit filmpje nu eens alle commentaar overbodig maken: de burgemeester van Haaltert doet zijn zegje in een praatprogramma op de regionale zender. Met behulp van enkele vrienden zet hij het dorp in de kijker.
(update: het betreffende filmpje staat intussen niet meer op de site… jammer)
Het internet biedt vele antwoorden op de vragen des levens maar of je deze informatie kan vinden, betwijfel ik eigenlijk…
prijzen glazen straatje gent
Vakantie is ook:
(en nadien nog een filmpje kijken)
De Gentse Feesten zijn nat maar energiek uit de startblokken geschoten, en het is elke Gentenaar en niet-Gentenaar van harte gegund daar tien dagen lang volop van te genieten. Intussen blijft echter aan de rand van het feestgedruis de verpozingsplek DOK rustig zijn gang gaan en het moet gezegd, dat verdient ook zijn aandacht.
Het DOKstrand heeft er de voorbije weken natuurlijk vooral nat bijgelegen. De grote massa laat dus wat op zich wachten, al zijn enkele uren zonneschijn soms al voldoende om een pak mensen naar deze oase van rust en gezelligheid te lokken. Zelfs bij wat minder tropische temperaturen kan het aangenaam zitten zijn op het DOKterras. Bovendien is er zelden niets te doen. Zo kan je er tijdens de feesten van een massage genieten en op zondag komt zelfs de kapper langs. En dat zijn dan niet eens de voornaamste initiatieven. De workshops, de dj’s, de optredens, de films, de markten: er bestaan handige overzichtjes op websites en zo, u bekijkt het maar.
Heel wat inwoners van Gent ontdekken DOK nu pas. Het is nochtans een laagdrempelig gebeuren, dat u weinig geld hoeft te kosten en u een sfeervolle namiddag of avond garandeert. Om plek voor jong en oud ook, om maar eens een cliché van stal te halen. Een plek voor ontmoeting, feest, rust, ontspanning. Een vakantiebestemming voor wie thuis blijft. Die dankzij de nieuwe fietsbrug zelfs nog makkelijker bereikbaar is dan voorheen.
De initiatiefnemers willen dat met dit schitterende filmpje nog eens benadrukken. Voor wie tijdens de feesten wil op krachten komen of na de feesten wil bekomen, staat een strandstoel klaar.
Het vliegtuig is vertrokken. Ik had niet verwacht zo geschokt te zijn bij het lezen van de on line krantenkoppen deze ochtend. Gisteren groeide de Faceboekgroep ‘People for Parwais‘ razendsnel aan, een ultieme, radeloze poging om op te komen voor de Afghaanse vluchteling Parwais Sangari. Dan rest de stille verwachting dat er vandaag wel nog iets zal gebeuren. Vlucht afgelast. Maggie De Block gezwicht. Sangari die het te bont maakt en niet aan boord mag. Maar zelfs dat zit er allemaal niet meer in. Binnen enkele uren landt de 20-jarige, wellicht erg bange, Sangari alweer in eigen land.
Eigen land? Ik vind dat hij het recht heeft België zijn eigen land te noemen. En niet eens omdat hij al dan niet Nederlands spreekt. Niet omdat hij goed of slecht geïntegreerd is. Niet omdat hij hier een familie
en vrienden heeft. Zelfs niet omdat veel gespuis wél een verblijfsvergunning weet te krijgen. Enkel en alleen omdat nu toch wel duidelijk is geworden dat zijn leven er in gevaar is.
Wat weten wij ervan? Ik ben nog nooit in Afghanistan geweest. Maar ik vind de feiten geloofwaardig. Bij ons op school zit ook een gezin dat gevlucht is uit Afghanistan. Het zijn lieve mensen met hardwerkende kinderen, maar zelfs dat is helemaal niet van belang. Ze hebben alleen elkaar nog. De rest van de familie is vermoord of vermist, net zoals dat het geval is bij Parwais Sangari. Ze getuigen daar nu en dan over, nog steeds getraumatiseerd. Wij kunnen ons dat niet eens inbeelden. Veel mensen oordelen instinctief met dwaze argumenten, maar niemand heeft voldoende empathische vermogens om te weten hoe dit moet voelen voor Sangari en mensen in gelijkaardige situaties. Wij klagen liever over het weer aan de kust.
Het Belgisch asielbeleid is een lachertje. Omdat mensen veel te lang moeten wachten vooraleer ze te horen krijgen of ze mogen blijven, in de eerste plaats – want verder ben ik eigenlijk niet vertrouwd met de inhoud van het beleid. Er wordt staatssecretaris De Block willekeur verweten. Dat kan ik niet beoordelen. Ik vind dat enkel en alleen het feit dat iemand in zijn land ernstig kans loopt om vermoord te worden, voldoende hoort door te wegen om die persoon een toekomst te geven in België. Wat nu gebeurt, is echt onmenselijk. Sangari is geen dossier, geen geval, maar een echt, levend persoon.
In dit (treffende) interview geeft Sangari aan niet te zullen blijven. Ik ben blij dat hij zijn lot niet aanvaardt, maar een voornemen alleen is misschien onvoldoende en de dreiging is wellicht iedere minuut reëel. In een film zou het een thriller zijn, nu is het een misselijkmakende, realistische nachtmerrie.
1 juli
Innerlijke bespiegelingen over de zachtheid van gras, in het bijzonder over het verschil tussen stadsgras en dorpsgras, bepalen de zorgeloosheid waarmee ik na een voldoening gevende barbecue verpoos op een gazon. Mét Vlaamse schlagers uit de jaren ’90. De pralines van Carrefour zijn verder van bedenkelijke kwaliteit (niét lekker!) en de vraag rijst of het spelen van een voldane blaaskaak enige moeite kost van Denzel Washington?
2 juli
Verwaarloosde klasplanten worden onder handen genomen: van potsierlijk naar sierlijke pot. Later blijken de broers van BV’s niet altijd op de ander te lijken. Er is ook de kwestie van de stoffige stofzuiger: Hoe stofzuig je de door stof verstopte binnenkant van dit apparaat? Moet ik me zorgen maken om de toekomst van Suri Cruise? Op tv naar een film blijven kijken die je ook op dvd hebt; overkomt u dat ook wel eens?
3 juli
Moet een dronken koppel per se een geschil uitvechten onder mijn slaapkamerraam om 5u ’s ochtends? Ik ken mijn kapper’s afkomst niet, maar hij vraagt steeds of ook de ‘venkbrauwen’ moeten bijgeknipt worden. Spaanse gevangenisfilms kan je blijkbaar niet beter of slechter noemen dan Amerikaanse. ’s Avonds zitten achttien Freinetwerkers aan één tafel: werd er ook niét over onderwijs gesproken?
4 juli
Onovertrefbaar: de geur van een warme onweersdag. Jammer voor DOK wel maar leve de dvd-speler. Ook als sneeuwwitje doet Kristen Stewart me alweer aan Jodie Foster denken. Een vintagewinkel hier in de buurt verkoopt oude schoolstoelen aan 25 euro per stuk. Het zijn precies dezelfde als die waar mijn leerlingen elke dag opzitten. Kan ik aldus mijn klaskas spijzen?
5 juli
De to do lijst krimpt in dezelfde mate als hij aangroeit. In de Colruyt de pijlen volgen: echt iets voor mij. Met een vier- en een zevenjarige naar de cinema: het voelt aanvankelijk als koorddansen met een duur, 28-delig porseleinen servies in je handen. Maar filmfans in wording moeten aangemoedigd worden!Als ik internetjargon machtig was kon ik de kenners onder u duidelijker vragen waarom een aantal websites waarop je bv muziek koopt, fotoboeken maakt of tickets bestelt, bij mij niet geopend raken?
6 juli
In het nieuwe zwembad Rozenbroeken zijn de bankjes in de kleedcabines zo klein dat mijn tenen onder het hokje uitkomen als ik er op ga zitten. Wie heeft dit ontworpen? Ik ben het regenweer ook dankbaar: negen films op zeven dagen. Eci – waar ik dringend vanaf wil – stuurt me Aspe in plaats van Game of Thrones. Dat moet een grap zijn. Een ongelooflijk dikke vrouw bestelt in het frituur om 27 euro voedsel. Het lukt me dus niet altijd om niet meer te oordelen over mensen. Een mail van een collega die niet meer terugkomt – het woord ‘uitdaging’ valt opnieuw.
7 juli
Heeft Heembeek het meest pittoreske tramstation van Brussel? Mijn gruwel voor schaaldieren wordt overtroffen door de smakelijke ziltheid van mesheften. Een brunch de naam waardig. Op een filmquiz aardig scoren op de ronde ‘cleaning’ levert me van pas komende huishoudelijke attributen op. Is het pralinne of pranille? Permenant of permanent? Ik verneem meer over de hypothese dat Shakespeare ongeletterd was en zelf geen enkel van zijn stukken heeft geschreven. Bizar.
Films van de week: London River en Beyond.
Verantwoord Tijdverlies 