2012: De Conlcusie

Ik heb me in het verleden nooit aan voornemens gewaagd, voornamelijk omdat ik al best tevreden was met mezelf en toch niet dacht nog te kunnen veranderen. Op 1 januari 2012 had ik me echter opgelegd conflicten met collega’s te vermijden. Of om precies te zijn: ik wilde voorkomen dat ik collega’s afblafte of al te cassant terechtwees. De maanden voordien had ik immers iets te vaak naar mijn zin mensen op hun plaats gezet. Nu dat jaar om is, kan ik eindelijk weer mijn tanden tonen.

Nee, grapje. Ik kan besluiten dat mijn voornemen vrijwel geen moeite heeft gekost en het me dus gelukt is meer geduld en vriendelijkheid aan de dag te leggen bij een conflict. En dat denk ik beslist ook het komende jaar te kunnen volhouden. Van nieuwe voornemens is geen sprake, want verder ben ik eens te meer best tevreden met mezelf.

Dit mag dan al zelfgenoegzaam klinken, ik heb het voorbije jaar zeer bewust gelet op de mate waarin ik tevreden/blij/gelukkig was en kan alleen maar tot de vaststelling komen dat ik dat het grootste deel van de tijd ook was.

Als ik terugkijk op het voorbije jaar zie ik vrijwel geen tegenslagen of problemen van onoverkomelijke aard. Ik heb niets verloren, er is niets gestolen, ik heb geen ongelukken gehad, heb niemand pijn gedaan, ben nauwelijks ziek geweest. Er is me eigenlijk vrijwel niets negatief overkomen. Ik heb wat gesukkeld met mijn computer, woon nog niet zoals ik het zelf zou willen, erger me wat aan het verkeer en heb best wat tijd verloren op treinperrons. Er waren en zijn best wat frustraties op school, ik zit met mijn gedachten wel eens bij familieleden die kopzorgen hebben, heb wel eens wakker gelegen van stress of nijd, heb het soms te druk naar mijn zin en een enkele keer vreet ik mezelf op door negatieve gedachten. Het nieuws kan me nu en dan eens uit mijn lood slaan, ik denk aan het noodlot, de toekomst, het milieu, mijn gezondheid en de dood.

Maar al bij al valt dat dus allemaal best mee, weet ik hoe hier mee om te gaan en zijn dit geen uitzonderlijke situaties. Om maar te zeggen: u lijdt toch ook? Maar de weegschaal helt ondanks dat alles duidelijk over naar het positieve. Dat klinkt misschien niet helemaal geloofwaardig voor iemand die toch ook bekend staat als kankeraar en zagevent. Maar wie me kent, weet dat ik ook constructief, hulpvaardig, empathisch, optimistisch en vrolijk kan zijn. ‘Bescheiden dus misschien iets minder’, koppelt men daar vaak aan, maar ik geloof sterk dat een mens zijn positieve kanten moet kennen en dat dat in mijn geval misschien wel de basis vormt van mijn grote levenstevredenheid.

De meeste dagen sta ik dus goedgehumeurd op, snel ik goedgemutst naar school, geef graag les, vind mijn leerlingen het grootste deel van de tijd aangenaam, ben elke week wel eens compleet in de wolken met mijn formidabele collega’s die als een tweede familie zijn, kom steeds graag thuis en geniet van mijn vele hobby’s en vrienden.

In 2012 was er veel om tevreden op terug te kijken, zelfs al zie ik sommige mensen te weinig en moet ik met één kwalitatief moment per jaar al tevreden zijn wat sommige vrienden betreft. Er was een geweldig trouwweekend met Jan & Ilse, een kajakweekend met ups en downs, een Ardens verblijf onder vallende sterren, een wandeling rond Brussel, housewarmings, etentjes, babybezoekjes, brunches, verjaardagsdrinks, barbecues. Nu ja, dat staat allemaal in het meervoud hoewel ik echt niet de indruk wil wekken dat ik van het ene feestje naar het andere hol. Ik doe niet altijd genoeg moeite om overal bij te zijn, vind ik, maar ik wil er wel altijd voor zorgen dat de tijd die ik met anderen doorbreng kwalitatief is, want ik zie te veel mensen niet genoeg. Maar ik denk dat er al veel moet verkeerd lopen wil ik hen ooit nog kwijtraken, al zijn de inspanningen niet steeds van beide kanten gelijk.

Er waren kleine momenten van verrukking. Dit stukje schrijven en de persoon in kwestie een week later tegenkomen en daar samen blij om zijn. Van die dagen waarop er echt niets te klagen valt. Een onverwacht sms’je, een bedankje, een inside joke, een opmerking die je doet zweven, een heel fijn gesprek. Te weinig mensen halen hun energie uit zo’n kleine dingen.

Dat ik een massa films gezien heb, wist u al. Vaak in tof gezelschap, mensen die ik koester omdat het altijd zo’n opluchting is vast te stellen dat er anderen zijn die even gepassioneerd met film bezig zijn als ik. Maar ook omdat het we ook over het non-fictieleven kunnen babbelen. Er was het filmfestival als traditioneel hoogtepunt, eens te meer geweldig en gezellig en uitputtend. En filmquizzen tussendoor als alerthouders.

Ik ben me er niet altijd van bewust dat het in de stad wonen zo’n dimensie meer geeft aan mijn vrije tijd. Ik lijd verre van een telegeniek leven en wil mezelf niet tot een hippe stadsbewoner bombarderen, maar toch ben je hier altijd omringd door mogelijkheden. En als een avond eens een ochtend wordt (en dat is eerder uitzonderlijk), en ik fiets naar huis terwijl in de verte de dageraad nadert, voel ik dat ik in een stad hoor. Ook al ben ik al 35 en blijft dit niet duren. Maar dat mijn favoriete Haaltenaren het me dan niet kwalijk nemen dat ik hier zo graag vertoef.

En er was DOK natuurlijk. Al zat het weer niet altijd mee, de magie van deze plek viel niet te ontkennen. Ook dit was de stad, dit was de zomer. Wat een ploeg, vol toffe mensen en nieuwe vrienden. Wat een sfeer en wat een locatie. Beslist memorabel, het soort ervaring waar je later nostalgisch op terugkijkt. Hoe fijn ook dat ik toch heel wat mensen heb kunnen overtuigen om eens langs te komen, ook vanuit dat toch niet zo verre Haaltert. Ik heb echter niet alleen genoten van het sociale aspect van DOK, ook het samenwerken was zo bevredigend. Merken dat er naar je geluisterd wordt, appreciatie krijgen voor je werk, elkaar snel begrijpen en op één lijn zitten: dat is een luxe die ik iedereen zou toewensen op zijn job. Op de hoogdagen jezelf uitputten, maar weten dat je collega’s ook doorzetten. De fysieke vermoeidheid na sommige dagen, was heerlijk. De drink na sluitingstijd altijd geweldig.

Ook van mijn andere (echte) collega’s kan ik niet klagen. Ik werd eindelijk benoemd en vierde dat maar al te graag met mijn collega’s. We beleefden alweer een topteamweekend, steunden elkaar in moeilijke dagen, sloegen ons samen door de zoveelste directeursverandering, zeverden, lachten en gierden op vele, vele andere momenten. Ook in mijn opleiding, dat zestal weekends per jaar, heerste er een enorme positieve sfeer, al krijg ik mezelf niet aan het werk. Maar iedere tweedaagse zorgt voor een energie-opstoot en dat ligt voor minstens de helft aan die fijne mensen daar.  Ik had meer dan twee jaar geleden nooit kunnen denken dat ik met zo’n groep uiteenlopende karakters (en dan nog allemaal leerkrachten!) overweg zou kunnen, en vooral: zij met mij.

Mijn familie is er ook nog. Etentjes en nog meer etentjes. Voor verjaardagen of zomaar. Uitstapjes of bezoekjes. Een ballonvaart ook, afgelopen jaar. Ik voel me wel eens schuldig en egoïstisch omdat ik ook in hun geval mijn heil zoek in een (dus niet zo heel verre) stad en hun dagelijkse beslommeringen dus niet deel, maar ik breng toch erg graag tijd met hen door. Het gaat goed met iedereen, ook dat was een opluchting in 2012. Mijn opa is helemaal niet zo ziek als hij zelf wel eens zou willen, en een oma wil euthanasie zonder dat ze ziek is, maar verder stellen we het allemaal goed en in 2013 word ik zelfs nonkel.

Even terug naar die andere kant van de weegschaal. Ik zat met 50 geweldige kinderen op  bosklas, ieder jaar de leukste week van het schooljaar. Omdat al die impulsen van de buitenwereld wegvallen en ik wat minder meester ben en het dus gewoon allemaal zeer ontspannend is. En dan slaat in Zwitserland het noodlot keihard toe, met een bus in een tunnel. De waarde van het extreme geluk en de zorgeloosheid van onze leerlingen, werd plots onschatbaar, in schril contrast met de nachtmerrie die vele anderen op datzelfde moment beleefden. Ik was diep onder de indruk.

Twee dagen na onze terugkeer overleed Carine. Een inspirerende, formidabele vrouw, geveld door een vreselijke ziekte. Haar afscheidsviering was overweldigend emotioneel, maar ook zo persoonlijk en diepgaand, dat ik vrede kan hebben met haar dood, hoewel ik haar nu en dan ook mis. Ik leefde ook mee met vele anderen die dierbaren verloren. Iemand verloor een vader, iemand een broer, iemand een nieuw leven, iemand twee grootouders. Je kan zo weinig doen dan, maar mijn wensen van sterkte betekenen wel letterlijk dát en mijn gedachten zijn ook echt bij hen.

Ik las onlangs nog; ‘Als we al onze problemen op een hoop gooiden en die van de anderen zagen, zouden we die van onszelf snel teruggrijpen’. Ik heb dus in essentie helemaal geen problemen of zorgen, hoezeer ik ook zaag en zeur. Ik ben zelfs haast een van de gelukkigere mensen die ik zelf ken! Al voeg ik er aan toe dat ik misschien geen al te hoge verwachtingen heb van het leven. Ik ben tevreden, en de ene zal vinden dat ik snel ben, en een ander zal vinden dat ik dat met recht en rede ben. En of tevreden ook gelukkig is, maakt voor mij in deze niet uit.

Wat misschien wel het meest negatieve is in mijn leven, momenteel, is echter de veronderstelling dat de dingen dus niet direct veel beter kunnen. Of wel kunnen, maar niet direct zullen worden. Misschien is dit wel al het hoogtepunt van mijn leven? Soit, ik zal niet kunnen zeggen dat ik er niet van genoten heb, op mijn eigen bedaarde manier. Maar ik word wel ouder. Fysiek gezien valt dat nog net mee, al start ik 2013 met beduidend minder hoofdhaar en moet ik toch iets te vaak naar dokter of kinesist. Maar met aftakeling hou ik me wel bezig als het er is. Het is vooral het mentale besef. 35 klinkt ook zo middelmatig. Een stuk minder interessant dan 25 of 30. Iemand van 35 is niet meer verrassend, ik verras ook mezelf nog zelden. Ik vond mezelf een veel leukere leerkracht toen ik 30 was. Maar wel een minder evenwichtige mens, dat ook. Ik bekijk mezelf soms ook door de ogen van anderen en dan zie ik … tja, iemand van 35. Soms lijk ik niet meer in bepaalde plaatjes te passen. Verdere gedachten heb ik daar eigenlijk niet over, en ik neig geenszins naar het depressieve wat dat betreft, maar ik ben dus geen jong gastje meer.

Anderzijds zou ik om veel reden ook niet terug jong willen zijn. Ik vind dat het leven mij al heel veel geleerd heeft en dat ik die kennis over mezelf aangrijp om weer verder te groeien. Keuzes maken wordt alsmaar makkelijker en spijt heb ik bijna nooit. Ik had veel mensen kunnen zijn maar degene die ik nu ben vind ik eigenlijk ferm oké. Ik kan met mezelf leven en kan overweg met het leven. En dat wens ik eigenlijk iedereen ook toe in het nieuwe jaar.

Bedankt alvast aan iedereen die bijdroeg. En aan wie volhield om tot hier te lezen.

De Sint en zijn Piet

Hoezeer we soms van het tegendeel overtuigd zijn, leerkrachten weten niet alles. Daarom zaten mijn collega’s en ik vandaag op een pedagogische studiedag (een conferentie dus) rond het thema taalvaardigheid en begrijpend lezen.

In de eerste helft van de voormiddag begaven we ons allen netjes naar de vooraf bepaalde workshop, de volle aandacht bij het onderwerp en in mijn geval met een grote bereidheid tot discussie. Hoewel interessant en bruikbaar, werd de informatie ons voorgezet zonder dat onze eigen inbreng van belang was. De aanwezigen uit het traditioneel onderwijs leek dat wel te bevallen – hun reacties bleven beperkt tot wat gemompel in hun vuist – maar de Freinetleerkrachten in het lokaal wilden toch zo graag hun ei kwijt.

Vandaar dat ik na de pauze wat minder meegaand werd en een sluimerende subversiviteit zich van mij meester maakte. Gelukkig bleek de tweede workshop een stuk actiever: we zouden kennis maken met een website die (al dan niet anderstalige) kinderen de kans bood een woordenboek op te bouwen met eigen definities en beeldmateriaal – mywondictionary. Mijn collega Geert geeft lichamelijke opvoeding en mijn directeur hoeft in de praktijk niets meer uit te proberen, dus vormden ze niet bepaald een motiverend gezelschap. Net op de nipper vielen ook Katrien, Cindy, Caroline en Hilde binnen, collega’s die voor een andere workshop ingeschreven stonden maar tijdens de pauze afzagen van hun plan, waardoor ze toch maar liever aansloten bij ons. Het moet gezegd dat dit sfeerbepalend werkte, terwijl we ook de aandacht hoog hielden.

Maar tja… hoewel in het dagelijks leven beschaafd en volwassen al onze verantwoordelijkheden dragend, doet dit soort situaties iets met een mens. Ineens zijn wij weer de leerlingen en moeten we luisteren naar iemand anders. Dat luisteren alleen al is moeilijk – we hebben toch altijd wat te vertellen – maar we steken elkaar ook aan met allerlei infantiele opmerkingen die dan nog eens hilariteit winnen doordat we ze moeten fluisteren. The good old days waarbij je de slappe lach nauwelijks kon bedwingen tijdens de les, zullen wel niet meer terug komen – ik heb al jaren geen slappe lach meer gehad, denk ik – maar de geringste aanleiding is toch goed genoeg om ons weer in de rollen van vroeger te laten kruipen.

Nu, we bleven beleefd en rustig hoor. Maar toen we zelf aan de slag mochten, lieten we ons helemaal gaan. De opdracht was zelf een woord toe te voegen in het on line woordenboek, met uitleg en beeldmateriaal. Meer is niet nodig om ons, respectabele burgers, te laten degraderen tot kinderachtige pubers die bij het woord Sinterklaas vooral de zakken en pieten vermeldenswaardig vinden en kiezen voor weinig flatterende foto’s. Hahaha en hohoho – dat onze leerlingen het maar niet te weten komen.

Maar we schamen ons niet. We hebben gewoon nog eens bewezen dat we een team zijn met veel enthousiasme, dat de zaken van een lollige kant kan bekijken – er zit al zo weinig humor in het onderwijs. Het risico lopend dat u geen voeling krijgt met onze flauwe flow en ons gedrag finaal afkeurt, laat ik toch even meegenieten van onze bijdrage. Het audiofragment blijft u gelukkig bespaard.

En morgen zijn we weer gewoon volwassen en pedagogisch verantwoord en een voorbeeld voor uw kind…

Dat ene vakje

Ziet u daar rechts in het midden dat ene lege vakje? Dat enige vakje dat getuigt van een gedrevenheid, bereidheid, opruimlust dat de andere vakjeseigenaars duidelijk ontberen? Dat veelbelovende vakje waar de ambitie van af spat en dat een vlekkeloos en geslaagd schooljaar lijkt te garanderen?

Dat is mijn vakje natuurlijk.

En er dan maar voor de eerlijkheid aan toevoegen dat er verder niet één dag in het schooljaar is dat de achterkant van mijn vakje zichtbaar is…

En we zijn vertrokken

Teamvergadering van 9 tot 12

• 8u40 Demcy kruipt onder tafel.
• 8u46 Sven besluit 5 minuten lang niemand zijn wil op te leggen.
• 9u01 Sarah verstopt haar té lichtvoetige vakantielectuur voor haar collega’s
• 9u05 De koffiekoeken arriveren.
• 9u10 Demcy luistert naar haar kookwekker (vraag niet waarom).
• 9u15 Veronique heeft het over het liedje ‘It’s raining in the sing’.
• 9u20 Het woord wet-t-shirt contest valt en iedereen kijkt naar Anneleen.
• 9u31 Kat wijst ons op de bestaande hiërarchie.
• 9u50 Iedereen is tevreden.
• 10u05. De zin ‘het is niet voor mij…’ van Caroline wordt unaniem aangevuld met ‘maar voor mijn eenzaamheid’. We kennen onze tv-klassiekers.
• 10u24 Geert leest het weekrooster voor voor lichamelijke opvoeding en breekt daarmee zijn persoonlijk record wat zijn inbreng op de vergaderingen betreft.
• 11u01 Jan vindt dat Sven een vraag van te hoog niveau stelt.
• 11u15 ‘als ge scrolt, werkt het nie’ is de eerste conclusie van Jochen.
• 11u16 Natalie concludeert: ‘als je ’t laatste vindt, …. heb je ’t laatste gevonden.’
• 11u45 Onze opgeleide, verbaal sterke en beschaafd sprekende zorgcoördinator Valerie verwoordt het geciviliseerd: ‘Da’s het vurte van dit systeem.’
• 11u50 Nog 27 agendapunten.
• 12u12 Hilde wil wel nog een cupcake van Sven.
• 12u30 Simon vertelt dat hij serieus kwaad was en we proberen ons dat allemaal voor te stellen.
• 12u42 Sven lacht Katrien uit omdat ze vanaf nu met de bus naar school komt.
• 112u54 De cava wordt uitgeschonken.
• 12u25 Caroline tracht in het Duits kenbaar te maken dat ze blij is met de geleverde meubelen.

Aan alle leerkrachten een start van jewelste gewenst!

Balans

Pas om 10.30u moeten beginnen werken!

Bouwmaterialen die bij de buren geleverd worden om 5u ’s ochtends

Caroline die me haar samenvattingsvriendje noemt

Geen plaats in het fietsenrek

Leerlingen op Youtube

Een te lange, chaotische en inefficiënte vergadering

True Blood seizoen 2 klaar liggen hebben

Kwaad worden op leerlingen, en nog eens, en nog eens!

Een telefoontje met Cindy

Recensies die te laat binnen geleverd worden

Mijn herstelde fiets en een nieuw fietslichtje van Knog

Collega’s die hun vuilen borden en koppen laten staan

Lekker suikerbrood

De dodelijke, eentonige nietszeggendheid van Norwegian Wood.

Het Diner van Herman Koch

“Hoogstaand” tv-drama: Zone Stad

Een geschikt idee voor moederdagknutselen bedenken

Collega’s die me een zaag vinden

Vulgaire woordspelingen rond cupcakes.

Stinkvoeten (ook van anderen!)

Ik blijf een optimistische mens en de balans is misschien wel in evenwicht, maar het was vandaag eigenlijk géén leuke dag.

Vier!

Het was eigenlijk met een lichte tegenzin dat ik deze week precies vier jaar geleden voor de eerste keer een voet zette in mijn huidige school. Met de vakantie in het vooruitzicht, stond een min of meer opgelegde interim me eigenlijk niet aan, want als leerkracht in een klas binnenstappen in deze periode van het schooljaar, voelt eerder als veredeld babysitten aan. Wat voor verschil kan je nog maken? En dan had de één of andere taart me nog aangepraat dat ik ‘dat eens moest proberen, zo’n Freinetschool!’

En de rest is geschiedenis! Dat ik nu al vier jaar bijna iedere dag met plezier ga werken, is niet alleen een bevestiging dat ik ooit het juiste beroep heb gekozen, maar ook dat ik gewoon een formidabele job heb, een fantastische school en de allerbeste collega’s, zoals hier al eerder mocht blijken.

Markant is vooral hoe groot de kans geweest is dat ik dit alles, dat ik nu als zeer belangrijk beschouw in mijn leven en loopbaan, had mislopen kunnen hebben. Had ik op die meidag in 2006, een woelig jaar verwerkend met allerlei grote en kleine drama’s, beslist maar geen interims meer aan te nemen om alvast van de zon te gaan genieten, omdat ik het wel gehad had, die stadsscholen met hun vage beleid en middelmatige lesgevers, dan had het plaatje er heel anders uitgezien. Maar goed, ik zei dus ja, want de vriendelijke dame van de plaatsingsdienst van de stad Gent leek echt in nood te zitten, en wie weet kon ik achteraf met kennis van zaken kritiek geven op Freinetscholen in plaats van vanuit vooroordelen.

Als ik toen nee had gezegd, was mijn leven anders verlopen maar daarom niet slechter natuurlijk. Toch herinner me ik wel hoe ik me kort daarvoor, na enkele interims waarbij je nooit echt op de hoogte  bent van de gang van zaken, nog afgevraagd had of er wel nog van die sfeervolle scholen bestonden met een minimum aan collegialiteit. Ik ga er dus niet meteen van uit dat ik me nog met veel enthousiasme zou zien lesgeven in een ander scenario. Was dat aanvaarden van die job dan een veelbepalend moment?

Eigenlijk was het meer. Na de interim, die ik als positief ervaren had maar waarin ik ook kon uitmaken dat het Freinetsysteem niets voor mij was, legde ik het voorstel van de directeur naast me neer om volgend schooljaar opnieuw op de school aan de slag te gaan. De collega’s waren hartelijke mensen, maar konden me niet overtuigen er een vervolg aan te breien. Een groep ouders, aangenaam verrast door mijn onmiddellijke betrokkenheid, sprak me ook nog eens aan. Gevleid tot en met zei ik toch nog altijd nee. En dan was er de allerlaatste schooldag, waarop de directeur nog een keer de vraag stelde en ik dan toch, lichtjes aarzelend, ja zei. En zelfs drie jobs kreeg om uit te kiezen.

Verhalen en films die draaien om lotsbestemming en toeval, vind ik doorgaans erg fascinerend. Ik zou me kunnen trachten in te beelden waar ik nu zou zijn als ik na die ja en dan die nee en dan toch die ja, iets anders had gezegd. Maar voor tientallen mogelijke scenario’s vorm kunnen krijgen in mijn hoofd, kan ik me gewoon realiseren hoeveel geluk deze plot al biedt. Realistisch gezien heb ik voor het beste scenario gekozen. Kan niet iedereen zeggen.

Teacher Talk

In de leraarskamer.

Sarah tegen Lieselot: Er is iets met mijn fiets. Met het wiel. Ja, hoe zeg je dat, euh… Sven zal dat weten. Sven?
Sven: Ik ga dat weten als grote fietsdeskundige? Of als vocabulair verantwoordelijke?
Sarah: Wel ja, hoe noem je dat, zo een slag in je wiel?
Sven: Wel, een slag in je wiel dus.
Sarah: Nee dat bedoel ik niet, zo een ander woord.
Geert: Mijn wiel staat paraplu?
Sarah: Ja dat bedoel ik.

Het is dus niet alleen in de klas zelf dat het wel eens allemaal nergens op slaat.

20 dagen niet geblogd

De voorbije weken stond mijn hoofd niet zo naar het bloggen. Ook niet naar het lezen ervan (ik bezoek mijn favoriete blogs één dezer beslist nog een keer). Ik had het druk en ook weer niet. Een samenvatting van mijn bezigheden de voorbije 20 dagen:

*een K.U.T-quiz georganiseerd. Samen met de rest van de redactie van het onvolprezen on line filmmagazine Kutsite.com hebben we maandenlang gebrainstormd en gezocht naar geschikte vragen en fragmenten. Om nog maar te zwijgen over de jacht op sponsors. De week voor de uiteindelijke quiz plaats zou vinden, was behoorlijk slopend. Lang niet zo’n stress gehad zelfs. Maar de voldoening was wel immens, want het evenement verliep vlekkeloos en de samenwerking was schitterend.

*Naar de film geweest. Angels & Demons was vermakelijke onzin, Star Trek grandioos en mateloos entertainend (en ik had nog nooit zelfs maar een aflevering ervan gezien, maar deze film is top!), Synecdoche New York evolueerde van chaotisch irritant tot meesterlijk fascinerend.

*Gelezen. Ook de Wij van Elvis Peeters werd verslonden, maar een verslagje zit er niet in, want hoewel meeslepend, verontrustend en knap geschreven, was dit ook afstandelijk en betekenisloos. Dat was wellicht ten dele de bedoeling, maar ik werd er niet warm of koud van. Vooral het feit dat de personages schimmen waren, enkel gedefinieerd door inwisselbare namen, zorgde dat het boek nooit echt beklijfde. Het aangeprezen De Literaire Kring van Marjolein Februari wist me zelfs helemaal niet te bekoren. Zzzzz.

*Gewerkt. Hoewel er wel wat vakantiedagen in de afgelopen periode zaten, zijn de laatste maanden van het schooljaar als vanouds hectisch. Toetsen, herhalingen, rappporten, projecten, overleg, teamvergadering, deelteamvergadering, bijeenkomsten, nieuwsbrieven, klaskrant, bestellingen, reserveringen, agenda’s, … Geen probleem, het blijft allemaal boeiend. En op de sportdag niét in het water gevallen deze keer, maar toch doornat want er was regen. Veel.

*Nostalgisch geworden. Negen van mijn leerlingen, die ik na twee jaar toch zo goed ken, zullen in september op de middelbare school zitten en dat sluimert al een beetje door mijn hoofd. Normaal uiteraard, en we zijn er eigenlijk ook allemaal aan toe dat ze vertrekken, maar het zijn geen afgedankte meubels die je naar het kringloopcentrum brengt natuurlijk. En dan zijn er de collega’s. De vrijdagse après-schools blijven kleine hoogtepuntjes van samenhorigheid en gezelligheid, de barbecue een …tja,… liefdevol gebeuren zonder dat het klef wordt of we ons in de illusie wentelen dat het voor altijd zo zal zijn. Want collega’s gaan op pensioen of kondigen met een klein stemmetje of een traantje in de ooghoek aan dat ze ondanks de harmonie volgend jaar toch andere horizonten gaan verkennen. Ik werk precies deze week drie jaar op die bijzondere school en intussen ben ik er aan gewend dat het onderwijs tegen alle clichés in een wereld blijft die continu in beweging is, maar al die fijne mensen die vertrekken, het laat je niet koud.

*Renzo vergezeld in het 30 worden, Lode gesteund in de aanzet van een muzikale carrière, Michèle nog eens op de agenda gezet voor een filmpje, Steven verrast door 3 van de 4 stoelen te herkennen in wat hij als een moeilijke quizvraag bestempelde, net als Marianne Briek Schotte als Permeke bestempeld. Wat niet klopte.

*En verder: een communievierings-boekje geïllustreerd, Valerie gelukgewenst met haar zwangerschap, de klaskasboekhouding gedaan, de Haaltertse bibliotheek geëerd als vrijwel de enige plek in dat dorp waar ik nog graag kom, me ingeschreven voor het Freinetcongres in Straatsburg, de stemtest gedaan en vastgesteld hoe ik die kon manipuleren tot ik het resultaat had dat me het meest beviel,

*Nog dringend te doen: Stafke en Berend nog eens bezoeken, Henk en Annelies feliciteren, een nieuwe gsm kopen,  mijn belastingsbrief invullen, mijn (uitgeleende) dvd’s nog eens inventariseren, foto’s laten afdrukken en… wat meer bloggen.

Teamweekend

Zondagochtend:

V: Eén croissant en één ontbijtkoek per persoon!
Sven: Jamaar, ik heb eigenlijk liever twee croissants en geen ontbijtkoek.
V: Neenee, het aantal is precies afgemeten.
H: Niet moeilijk doen hé Sven.
Sven: Enfin, niet iedereen zal er twee eten hoor. Je zal er toch over hebben. Er zijn zelfs mensen die er geen eten. T. met zijn speciaal ontgiftingsdieet bijvoorbeeld.
V: Nee, afblijven. Er zijn nog mensen die slapen en die moeten straks ook ontbijt hebben!
Sven: Jamaar, wie tot 11 uur in zijn nest blijft, moet zich maar tevreden stellen met een beperktere keuze.
H: Dat is nu altijd hetzelfde met u, zo uw zin willen doordrijven.
Sven (grijnst): Ja, en weet je wat? Dat lukt bijna altijd.
V: Is het nu zo moeilijk u aan deze regel te houden?
Sven: Dat is een reflex: ik ga automatisch in tegen de dingen die opgelegd worden, denk ik. Ik argumenteer en ik wil mijn zin krijgen omdat ik er van overtuigd ben dat ik daarmee de regelneverij tegenga.
H (zucht): Hoe is dat toch mogelijk???
V (ferm): Eén croissant per persoon en stopt nu met zagen!
S: Jamaar er zal dan wel iemand twee koeken eten hoor, ik wil niemand zijn eten afnemen. Kijk, die ene croissant heeft me geweldig gesmaakt en ik kan het daar gerust bij laten. Maar jullie zetten me net aan om door te gaan. Niet alles moet zo strikt geregeld worden toch?
H & V: Zwijgt!!!!

Een andere collega komt nietsvermoedend aangeslenterd: ”Ha Sven, moete gij mijne croissant hebben? Ik zal dan wel twee koeken eten’.

Collectief gezucht en binnensmonds gefoeter rondom mij. Ik grijns eens te meer en bijt gretig in mijn croissant.

********************************************************************************

Maandagmiddag, uitpakken van het keukenmateriaal:

– ‘Wat zit er in diene zak hier?’
– ‘Ah, nog nen hoop croissants en koffiekoeken die over waren.’

Waarover ik niet geblogd heb

Er ging geen definiërend moment aan vooraf, maar ik heb zo het gevoel dat mijn blogpauze over is – het was sowieso al een enigszins halfslachtige pauze.

Ik had het gewoon wat druk, de laatste weken. Niet erg, enerzijds. Achter bloggen kan bij momenten een zekere druk zitten. Jammer anderzijds, want ik had eigenlijk best wel wat willen schrijven.

Over het drama in Dendermonde misschien? Ik waag me niet aan zuiver beklag. Ik ga geen slachtoffers bewenen. Ik denk ook niet te kunnen oordelen over de dader, zijn familie, zijn motieven. Ik spreek me niet uit over wraak of straf. Maar ik kreeg wel héél snel genoeg van de manier waarop de media het nieuws behandelden. Heel wat kranten en alle tv-journaals putten zich uit in het uitmelken van de dramatiek. Vergezochte getuigen en het onkies focussen op emoties. Ouders die hun kind verloren aangeslagen op de voorpagina, op grote foto’s. (“Zij verloren hun kind”). Een soort van ‘show’ op VTM met getuigen en specialisten, omringd door publiek. Povere pogingen tot de opbouw van een ernstig imago inzake berichtgeving. Voor Het Laatste Nieuws geldt zelfs die zielige ambitie niet eens meer. Maar genoeg daarover.

Over de onwaarschijnlijke bezoekcijfers van mijn blog dan?. Dankzij die blonde uit Van Vlees en Bloed, die men zo graag zonder kleren wil zien. Dan blogt een mens net wat minder, krijg je recordaantallen hits.

Over televisie natuurlijk. De kracht van Van Vlees en Bloed. De schoonheid van De Smaak van De Keyser. De lulkoek waarmee het nochthans nog steeds entertainende programma De Slimste Mens ter Wereld gevuld werd. De vragenmakers gaan het steeds meer zoeken bij het platvloerse en sensationele. De finale die ging tussen een politicus met te weinig ernst en een nieuwslezer met te veel ernst. De clownerieën van Torfs vormen verder een nieuw dieptepunt. Afvoeren die man. Intussen viert VTM zijn 20-jarige bestaan. 20 jaar kul. Man Bijt Hond voerde enkele VTM-fans op die niet beter getypeerd konden worden. Jan Verheyen liet zich desondanks overal grote uitspraken ontvallen; het vallen van het ijzeren gordijn had er niets bij.

Over mijn collega’s misschien, een groep heerlijke mensen met in de kern zelfs heel wat dierbaren. Over het feestboek, daar op de Freixenetschool. Over de aard van de conversaties in de leraarskamer.

Over al die baby’s die ik bezoek. Maria-Dolores. Berend. Staf. Allemaal schoon en braaf, hun ouders gloeien van geluk.

Over mijn leerlingen ook. Die stellen het wel, uiteraard. Een Australisch meisje vervoegde ons. Taalbarrières verbrokkelen onder Kinderengels. Joe aur naais en wat is jaur neem. Het sociale proces is boeiend om te zien. Eerst leggen enkele initiatiefnemers beslag op de nieuweling. Daarna wagen de schuchteren hun kans, met meer succes. En dan is er romantiek en liefdesverdriet. Ouders moeten me dat vertellen, een meester merkt daar allemaal niets van, ze lijden in stilte. Die houdt van die maar die is op die. Die weet van niets maar het wordt hem wel kwalijk genomen. Tragisch, vanuit hun perspectief.

Over Boris die zich in Liechtenstein helemaal geeft. Geen slaap, geen ontspanning. Er is enkel de weg naar school en terug. Hoe hou je dat vol? Maar zijn ‘rapport’ slaat ons wel met verstomming. Ooit gaat dat fortuin en faam opleveren, Boris!

Over goeie films (Revolutionary Road, Frost/Nixon), leuke films (Dirty Mind), aanvaardbare maar ietwat teleurstellende films (Valkyrie) en oersaaie films die je ijskoud onverschillig laten (The Curious Case of Benjamin Button).  

Maar goed, over al die zaken heb ik dus niet geblogd. We zien wel wat zich nog aandient ter inspiratie.

Analyse van een droom

Mijn collega Geert – turnleerkracht – heeft een restaurant geopend. Het is een bijzondere plek. De ruimte is amper 20 m² groot, heeft geen ramen, enkel een glazen dak, en is volledig in het wit. Geert staat relaxed aan de toog en bekijkt de ruimte waar slechts 6 mensen kunnen eten. Hij is zelf ook volledig in het wit, draagt grotesk witte sportschoenen en heeft een schort om, hoewel hij zelf niet kookt. Er is ook heel wat zaalpersoneel, zo’n 6 man wel, maar dat zijn allemaal onbekenden. Aan de gelagzaal grenzen twee keukens. In de ene wordt er gekookt voor de klanten, in de andere voor het personeel.

Ik ben vandaag de enige klant. Ik zit er al een tijdje (wat er aan voorafging is allemaal uit mijn geheugen verdwenen) en ben aan het dessert toe. Dat trekt op niets. Als een klein en furieus kind brul ik mijn ontevredenheid uit. Ik ben een heel kwade klant. De pannenkoek op mijn bord ziet er uit als een prop papier en dat verkondig ik ook. De kok van de keuken voor de klanten wordt flink beledigd, maar hij laat zich niet zien. Geert staat rustig glimlachend toe te kijken. Dan verschijnt er uit de tweede keuken een prachtige biscuittaart. Alle personeelsleden krijgen een stukje en beginnen meteen te eten – er is toch niets anders te doen. Mijn woede neemt nog toen. Ik wil ook taart! Ze ziet er lekker uit en mijn pannenkoek niet! Ik brul nog harder en weiger zelfs nog te gaan zitten. Ik sta belachelijkweg recht aan een piepklein tafeltje. Op één of andere manier verbrand ik mijn hand, maar het is niet zo erg. Uit de keuken verschijnt een grote zwarte emmer, tot de rand gevuld met water. Er drijven enkele ijsblokjes in. Ik krijg de opdracht mijn hand daar in te steken. Het water lijkt echter zwart te worden. Ik blijf mijn boosheid maar uitschreeuwen. Er drijft iets in de emmer. Een dweil? Wat vies. Ik foeter maar aan maar steek toch mijn hand in de emmer. Ik haal er mijn drijfnatte sjaal uit. Ik ben verbaasd, want het is zomers weer, ik heb een short aan en toch had ik blijkbaar ook een sjaal bij?

Tijd om af te rekenen. Ik ga naast Geert staan terwijl het personeel op de achtergrond zit te smullen. Ik ben een stuk kalmer nu, want ik ga Geert liggen hebben. Ik ga immers betalen met een cadeaubon, zodat hij eigenlijk niets aan mij verdient. Op arrogante manier verkondig ik: ‘Ik krijg een cadeaucheque’, maar deze zin is dus eigenlijk niet wat ik bedoel. ‘Ha, natuurlijk’, zegt Geert, verrast dat ik blijkbaar zo’n tevreden klant ben dat ik ook nog eens bon mee wil nemen. ‘Voor februari?’ vraagt hij. Dan toon ik mijn gemeenste glimlach en met sardonisch genoegen sluit ik de droom af: Februari? Nu is het december, Geert! In februari ben jij allang failliet! Hahahaha!’ Geert kijkt sip en de droom eindigt.

Het zit een beetje in mijn familie, die bizarre dromen – hoewel misschien iedereen eigenlijk wel van die vreemde dromen heeft. Mijn moeder stond onlangs na een dag zwaar werk in een slagerij, naast Madonna in een discotheek. Ik ben niet geïnteresseerd in droomanalyses, maar ik vind het wel leuk om eens na te gaan waar de elementen uit mijn droom vandaan komen. Een droom is immers een rommeltje van gedachten en belevenissen van de voorafgaande dag of dagen.

Vanwaar dat restaurant? Ik las in de krant las dat steeds meer mensen allerlei hoge eisen gaan stellen als ze ergens gaan eten, zelfs al zitten ze gewoon in een brasserie. Dit naar aanleiding van het programma Mijn restaurant. Ik heb al sinds mijn jeugd een hekel aan het soort mensen dat zich een zekere standing denkt te moeten aanmeten als ze uit eten gaan. Dat gaat dan een spaghetti eten, maar denkt bij Comme chez Cois te zitten. Erger is nog het soort brasserie zoals er in Haaltert wel enige te vinden zijn, die van zichzelf denken dat ze een sterrenrestaurant zijn. In één ervan ben ik net de avond voor de droom gaan eten, dus dat heeft ongetwijfeld ook zijn invloed gehad.

En waarom Geert? Ik zie hem als iemand die zich met het oog op een bijverdienste wel eens op een zaak zou storten. En hij kookt thuis wel af en toe eens. Maar onze andere collega Anneleen vertelde vandaag in de leraarskamer ook dat Geert en ik in haar droom voorgekomen waren. Van daaruit groeide een gesprek over wie in wiens dromen firgureerde. De scenario’s lopen uiteen natuurlijk. Daarnaast speelt ook mee dat, aangezien Tom deze week op bosklas was, Geert en ik zo’n beetje de dienst uitmaakten op school. Er werken wel nog meer mannen op onze school, maar wij zijn toch de haantje-de-voorsten.

 

De pannenkoek: bij ons op school werd een pannenkoekactie georganiseerd door één klas. Achteraf werd iedereen die bijgedragen had, bedankt met een zelfgemaakte medaille. Ik kreeg er ook één van de kinderen, hoewel ik op geen enkele wijze had meegewerkt aan de actie. Maar omdat mijn naam er op stond en er geen andere Svennen op school zijn, nam ik de medaille maar in ontvangst. Een halve dag later vraagt de pannenkoekjuf verbaasd hoe ik aan die medaille kom. De te bedanken Sven bleek een oom te zijn van één van de leerlingen en de medaille kwam hem toe.

De taart: op moederdag haalt mijn oma ieder jaar taart in huis. ’s Avonds word ik dan opgebeld om de overschotjes te komen verslinden. Dit jaar zal dat niet lukken, want ik ben niet in de buurt op die dag. Ik kan wel zeggen dat dat me koud laat, maar onbewuste processen drukken via die droom toch enige spijt uit, wellicht.

Het kinderachtige gedrag: we hadden het gisteren in de klas over melk. Ik vertelde dat volwassenen geen melk meer nodig hebben en het dus niet zo gezond meer is veel melk te drinken. Ik voegde er ook aan toe dat ik nochtans elke dag melk drink bij mijn cornflakes. Leander reageerde verbaasd. ‘Eet jij cornflakes??? Hoe raar! En jij kijkt zo graag naar The Simpsons ook. Soms lijkt het of jij eigenlijk niet volwassen bent!’. Ik vond dat, echt waar, toch een beetje een compliment, al liet ik Leander wel inzien dat veel volwassenen cornflakes eten. Maar zijn opmerking en mijn gedachten daarover hadden volgens mij invloed op de droom.

Mijn bijtende opmerking op het einde van de droom: ik deelde mijn collega Kat gisteren mee dat ze soms wel hard overkomt – bij ons kunnen zulke dingen allemaal gezegd worden – en zei repliceerde dat ik soms ook wel cassant was.  Eerlijk, ik wist niet wat dat precies wou zeggen en ik zocht het op: ‘bits, scherp’ meldde Van Dale me. Ik geef ook toe dat ik dat helemaal niet erg vond. ‘Scherp’, dat kan je ook positief beschouwen…, toch?

De cadeaubon heeft ook een verklaring. In de buurt van de school is een behangwinkel waarvan ik me dagelijks afvraag of er wel nog volk over de vloer komt. In mijn fantasie koop ik als miljonair de winkel leeg om die mensen een plezier te doen (ik deel met mijn moeder de compassie voor mensen wiens zaak niet goed draait), maar dan doe ik die fantasie meteen teniet met zwartgallige gedachten; dat ik b.v. betaal met een cadeaubon, zodat die mensen flink teleurgesteld alles inpakken dat eigenlijk al betaald is en ik dus toch niet de vette klant ben die ik lijk.

En zo vormt zich dus op het eind een nieuw verhaal met allerlei los van elkaar staande elementen. Geen computerprogramma dat dat zo schitterend kan combineren.

Enkele dingen blijven natuurlijk onverklaarbaar: de verblindende witheid van de kamer, de emmer met ijs, de sjaal (het was wel degelijk een sjaal zoals ik er een heb, maar daar is eigenlijk niets bijzonder mee aan de hand), het vele personeel, de twee keukens, … Er ontbreekt jammer genoeg ook een deel van de droom – niets zo frustrerend overigens dan bij het ontwaken de droom te vergeten waarvan je net genoten hebt. Maar het is ook leuk terugkijken op dit soort grappige verhaaltjes.

Benieuwd wat het morgen wordt.

Eén schoolweek (3)

Ik kwam vrijwel de hele week niet aan schrijven toe. Niet dat ik er de tijd niet voor had, maar ik werd te zeer in beslag genomen om tot een echte inhoud te komen. Een doorsnee schoolweek is afmattend en uitputtend. En ik ben me ervan bewust dat onderwijsperikelen niet het meest interessant leesvoer opleveren, maar het kriebelt gewoon om wat op mijn klavier te tokkelen en dus moet u het stellen met het beschikbaarste onderwerp: één schoolweek.

Maandag: gezellige praatronde, dan één uur vrij dat ik opoffer om een handvol kinderen een toets te laten maken die ze door omstandigheden niet kunnen doen op het afgesproken moment. Een struggle met de kopieermachine. Bij het reiken naar een nieuwe toner, valt de doos open en krijg ik een dosis inkstof over mij. Inge van het secretariaat slaat deze vervolgens vakkundig van me af. Onze directeur bekijkt dit kinky tafereeltje met enig genoegen. Over de middag doen we ons tegoed aan een overdaad aan voedsel, de resten van ons weekendje Ardennen. Proberen vriendelijk te zijn tegen een delegatie studenten van de hogeschool. Vervolgens projectwerking waarvoor gegoocheld moet worden met email, usb-sticks, printers, macs en pc’s, omdat onze ICT-coördinator een knoeier is en computers, internet en printers in een onuitwarbaar kluwen verstrikt zitten. Een stagiare uitleggen hoe ze moet kopiëren. Ten slotte teamvergadering tot 18u. Een vrij normale, drukke en lange dag dus.

Dinsdag: Een goedgevulde lesvoormiddag. In de namiddag ben ik gewoonlijk vrij, maar de juf zedenleer is afwezig en ik raak gepreoccupeerd door mijn werkloze leerlingen. Na een geruststelling van Kat kom ik aan een rustig uurtje toe maar vervolgens ga ik wat tweedeklassers leren bloggen, want dit behoort ook tot mijn takenpakket. De lamineermachine opsporen en vinden. Contact opnemen met het verblijf van onze bosklassen binnen drie weken. De schoolblog updaten. Een vrij normale, drukke en lange dag dus.

Woensdag:  18 leerlingen aan het werk zetten op zo’n 7 verschillende niveaus. Me ergeren omdat een leerling die altijd alles vergeet maar eigenlijk gewoon niets doet, me weeral liggen heeft. Mailen over de uitstap van vrijdag. Zagen. Toezicht aan de schoolpoort en daarbij een moeder berispen omdat ze haar auto alweer geparkeerd heeft voor de fietsenstalling. De klas herschikken voor de projectvoorstelling. Me verstoppen voor een moeder die me wellicht wil vertellen wat ze de dag ervoor al gemaild heeft. Wat kennis opdoen ter voorbereiding van de donderdagavond. Naar de videotheek om een film die we nodig hebben voor de projectwerking. Naar de bibliotheek waar een gedicht ophangt van een leerling die woordkunst studeert en een boete moet betaald worden voor een klasboek dat te laat binnen was. Een vrij normale, drukke en net iets minder lange dag dus.

Donderdag: Een alweer goedgevulde lesvoormiddag met een herhaling van het pc-geknoei van maandag. Een hartig gesprek met een collega om mijn gal te spuwen over een mistoestand. Een collega helpen met foto’s printen. Bedenken welke activiteit ik ga doen op onze atelierdag die volgende week plaatsvindt. Over de middag een spelletje Blokus. De klas grondig opruimen voor de Freinetavond. Een dicteetje opstellen. Om half acht terug naar school voor de infoavond over Freinetonderwijs. Luisteren naar een uiteenzetting. Om 21u een deelgroep voorzitten met mijn collega en antwoorden op kritische vragen. Achteraf doorspoelen met interessante ouders. Nog achteraffer doorspoelen met toffe collega’s. Om 01.00u in bed. Een vrij normale, drukke en zeer lange dag dus.

Vrijdag: om 7u45 ochtendtoezicht. Overleggen met de leerkracht Anderstalige Nieuwskomers. Zagen en moe zijn. Lesgeven. Bedenken hoe je een piepkleine taart in 18 stukken verdeelt. Om 11u15 eindelijk een uurtje vrij om wat werk in te halen en mijn bureau op te ruimen.  De tv en dvd installeren voor een collega met hoofdpijn. Opzoeken welke bus ik moet nemen voor de uitstap. Blokussen. Mijn middagpauze inkorten om eerder te vertrekken. Met de bus naar De Boekentoren. Daar een zeer boeiende maar vrij vermoeiende rondleiding krijgen. Genieten van het schitterende uitzicht. Te laat terug op school. Mee op zoek gaan naar een gestolen laptop. Een taartje en glaasje wijn voor de verjaardag van een collega. Om 16.30u een zwaar en ernstig oudercontact met een Slowaaks koppel. In de zetel neerploffen. Een vrij normale, drukke en zeer lange dag dus.

Op.

Lees hier meer schoolweken.

De Collega’s

Even een clichétje waar gemaakt dit weekend: er tussenuit naar de Ardennen. Iedereen doet dat (we kwamen zelfs alleen maar Vlamingen en Nederlanders tegen), maar dat verhindert me uitzonderlijk een keer niet om het ook te doen. Vooral niet omdat mijn gezelschap uit 15 collega’s bestond.

Vandaag vroeg een leerling die over dit weekend gehoord had: ‘Zijn jullie elkaar dan niet beu? Jullie zien elkaar vandaag alwéér.’ Maar het antwoord was nee. Het was een rimpelloos, vrolijk, vlot geolied en vooral ontspannend weekend met slechts een kleine dosis ergernis en dat komt omdat mijn collega’s vrijwel allemaal zulke sympathieke mensen zijn. Tja, emotionele ontboezemingen zijn vaak slaapverwekkend en al schrijvende weet ik ook nog niet of dit bericht op een essentie afstevent. Alleen wil ik het gewoon even vermeld zien hier: ik mag elke dag werken met en tussen 25 héél verschillende maar niettemin formidabele mensen, die hun werk serieus nemen en er veel voor over hebben, die zichzelf zijn en oprecht en rechtaf reageren op elkaar, die zot kunnen doen en de boel graag even de boel laten. Die – o, wat klinkt dat melig – samen kunnen lachen en huilen en zagen en blazen en weer lachen. Op die manier kunnen werken, dat is … een luxe!

Mijn collega’s zijn interessante mensen. Ze verschillen enorm – ik heb het altijd al voor gevarieerde groepen gehad -al zijn ze vrijwel allemaal leerkracht. Maar elke dag weer met al die diverse karakters en persoonlijkheden omgaan, is zo boeiend. Ik loop dan ook meestal niet hyper te wezen omwille van het vele werk, maar uit tevredenheid (en dan heb ik het nog niet over mijn leerlingen gehad!). Bovendien verdienen al die mensen wel eens een applausje omdat ze mij , frequente zeurkous en luidruchtige drukdoener, dagelijks aankunnen. Ik mag mezelf een gelukzak noemen, vind ik. Dank jullie wel, collega’s!

 

Positief denken

Blogger Menck nam het fijne initiatief van deze week de Roze Bril-blogweek te maken. Positief nieuws brengen dus, en aangezien ik eerder al eens een keer vaststelde dat het bijzonder fijn kan zijn eens positief uit de hoek te komen, doe ik graag mee.

Jammer genoeg vind ik het niet echt het moment om eens heel positief te zijn – vandaar dat ik ook al vijf dagen niets gepost heb. Het is druk op school, ik ben moe en moet een paar (kleine) dingen tegen mijn zin doen die ik te veel laat doorwegen. Ik trek me ook weeral veel te veel aan wat anderen van mij verwachten (op niet professioneel vlak dan). En mijn nek doet pijn. En Heath Ledger is dood en aangezien dat echt wel een goede acteur was vind ik dat zonde.

Maar ik heb mezelf dus verplicht die roze bril eens op te zetten en kijk… een lijstje positief nieuws:

* Het is winter maar we hebben geen kou. Ik spaar ook energie en dat is goed voor het milieu.
*Ik heb deze week weeral een keer beseft dat ik echt wel heel lieve, verdraagzame, hulpvaardige, sympathieke en professionele collega’s heb. Die mijn soms oeverloze gezaag en geklaag zonder morren aanvaarden en zelfs dan nog gemeend zeggen: ‘Ik vind u echt nen toffen!’
*Mijn leerlingetjes werken goed. En Monica komt zaterdagvoormiddag op Ketnet.
*ons moeder heeft mij een ietwat late maar sjieke nieuwjaar geschonken
*er zijn echt wel veel goede films in de cinema momenteel (Atonement, No Country for Old Men, Before the Devil Knows You’re Dead, Into the Wild, Charlie Wilson’s War, Gone Baby, Gone, It’s a Free World, …) en ik slaag er voorlopig in die allemaal te bekijken. Lees vooral de recensies.
*Ik heb vandaag Felix Van Groeningen ontmoet, wiens Dagen zonder Lief ik net herbekeken had. De film is nog altijd subliem en Van Groeningen is een toffe peer. Te bescheiden, zo leek me.
*Er werd een Vlaamse kortfilm genomineerd voor een Oscar. En zo is er heel even een heel klein beetje meer aandacht voor de kortfilm, wat goed is voor kortfilm.be.
*Debby en Nancy is eindelijk weer afgelopen en dus hoef ik niet meer weg te zappen tussen De Pappenheimers en Katarakt (oei dat is eigenlijk toch een beetje negatief van mij…)
*mijn blog trekt al twee weken massa’s bezoekers (met uitschieters van 270 per dag) zelfs na vijf dagen niets posten, en dat nog steeds dankzij dit artikel.
*Het is alweer bijna vakantie.
*Ik zag in exclusieve preview de eerste aflevering van een nieuwe Vlaamse serie die pas volgend jaar (!)op het scherm verschijnt en ik vond ze echt wel sterk. Krijgt Katarakt zo op de knieën.
*Chris Dusjoswa toont aan hoe constructief het BV-schap kan zijn. En zet tussendoor nog eens twee redacteurs van Het Laatste Nieuws te kakken in Phara, omdat ze het nodig vonden de kinderen van een gescheiden BV met naam en toenaam te vermelden in hun vod en dit ook nog nieuws te noemen.
*… (to be continued…?)

Kerstfeest met kettingen

Een kerstfeestje op school: kerstmutsen en kettingen, dennengroen en chocomelk, Freixenet en snoeptaarten, kerstbomen en verloren schoenen…

Typische leerkrachten (2)

Ik stel me wel eens vragen bij de clichés over leerkrachten. Er bestaat zo’n algemeen beeld over leerkrachten, maar er zijn tegelijk zoveel verschillende soorten lesgevers dat het cliché nooit helemaal klopt. Ook ikzelf ben wel eens ‘een echte meester’, maar ik vind dat ik vooral zo word genoemd door mensen die mij nog nooit aan de slag gezien hebben en dus niet inzien dat ik ook afwijk van het cliché. Ik zou kunnen stellen dat het me niet kan schelen, maar dat is niet zo. Ik wil geen typische leerkracht zijn. En ik ben er ook zeker van dat ik dat momenteel ook niet ben. Niet helemaal. Of toch? Zucht.

Daarbij aansluitend: het maandblad Yeti, een keicool blad voor zesdeklassers, bracht vorige week een artikel over mannen in het onderwijs. Die zijn in de minderheid, zoals we allemaal wel weten, maar dat is niet waar ik het over wil hebben. Het artikel ging gepaard met een fotocollage waarop een meestertypetje werd afgebeeld (zie foto). Een moderne, toffe meester. Met sneakers. En hij ziet er grappig en gezellig uit. Zogezegd. Ik noem hem provinciaals alternatief. Met een colbertje dat ik ook ooit droeg… in 1996. Kortom, de herkenbaarheid is laag.

Toevallig publiceerde het maandblad Klasse een top 20 van voornamen van leraren. Spek naar mijn bek, want ik ben altijd al geboeid door namen en de samenhang met persoonlijkheden of bv. ook beroepen. In Vlaanderen zijn er het meest juffen An, wat niet zo verrassend is. Bij de mannen prijkt meester Mark op één. Ongelooflijk saaie, oninteressante, kleurloze namen die weinig inspirerend werken, vind ik. Opvallend is verder dat in de top 20 van de mannennamen, al mijn mannelijke collega’s opduiken: Frank, Eric, Geert, Tom en Jan (maar geen Sven, dus ergens wijk ik dan toch af van de doorsnee, al is dat puur toeval). Drie namen duiken slechts één keer op, waaronder Micha, die ik toevallig ook ken.

Ook onder de vrouwennamen tref ik enkele collega’s aan, uiteraard. Er is bij ons een Hilde, een Katrien en een Caroline. Dat valt uiteindelijk nog mee, maar vrijwel alle andere namen in de top 20 ben ik al wel eens tegengekomen op vorige scholen. Leuk detail is nog dat er onder leerkrachten opvallend weinig Rudy’s, Eddy’s en Nancy’s te vinden zijn.  Eén van mijn favoriete collega’s heet nochtans Cindy. En Demcy maakt haar naam evenmin waar.

De volledige top:
mannen: Mark, Jan, Luk, Johan, Dirk, Peter, Bart, Jef, Paul, Geert, Patrick, Filip, Erik, Wim, Koen, Tom, Guido, Frank, Kris en Willy.
vrouwen: An, Maria/Mia, Hilde, Els, Katrien, Marleen, Martine, Karin, Kristien, Veerle, Sofie, Katleen, Kristel, Rita, Ingrid, Ilse, Inge, Godelieve, Caroline en Linda.

Gepamper: Tore, Minne en Léon

De Storm is al wat gaan liggen, maar ons schoolteam blijft zich vermenigvuldigen. Op 11 mei kwam Tore ter wereld, twaalf dagen later kwam Minne er bij. Vandaag werd Léon geboren. En in september komt er dan nog een uk bij (update: Lion). Eerder op het jaar werden ook al Laure, Finn, Mats en Stipe geboren. Totaal op één jaar: 9…

Goed voor mijn tewerkstelling uiteraard; zowel nu als in de toekomst.

Flair in ’t echt

Tegenover 8 mannelijke collega’s heb ik ook zo’n 18 vrouwelijke collega’s, een verhouding die best doenbaar is en in het onderwijs zelfs niet zo vaak voorkomend is. Gelukkig zijn die 18 dames heel verschillend en is het niet zo’n groepje huisvrouwachtige grijze muizen of kijvende schoolmastellen die altijd één eenheid vormen in smaak, mening en initiatief. Toch worden de gesprekken zo nu en dan helemaal door de vrouwen gedomineerd. De Flair lijkt dan echt tot leven te komen, want een brede waaier aan gespreksthema’s passeert dan de revue: lingerie, slaapgewoontes, tatoeages, de nieuwe man, ontharen, schoenen, dansen, Colin Farrell, de Flair zelf (die godzijdank door slechts een kleine minderheid van hen gelezen wordt), kinderkleding, roken, ontrouw, lichamelijke klachten, de zonnebank, Temptation Island, de poetsvrouw, … Op die momenten houden de mannen zich stil, naar elkaar monkelend omdat het weer eens zover is. Want wie het waagt te reageren of commentaar te geven tijdens zo’n kletskransje, moet het ontgelden. Of nog erger: wordt zelf het onderwerp van gesprek. Gelukkig maar dat het truttengehalte bij ons zéér laag ligt ons en de typische meisjespraat niet echt vaak opduikt.

In de laatste schoolweek…

.. werd een collega bestolen, wellicht door een leerling.
… vertoonde een semi-alcoholische leerkracht zedenleer de film Jaws, tot aannemelijk ongenoegen van de ouders.
… openden we onder een stralende zon de nieuw aangelegde speelplaats.
… noemde een Turkse moeder alle juffen op school ‘hoeren en sletten’.
… verklaarde een moeder eindelijk dat ze zelf ook niet meer wist hoe ze haar zoon moest aanpakken.
… trachtte een pedagogische begeleidster mij te hersenspoelen tot ik fan was van de conflicthantering die op onze school georganiseerd wordt.
… beschreef Tamara haar bezoek aan een middelbare school als ‘saai en stom, maar véél schone jongens!’.
… deed een naamsverwisseling de directrice denken dat onze secretaresse bezwangerd was door een collega.
… werd in mijn klas eindelijk de nieuwe pc geïnstalleerd die al sinds oktober in een opslagplaatsje stond.
… ging de toekomstige erfenis van een collega bijna in vlammen op.
… stelden we vast dat de kippen nog steeds op de speelplaats kakken.
… werd de zoektocht naar een verdwenen thermos ingezet.

En zo is het leven soms een thriller, soms een komedie, dan weer een drama en soms gewoon alles door elkaar.

Typische leerkrachten?

Vandaag bevond ik me op een sportmanifestatie voor scholen, waar dus vanzelfsprekend een heleboel kinderen rondliepen. Ik kon dus volop mensjeskijken, en had vooral aandacht voor de variatie aan leerkrachten die de revue passeerden.

Je had truttige, sullige en compleet oninteressant lijkende leerkrachten. Je had sympathiek ogende, vriendelijk en spontane juffen. Je had coole meesters, meesters die dáchten dat ze cool waren en macho’s. Erger nog waren de overjaarse macho’s. In jogging. Je had geblondeerde schoolmastellen, vaak met goud behangen en van een laag bruin voorzien. Je had ouwe taarten, kunstzinnige types en getatoeëerde grieten. Ik zag hippe brillen, haar met gel, onnozele rugzakjes, compleet foute jeansbroeken, stoere kapsels, lieve lachjes, teveel make-up, charme en verveling. Je zag onzekerheid, ruggegraatloos optreden, juffen die hun klas vermoeid achterna liepen. Je hoorde gemekker en gezaag, blaaskaakpraat die indruk moest maken op 10-jarigen, gekijf, vrolijk gegrap en ergst van al: oorsuizend gefluit. Je merkte sluimerende depressies, verveling, leegte, camouflage. Leerkrachten die iets anders zouden willen zijn en leerkrachten die zich volledig gaven. Ouderwetse discipline (in de minderheid), loze waarschuwingen, geforceerd gegrap. Maar ook aanstekelijk enthousiasme, inzet, troost en plezier. Geloof in iets beter. Zinvol bezig willen zijn. Je zag 100 verschillende mensen, van passioneel tot grijs.

Wie is dan toch die typische leerkracht waar men het altijd over heeft?