Wil Herman Schueremans zich schamen en publiekelijk toegeven dat zijn politieke avontuurtje een winstgevend zaakje was waar bijzonder weinig inzet voor nodig was? Wil Koningin Fabiola eens stilstaan bij haar eigen maatschappelijke nutteloosheid en zorgen dat er iets zinvol met die erfenis gebeurt? Wil Annemie Struyf in godsnaam stoppen met zagen over de reclame op Vier en wil de media ophouden haar daar vragen over te stellen? Willen diezelfde media ook een einde maken het continu melding maken van de tweede Oscarnominatie voor Matthias Schoenaerts, aangezien die nominaties voor films zijn en niet voor hemzelf en hij dus tot op dit moment nul keer genomineerd is? Dat is evenveel als Jacky Lafon.
Het vliegtuig is vertrokken. Ik had niet verwacht zo geschokt te zijn bij het lezen van de on line krantenkoppen deze ochtend. Gisteren groeide de Faceboekgroep ‘People for Parwais‘ razendsnel aan, een ultieme, radeloze poging om op te komen voor de Afghaanse vluchteling Parwais Sangari. Dan rest de stille verwachting dat er vandaag wel nog iets zal gebeuren. Vlucht afgelast. Maggie De Block gezwicht. Sangari die het te bont maakt en niet aan boord mag. Maar zelfs dat zit er allemaal niet meer in. Binnen enkele uren landt de 20-jarige, wellicht erg bange, Sangari alweer in eigen land.
Eigen land? Ik vind dat hij het recht heeft België zijn eigen land te noemen. En niet eens omdat hij al dan niet Nederlands spreekt. Niet omdat hij goed of slecht geïntegreerd is. Niet omdat hij hier een familie en vrienden heeft. Zelfs niet omdat veel gespuis wél een verblijfsvergunning weet te krijgen. Enkel en alleen omdat nu toch wel duidelijk is geworden dat zijn leven er in gevaar is.
Wat weten wij ervan? Ik ben nog nooit in Afghanistan geweest. Maar ik vind de feiten geloofwaardig. Bij ons op school zit ook een gezin dat gevlucht is uit Afghanistan. Het zijn lieve mensen met hardwerkende kinderen, maar zelfs dat is helemaal niet van belang. Ze hebben alleen elkaar nog. De rest van de familie is vermoord of vermist, net zoals dat het geval is bij Parwais Sangari. Ze getuigen daar nu en dan over, nog steeds getraumatiseerd. Wij kunnen ons dat niet eens inbeelden. Veel mensen oordelen instinctief met dwaze argumenten, maar niemand heeft voldoende empathische vermogens om te weten hoe dit moet voelen voor Sangari en mensen in gelijkaardige situaties. Wij klagen liever over het weer aan de kust.
Het Belgisch asielbeleid is een lachertje. Omdat mensen veel te lang moeten wachten vooraleer ze te horen krijgen of ze mogen blijven, in de eerste plaats – want verder ben ik eigenlijk niet vertrouwd met de inhoud van het beleid. Er wordt staatssecretaris De Block willekeur verweten. Dat kan ik niet beoordelen. Ik vind dat enkel en alleen het feit dat iemand in zijn land ernstig kans loopt om vermoord te worden, voldoende hoort door te wegen om die persoon een toekomst te geven in België. Wat nu gebeurt, is echt onmenselijk. Sangari is geen dossier, geen geval, maar een echt, levend persoon.
In dit (treffende) interview geeft Sangari aan niet te zullen blijven. Ik ben blij dat hij zijn lot niet aanvaardt, maar een voornemen alleen is misschien onvoldoende en de dreiging is wellicht iedere minuut reëel. In een film zou het een thriller zijn, nu is het een misselijkmakende, realistische nachtmerrie.
Ik zou voor mijn eigen gemoedsrust beter wat minder stilstaan bij al deze tragedies – in Afrika sterven intussen 300 kinderen per dag – maar ik kan het niet helpen: ik vind deze noodlotsverhalen allemaal vreselijk. Ontspanning en zorgeloosheid slaan om in drama’s. Nog een geluk dat ik Het Laatste Nieuws niet lees, waarin al deze verhalen wellicht nog eens flink in de verf gezet worden.
Is het het gebrek aan zonneschijn dat me al in een winterse depressie doet belanden? Duidelijk nood aan wat zomerse nonsens…
om ons als vanouds degelijk, interessant en vooral correct geschreven berichtgeving te bieden.
een zoen? een zak geld? een mot op zijn bakkes? een uitbrander vanwege een grandioze taalfout?
West-Vlaamse stagiairs bij hopen, daar op de webredactie van De Standaard, worstelend met de g en de h? Maar zelfs met ‘heeft’ slaat deze titel nergens op. Zullen we dan maar gewoon weer eens twijfelen over de deskundigheid van de verantwoordelijke ‘journalist’?
En los daarvan, eens te meer de vraag: wie wil dit weten? En waarom staat de titel nog een keer onder de foto terwijl de dame op de foto niét Lady Gaga is?
Het is geenszins nieuw, mijn ergernis aan de occasionele kul die op de website van De Standaard als ‘nieuws’ of zelfs maar gewoon als ‘artikel’ wordt aangekondigd. Deze week overtrof deze ongetwijfeld door steeds idioter wordende redacteurs beheerde website zichzelf, met een artikel waarin géén woorden stonden en er eigenlijk zelfs volstrekt niets te melden viel. Geen nieuws is goed nieuws? Nee, geen nieuws is gewoon echt géén nieuws.
9 bejaarden komen om in een brand. De grootste ramp sinds de gasontploffing in Ghislengien, werd er gezegd. Hoort u er nog iemand over reppen? Was dat geen snel voorbijrazende tragiek? 9 senioren of 9 baby’s, het is wat anders. Bepalen wij dat of de media?
In Jette treft men twee lichamen aan in een huis, die er al vijf jaar lagen. Er wordt terecht afgevraagd waarom het zo lang geduurd heeft vooraleer iemand dat merkte. Maar ik stel me andere vragen, die ik in de media niet zie beantwoord worden. Zijn deze twee mensen dan precies gelijk gestorven? Zo ja, waarom wordt dat dan in geen enkel artikel verdacht gevonden? Indien nee, waarom heeft de laatst levende dan de buitenwereld niet op de hoogte gebracht van de dood van de ander? Ik vind de berichtgeving hierover vrij beperkt.
Een muziekleraar misbruikt meerdere minderjarige leerlingen. Ik hoef daar niet zozeer meer over te weten, maar zijn deze schokkende feiten niet meer waard dan een korte vermelding op pagina 4? Of lees ik de verkeerde krant?
Tijdens de maand juli liepen 537 kinderen verloren aan de kust. Dat zijn er 17 per dag. Begin nu maar met die chipimplantaten.
Eén woord van 4 letters, dat was al wat het sms’je bevatte dat de voorzitter van het Hof van Cassatie stuurde naar rechter Christine Schuurmans, m.b.t. het Fortisdossier. ‘Fait’ stond er. Ik vind dat wel opmerkelijk, zo’n minieme boodschap die zo’n zware gevolgen heeft. Hoe vaak zou die man al niet gewenst hebben dat hij dat niet gestuurd had?
Prachtig verhaal, in De Morgen van het voorbije weekend. De 8-jarige Thomas Klein heeft geen onderbenen maar wel stalen, sikkelvormige kunstbenen waarmee die alles kan behalve stilstaan. Een heel treffend relaas, ben blij dat er ook goed nieuws te rapen valt.
De Pfaffs worden beschuldigd van fraude. Hun advocaat noemt de kans reëel dat zijn cliënten voor de correctionele rechtbank zullen verschijnen, want ‘heel wat onderzoekers hebben veel tijd in de zaak gestoken, ze gaan dat niet zomaar laten vallen.’ Wat is dat voor veronderstelling? Dat het gerecht meegaander is als een zaak niet te veel van hun tijd heeft opgeëist? Bizar.
De cijfers van de krantenverkoop van het tweede kwartaal, wijzen me nog maar eens op de realiteit: Het Laatste Nieuws wordt iedere dag 281 508 keer verkocht. Een mens zou voor minder misantroop worden. Moet het nog verbazen dat de mensheid bij momenten zo simpel is?
Er wordt nog maar eens gemeld dat Jan Verheyen echt ongelooflijk hard aan het werken is aan Dossier K. Blijkbaar moet het dus voor het eerst zijn dat Verheyen eens echt alles moet geven. Dat verklaart zijn abominabele oeuvre alleszins, maar het is toch frappant dat die man dat vermeldenswaardig vindt. Niet alle jobs gaan vanzelf toch?
Moet ik mij doodschamen of niet? Voor het eerst verneem ik dat er in België ooit een ministaatje was, Neutraal Moresnet, afgeschaft in 1919. Daar had ik nog nooit van gehoord. Overdrijf ik het belang ervan, heb ik nooit goed opgelet of is dit echt een weiniggekend feit?
Zo, komkommertijd of niet, ik vind het nieuws wel wat hebben tegenwoordig.
Dat het stopzetten van FC De Kampioenen te weinig aandacht kreeg in de Vlaamse tv-journaals.
Dat het aannemelijk is dat een verkeerd getatoëerde Kimberley zich niet meer op straat durft te vertonen en haar mismeesterde smoelwerk dan maar in alle kranten en op televisie vertoont. Ze haalde zelfs de wereldpers.
Dat Maaike Neuville erg intelligent overkomt als ze stomverbaasd reageert op de mededeling dat je een Facebook-account kan stopzetten (Villa Vanthilt, ma 15/6).
(voor al die honderden bezoekers die de laatste dagen overigens weer op zoek zijn naar de naaktheid van deze actrice, hier nog maar eens de link naar het filmpje).
Er ging geen definiërend moment aan vooraf, maar ik heb zo het gevoel dat mijn blogpauze over is – het was sowieso al een enigszins halfslachtige pauze.
Ik had het gewoon wat druk, de laatste weken. Niet erg, enerzijds. Achter bloggen kan bij momenten een zekere druk zitten. Jammer anderzijds, want ik had eigenlijk best wel wat willen schrijven.
Over het drama in Dendermonde misschien? Ik waag me niet aan zuiver beklag. Ik ga geen slachtoffers bewenen. Ik denk ook niet te kunnen oordelen over de dader, zijn familie, zijn motieven. Ik spreek me niet uit over wraak of straf. Maar ik kreeg wel héél snel genoeg van de manier waarop de media het nieuws behandelden. Heel wat kranten en alle tv-journaals putten zich uit in het uitmelken van de dramatiek. Vergezochte getuigen en het onkies focussen op emoties. Ouders die hun kind verloren aangeslagen op de voorpagina, op grote foto’s. (“Zij verloren hun kind”). Een soort van ‘show’ op VTM met getuigen en specialisten, omringd door publiek. Povere pogingen tot de opbouw van een ernstig imago inzake berichtgeving. Voor Het Laatste Nieuws geldt zelfs die zielige ambitie niet eens meer. Maar genoeg daarover.
Over de onwaarschijnlijke bezoekcijfers van mijn blog dan?. Dankzij die blonde uit Van Vlees en Bloed, die men zo graag zonder kleren wil zien. Dan blogt een mens net wat minder, krijg je recordaantallen hits.
Over televisie natuurlijk. De kracht van Van Vlees en Bloed. De schoonheid van De Smaak van De Keyser. De lulkoek waarmee het nochthans nog steeds entertainende programma De Slimste Mens ter Wereld gevuld werd. De vragenmakers gaan het steeds meer zoeken bij het platvloerse en sensationele. De finale die ging tussen een politicus met te weinig ernst en een nieuwslezer met te veel ernst. De clownerieën van Torfs vormen verder een nieuw dieptepunt. Afvoeren die man. Intussen viert VTM zijn 20-jarige bestaan. 20 jaar kul. Man Bijt Hond voerde enkele VTM-fans op die niet beter getypeerd konden worden. Jan Verheyenliet zich desondanks overal grote uitspraken ontvallen; het vallen van het ijzeren gordijn had er niets bij.
Over mijn collega’s misschien, een groep heerlijke mensen met in de kern zelfs heel wat dierbaren. Over het feestboek, daar op de Freixenetschool. Over de aard van de conversaties in de leraarskamer.
Over al die baby’s die ik bezoek. Maria-Dolores. Berend. Staf. Allemaal schoon en braaf, hun ouders gloeien van geluk.
Over mijn leerlingen ook. Die stellen het wel, uiteraard. Een Australisch meisje vervoegde ons. Taalbarrières verbrokkelen onder Kinderengels. Joe aur naais en wat is jaur neem. Het sociale proces is boeiend om te zien. Eerst leggen enkele initiatiefnemers beslag op de nieuweling. Daarna wagen de schuchteren hun kans, met meer succes. En dan is er romantiek en liefdesverdriet. Ouders moeten me dat vertellen, een meester merkt daar allemaal niets van, ze lijden in stilte. Die houdt van die maar die is op die. Die weet van niets maar het wordt hem wel kwalijk genomen. Tragisch, vanuit hun perspectief.
Over Boris die zich in Liechtenstein helemaal geeft. Geen slaap, geen ontspanning. Er is enkel de weg naar school en terug. Hoe hou je dat vol? Maar zijn ‘rapport’ slaat ons wel met verstomming. Ooit gaat dat fortuin en faam opleveren, Boris!
Over goeie films (Revolutionary Road, Frost/Nixon), leuke films (Dirty Mind), aanvaardbare maar ietwat teleurstellende films (Valkyrie) en oersaaie films die je ijskoud onverschillig laten (The Curious Case of Benjamin Button).
Maar goed, over al die zaken heb ik dus niet geblogd. We zien wel wat zich nog aandient ter inspiratie.
De verjaardag van de oudste mens van België in beeld brengen voor het journaal biedt geen enkele journalist een uitdaging. Er valt, zo blijkt ook vandaag weer, immers volstrekts niets over te vertellen. Altijd dezelfde beelden van een burgemeester en een dochter die de jarige op kindertoon aanspreekt. Altijd zijn ze ‘nog zeer actief’, zelfs al hangen ze half dement en comateus in hun rolstoel en steevast ‘zijn ze nog goed op de hoogte van alles’, al zijn ze intussen potdoof en slapen ze 23 uur per dag. En gegarandeerd genieten ze nog elke dag van hun glas tafelbier, hun jeneverke, hun bak bier, hun vat trappist of zeven pakjes sigaretten.
Valse noot in de berichtgeving vandaag: de op bestraffende toon geuitte klacht dat geen van haar kleinkinderen of achterkleinkinderen nog op bezoek kwam! Tja, die zijn intussen zelf ook al niet goed meer ter been, ge moet dat verstaan. Ik negeer ook even de in mijn onderbewustzijn sluimerende nachtmerrie dat mijn grootmoeder 110 wordt zodat ik nog tot 55e iedere zondag moet langs gaan. Dat zouden nog zo’n 1300 bezoekjes zijn.
Enfin, zou er ook nog écht nieuws zijn? Dat ook niet over een volkomen uit zijn context en door de media aangedikte uitspraak van Niels Albert gaat? Journalistiek verlaagd tot ordinair gestook, vond ik dat. Film desnoods nog een bevroren voetbalplein als er geen echt sportnieuws is, maar val ons toch niet lastig met dit soort beuzelarijen.
Jaja, prettige feestdagen en al wat je wil, ik ben eventjes The Grinch. ’t Is dat of mijn blog nog een week verwaarlozen.
Het nieuws wordt gedomineerd door zestigplussers. Miet Smet is doodgelukkig nu Wilfried Martens – uit vriendschap – met haar trouwt. Bassie zit vol kattekwaad en een veertig jaar jongere fan nu ook. Zou hij zijn clownsneus hebben opgehouden? Intussen overleed ook Paul Newman. Jammer, een geweldig acteur die ik nog wel wat jaren had willen zien doorgaan met acteren.
om ons op de hoogte te houden van levensbelangrijke gebeurtenissen.
Blijkbaar impliceert de benaming van de rubriek ‘beroemd en bizar’ dat hier een allegaartje aan nieuwtjes mogen gepubliceerd worden die geen enkele nieuwswaarde hebben en los daarvan ook volkomen oninteressant zijn. Ik heb een sterk vermoeden dat de verantwoordelijke webredacteurs dan ook geen echte journalisten zijn, maar stagiairs die de hele dag door surfen op zoek naar het meest onbenullige nieuws dat ze dan op de website van De Standaard kunnen plaatsen.
Het eerste artikel is, hoe triviaal de feiten ook, eigenlijk wel het toppunt. Julia Stiles valt bezwaarlijk een bekende actrice te noemen. Het feit dat het artikel ook haar bekendste films vermeldt, bewijst dat de auteur ervan dat ook wel beseft. Daarnaast is het de vraag waarom haar breuk het vermelden waard is. In Hollywood gaan iedere dag koppels uit elkaar en daar wordt door De Standaard anders ook geen aandacht aan besteed. En kom nu niet met ‘komkommertijd’ aandraven, want dit soort lulkoek vind je het hele jaar door op de site van deze kwaliteitskrant.
Ook de andere artikels zijn compleet irrelevant. Wie heeft een boodschap aan deze feiten? Ik kan er inkomen dat ook een kwaliteitskrant aandacht besteed aan luchtigere nieuwsberichten, inclusief het wel en wee van beroemdheden, maar dit non-nieuws mogen ze toch achterwege laten.
Als de vakantie me ergens tijd voor biedt, dan is het wel aan het lezen van de krant. Ik spoor deze week elke dag naar Brussel, waar het Europees filmfestival plaatsvindt, en op de trein lees ik mijn krant van voor naar achter.
De vaststellingen die ik na het doorploegen van de (dunne!) krant van vandaag deed:
*Mooie verwoording: ‘het is de eerste regering die van niet-regeren het kernpunt van haar bestaan heeft gemaak’, aldus Yves Desmet. Als je dan nog eens stilstaat bij de interne strubbelingen, momenteel bv tussen Joëlle Milquet en Annemie Turtelboom of de niet-benoemde Brusselse burgemeester die de Gordel afwijzen, besef je dat beroepsernst en constructivisme steeds zeldzamer worden. En ik zou als leerkracht bang moeten zijn om mijn mening te zeggen terwijl onze machtshebbers elkaar gewoon dwarsliggen!? Geert Bourgeois houdt zich intussen bezig met het tellen van Nederlandse liedjes op de VRT-radio’s. Ook zinvol.
*Murat Kapplan (of is het nu toch Kapplan Murat?) is vrijgelaten! Dat had zelfs hijzelf niet verwacht. Ik ben niet op de hoogte van het dossier en ik heb geen idee hoezeer deze gangster oprecht bereid is een nieuw leven te beginnen als brave mens, maar is deze vroege vrijlating toch niet een héél klein beetje alarmerend?
*Evenmin worden de Arabische prinsessen die hun huispersoneel mishandelden, gearresteerd. Men is er bij e Brusselse politie gerust in dat ze niet zullen weglopen. Maar misschien had een ruwe arrestatie, gevolgd door een nacht in de cel, de verwende nesten – al was het maar even – aan het denken kunnen zetten!?
*En dan al dat gezeik over het al dan niet heiligverklaren van Pater Damiaan. Wie ligt daarvan wakker? Maar in Rik Torfs’ verklaring, staat alweer een rake opmerking: ‘Wat Damiaan tegenhoudt is zijn relatie met de kerkelijke overheid, zijn opstandigheid. Gehoorzaamheid wordt vaak impliciet als onverenigbaar beschouwd met kritische zin.‘ Damiaan, mijn held! Er is blijkbaar nog niets veranderd.
*Els Cleemput, de woordvoerster van de federale politie is op non-actief gesteld om bizarre redenen. Mij viel vooral de vermelding op dat deze dame ‘wel eens verwikkeld raakte in conflicten die draaiden rond procedures en hiërarchie.’. Herkénbaar! Nog een bewijs dat mensen die hun mond opentrekken nergens geraken!
Verder is deze zaak echt wel te gek. De secretaresse van de commissaris-generaal zou geen andere vrouw aan de top verdragen hebben en haar baas aangezet hebben tot de detachering van de woordvoerster. In de beschrijving van de carrière van deze secretaresse (die met een diploma lager middelbaar een job versierd heeft die bestemd is voor universitairen) staat ook het relaas van een lagere school in Lessen die regelmatig privileges krijgt van de politie. De krant meldt dan droogweg; ‘Geheel toevallig gaan de kinderen van Sylvie Ricour (die secretaresse dus) naar die school’. Ik vind het frappant dat een overduidelijke illustratie van vriendjespolitiek en machtsmisbruik, oogluikend wordt toegelaten. En daarnaast het zoveelste verhaal van mensen die hun werk goed doen maar toch op een zijspoor worden gezet. Benieuwd hoe dit gaat aflopen.
*Tia Hellebaut is een metafoor. In zowel het artikel over de woordvoerster als het artikel over de staking bij Opel komt de hoogspringster ter sprake. Een miraculeuze promotie wordt in het ene artikel een ‘Tia Hellebautsprong’ genoemd, terwijl de vakbonden het opdrijven van de snelheid van de band in een ander artikel vergelijken met het verwachten van Hellebaut dat ze, als ze over 2 meter kan springen, ook over 2m02 kan springen. Interessant dat deze atlete zo haar stempel op de actualiteit kan drukken.
*Gent dreigt de geïndexeerde lonen van zijn ambtenaren (waaronder dus ook een aantal leerkrachten) niet te zullen kunnen betalen… Moeten we het met nog minder uren stellen? Het volgende schooljaar starten we alleszins met minder uren. Het aantal kinderen met een GOK-statuut (Gelijke OnderwijsKansen, dus kinderen die thuis een andere taal spreken, laaggeschoolde ouders hebben, enz. en daardoor dus mogelijk de school verzwakken zodat er extra uren nodig zijn) op onze school bedraagt 38% – wat al niet niks is – maar dat is blijkbaar nog veel te weinig in vergelijking met andere Gentse scholen. Er zijn er zelfs met bijna 100% GOK-kinderen! Begrip dus, maar ook enige ongerustheid.
*En ik ken ook weer eens een wielrenner!Dat overkomt me gemiddeld maar één keer per jaar. Humo had een boeiend interview met Mark Cavendish en met mijn Blokken-deelname in het vooruitzicht, poogde ik enige interesse hiervoor op te brengen. Ook over hem een artikel in mijn krant, maar opvallend genoeg met vrijwel allemaal dezelfde vragen!
*CD van de week is Soft Power (luister hier) van Gonzales (geen relatie tot José Gonzalez). Toevallig zag ik deze week net een film waarin muziek van deze artiest zat, waardoor ik – geheel tegen mijn gewoontes in – de recensie van deze cd las. Nieuwe artiesten leren kennen, gaat bij mij erg moeilijk, dus ik vind het al een hele prestatie dat ik die naam had onthouden. Weer eens een bewijs dat ik alles van films leer.
Om dus maar een zeer afgezaagde, naïef klinkende zin boven te halen: wat zijn kranten eigenlijk toch leerzaam. Jammer dat ik er niet meer aan toekom…
Anthony De Clerck is getrouwd, zo meldt het VTM-nieuws. De waarde van dit nieuwsitem? Geen natuurlijk. Het in stand houden van sensatiezucht bij de op dramatiek beluste massa? Dat is immers wat men op VTM al jaren nastreeft. ‘Hij is niet tuk op media-aandacht’ laat de reporter dan nog dwaasweg horen.
De lijken van Myanmar krijgen verder in het nieuws wel een plaatsje, eerst de kijker geven wat hij echt wil weten. Weet ik weer waarom ik dit journaal doorgaans negeer.
En Dany Verstraeten is een eikel.
Ja, alweer onderwijsnieuws, maar dit keer toch absoluut het vermelden waard. Het tijdschrift Klasse maakte immers zopas de nominaties bekend voor ‘leerkracht van het jaar’ en één van de 200 gelukkigen -uit heel Vlaanderen dus – … ben ik!
Ben absoluut vereerd, al kan ik me inbeelden dat dit de meeste andere mensen niet zoveel zegt. Om genomineerd te worden, moest iemand (een ouder, leerling of collega) je voordragen met een motivatie. Wie die voordrager is, weet ik op dit moment nog niet, maar ik heb nogal wat aanbiddende leerlingen moet ik in alle onbescheidenheid opmerken, dus ik vermoed dat daar iemand tussenzit die mij eens in de bloemetjes wou zetten.
Dat dit in dezelfde week gebeurt dat een inspectieteam de school feliciteert voor zijn inspanningen en je ook via andere kanalen bevestigd wordt in het vermoeden dat je op een erg goede school werkt, maakt het toch allemaal nog mooier. Mijn collega’s zullen me morgen weer flink in toom moeten houden. En een stoel bijzetten voor mijn ego. De brief met uitnodiging werpt op dat ‘vrees of bescheidenheid u misschien tegenhoudt aanwezig te zijn.’ Ze kennen mij nog niet bij Klasse.
Maar kom, in alle ernst, dit is eens te meer een bevestiging dat ik het juiste beroep heb gekozen. Straks kan ik nog van een echte carrière spreken…
(Oorspronkelijke titel: Naakte V******** De C*** en L*** an de K***** geboeid en ingesmeerd met slagroom aangetroffen in villa van Tom Boonen)
Het is niet de eerste keer dat ik vaststel dat De Standaard op zijn website sensationele titels hanteert om de lezer toch maar aan te zetten tot het klikken op het betreffende artikel. Ook vandaag was dat het geval, met de mysterieuze titel: ‘Echte vrienden David Beckham mogen Victoria naakt zien’.
U en ik zijn niét geïnteresseerd in de doorgaans volstrekt belachelijke belevenissen van nitwits als Britney, Posh Spice of Paris. We zijn dus niet meteen geneigd dit artikel aan te klikken. Toch is er iets fascinerends aan deze titel. Geef toe, stelt u zich bij het lezen van deze kop niet meteen de situatie voor waarbij David Beckham een stuk of wat van zijn beste vrienden (waaronder naar het schijnt Tom Cruise) uitnodigt om naar zijn geperfectioneerde takkewijf te komen kijken dat afwachtend en zonder ook maar één kledingstuk op de sofa mooi ligt te wezen? Een levende tentoonstelling als het ware. Cruise en de andere vrienden, wat afgeborstelde voetballers wellicht, gaan vervolgens bewonderend toekijken, in de ene hand een pint, de andere hand in de broekzak. Na een minuut of wat koekeloeren en bewondering uiten, taant de bewondering, de mannen beginnen wat in het rond te kijken, informeren naar de prijs van de geluidsinstallatie, slurpen nog eens van hun biertje, boren een niets ter zake doend gespreksonderwerp aan en na een poosje staan ze in een kringetje te ginnegappen terwijl Posh eens te meer tot het beseft komt dat je echt wel meer moet doen dan uit de kleren gaan om in de belangstelling te blijven staan.
Dat zou al een bijzonder gek verhaal zijn dat misschien geen ruimte in de krant hoeft in te nemen, maar op het onbegrensde internet gerust ter vertier mag dienen. Helaas zet de titel ons flink op het verkeerde been, want wie het artikel dan echt leest, komt tot deze vaststelling: ‘David Beckham vertrouwt zijn drie beste vrienden blindelings. De voetbalster maakt zich geen zorgen als zijn sportmaatje Gary Neville alleen is bij zijn aantrekkelijke echtgenote Victoria. Zelfs als de Spice Girl daarbij naakt zou zijn, is Beckham nog gerust. ‘Ik zou mijn naakte vrouw toevertrouwen aan mijn drie beste vrienden’, verklaarde de middenvelder.
Ja zeg, dat was nu niet precies wat we ons bij die titel hadden voorgesteld. Erger nog, het is zo’n volstrekt onbetekend, onbenullig en zelfs inhoudloos bericht, dat we bijna zouden gaan begrijpen waarom een niet te benijden internetredacteur die misschien wel per hit betaald wordt, zulke vergezochte titels gaat fabriceren! Bijna, zeg ik wel, want ik kan er eigenlijk niet goed bij dat een kwaliteitskrant enerzijds uitpakt met zulk non-nieuws en dat dan nog eens gaat verfraaien in de hoop op meer lezers. Erg zwak. Ik zou me nooit verlagen tot dit soort misleidingen.
Bloemen en champagne! Verantwoord Tijdverlies, de blog waar ik nu al bijna twee jaar lang al mijn schrijfdwang in uitwerk (de laatste tijd echt wat te weinig, ik weet het), werd verkozen tot blog van het jaar.
Dit in een door mezelf georganiseerde poll waarbij u kon kiezen tussen deze blog en ‘een andere blog’. Met meer dan 70% van de stemmen kunnen we zelfs spreken van een grandioze overwinning!
Als blog van het jaar kies ik voor…
Verantwoord Tijdverlies | 72% (81/112): een andere blog! | 28% (31/112):
Ik bedank dan ook van harte alle lezers, sympathisanten en bevriende bloggers die mijn bezoekcijfers en reactiepeil hoog houden. Ik zal u allen persoonlijk bedanken op een door mezelf georganiseerde happening. Op het programma:
14.00u verwelkoming door mezelf en van mezelf.
ontvangst met champagne.
15.45u belichting van het bloglandschap met een ode aan allerlei goede en ondergewaarde blogs. Gevolgd door een groepsbespotting van een aantal minder sympathieke bloggers.
17.45u ‘Achter de schermen van Verantwoord Tijdverlies’. Bloopers, deleted scenes, audio-commentaar van de maker.
18.00u Huldiging van de meest fanatieke en trouwe reageerder. Zo krijgt u mijn moeder ook eens te zien.
18.10u Huldiging van de meest trouwe lurker. Hoe dat bepaald zal worden, is nog af te wachten, dus dit programmapunt is dan ook onder voorbehoud. Stel alvast uw kandidatuur. Verder ook individuele bedanking van alle gekende lezers.
18.20u buffet met hapjes, door onze huiskok Mr. delarue.
19.30u prijsuitreiking en applaus, gevolgd door een toespraak waarin ik zal verklaren dat ik mijn eigen blog echt niet zo bijzonder vind en niet begrijp waarom jullie op mij gestemd hebben. Elke keer als ik lieg, zal er champagne bijgeschonken worden.
20.00u slotwoord en bedanking door mezelf en van mezelf.
22.15u feest! Tussen het dansen en zuipen door zal er gelegenheid zijn tot gastbloggen.
Iedereen van harte welkom! Tenzij u hierdoor een tegenzin hebt gekregen van prijsuitreikingen.
Na bevestiging van uw komst zal een team van blogologen en bloggers eerst een screening verrichten om te controleren of u nooit iets negatief over mezelf hebt geblogd of op Verantwoord Tijdverlies geen reacties hebt achtergelaten die niet overeenkomen met mijn mening.
Verantwoord Tijdverlies 