Proficiat oma

Vandaag is mijn oma jarig. Niet die uit de krant – die is nog een stuk jonger – maar de andere oma dus, ik heb het geluk nog altijd twee grootmoeders te hebben. Metje Madeleine wordt vandaag 83, maar ondanks haar lange levensduur en goede gezondheid neemt ze zich ieder jaar voor haar volgende verjaardag niet meer te halen. Tot haar eigen verbazing zit een jaar later alweer jarig te wezen.

Ons Madeleine is ook niet graag jarig. Ze heeft geen zin meer om voorbereidingen te treffen, hoewel we nooit iets speciaal verlangen. Ze ligt al weken vooraf wakker van de vraag waar ze een taart zal bestellen en hoe die taart haar zal bereiken. Er is ook geen enkel geschenk waar je haar echt een plezier mee doet, maar o wee diegene die het waagt met lege handen aan te komen. Zo wordt zo’n verjaardag al snel een bron van zorgen en gemopper. Tot de dag zelf dan. Altijd is het mooi weer en is ons oma eigenlijk blij dat ze in de belangstelling staat. Sommige jaren waagt ze zich zelfs aan een druppel of biertje. En als Boris in de buurt is, zelfs aan een danspas.

Ik heb intussen geleerd dat sommige oude mensen niet meer kunnen relativeren. Ons oma verwacht dat je op haar verjaardag langskomt en kan geen enkel excuus accepteren behalve dan wanneer je op vakantie bent. Maar eigenlijk is dat wel normaal, niet? Toch jammer dan ook dat niet al mijn neven en nichten dat inzien en soms pas weken later met een verjaardagsgeschenk aan de deur staan. Terwijl we nu al lang weten dat onze komst zelf het mooiste cadeau is.